ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ: Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου [29-6-2001]

ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου

[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 29-6-2001]

 

 

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος ὠνομάσθῃ «Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν», γιά μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ὁ Ἀπόστολος τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἑλλὰς πολλά τοῦ ὀφείλει. Εἶναι ὁ Ἀπόστολος ποὺ ἀγάπησε τοὺς Ἕλληνες, γιατί καὶ οἱ Ἕλληνες τὸν ἀγάπησαν. Ἐκοπίασε γιὰ μᾶς ὑπερβαλλόντως. Ἐκεῖνα ποὺ ἀκούσαμε στὴν σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή, ποὺ ἀναφέρεται εἰς τοὺς κόπους του, μέρος ἔχουμε καὶ ἐμεῖς, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, μέρος τῶν κόπων τοῦ μεγάλου Παύλου. Ὅ,τι μᾶς εἶπε ὅταν ἦρθε ἐδῶ, συμπυκνοῦται στὸν λόγο του στὸν Ἄρειο Πάγο στὴν Ἀθήνα. Εἶναι ἕνας λόγος ποὺ καθρεπτίζει τὴν πνευματικὴ κατάσταση τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ Παύλου. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει συχνὰ νὰ μελετοῦμε τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ Παύλου στὸν Ἄρειο Πάγο.

ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΠΑΥΛΟΝ ΟΜΙΛΙΑ Β΄

ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΠΑΥΛΟΝ

ΟΜΙΛΙΑ Β΄

Τί τέλος πάντων εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ πόση εἶναι ἡ εὐγένεια τῆς δικῆς μας φύσης καὶ πόσο ἱκανὸ στὴν ἀρετὴ εἶναι αὐτὸ τὸ ὅν, μᾶς τὸ ἔδειξε περισσότερο ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους  ὁ Παῦλος. Καὶ τώρα σηκώνεται ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἔχει φτάσει καὶ μὲ καθαρὴ φωνὴ πρὸς ὅλους ἐκείνους ποὺ κατηγοροῦν τὴ φύση μας ἀπολογεῖται γιὰ χάρη τοῦ Κυρίου, προτρέπει τὴν ἀρετή, κλείνει τὰ ἀναίσχυντα στόματα τῶν βλάσφημων καὶ ἀποδεικνύει ὅτι δὲν εἶναι μεγάλη ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στοὺς ἀγγέλους καὶ στοὺς ἀνθρώπους ἂν θέλουμε νὰ προσέχουμε τὸν ἑαυτό μας· γιατί χωρὶς νὰ ἔχει ἄλλη φύση, οὔτε νὰ ἔχει λάβει ἄλλη ψυχή, οὔτε νὰ κατοικήσει σὲ ἄλλο κόσμο, ἀλλὰ ἂν καὶ ἀνατράφηκε στὴν ἴδια γῆ καὶ τόπο μὲ τοὺς ἴδιους νόμους καὶ συνήθειες ξεπέρασε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἀπὸ τότε ποὺ ἔγιναν οἱ ἄνθρωποι.

ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΠΑΥΛΟΝ - ΟΜΙΛΙΑ Α΄

ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΠΑΥΛΟΝ

ΟΜΙΛΙΑ Α΄

Δὲν θὰ ἔσφαλλε κανένας ἂν ὀνόμαζε τὴν ψυχὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου λιβάδι ἀρετῶν καὶ κῆπο πνευματικό. Τόσο πολὺ ἀκτινοβολοῦσε ἀπὸ χάρη καὶ ἔδειχνε τὴν πίστη τῆς ψυχῆς του ἀντάξια αὐτῆς τῆς χάρης. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἔγινε σκεῦος ἐκλογῆς καὶ καθάρισε καλὰ τὸν ἑαυτό του, εἶχε ἐκχυθεῖ σὲ αὐτὸν πλούσια ἡ δωρεὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Γι᾿ αὐτὸ μᾶς χάρισε καὶ τοὺς θαυμαστοὺς ποταμούς, ὄχι μόνο τέσσερις κατὰ τὴν πηγὴ τοῦ παραδείσου [:οἱ τέσσερις ποταμοὶ ποὺ πότιζαν τὸν παράδεισο ἦταν οἱ Φισῶν, Γηῶν, Τίγρης καὶ Εὐφράτης· Γέν. 2,10-14], ἀλλὰ πολὺ περισσότερους ποὺ ρέουν καθημερινὰ καὶ δὲν ποτίζουν τὴ γῆ ἀλλὰ τίς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ τίς διεγείρουν στὴν καρποφορία τῆς ἀρετῆς.

ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ [:Α΄ προς Κορινθίους,13,1-8]

                       ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

                ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

                      [:Α΄προς Κορινθίους,13,1-8]

     Και πρόσεξε από πού αρχίζει· πρώτα από αυτό που θεωρούνταν από αυτούς θαυμαστό και μέγα, το χάρισμα των γλωσσών. Και αφού παρουσίασε το χάρισμα, δεν δείχνει τόσο όσο είχαν αυτοί, αλλά πολύ περισσότερο. Διότι δεν είπε: «Εάν ομιλώ γλώσσα», αλλά «Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ (:εάν υποτεθεί ότι έχω τέτοια ικανότητα, ώστε να εννοώ και να ομιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων)»[Α΄Κορ.13,1]. Τι σημαίνει «των ανθρώπων»; Όλων των εθνών της οικουμένης. Και ούτε σε αυτήν την υπερβολή αρκέστηκε, αλλά θέτει και άλλη πολύ μεγαλύτερη, καθώς συνεχίζει και λέγει: «καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον(:και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, έχω γίνει χαλκός που ηχολογάει ή κύμβαλο που αλαλάζει χωρίς να αναδίδει κανένα μουσικό φθόγγο)». Είδες πού ανύψωσε το χάρισμα και πού το γκρέμισε και το καταβίβασε; Διότι δεν είπε απλώς, ότι δεν είμαι τίποτε, αλλά ότι «έγινα χαλκός που ηχεί», κάτι αναίσθητο και άψυχο.

ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ [:Β΄ Κορ. 11,21-33 και 12,1-9] ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ[:Β΄Κορ.11,21-33 και 12,1-9]

  ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

    «Κατὰ ἀτιμίαν λέγω, ὡς ὅτι ἡμεῖς ἠσθενήσαμεν. ἐν ᾧ δ᾿ ἄν τις τολμᾷ, ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ (:Με ντροπή μου το λέω, σαν να υπήρξαμε εμείς ασθενείς και να μην μπορούσαμε να σας κάνουμε ό,τι σας έκαναν εκείνοι. Μάθετε όμως ότι για οτιδήποτε κι αν τολμά να καυχηθεί κανείς –με αφροσύνη το λέγω αυτό– τολμώ κι εγώ να καυχηθώ)»[Β΄Κορ.11,21].

ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ: Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου [29-6-2001]

ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου

[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 29-6-2001]

 

 

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος ὠνομάσθῃ «Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν», γιά μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ὁ Ἀπόστολος τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἑλλὰς πολλά τοῦ ὀφείλει. Εἶναι ὁ Ἀπόστολος ποὺ ἀγάπησε τοὺς Ἕλληνες, γιατί καὶ οἱ Ἕλληνες τὸν ἀγάπησαν. Ἐκοπίασε γιὰ μᾶς ὑπερβαλλόντως. Ἐκεῖνα ποὺ ἀκούσαμε στὴν σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή, ποὺ ἀναφέρεται εἰς τοὺς κόπους του, μέρος ἔχουμε καὶ ἐμεῖς, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, μέρος τῶν κόπων τοῦ μεγάλου Παύλου. Ὅ,τι μᾶς εἶπε ὅταν ἦρθε ἐδῶ, συμπυκνοῦται στὸν λόγο του στὸν Ἄρειο Πάγο στὴν Ἀθήνα. Εἶναι ἕνας λόγος ποὺ καθρεπτίζει τὴν πνευματικὴ κατάσταση τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ Παύλου. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει συχνὰ νὰ μελετοῦμε τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ Παύλου στὸν Ἄρειο Πάγο.

ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ: Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου [29-6-2001]

ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου

[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 29-6-2001]

 

 

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος ὠνομάσθῃ «Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν», γιά μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ὁ Ἀπόστολος τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἑλλὰς πολλά τοῦ ὀφείλει. Εἶναι ὁ Ἀπόστολος ποὺ ἀγάπησε τοὺς Ἕλληνες, γιατί καὶ οἱ Ἕλληνες τὸν ἀγάπησαν. Ἐκοπίασε γιὰ μᾶς ὑπερβαλλόντως. Ἐκεῖνα ποὺ ἀκούσαμε στὴν σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή, ποὺ ἀναφέρεται εἰς τοὺς κόπους του, μέρος ἔχουμε καὶ ἐμεῖς, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, μέρος τῶν κόπων τοῦ μεγάλου Παύλου. Ὅ,τι μᾶς εἶπε ὅταν ἦρθε ἐδῶ, συμπυκνοῦται στὸν λόγο του στὸν Ἄρειο Πάγο στὴν Ἀθήνα. Εἶναι ἕνας λόγος ποὺ καθρεπτίζει τὴν πνευματικὴ κατάσταση τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ Παύλου. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει συχνὰ νὰ μελετοῦμε τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ Παύλου στὸν Ἄρειο Πάγο.