«Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι·
σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι»
Ο Ζακχαίος, αν και αρχιτελώνης, επειδή ταπείνωσε τον εαυτό του αξιώθηκε να φιλοξενήσει τον Θεάνθρωπο Χριστό, να γίνει Απόστολος του Χριστού και να πεθάνει μαρτυρικά γι’ αυτόν. Γι’ αυτό δεν πρέπει να κατακρίνουμε κανέναν για τις αμαρτίες του αλλά να προσευχόμαστε γι’ αυτόν και να θυμόμαστε την δική μας αμαρτωλότητα.
Μας κάνει εντύπωση πως ο Χριστός στάθηκε, κοίταξε τον Ζακχαίο και τον αποκάλεσε με το όνομά του: «Ζακχαίε». Κάθε άνθρωπος έχει ένα όνομα, το οποίο λαμβάνει από την Εκκλησία στην βάπτισή του. Ο Θεός από την άλλη μεριά είναι ανώνυμος και πολυώνυμος. Είναι απλά «ο ων», η πηγή της ζωής. Μας γνωρίζει με το όνομά μας, μας αναγνωρίζει σαν πρόσωπα, με τις ιδιαιτερότητές μας και την μοναδικότητά μας. Μας γνωρίζει από την κοιλιά της μάνας μας και υπήρχαμε στον «νου» του πριν υπάρξει αυτός ο κόσμος.
