Δέν νοεῖται ἀκοινωνική καί συνεπῶς καί ἀπολιτική Ὀρθοδοξία.

π. Γεώργιος Μεταλληνός

Ἀπό τήν ἴδια τή φύση της ἡ Ἐκκλησία εἶναι κοινωνική. Δέν νοεῖται ἀκοινωνική καί συνεπῶς καί ἀπολιτική Ὀρθοδοξία.
 

Ἀπολιτική στάση -καί γιά τήν Ἐκκλησία- δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἀδιαφορεῖ γιά τήν κοινωνία ἤ μετέχει παθητικά σέ μιά δεδομένη πολιτική κατάσταση, κάνει ὁπωσδήποτε πολιτική.

Τό γνωστό ἐπιχείρημα «ἐμεῖς δέν ἀσχολούμεθα μέ τήν πολιτική» ὄχι μόνο συγκαλύπτει ἐπιλήψιμες χριστιανικά πολιτικές προτιμήσεις, ἀλλά καί συνιστᾶ τήν τραγικότερη μορφή πολιτικοποίησης, τήν παθητική δηλαδή σύμπραξη μέ τήν κυρίαρχη πολιτική ἰδεολογία.

Τι μας διδάσκει ο σταυρός του Κυρίου ;

Σταυρός ίσον συγγνώμη.

Γιατί επάνω στο σταυρό ο Χριστός συγχώρεσε τους φονιάδες Του. 

Υπάρχουν σήμερα στην εκκλησιά μαλωμένοι;

Υπάρχουν πεθερές που μισούν τις νύφες και νύφες τις πεθερές;

Υπάρχουν σπίτια που δεν μιλιώνται;

Υπάρχουν γείτονες που δεν χαιρετιώνται; .  Υπάρχει μίσος; 

E, σήμερα ο σταυρός λέει: συγχωρήστε! Αν δεν συγχωρείς, τότε μην πλησιάζεις το σταυρό, μην τον φιλάς. Όταν μέσα στην καρδιά σου έχεις αυτόν τον κάβουρα, αυτό το φίδι του μίσους, δε μπορείς να πλησιάσεις το σταυρό. Γιατί σταυρός σημαίνει συγχώρησις. Καλείσαι να συγχωρήσεις και τον πιο μεγάλο εχθρό σου. 

Αι Εννέα Ωδαί

 

Νικολάου Σπ. Βούλγαρη

Καθηγητού Θεολογίας

Στα μουσικά είδη μπορούν να καταταγούν και οι γνωστές  στη λειτουργική πράξη, οι προσευχητικές «Εννέα Ωδαί». Ονομάζονται και ύμνοι ή αίνοι και εκφράζουν την ενέργεια του «Άδω», δηλαδή τραγουδώ, ψάλλω, υμνώ.

Είναι λυρικά κυρίως άσματα, ποιήματα ή μελωδήματα με τα οποία εκφράζονται με έξαρση τα συναισθήματα του ποιητή. Εκκλησιαστικώς στη Λειτουργική πράξη αυταί καθ’ εαυταί αι Ωδαί, δεν είναι μουσικοί ύμνοι, αλλά εννέα συστήματα ύμνων ή τροπαρίων που έχουν συντεθεί στον ίδιο ρυθμό.

Περιγράφουν και εκφράζουν και αισθήματα προσώπων, αλλά και γεγονότα από ομαδικές ανθρώπινες εκδηλώσεις. Ανήκουν στην ακολουθία του Όρθρου και το περιεχόμενό τους λαμβάνεται από την Αγία Γραφή. Οι οκτώ πρώτες στηρίζονται σε περικοπές και γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης και η ενάτη προέρχεται και έχει την αναφορά της στην Καινή Διαθήκη.

Ποια αμαρτήματα δεν μας εμποδίζουν από την Θεία Κοινωνία

Περί τής Συνεχούς Μεταλήψεως τών Αχράντων τού Χριστού Μυστηρίων
Αγίου Αναστασίου Αντιοχείας

«Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του Άρτου εσθιέτω και εκ του Ποτηρίου πινέτω» (Αʹ Κορινθ. ιαʹ 28)

Οι άγιοι Μακάριος Κορίνθου και Νικόδημος Αγιορείτης, οι γνωστοί αυτοί υπέρμαχοι της Συνεχούς Μεταλήψεως των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων, στο περίφημο σχετικό βιβλίο τους αντιμετωπίζουν την ένστασι και απορία των καλοπροαιρέτων κατά τα άλλα εκείνων Χριστιανών, οι οποίοι διαμαρτύρονται και λέγουν για όσους μεταλαμβάνουν συχνά: 

Το πνευματικό κίνημα των Αγιορειτών «Κολλυβάδων» και η προσφορά του.

 

Η περί Μνημοσύνων και θ. Ευχαριστίας έρις
Του Παναγιώτου Σ. Μαρτίνη Δρ. Θεολογίας

Ο μοναχισμός υπήρξε πάντοτε σθεναρός πρόμαχος της Ορθοδοξίας και θεματοφύλακας των ιερών της Εκκλησίας παραδόσεων.

Ιδιαίτερα οι μοναχοί του Αγίου Όρους πρόσφεραν ανεκτίμητες προς την Ορθοδοξία υπηρεσίες και πολλοί αναδείχτηκαν μεγάλες θρησκευτικές προσωπικότητες (άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Κοσμάς ο Αιτωλός, ο όσιος Νικόδημος Αγιορείτης κ.ά.).

Στην ιστορία του Αγ. Όρους αναφέρονται πολλές προσπάθειες αγιορειτών Πατέρων για εμβάθυνση στο πνεύμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από τις οποίες δύο διακρίνονται περισσότερο.

Γέρων Νίκων Νεοσκητιώτης: Ὁ διάβολος καί ὁ ἀνθρώπινος νοῦς...

 

Οἱ ἄνθρωποι σκέπτονται περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἀναπνέουν. Σὲ μία ἀναπνοὴ μποροῦμε νὰ κάνουμε χίλιες σκέψεις, καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ δὲν τὸ σκεπτόμαστε. Δὲ σκεπτόμαστε ὅτι οἱ σκέψεις ποὺ κάνουμε σχηματίζουν τὸν χαρακτήρα μας, διαμορφώνουν τὴν προσωπικότητά μας, οἱ σκέψεις ποὺ κάνουμε μᾶς δίνουν τὴν ταυτότητά μας καὶ παρουσιάζουν αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, σὲ τέτοιο σημεῖο ποὺ ἕνας Ἀμερικανὸς φιλόσοφος λέει: “εἶστε αὐτὸ ποὺ σκέπτεστε”.

Ὁλόκληρη ἡ ζωὴ μας εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν σκέψεών μας, μποροῦμε μὲ τὶς σκέψεις μας γιὰ παράδειγμα νὰ ἀλλάξουμε τὸ μέλλον μας, τὸ μέλλον μας δὲν εἶναι δεδομένο, δὲν ὑπάρχει γραφτό, δὲν ὑπάρχει κισμέτ, ἐμεῖς θὰ ἀποφασίσουμε ποιὸ θὰ εἶναι τὸ μέλλον μας. Μὲ τὶς σκέψεις μας μποροῦμε νὰ κάνουμε καὶ τὸν Θεὸ νὰ ἀλλάξει τὸ μέλλον ποὺ εἶχε κατὰ νοῦ Του γιά μᾶς.

Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου

 

Μετά τον θάνατο του ανθρώπου και μέχρι την ημέρα της τελικής Κρίσεως υπάρχει μια χρονική περίοδος κατά την οποία οι ψυχές προγεύονται τα αγαθά της ουρανίου Βασιλείας ή τα δεινά του οριστικού χωρισμού από την αγάπη του Θεού. Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου (Λουκ. 16:19-31) αναφέρεται στην κατάσταση αυτή των ψυχών.

Πολλές είναι οι αλήθειες που διδάσκει η παραβολή αυτή σχετικά με το γεγονός του θανάτου και την κατάσταση των ψυχών μετά τον θάνατο.

Α. Η αιτία για την οποία ο πλούσιος πήγε στον Άδη δεν ήταν αυτά καθ’ εαυτά τα πλούτη του. Αν τα ξόδευε σε ελεημοσύνες θα είχε μεγάλο πνευματικό όφελος. Όμως από την ασπλαχνία που έδειξε στον Λάζαρο, τον οποίο έβλεπε κάθε μέρα καταπληγωμένο στην πόρτα του, καταλαβαίνουμε ότι ποτέ δεν ελέησε πτωχό. Πέρασε την ζωή του μέσα στην καλοπέραση, «ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς». Ποτέ του δεν θυμήθηκε τον θάνατο. Μας θυμίζει έντονα τον άλλο άφρονα πλούσιο του Ευαγγελίου που ζούσε μέσα στο άγχος προσπαθώντας να βρη τρόπο να αποθηκεύση τα αυξανόμενα πλούτη του (Λουκ. 12:16-21).

Τὰ ἱερὰ λείψανα μιλᾶνε

Tὰ ἱερὰ λείψανα εἶναι ἀπὸ τὰ ἱερότερα κειμήλια τῆς πίστεώς μας. Κείτονται μὲς στὶς λειψανοθῆκες ἀκίνητα καὶ σιωπηλά· καὶ ὅμως μᾶς μιλᾶνε. Πῶς; Μᾶς μιλᾶνε ὅταν εὐωδιάζουν· ὅταν μυροβλύζουν· μᾶς μιλᾶνε μὲ τὴν ἀφθαρσία τους ἢ μὲ τὴν εὐκαμψία τους· ὅταν διατη­ροῦν τὴ θερμοκρασία ζωντανοῦ σώματος· μᾶς μιλᾶνε μὲ τὰ πολλὰ καὶ ποικίλα θαύματα ποὺ ἐπιτελεῖ ἡ θεία χάρις μέσῳ αὐτῶν.

Μᾶς μιλᾶνε· καὶ τί μᾶς λένε; Μᾶς λένε ὅτι ἡ πίστη μας εἶναι ἀληθινή, εἶναι ζωντανή. Δὲν εἶναι θεωρίες καὶ φιλοσοφίες. Διακηρύττουν ὅτι ὑπάρχει Θεός, ποὺ ἐνεργεῖ θαυμάσια καὶ λογικῶς ἀνεξήγητα.

Τὰ ἱερὰ λείψανα μᾶς μιλᾶνε καὶ μᾶς λένε ὅτι ὁ Θεὸς τιμᾶ καὶ δοξάζει πλούσια αὐτοὺς ποὺ ἐφάρμοσαν τὸ θέλημά Του στὴ ζωή τους, ποὺ εὐαρέστησαν ἐνώπιόν Του. Αὐτοί, κατὰ τὴν ὑπόσχεσή Του, δὲν πεθαίνουν: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰω. 8, 51). Σᾶς διαβεβαιώνω κατηγορηματικὰ ὅτι, ἂν κανεὶς ἐφαρμόσει στὴ ζωή του τὸν λόγο μου, δὲν θὰ δεῖ ποτὲ τὸν πνευματικὸ καὶ αἰώνιο θάνατο. Ζοῦν καὶ μετὰ τὸν σωματικό τους θάνατο τιμημένοι κοντὰ στὸ Θεό. Καὶ ἔχουν παρρησία ἐνώπιόν Του. Τὸν παρακαλοῦν, κι Ἐκεῖνος τοὺς ἀκούει, ἰδιαιτέρως ἐκείνους, καὶ ἐκπληρώνει τὶς ἐπιθυμίες τους.

Πώς πρέπει να παίρνουμε το αντίδωρο και τι πρέπει να ξέρουμε για αυτό

 

Ο Ιερός Καβάσιλας μας λέει: «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά

κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γιαυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι το χέρι του λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το ασπάζονται».

Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο:

Προσωπολατρεία! Ο Πνευματικός είναι όργανο για να μας οδηγήσει στον Νυμφίο Χριστό και όχι ο Νυμφίος Χριστός!

Ένα μεγάλο λάθος στο οποίο πέφτουν πολλοί Χριστιανοί (κυρίως γυναίκες λόγω πλουσιώτερου συναισθηματικού κόσμου, αλλά και άντρες κυρίως για τα «πρωτεία» στα διακονήματα), είναι να αγωνίζονται να αρέσουν στον Πνευματικό σαν άνθρωπο και όχι στον Χριστό και Θεό!

Έτσι, η προσωπολατρεία ύπουλα εισβάλλει στην καρδιά τους, δίνοντας ένα μεγάλο κομμάτι υπαρξιακού της χώρου στο πρόσωπο του Πνευματικού (ένα είδος αρρωστημένης αγάπης) και δεν φθάνουν να αγαπήσουν πραγματικά, ανυπόκριτα και ολοκληρωτικά ποτέ τον Χριστό!

Ενδέχεται μάλιστα κάποιοι Πνευματικοί να τρέφουν μία τέτοια κατάσταση, είτε άθελά τους γιατί δεν την διέκριναν εγκαίρως ή καθόλου (κακώς βέβαια, αλλά άνθρωποι είναι κι αυτοί), είτε γιατί πέφτουν σε κενοδοξία και φιλαρέσκεια (μη γένοιτο).

Ερμηνεύοντας την Ανάληψη του Κυρίου

Μετά την ένδοξη Ανάστασή Του ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν εμφανίσθηκε πάλι στον κόσμο, παρά μόνο στους μαθητές Του και τους πλησιέστερους ανθρώπους Του· τους εμφανίσθηκε μερικές φορές μέσα σε διάστημα σαράντα ημερών με το ένδοξο σώμα Του παρηγορώντας τους, διδάσκοντάς τους και αποσαφηνίζοντάς τους το μυστήριο της θείας Οικονομίας.

Και όταν οι μαθητές ήσαν συγκεντρωμένοι στην Ιερουσαλήμ, τους εμφανίσθηκε ο Κύριος για τελευταία φορά, λέγοντάς τους: «Ειρήνη υμίν». Αφού τους καθησύχασε, διότι ήδη ήσαν ταραγμένοι, και έφαγε μπροστά τους «μέρος οπτού ιχθύος και από μελισσίου κηρίου» (Λουκ. 24:42), τους οδήγησε έξω στο όρος των Ελαιών, που ήταν πλησίον της Βηθανίας. 

Εκεί τους παρήγγειλε να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ έως ότου λάβουν «δύναμιν εξ ύψους», κατόπιν ύψωσε τα χέρια Του και τους ευλόγησε, και την ίδια στιγμή υψώθηκε στον ουρανό, αφού περιβλήθηκε από ένα φωτεινό σύννεφο.

Η αγάπη ου λογίζεται το κακόν - Ιερομόναχος Ιουστίνος

Η αγάπη δεν βλέπει και δεν διαπιστώνει να γίνεται κακό εναντίον μας. Όλα καλά και άγια! Μα είναι δυνατό; Είναι! Η τέτοια θεώρηση αποτελεί οπωσδήποτε μια πολύ υψηλότερη από τα μέτρα μας κατάσταση. Μα είναι εφικτή!

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τη σαρκική αγάπη, «αφού τίποτε δεν εμποδίζει να φέρνουμε τα παραδείγματα των αρετών και από τα αντίθετα» (Κλίμαξ 26.31). Λοιπόν ας πάρουμε δυο εραστές. Αν ο άνδρας βλάψει τη γυναίκα ή το αντίστροφο, το θιγμένο μέρος «ου λογίζεται το κακόν», το παρατρέχει. Σκέφτεται πως μόνο εξωτερικά, μόνο επιφανειακά πρόκειται για βλάβη, και πως η όλη ιστορία είναι αστείο ή αφορά σε καλό.

Η αγάπη δηλαδή για το άλλο πρόσωπο δεν αφήνει περιθώρια να πάει η σκέψη στο κακό. Δικαιολογεί τα πάντα. Νομίζει – και δεν λαθεύει – ότι όποιος αγαπάει ό,τι και αν κάνει, το κάνει από αγαθά ελατήρια και για αγαθούς σκοπούς. Η αγάπη έχει απορροφήσει κάθε τι άλλο, και τη λογική ακόμη.

Πῶς θά ζήσουμε μέσα στόν σύγχρονο διωγμό τῆς Ὀρθοδοξίας. ~ Συνομιλία Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου με πρωτοπρ. Πέτρο Χιρς.

Πρωτοπρ. Πέτρος Χιρς: "Πολλοί πιστοί φοβούνται πως δεν θα δούμε σύντομα μια άσπρη μέρα, πως έχει πολύ μέλλον ακόμα αυτή η κατάσταση μέχρι να γυρίσουμε στην κανονική μας ζωή. Και απορούν και μου λένε: "Τι θα κάνουμε;" Ιδιαίτερα από το εξωτερικό, έχω γράμματα πολλά και λένε: "Καλά εγώ είμαι μία ώρα από την εκκλησία και εκεί ο ιερέας μου δεν με αφήνει ούτε εξομολόγηση να κάνω. Πώς θα ζήσω; Τι να κάνω;" Υπάρχει πολλή αγωνία από τους πιστούς. Τι να τους πούμε;"

Αρχιμ. Σάββας αγιορείτης: "Έχουμε το παράδειγμα των χριστιανών των πρώτων αιώνων. Οι οποίοι με μύριους κινδύνους πήγαιναν νύχτα και τελούσαν την θεία λειτουργία, κρυφά, μέσα στους τάφους των μαρτύρων, μέσα στις κατακόμβες, στα υπόγεια, με μύριες προφυλάξεις και με κίνδυνο της ζωής τους. Έτσι και τώρα το πρώτο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι έχουμε έναν διωγμό. Δεν είναι αυτό ούτε τυχαίο ούτε αυθόρμητο. Είναι προσχεδιασμένο αυτό το θέμα του κορωιδοϊού. Και υπάρχουν πάρα πολλά πειστήρια γι' αυτό και στο διαδίκτυο. 

Ενδιαφέρον για την αλήθεια, την ενότητα, την Εκκλησία!

Ἄλλη μία ἁγιοπατερικὴ μαρτυρία

γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου

καὶ τὴν ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων

τῶν μὴ καταδικασμένων αἱρετικῶν

Μέρος Β΄ (Το Α΄ εδώ)

                                                                
 Μὲ τὸν κορονοϊὸ ξεχάστηκαν οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές, ξεχάστηκε ἡ συζήτηση γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπ’ αὐτούς, παρ’ ὅλο πού, ὄχι μόνο συνεχίζουν τὴ δουλειά τους, ἀλλὰ οἱ προσβληθέντες πανδήμως ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ Ἐπίσκοποι, εὐνουχισμένοι Ὁμολογιακά, ἔκλεισαν καὶ τὶς ἐκκλησίες καὶ προχωροῦν σὲ περαιτέρω κακόδοξες πρακτικὲς ἐνέργειες!

Τοῦ Παναγιώτη Σημάτη

    Εἶναι γνωστὲς οἱ περὶ «Ἡσυχίας καὶ Φωτός», περὶ «Κτιστῶν καὶ Ἀκτίστων ἐνεργειῶν» τοῦ Θεοῦ συζητήσεις μεταξὺ Βαρλαὰμ καὶ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ. Οἱ συζητήσεις ποὺ ἄρχισαν περὶ τὸ 1337 εἶχαν διακοπεῖ γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα μὲ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Βαρλαὰμ στὴν Δύση. Ὅταν ἦλθε καὶ πάλι ὁ Βαρλαὰμ στὴν Θεσσαλονίκη, «ἡ ἔριδα ἀναζωογονήθηκε περὶ τὰ μέσα τοῦ 1340, ὅποτε οἱ ἀντίπαλοι ἤρχισαν νὰ ὀργανώνουν τὰ μέτωπά των· ὁ  Βαρλαὰμ τῆς ἐπιθέσεως, ὁ Παλαμᾶς τῆς ἀμύνης, ὁ Ἀκίνδυνος τοῦ συμβιβασμοῦ» (Χρήστου Π., Εἰσαγωγικὰ εἰς «Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἔργα 3, Πατερικαὶ Ἐκδόσεις “Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς”,  σελ. 5).

Ηδονική «Κυριοκτονία»

Ιωάννης Γ. Κουρεμπελές
Καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας ΑΠΘ

 Εισαγωγικά

Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας η ιοφοβία εκδηλώνεται ως μια ιδιαίτερου τύπου πανδημία, καθώς η τεχνική ψυχή καθίσταται ενδημική στον βίο του σύγχρονου ανθρώπου και οι φαλκιδευμένες πληροφορίες γίνονται καλωδιακά, «μετά φόβου ιού», παρελκυστικές της εύρεσης της Αλήθειας. Έτσι, αντί κανείς να αντιμετωπίσει επιστημονικά ένα ιατρικό πρόβλημα (με όλα τα απαραίτητα και άκρως αρμόζοντα μέτρα για τη σωματική υγεία του ανθρώπου), στοχεύει τελικά στο να διαιρέσει την καθολική ζωή, αδυνατώντας, βέβαια, να δει τη σωτηρία που προσφέρει ο σαρκωμένος Θεός (πνεύματι και σώματι) στον άνθρωπο.

Θεωρώ ότι η επίκαιρη στόχευση κατά της ορθόδοξης ευχαριστιολογίας, με σκοπό τέτοιο που να αμαυρώνεται συστημικά η εικόνα της θεραπευτικής σημασίας του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, σχετίζεται άμεσα με την ιδεολογία του σύγχρονου ηδονοδοξιτισμού. Ως εκ τούτου, για τον χριστιανό που ενδιαφέρεται για την εύρεση νοήματος μέσα από τις γραφές των Πατέρων της Εκκλησίας, θα σημειώσω ορισμένα σημαντικά σημεία έκφρασης στη μικρή σε έκταση παρούσα συγγραφή μου. 

Το θαύμα υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει...

Γράφει ο Θεολόγος Παπαδόπουλος
Μοριακός βιολόγος

Από τα φοιτητικά μου χρόνια προσπαθώ, μεταξύ άλλων, ένα πράγμα. Να μην συγχέω τα θέματα πίστεως με ζητήματα επιστήμης.

Να μην τα αναλύω προσπαθώντας να αποδείξω τα αναπόδεικτα και να τα τεκμηριώσω με επιστημονικές πρακτικές. Είναι και ανώφελο και εσφαλμένο.

Διότι το υπέρλογο της πίστεως δεν εμπίπτει στο πλαίσιο της λογικής του πειράματος.

Άλλωστε η ομολογία της πίστεως αποκαλύπτεται κυρίως με το παράδειγμα μας και τη ζωή μας και όχι με τα λόγια μας.

Για τον Ορθόδοξο Χριστιανό μέσα στο Άγιο Ποτήριο βρίσκεται η Ζωή, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Ωχ! Κόλλησα Θεό….

Γράφει ο Βασίλειος Γκρίλλας, Θεολόγος, ΜΑ Θεολογίας

Να κοινωνήσουν πρώτα τα παιδάκια!

Κοίτα φιλότιμο! Κοινωνούν οι παλιόγεροι που κουβαλάνε τόσες ασθένειες και μετά οι υπόλοιποι!

Καλό θα ήταν να κοινωνούμε με κουταλάκι μιας χρήσεως. Τόσες ασθένειες υπάρχουν!

Με το ίδιο Δισκοπότηρο κοινωνούν και οι ετοιμοθάνατοι; Απαράδεκτο!

Σιγά που ότι μείνει στο Δισκοπότηρο το πίνουν οι παπάδες! Σίγουρα το χύνουν.

Εγώ πάω στην Εκκλησία, αλλά μη μου πείτε να κοινωνήσω. Σιχαίνομαι! Τόσα σάλια….μπλιάχ!

Να μην κοινωνήσετε τα παιδιά! Δεν βλέπεται τι ιώσεις κυκλοφορούν;

Και όμως οι φράσεις αυτές είναι διατυπωμένες από στόματα Χριστιανών. Είναι απογοητευτικό, αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια. Δεν χρειάζεται να μπούμε στην καταμέτρηση του πόσο χριστιανοί είναι αυτοί που έχουν τέτοιες θέσεις. Πρέπει απλά να σταθούμε στην έκφραση. Είναι άνθρωποι που θέλουν να έχουν σχέση με την Εκκλησία. Με ποιά Εκκλησία όμως; Σίγουρα όχι με την Εκκλησία που στερεώνεται στο Αίμα και στο Σώμα του Χριστού.

Βλαδίμηρος Λόσκυ: Τά αἴτια τῆς πτώσεως τῆς Δύσεως εἶναι κυρίως καί πρωτίστως δογματικά

Ὁ δεύτερος προσδιορισμὸς τοῦ θέματός μας περιορίζει θὰ λέγαμε τὸν χῶρο: ἡ χριστιανικὴ Ἀνατολὴ ἢ ἀκριβέστερα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς θὰ εἶναι τὸ πεδίο τῶν μελετῶν μας περὶ τῆς μυστικῆς θεολογίας. Ὀφείλουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε ὅτι ὁ περιορισμὸς αὐτὸς εἶναι κάτι τεχνητό. 

Πράγματι, τὸ σχίσμα μεταξὺ χριστιανικῆς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως χρονολογεῖται ἀπὸ τῶν μέσων τοῦ 11ου αἰῶνος. Ὁτιδήποτε προηγεῖται χρονικῶς, ἀποτελεῖ κοινὸ θησαυρὸ ἀδιαίρετο τῶν δύο διαιρεμένων τμημάτων. 

Το άγιο βάπτισμα, η θεία χάρη και η εκπλήρωση των εντολών

Στη θεία μήτρα, δηλαδή στην ιερή κολυμβήθρα, δεχόμαστε εξ ολοκλήρου τέλεια δωρεά τη θεία χάρη. 

Αν όμως κατόπιν τη σκεπάσουμε, ενώ δεν έπρεπε, με την κακή χρήση των προσκαίρων και με τη φροντίδα των βιοτικών υποθέσεων και με την αχλύ των παθών, έχουμε πάλι τη δυνατότητα, ακόμα κι έτσι, με τη μετάνοια και με την εκπλήρωση των θεουργικών εντολών να ξαναπάρουμε και ν’ ανακτήσουμε την υπερφυσική αυτή λαμπρότητα και να τη δούμε να προβάλλει ολοφάνερα.

Βέβαια, κατά το μέτρο της επιμέλειας και της πίστεως καθενός γίνεται και η φανέρωσή της· και πριν από αυτά, με τη βοήθεια και την αγαθότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού, όπως λέει ο άγιος Μάρκος: «Ο Χριστός, επειδή είναι τέλειος Θεός, δώρησε τέλεια τη χάρη του Αγίου Πνεύματος σε όσους βαπτίστηκαν. 

Πότε πρέπει να στεκόμαστε όρθιοι κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας..

Πολλοί χριστιανοί διερωτώνται πότε πρέπει να κάθονται και πότε να είναι όρθιοι κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας.

Έχουν δίκιο, διότι δεν τους έχει γίνει λειτουργική αγωγή (κατήχηση).

Έτσι είναι φυσικό να κάθονται όταν δεν πρέπει ή να στέκονται όρθιοι χωρίς λόγο.

Θα δώσουμε μερικές οδηγίες που καλύπτουν, όπως πιστεύουμε, το θέμα και διαφωτίζουν αρκετά.

Κατ᾿ αρχήν θα πρέπει να πούμε ότι και καθήμενος κανείς μπορεί να προσεύχεται μέσα στο Ναό.

Ωστόσο υπάρχουν μερικές στιγμές της Θείας Λειτουργίας, που όλοι πρέπει να στέκονται όρθιοι.