Στίς πονηρές ἡμέρες μας ἐπλεόνασαν οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, οἱ βλασφημίες, ἀπιστίες, ἀσέβειες, ἀκολασίες, ἀδικίες, συκοφαντίες, γύμνια, ξετσιπωσύνη ἀνδρῶν καί γυναικῶν, μεταμορφώσεις ἀνδρῶν εἰς γυναίκας καί γυναικῶν εἰς ἄνδρας, μεταμορφώσεις ἀνδρῶν καί γυναικῶν εἰς σχῆμα καί μορφή δαιμόνων, ἀτιμίες ἀνηθικότητος, βρῶμα καί δυσωδία καί πᾶν φαῦλο.
Και πού πάει; Ήρθε στην πατρίδα μου, σ’ ένα μοναστηράκι στον Μαλέα, που ήταν παλιά ένας Γεώργιος, ο εν τω Μαλεώ, που λέει και ο συναξαριστής, και επειδή τον λέγανε και εκείνον Γεώργιο – ίσως ο άγιος Γεώργιος τον εφώτισε – πήγε και κατοίκησε εκεί.
Αλλά επειδή εκεί κατοίκησε, κι ήταν κοντά και πήγαιναν από τα χωριά, σηκώθηκε κι έφυγε· άφησε τα βιβλία του εκεί όπως ήτανε και πήγε και κατοίκησε στον Πάρνωνα, σε μια σπηλιά. Μια σπηλιά, η οποία έχει μικρή τρύπα και κάτω, όταν μπαίνει κανείς, είναι βαθύ· και εκεί έμενε άγνωστος.
Πόσο καιρό έμενε, δεν ξέρει κανείς. Αλλά όταν επήγα εγώ στο Μοναστήρι που έκανε, τον άγιο Γεώργιο, και τον έλεγαν και αυτόν Γεώργιο, έμαθα ότι εκεί στην σπηλιά τον βρήκε ένας βοσκός που είχε χάσει ένα πρόβατο, και περιπλανώμενος στα όρη και στα σπήλαια για να το εύρη, είδε την σπηλιά εκείνη και νόμισε μήπως κατέβηκε κάτω, και κατεβαίνει, και αντί να ιδεί το πρόβατο, είδε έναν άνθρωπο και τρόμαξε και παρ’ ολίγο να πεθάνει από τον φόβο του.
Τον ενίσχυσε ο άγιος και του λέγει: «Μην φοβάσαι, είμαι άνθρωπος, δεν είμαι σατανάς». Και πήρε θάρρος, του μίλησε και του είπε: «Σε παρακαλώ μη πεις τίποτε ότι είμαι εδώ, αλλά να μου φέρνεις κάθε 10-15 μέρες λίγο ψωμί και λίγο νερό». Πώς περνούσε; Όπως περνούσε ο προφήτης Ηλίας και οι άλλοι: με χόρτα, φαίνεται, και με νερό. Πήγαινε λίγο μακριά σε μια πηγή και έπινε.
✶✶✶
Επήγαινε λοιπόν ο βοσκός την τροφή, αλλά η γυναίκα του, περίεργη, λέει: «Πού την πας την τροφή και σε ποιον;» «Σε κάποιον, λέει, μην ρωτάς». «Όχι, του λέει, πρέπει να μάθω, να μου πεις. Μήπως πηγαίνεις σε κανέναν κακούργο και βρούμε τον μπελά μας». «Όχι, λέει, αλλά δεν μπορώ να σου πω, γιατί έχω εντολή». «Να μου πεις… να μου πεις…» «Τέλος πάντων, θα σου πω, της λέει, αλλά δεν θα το πεις σε κανέναν». «Δεν το λέγω», λέει. Και την άλλη μέρα βγήκε στο χωριό όλο και είπε: «Ο σύζυγός μου βρήκε ένα άγιο άνθρωπο και είναι πάνω στον Πάρνωνα».
Αμέσως άρχισαν να τρέχουν. Και αναγκάστηκε και τους εδέχετο και τους εδίδασκε. Πού; Πάνω στα βουνά, στα κρημνά, έτρεχαν οι άνθρωποι από τα πλησίον χωριά της Επιδαύρου. Κατόπιν πήγαιναν από την Μαντινεία και από την Κυνουρία. Και στο βουνό εκείνο, στη σπηλιά εκείνη δεν έπαυαν να πηγαίνουν άνθρωποι. Γιατί; Γιατί εθαύμαζαν τα καλά του έργα, την πίστη του, την αγάπη που είχε προς τον Θεό· διότι αν αυτός δεν είχε αγάπη, δεν ημπορούσε να κατοικεί εκεί στα βουνά. Θα πει ότι κάτι από μέσα του τον έφλεγε και όλα τα θλιβερά του βίου του τα εθεώρει ως τερπνά· και έτσι κατόπιν είδε μια οπτασία, τον άγιο Γεώργιο, και του λέει: «Να κατέβεις στην παραλία, εις ένα σχίνον· εκεί είναι η εικών μου και εκεί να μου κτίσεις εκκλησία». Κατέβηκε και βρήκε την εικόνα.
Διεδόθη εν τω μεταξύ ότι ευρέθη η εικών του Αγίου Γεωργίου και έτρεχαν από όλα τα μέρη. Έβαλαν αμέσως εργάτες και έβαλαν τα θεμέλια. Αλλά τα έβαλαν σ’ άλλο μέρος, δεν τα έβαλαν εκεί που ήταν κρεμασμένη στο σχινάρι. Και αφού άνοιξαν τα θεμέλια και ήθελαν να κτίσουν από την αρχή κι άφηναν τα εργαλεία εκεί, έφευγαν τα εργαλεία μοναχά τους και πήγαιναν από κάτω στην εικόνα. Και οι κτίστες απορούσαν.
Το είπαν στον Γέροντα, λέει, «φυλάξτε, να βάλετε φύλακες». Δεν τα έκλεβαν, αλλά πήγαιναν και τάβρισκαν εκει από κάτω στην εικόνα. Και αφού δυο-τρεις φορές επήγαν, έβαλαν φύλακες. Κι ακούει ένας, που είχε από ώρες φύλακας, και πήγε να αποκοιμηθεί, ακούει ένα κρότο και βλέπει όλα σαν να σηκώθηκαν, σαν να είχαν ψυχή, να είχαν ζωή, και περπατούσαν, οι αξίνες, οι κασμάδες, τα σφυριά, και πήγαιναν από κάτω στην εικόνα. Σου λέει ο άγιος, εδώ θα ‘ρθεις, θα κτισθεί εδώ η εκκλησία, εκεί που είναι σχινάρι θα τεθεί η εικόνα στο τέμπλο. Κι είναι μια μικρή εικόνα, αλλά θαυματουργός. Και πολύ δεν μπορεί να την δει κανείς, γιατί νομίζει ότι βλέπει κρέας ανθρώπου. Πήγα και την επροσκύνησα.
✶✶✶
Εκεί έμαθα λοιπόν και τα κατορθώματα αυτινού που τον έλεγαν διδάσκαλο εκεί οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι εκεί τριγύρω στα βουνά ήσαν άγριοι· αυτός τους έκανε πρόβατα κι έκανε και πολλούς αγίους. Πήγαιναν και εξομολογούντο και τους εδέχετο με μεγάλη αγάπη και ιλαρότητα και εθεράπευε τας ασθενείας των. Πολλοί πήγαιναν ασθενείς και τους θεράπευε με την προσευχή· αλλά για να μην φημίζεται ότι είναι άγιος, έκανε μερικά φάρμακα, μερικά χόρτα. «Θα πάρεις αυτό το φάρμακο και θα γίνεις καλά». Και πολλοί εγίνοντο καλά. Σ’ αυτό το ορεινό μέρος, σ’ όλα τα χωριά είχε παύσει η βλασφημία τελείως. Πού να βλασφημήσει άνθρωπος!
Μια φορά που πήγα, όταν ήμουνα μικρός, σε μια εκκλησία στο χωριό, δεν βρήκα κανέναν στο χωριό. Εγνώριζα τον παπά, πήγα στο σπίτι του, κανείς. Κοιτάζω τα άλλα σπίτια να δω κανέναν άνθρωπο, μα κανέναν δεν είδα.
Βγαίνω από την μία άκρη του χωριού και βλέπω ένα γέρο κι οδηγούσε κάτι ζώα. Λέγω, «Δεν μου λέγεις, παππούλη, πέθαναν όλοι οι άνθρωποι σε αυτό το χωριό;» «Όχι, λέει, δεν πέθαναν». «Μα πού είναι; Εγώ δεν βρήκα κανέναν», λέγω. «Είναι στην εκκλησία», (η εκκλησία ήταν έξω από το χωριό, σ’ έναν ελαιώνα και δεν εφαίνετο) «κι εγώ, λέει, πήγα και έφερα τα ζώα. Θα τα βάλω στη μάντρα και θα πάω στην εκκλησία. Είναι Κυριακή σήμερα».
Πάω να μπω στην εκκλησία – μπήκαμε μαζί – δεν μπορούσα να μπω γιατί ήταν στριμωγμένοι οι άνθρωποι. Φανταστείτε! Κανένας δεν ήταν στο σπίτι. Όλοι στην εκκλησία! Και τους έλεγε: «Την Κυριακή να μην κάνετε εργασία, γιατί είστε καταραμένοι. Πηγαίνετε πρώτα στην εκκλησία, και μετά την εκκλησία πηγαίνετε να ποτίσετε τα ζώα σας και ό,τι θέλετε να κάμετε». Και ό,τι τους έλεγε, επειδή έβλεπαν τα καλά του έργα, τον άκουαν.
✶✶✶
Εκείνος
ο Γεώργιος που σας λέω, ο Στουρνάρας, ο διδάσκαλος, καίτοι είχε γίνει
γιατρός, δεν έμεινε εις τον κόσμο, αλλά έμεινε στην Μονή, στην ερημιά,
στα σπήλαια και πόσους ωφέλησε! Και πολλοί αγίασαν από αυτόν τον
άνθρωπο, με τις συμβουλές του, με τις οδηγίες και περισσότερο με το
παράδειγμά του.
Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 8 (1983), άρθρο: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών», σελ. 9-12.
Ο φοβερός κατακλυσμός της αμαρτίας απειλεί να καταποντίσει όλους, λαϊκούς και κληρικούς, πλούσιους και φτωχούς, μεγάλους και μικρούς, άνδρες και γυναίκες, γέροντες, νέους και νήπια, επειδή όλοι σχεδόν έχουμε ξεκλίνει. Όσους δεν έχουν εκκλίνει από τις εντολές του Κυρίου, οι ασεβείς προσπαθούν με πολλούς τρόπους να τους πλανήσουν, για να τους καταστήσουν συνοδοιπόρους στον δρόμο της απωλείας.
– «Όχι», απάντησε η γυναίκα, «δεν μου δίνουν χρήματα διότι δεν έχουν, αλλά μου δίνουν ψωμί, καφέ, ζάχαρη και άλλα είδη».
– «Από αυτά τα είδη που σου δίνουν, δίνεις σε κανένα φτωχό, όταν σου ζητήσει ή τύχει να συναντήσεις κάποιον στον δρόμο;»
– «Όχι, Γέροντα, δεν μου ζητούν, διότι γνωρίζουν ότι είμαι φτωχή, αλλά ούτε στον δρόμο συνάντησα κάποιον να μου ζητήσει».
Της λέγει ο Άγιος:
Δεν του έμεινε τίποτε παρά μάταιη καύχηση στους πολλούς των Ελλήνων, ότι είναι Έλληνες απόγονοι των μεγάλων σοφών και Αγίων και των μεγάλων ηρώων της Ελλάδος, και μία μάταιη και ψευδής ελπίδα…
Οι Έλληνες, εάν σμικρύνθηκαν, εξουθενώθηκαν και βασανίστηκαν περισσότερο από άλλα έθνη, αυτό το έπαθαν για τις πολλές αμαρτίες τους, όπως λέγει το Πνεύμα το Άγιο διά του σοφού Παροιμιαστού: «Ελαττονούσι φυλάς αμαρτίαι, δικαιοσύνη δε υψοί έθνος». Έπαθαν για την απομάκρυνσή τους από τον Θεό. Το έπαθαν για την υπερηφάνειά τους, τον φθόνο, τις αντιζηλίες, τις διαιρέσεις και λοιπές αμαρτίες. «Πάσα βασιλεία καθ’ εαυτήν μερισθείσα ερημούται» (Ματθ. 12:25).
Είναι εντροπή μας, οι ασεβείς να έχουν περισσότερη προθυμία από εμάς στο να δουλεύουν μέρα και νύκτα τον Σατανά, για να τους κολάση, και εμείς να είμαστε αμελείς και ψυχροί και να δουλεύουμε με οκνηρία τον Θεό!
*****
Ν' ανήκουμε στην Εκκλησία της Ορθοδοξίας και στην Ορθοδοξία του Χριστιανισμού. Χαρά μας να κατέχουμε την ευαγγελική θρησκεία και την πίστη που μας παρέδωκε ο Σωτήρας Χριστός κι' οι Απόστολοι Του. Ταυτόχρονα, μεγάλη και βαριά η ευθύνη μας. Να μείνουμε πιστά κι' αφοσιωμένα τέκνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. «Εδραίοι και αμετακίνητοι» σ' αυτά που μας δίδαξε η Μητέρα Εκκλησία. Αλύγιστοι απ' των αιρέσεων την ορμή και των ετεροδόξων τις προπαγάνδες. Προσηλωμένοι στις αιώνιες και αναλλοίωτες αξίες της Ορθοδοξίας.
Όταν ο π. Φιλόθεος ήταν δάσκαλος στο Φοινίκι της Λακωνίας είχε διάθεση να αναλάβη κτίσιμο ναού. Ο Γέροντάς του όμως δεν του έδιδε ευλογία.
Μία νύκτα βλέπει στο όνειρό του την αγία Θεοκτίστη της Λέσβου να του λέγει: «Εγώ είμαι η αγία Θεοκτίστη, αυτοί δε, εκ δεξιών είναι ο όσιος Συμεών ο εν Πάρω ασκήσας, και εξ αριστερών ο όσιος Συμεών ο Μεταφραστής ο συγγραφεύς του βίου μου. Εμείς εις αυτόν τον τόπο εκοπιάσαμε διά την αγάπην του Χριστού και ουδείς ευρέθη να μας κτίση εκκλησία. Την εκκλησία που σκέπτεσαι να κτίσης εις την πατρίδα σου να την κτίσης εδώ εις την Πάρον εις το όνομά μας και θα έχης περισσότερον μισθόν», και έγινεν άφαντος.
Πατρικές νουθεσίες για αφύπνιση και μετάνοιά μας
Η μεγαλυτέρα ευτυχία, δόξα, τιμή, ως και ο μεγαλύτερος πλούτος σε ένα ανδρόγυνο είναι να έχουν αγάπη αναμεταξύ τους. Προτιμήσατε να έχετε αγάπη και να είσθε πτωχοί, παρά να είσθε πλούσιοι και να μην έχετε αγάπη. Όταν έχετε αγάπη, θα έχετε τον Θεό και όταν έχετε τον Θεόν, θα τα έχετε όλα.
Διερχόμεθα ημέρες πονηρές και καιρούς χαλεπούς. Η παρούσα γενεά εις την οποία και εμείς ανήκουμε, είναι γενεά διεστραμμένη. Χρεία μεγάλης προσοχής, αδιαλείπτου προσευχής, μεγάλης πίστεως και τελείας αγάπης, για να σωθούμε από της γενεάς αυτής της πονηράς.
Η μετάνοια όχι μόνον παρέχει άφεσι εις τον αμαρτωλό, αλλά τον καθιστά από αμαρτωλό, εις μία στιγμή, δίκαιο, από εχθρό, φίλο και οικείο του Θεού. Αληθινή μετάνοια πρέπει να έχωμε όσες φορές αμαρτάνομε.
Σε χάος μεγάλο βρίσκεται ολόκληρη η ανθρωπότητα. Βαδίζει κατά κρημνών και βαράθρων. Βαδίζει στο σκοτάδι και χωρίς πυξίδα. Που άραγε θα καταντήση; Εκεί που κατάντησαν όλοι οι αμαρτωλοί και παραβάτες των εντολών του Θεού… Η τωρινή γενεά είναι πονηρή και προς τους πονηρούς ο Κύριος στέλνει ανάλογες τιμωρίες για να μετανοήσουν….
Σωτήρια σαλπίσματα μετανοίας
…Καί ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Πολιτεία καί οἱ ἄρχοντες αὐτῶν στίς τωρινές ἡμέρες κοιμοῦνται τόν βαρύτατον ὕπνο τῆς ἀμελείας καί τῆς ραθυμίας, καί ἐάν δέν ξυπνήσουν οἱ ἴδιοι καί δέν ξυπνήσουν τόν κλῆρο καί τόν λαό σέ μετάνοια, σέ ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τῶν ἀρετῶν καί τῶν καλῶν ἔργων, θά δώσουν λόγο κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως καί θά τιμωρηθοῦν.
Μεγάλη θλίψη πρόκειται νά ἔλθη στούς κατοικούντας τήν γῆ, ὅταν πολλοί ἀπό τούς ἄρχοντες τους εἶναι ὑπηρέτες καί δοῦλοι τοῦ Ἀντιχρίστου! …Ὡς φαίνεται ὁ μυστικός καί ὕπουλος πόλεμος τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῶν ὑπηρετῶν αὐτοῦ Ἑβραιομασόνων ὅλο καί περισσότερο γίνεται φανερός κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἰδίως κατά τοῦ τελευταίου ὀχυροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγίου Ὄρους….
Οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου
«… Ἀπὸ καιροῦ σὲ καιρὸ οἱ δεσμοφύλακες ἄφηναν τοὺς φυλακισμένους νὰ ἐκκλησιάζωνται.
Κάθε Κυριακὴ καὶ μεγάλη γιορτή, στὸ προαύλιο τῶν φυλακῶν ἢ μέσα σὲ ἕνα μεγάλο θάλαμο ἐγίνετο ἡ λειτουργία ἀπὸ τὸν πιὸ ἡλικιωμένο παπά, μὲ συλλειτουργοὺς τοὺς ἄλλους φυλακισμένους ἱερωμένους. Δὲν ὑπῆρχε ἱερό, δὲν ὑπῆρχαν ἄμφια, δὲν ὑπῆρχαν κεράκια καὶ δισκοπότηρα γιὰ τὰ ἅγια τῶν ἁγίων.
Ὑπῆρχε ὅμως μιὰ βαθειά, ἀπαράμιλλη πίστις, ποὺ ἔκανε τὸ περίεργο ἐκεῖνο ἐκκλησίασμα πιὸ εὐλαβικό, πιὸ συγκινημένο, πιὸ βαθειὰ παραδομένο στὴν παραμυθητικὴ ἐπίδραση τῆς Θρησκείας. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι κάθε λειτουργία ἐτελείωνε μὲ τὸ «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια» ποὺ τὸ ἔψαλλαν ὅλοι μαζί»…
Ὁ Σατανᾶς κάνει τήν τελευταία ἔφοδο, καί εἰς αὐτά τά χρόνια πού εὑρισκόμεθα μεγάλη θλῖψις καί μεγάλη ὀργή θά ρθῆ στόν κόσμον…
Πολλά γίνονται, ἰδίως δύο μεγάλα κακά, ἡ ἀσέλγεια καί οἱ ἐκτρώσεις πού κάνουν οἱ γυναῖκες. Τόσο μεγάλο κακό στόν κόσμο δέν ἔγινε σέ καμμιά ἐποχή, νά σκοτώνουν 6-10 παιδιά οἱ μητέρες καί νά μήν αἰσθάνονται καθόλου τύψι τῆς συνειδήσεως, πού, ἄν εἶχαν λίγο ἴχνος μετανοίας καί συναισθήσεως, ἔπρεπε νά ἀνοίξουν τάφους καί νά μποῦν μέσα νά βασανίζωνται, ἀλλά ἀναίσθητες.
Ἐξομολογοῦνται καμμιά φορά, ἀλλά χωρίς μετάνοια. Ἕνα αὐτό, καί δεύτερον ἡ γύμνια τῶν γυναικῶν. Περπατοῦν τώρα γυμνές, καί οἱ ἄνδρες γυμνοί, δέν πέφτουν πίσω, ἀλλά περισσότερον αἱ γυναῖκες, καί αὐτό δέν εἶναι δυνατόν νά τό ὑπομένη ὁ Θεός.
