Αφού έμεινε έναν χρόνο μόνος του (1)
ο απλός Παύλος, αξιώθηκε να πάρει το χάρισμα εναντίον των δαιμόνων και
κάθε αρρώστιας, επειδή έφτασε στην τελειότητα της ασκητικής αρετής. Μια
μέρα λοιπόν έφεραν στον Μέγα Αντώνιο έναν νεαρό που είχε “αρχικό”
δαίμονα, (2) ο οποίος βλαστημούσε
ακόμη και τον ουρανό. Παρατήρησε ο Αντώνιος τον νεαρό και είπε σε
εκείνους που τον συνόδευαν: «Αυτό το έργο δεν είναι για εμένα, γιατί δεν
αξιώθηκα ακόμη να πάρω το χάρισμα εναντίον του τάγματος αυτού των
“αρχικών” δαιμόνων. Αυτό είναι το χάρισμα του Παύλου του απλού». Πήγε
λοιπόν μαζί τους ο Αντώνιος στον Παύλο και του είπε: «Αββά Παύλε, βγάλε
τον δαίμονα από τον άνθρωπο, για να πάει στο σπίτι του υγιής και να
δοξάσει τον Κύριο». «Γιατί όχι εσύ;» ρώτησε ο Παύλος. «Εγώ δεν ευκαιρώ»,
αποκρίθηκε ο Αντώνιος, «έχω άλλη δουλειά». Και αφήνοντας εκεί τον νεαρό
ο Μέγας Αντώνιος, γύρισε στο κελλί του.
Σηκώθηκε τότε ο Παύλος και, αφού προσευχήθηκε, κάλεσε τον δαιμονισμένο και τον πρόσταξε: «Είπε ο αββάς Αντώνιος να βγεις από τον άνθρωπο, για να δοξάσει τον Κύριο». Ο δαίμονας όμως βλαστημώντας φώναξε: «Δεν βγαίνω, γεροφαγά, ξεμωραμένε». Πήρε λοιπόν τη μηλωτή του ο Παύλος και τον χτυπούσε με αυτήν στην πλάτη, λέγοντας: «Βγες, είπε ο αββάς Αντώνιος». Ο δαίμονας όμως έβριζε χειρότερα και τον Αντώνιο μαζί με τον Παύλο: «Γεροφαγάδες, κοιμισμένοι, άπληστοι, που ποτέ δεν σας φτάνουν τα δικά σας, τι δουλειά έχετε μ’ εμάς; Γιατί μας τυραννείτε;» Στο τέλος ο Παύλος του είπε: «Δεν βγαίνεις; Να, πηγαίνω να το πω στον Χριστό, και αλίμονό σου τι έχει να σου κάνει». Βλαστήμησε τότε και τον Κύριο ο ανήμερος δαίμονας, φωνάζοντας: «Δεν βγαίνω».
