Όσιος Γεώργιος Χοζεβίτης: Η υπερηφάνεια των ανθρώπων

Τίποτε δεν είναι η υπερηφάνεια των ανθρώπων – είπε κάποτε ο όσιος Γεώργιος ο Χοζεβίτης – ούτε η οίησις της καρδιάς μας. Γιατί η υπερηφάνεια στηρίζεται στους ανέμους και η οίησις μάς αεροβατεί σε άστατο καπνό. Γιατί τι είναι η υπερηφάνεια παρά φαντασία φουσκωμένης διάνοιας, άστατα κύματα; Είναι μια φυσαλίδα, που για λίγο κολυμπάει φουσκωτή πάνω στο νερό και αμέσως σπάζει και γίνεται ένα τίποτε.

Τι κερδίζουμε απ’ αυτήν; για πες μου. Ένα δάκτυλο δεν μπορεί να προσθέσει στο ύψος μας και μας κάνει να πετάμε στα υπερουράνια, ένα νόμισμα δεν μπορεί να προσθέσει στα υπάρχοντά μας και μας κάνει να φανταζόμεθα τους εαυτούς μας άρχοντες και βασιλείς.

Από τον βίο του οσίου Γεωργίου του Χοζεβίτου

Θαυμαστά περιστατικά

Μια μέρα ο όσιος Γεώργιος – διηγείται ο Αντώνιος, ο συγγραφεύς του Βίου – έβαλε να του στρώσω το ρακοραμμένο ράσο του στο έδαφος, στο Κοινόβιο, κοντά στην ανατολική πόρτα, έχοντας το προσκέφαλό του προς δυσμάς. Και μου λέγει: «Παιδί μου, μην ανησυχήσεις, και μη μου μιλήσεις, κι ούτε να αφήσεις άλλον να με πλησιάσει». Και αφού ξάπλωσε ανάσκελα, σκεπάστηκε με το σεντόνι και έμεινε τρεις μέρες χωρίς να κουνιέται, χωρίς να γυρίζει, χωρίς καθόλου να σηκωθεί.

Από τον βίο του οσίου Γεωργίου του Χοζεβίτου

 

Η μεταστροφή του παλαιστή Επιφανίου στην ευλάβεια και η οσιακή ζωή του στο κοινόβιο

Ήταν ένας παλαιστής στο Βυζάντιο, καταγόμενος από την Κιλικία, που νικούσε στην τέχνη του. Επειδή οι αντίπαλοί του ευρίσκοντο σε δύσκολη θέση με την τέχνη του, τον φαρμάκωσαν και έπασχε. Οι φίλοι του τον περιέφεραν με ανυπομονησία από ναό σε ναό και από μοναστήρι σε μοναστήρι, λυπούμενοι γι’ αυτόν. Στο τέλος όμως από πολλή ανοησία ή μάλλον τρέλλα οι λεγόμενοι χριστιανοί τον οδήγησαν σε μάγους, απαρνηθέντες τους αγίους για τα παίγνια των μάγων. Οι δε μάγοι έδεσαν σ’ αυτόν πονηρό πνεύμα για δυο έτη και ήταν ακαταμάχητος στο εξής στην τέχνη του και εξ αιτίας της σωματικής του δύναμης, αλλά και εξ αιτίας της ενέργειας του δαίμονα.

Αφού όμως πέρασε η διετία, άρχισε πάλι να υποφέρει περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Ήταν αυτό απειλή Θεού για να τον προσελκύσει σε μετάνοια, Αυτού που από ευσπλαχνία δεν θέλει κανενός την απώλεια, αλλά μας θέλει όλους να μετανοήσουμε, παραβλέποντας τις ανομίες μας. Οι δε φίλοι του ντροπιασμένοι και ονειδιζόμενοι από τους αντιπάλους γι’ αυτόν, αφού του έδωσαν αρκετά εφόδια, τον έστειλαν στην αγία Πόλη.

Από τον βίο του οσίου Γεωργίου του Χοζεβίτου

 

Οικειότητα με τα άγρια θηρία

Μια μέρα ο αββάς Γεώργιος χρειάστηκε να βγει από το κελλί του για κάποια δουλειά. Κι όταν άνοιξε την πόρτα, βλέπει ένα λιοντάρι ξαπλωμένο μπροστά στην πόρτα· χωρίς την παραμικρή ταραχή στην καρδιά, σκουντάει το λιοντάρι στο πόδι, προστάζοντάς το να του κάνει τόπο να βγει από την πόρτα, για να πάει στην επείγουσα δουλειά του. Αλλά αυτό βρυχόταν ήρεμα με διάθεση φιλική και κουνούσε ταυτόχρονα την ουρά του, μη θέλοντας να σηκωθεί. Κι ο αββάς Γεώργιος του έσπρωξε δυό-τρεις φορές το πόδι, για να παραμερίσει.

Επειδή όμως δεν σηκωνόταν, του λέγει με καλωσύνη: «Επειδή δεν κάνεις υπακοή, λέγει η Γραφή· “τα σαγόνια των λιονταριών ετσάκισε ο Κύριος”, ευλογητός Κύριος, άνοιξε το στόμα σου να δούμε». Και το λιοντάρι άνοιξε διάπλατα το στόμα του και του τόδωσε να το ψηλαφίσει, όπως ήθελε.

Όσιος Γεώργιος Χοζεβίτης: Η υπερηφάνεια των ανθρώπων

Τίποτε δεν είναι η υπερηφάνεια των ανθρώπων – είπε κάποτε ο όσιος Γεώργιος ο Χοζεβίτης – ούτε η οίησις της καρδιάς μας. Γιατί η υπερηφάνεια στηρίζεται στους ανέμους και η οίησις μάς αεροβατεί σε άστατο καπνό. Γιατί τι είναι η υπερηφάνεια παρά φαντασία φουσκωμένης διάνοιας, άστατα κύματα; Είναι μια φυσαλίδα, που για λίγο κολυμπάει φουσκωτή πάνω στο νερό και αμέσως σπάζει και γίνεται ένα τίποτε.

Τι κερδίζουμε απ’ αυτήν; για πες μου. Ένα δάκτυλο δεν μπορεί να προσθέσει στο ύψος μας και μας κάνει να πετάμε στα υπερουράνια, ένα νόμισμα δεν μπορεί να προσθέσει στα υπάρχοντά μας και μας κάνει να φανταζόμεθα τους εαυτούς μας άρχοντες και βασιλείς.

Από τον βίο του οσίου Γεωργίου του Χοζεβίτου

Μια μέρα είπε ο αββάς Ηρακλείδης στον αδελφό του Γεώργιο: «Πάρε το τσεκούρι κι έλα να κόψουμε ξύλα». Είχαν, λοιπόν, ένα φοίνικα άκαρπο και του έδωσε εντολή να τον κόψει. 

Αυτός όμως έβαλε μετάνοια και τον παρακαλούσε λέγοντας: «Όχι, πάτερ, ας μην τον κόψουμε, τουλάχιστον έχουμε τα βάϊα απ’ αυτόν». Αλλά εκείνος του είπε απειλητικά: «Κόψε τον· να, τόσα χρόνια καρπό δεν έκαμε· γιατί λοιπόν να κρατεί τον τόπο;».