Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου
με θέμα:
«ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ»
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 9-8-1981]
(Β55)
Φαίνεται, αγαπητοί μου, ότι η παραβολή εκείνη του Κυρίου, που αναφέρεται εις τον αγρόν με τα ζιζάνια, ότι θα βρίσκει πάντοτε μία πραγμάτωση μέσα εις την ιστορίαν της Εκκλησίας. Δεν άργησε, πλάι στον σπόρο του σιταριού που έπεσε στην Εκκλησία της Κορίνθου, να φυτρώσουν και τα ζιζάνια. Ο απόστολος Παύλος, μετά την ίδρυσιν της Εκκλησίας της Κορίνθου, που τόσο την ηγάπησε, αλλά και που τόσο τον ελύπησε, ευρισκόμενος εις την Έφεσον, μαθαίνει από τα παιδιά της Χλόης, μιας χριστιανής της Κορίνθου, ότι στην Κόρινθο συμβαίνουν διχοστασίες, συμβαίνουν έριδες. Και τι ήταν οι έριδες; Αυτοί οι εγωισμοί, οι οποίοι φαίνεται δέρνουν πάντα τους ανθρώπους, δεν ξέρω, ίσως ιδιαίτερα εμάς τους Έλληνας, σε όλους τους τομείς της ζωής, σε όλους τους τομείς της ζωής. Στον επαγγελματικό τομέα, στον πολιτικό τομέα, στον κοινωνικό τομέα και εις τον θρησκευτικόν, δυστυχώς, τομέα.
Αυτό ακριβώς συνέβη στους Κορινθίους. Τι έγινε; Ποιος ξέρει τι ζιζάνια έσπειρε ο διάβολος μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, να θέλουν να «φανούν». Διότι ήσαν πρώτα στη ζωή τους βεβαίως οι άνθρωποι που εφαίνοντο κοινωνικά. Τώρα άλλαξαν τοποθέτηση. Τώρα γινήκαν Χριστιανοί. Τώρα πρέπει πάλι να «φαίνονται» καλά. Πρέπει να φαίνονται όμορφα. Πρέπει να φαίνονται ότι είναι σπουδαίοι. Πού όμως; Μέσα εις την Εκκλησία. Δεν αντελήφθησαν το πνεύμα του Ευαγγελίου. Δεν αντελήφθησαν ότι η ταπείνωσις και η αγάπη είναι εκείνη που πρέπει να επικρατεί μέσα εις την Εκκλησίαν.
Και άρχισαν οι φατρίες, τα κόμματα. Ξεσηκώθηκε κάποιος να λέγει ότι «ο Παύλος, ναι, είναι Απόστολος, αλλά ο λόγος του δεν είναι τόσο ωραίος όσο ωραίος είναι ο λόγος του Απολλώ, του μορφωμένου. Εκείνου ο οποίος είχε παιδεία, μόρφωση λάμπουσα, αστράπτουσα μόρφωση. Είχε έλθει από την Αλεξάνδρεια, ήτο πάρα πολύ μορφωμένος, ήταν ρήτωρ. Όταν λοιπόν ωμίλει, συνήρπαζε τα πλήθη. Καλός ο Παύλος, αλλά… πιο καλός είναι όμως ο Απολλώ». Μερικοί, αφού χωρίστηκαν οι Χριστιανοί εις τους οπαδούς του Παύλου -απόντος του Παύλου, αγαπητοί μου, και αγνοούντος του Παύλου· όπως αγνοούντος και του Απολλώ. Και οι δυο ήσαν απόντες!- Μερικοί έγιναν οπαδοί του Παύλου. Άλλοι έγιναν οπαδοί του Απολλώ. Κάποια τρίτη μερίδα έλεγαν ότι… «για σταθείτε, ούτε ο Απολλώ, ούτε ο Παύλος. Διότι πέρα και πάνω από όλους αυτούς, είναι ο κορυφαίος των Αποστόλων ο Πέτρος, ο Κηφάς». Κηφάς θα πει Πέτρος. «Εμείς λοιπόν θα ανήκομε εις τον Πέτρον». Κάποια τέταρτη μερίδα είπαν: «Μα τι θα πει του Παύλου, τι θα πει του Απολλώ, και τι θα πει του Πέτρου. Εμείς είμαστε του Χριστού. Τέταρτη μερίδα, λοιπόν. Εμείς είμαστε του Χριστού».
Τι θλιβερό φαινόμενο! Τι θλιβερό! Όταν πήγαν, λοιπόν, τα παιδιά της Χλόης εις την Έφεσον και ανήγγειλαν στον Απόστολο το κατάντημα των Χριστιανών των Κορινθίων, έπιασε και έγραψε, αγαπητοί μου, αυτήν την επιστολή και μάλιστα εκ προοιμίων εις το Α΄ κεφάλαιο αναφέρεται γι΄αυτό το θέμα, διότι ήταν θεμελιώδες, ήταν βασικό. Αν επί παραδείγματι, μες στην Εκκλησία υπήρχε μια ταραχή, μια διχοστασία, ένας φατριασμός, τι άλλο θα μπορούσε να θεμελιωθεί; Όταν απουσίαζε η αγάπη μέσα από την Εκκλησία, τι θα μπορούσε να βλαστήσει ως αρετή και ως προκοπή και αγιότητα;
Και πιάνει και τους γράφει: «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ(:Σας παρακαλώ εις το όνομα του Κυρίου μας Ιησού), ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ(:όλοι να λέτε το ίδιο πράγμα, όλοι να έχετε την ίδια γνώμη. Όλοι να είσαστε ηνωμένοι με το αυτό πνεύμα και με την αυτήν γνώμη. Να μην υπάρχουν σε σας σχίσματα). Ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης (:Γιατί αυτό μου ειπώθηκε από τα παιδιά της Χλόης) ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι (:ότι υπάρχουν σε σας τσακωμοί, διαπληκτισμοί, διχοστασίες)».
«Αλλά θα ‘θελα να σας ερωτήσω, ω Κορίνθιοι. Ποιος είναι ο Παύλος; Μήπως ο Παύλος σάς βάφτισε στο όνομά του; Μήπως ο Παύλος εσταυρώθηκε για σας; Τι είναι ο Παύλος;». Δεν αναφέρει τους άλλους. Αναφέρει τον εαυτόν του: «Εγώ ούτε στ’ όνομά μου κάποιον εβάφτισα. Δόξα τω Θεώ, ο Θεός με έστειλε να ευαγγελίζομαι να μην βαπτίζω, ώστε να μην υπάρξει η αφορμή να πει κάποιος ότι βαφτίζω στο δικό μου το όνομα. Ούτε στ’ όνομά μου βάφτισα κανέναν, ούτε ποτέ σκέφτηκα να πεθάνω για σας. Δεν πέθανα εγώ για σας. Ούτε σταυρώθηκα εγώ για σας. Ο Χριστός εσταυρώθηκε και πέθανε για σας».
Μια θλιβερή σελίδα είναι αυτή από τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Είναι ένα φαινόμενο, αγαπητοί μου, το οποίον δυστυχώς δεν έχει λείψει ποτέ. Είναι τα ζιζάνια που σπάρθηκαν από τον κακόν άνθρωπο, που σας είπα, της παραβολής του Κυρίου, εν καιρώ νυκτός, πλάι στο σιτάρι του λόγου του Θεού, που έπεσε στο καλό χωράφι των καρδιών των πιστών. «Αγαθή προαίρεσις, όλα πολύ ωραία, πιστέψαμε στον Χριστό, αλλά έρχεται το ζιζάνιον της διχοστασίας, του εγωισμού. Εγώ να φανώ και όχι εσύ! Εγώ είμαι και όχι εσύ!».
Δεν πέρασαν πάρα πολύ λίγες δεκαετίες και πάλι εταράχθηκε, αγαπητοί μου, η Εκκλησία της Κορίνθου, με τέτοιες διχοστασίες. Φαίνεται ότι η επιστολή του Αποστόλου Παύλου έβαλε κάποια τάξη, αλλά ο εχθρός αγρυπνεί. Ο διάβολος δεν αγαπά την αγάπη, δεν αγαπά την ομοφροσύνη. Ήρθε πάλι να σπείρει την δική του την βοτάνη, όπως λέγει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος. Μόλις ελάχιστες δεκαετίες, αγαπητοί μου, επέρασαν και πάλι ξέσπασαν εις την Κόρινθον διχοστασίες, έριδες, τσακωμοί. Ποιος είναι πρώτος, ποιος είναι δεύτερος, ποιος αξίζει πιο πολύ κ.ο.κ.
Το έμαθε ο άγιος επίσκοπος Ρώμης, ο Κλήμης, αυτός ο αποστολικός Πατήρ. Και έγραψε στους Κορινθίους, κατ’ απομίμησιν του Αποστόλου Παύλου, πάλι προς Κορινθίους, δύο επιστολές. Και οι δυο του, αυτές, οι επιστολές του αγίου Κλήμεντος Ρώμης είναι γεμάτες από παραδείγματα, για να πείσει τους Κορινθίους να έχουν αγάπη και να μην μαλώνουν. Τους υπενθυμίζει… λέει: «Σας παρακαλώ, πάρτε την επιστολή του αποστόλου σας, του Παύλου και διαβάσατέ την. Εκ προοιμίων σας αναφέρει και σας λέγει ότι πρέπει να έχετε αγάπη, ότι δεν σταυρώθηκε ο Παύλος για σας, αλλά ο Χριστός. Και ότι εις τον Χριστόν οφείλομε τα πάντα». Είναι, αγαπητοί μου, αυτές οι του οι δυο επιστολές, περίφημες, του αγίου Κλήμεντος, όμως θα ήθελα να σας διάβαζα μία μικρή παράγραφο η οποία είναι πάρα πολύ ωραία και η οποία έρχεται να μας βοηθήσει κι εμάς.
Διότι εκείνο που θεραπεύει αυτές τις καταστάσεις είναι η ταπείνωσις και η αγάπη. Όταν πιστεύω μέσα στην ταπείνωσή μου, ότι δεν έχω να χάσω τίποτα… Ξέρετε, όταν σε κάποιον συστήσομε την ταπείνωση, νομίζει ότι αν την δείξει την ταπείνωση στο περιβάλλον του ότι θα χάσει πολλά, ότι θα εξαφανιστεί, ότι θα παραγκωνιστεί, ότι θα θαφτεί από κείνους οι οποίοι θα ήθελαν να είναι επιδειξίαι του εαυτού των. Γι’ αυτόν τον λόγο αυτό δεν το ανέχεται. Και σπεύδει να αποβάλει την συμβουλή, την παραίνεση της ταπεινοφροσύνης. Είναι θέμα βαθύτατα κατανοήσεως. Να καταλάβω ότι το πρόσωπό μου δεν χάνεται, όπως δεν χάνεται ούτε ένας κόκκος άμμου μέσα στο αχανές σύμπαν, γιατί είναι γνωστός ο κόκκος της άμμου εις τον Θεό. Πού το ξέρομε; Μας το εβεβαίωσε ο Κύριος. «Ένα σπουργίτι», λέει, «δεν είναι επιλελησμένο, δεν είναι ξεχασμένο στα μάτια του Θεού». Εγώ θα είμαι ξεχασμένος; Είναι θέμα βαθιάς κατανοήσεως ότι δεν παραγκωνίζομαι και δεν χάνομαι, εάν υποτεθεί ότι θα ταπεινώσω τον εαυτό μου.
Δύσκολο μάθημα αυτό. Είναι πολύ δύσκολο μάθημα. Αλλ΄ είναι, όπως σας είπα, να καταλάβω, να ‘ρθει η χάρις του Θεού να με φωτίσει. Κι εγώ να κατανοήσω. Ότι η ταπείνωσις είναι θεμελιώδες θέμα. Και όταν υπάρχει αυτή η ταπείνωσις μέσα σε μία κοινωνία ανθρώπων, μα Εκκλησία λέγεται αυτό, μα οικογένεια λέγεται, μα κοινωνία λέγεται, ό,τι θέλετε, ένα σύνολο ανθρώπων, τότε η ταπείνωσις διασώζει την ενότητα. Και η αγάπη έρχεται να δώσει τον τόνο της εις αυτήν την ομοφροσύνη. Η αγάπη. Πάντως προσέξτε. Αυτά τα δυο είναι εκείνα που συντρίβουν τον προσωπικό εγωισμό, διατηρούν την ενότητα, την ομοφροσύνη και αναδεικνύουν το αληθινό πρόσωπο, το κάθε πρόσωπο μέσα στην ομάδα. Εδώ είναι το μεγάλο θέμα: Οφείλεις να καταποντίσεις το πρόσωπό σου μέσα στην αφάνεια, με την αρετή της ταπεινώσεως και θα αναδύσει ο Χριστός την προσωπικότητά σου καινούρια μέσα στην ομάδα, μέσα στην κοινωνία και θα είναι μία προσωπικότης, η οποία θα προβάλλεται αλλά δεν θα την προβάλλεις εσύ, θα την προβάλλει ο Χριστός.
Πάρτε παράδειγμα τον απόστολο Παύλο. Εγκατέλειψε την προσωπικότητά του, την κατά κόσμον προσωπικότητά του. Την εγκατέλειψε. «Τὰ πάντα ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω». Και έγινε ο άνθρωπος του Χριστού, το κλωτσοσκούφι της Ιστορίας, το κλωτσοσκούφι της Μεσογείου έγινε ο Απόστολος Παύλος. Πού πήγαινε και δεν τρέχαν από πίσω να τον κυνηγήσουν; Πόσο ξύλο έφαγε; Τι ναυάγια υπέστη; Τι διωγμούς, τι πικρίες; Χάθηκε ο Παύλος; Υπέρ τον ήλιον λάμπει το πρόσωπό του. Γιατί; Γιατί εκείνος εβύθισε το πρόσωπό του και ο Χριστός ανέδυσε το πρόσωπο του Παύλου. Αυτό είναι ένα θέμα βαθιάς πίστεως και βαθιάς κατανοήσεως.
Aλλά ας δούμε ο άγιος Κλήμης Ρώμης, αγαπητοί μου, τι γράφει εις τους Κορινθίους: «Ὁ ἔχων ἀγάπην ἐν Χριστῷ ποιησάτω τὰ τοῦ Χριστοῦ παραγγέλματα. Τὸν δεσμὸν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τίς δύναται ἐξηγήσασθαι; Τὸ μεγαλεῖον τῆς καλλονῆς αὐτοῦ τίς ἀρκετὸς ἐξειπεῖν; Τὸ ὕψος, εἰς ὃ (:εις το οποίον) ἀνάγει ἡ ἀγάπη, ἀνεκδιήγητόν ἐστιν. Ἀγάπη κολλᾷ ἡμᾶς τῷ Θεῷ -Τα λόγια του θυμίζουν λίγο την επιστολή του Αποστόλου Παύλου πάλι προς Κορινθίους Α΄ επιστολή στο 13ο κεφάλαιο που μιλάει για την αγάπη- (:Η αγάπη μάς προσκολλάει στον Θεό)». Βέβαια. Η αγάπη μάς προσκολλάει στον Θεό. Η αγάπη μάς ενώνει με τον Θεό. Γιατί «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν». «Ἀγάπη καλύπτει πλῆθος ἁμαρτιῶν, ἀγάπη πάντα ἀνέχεται (:η αγάπη όλα τα ανέχεται), πάντα μακροθυμεῖ (:όλα τα μακροθυμεί)· οὐδὲν βάναυσον ἐν ἀγάπῃ (:δεν υπάρχει τίποτε το βάναυσον εις την αγάπη)».
Θα ‘θελα να μείνω λίγο στο σημείο αυτό. Οι άνθρωποι, αγαπητοί μου, συμπεριφέρονται στους άλλους ανθρώπους, πάρα πολλές φορές, βαναύσως. Σημαίνει απουσία αγάπης. Σε έναν τομέα θα ‘θελα μόνον να μείνω. Στον τομέα της οικογενείας. Πολλές φορές ο σύζυγος ομιλεί βάναυσα εις την γυναίκα του και αντίστροφα, η γυναίκα ομιλεί βάναυσα εις τον άνδρα της. Αυτή η βαναυσότης είναι ένας βαρβαρισμός, είναι κάτι το χοντροκομμένο, κάτι που δείχνει όχι λεπτότητα και όχι πολιτισμό ψυχής. Τι είναι εκείνο το οποίον αφήνει περιθώρια ανάμεσα στους συζύγους να υπάρχει αυτή η βαναυσότης; Όταν βρίζει ο ένας τον άλλον, όταν δέρνει ο ένας τον άλλον, όταν, όταν, όταν… Όλα αυτά, προσέξτε, ύβρις ἔργῳ λόγῳ, ο ένας κατά του άλλου. Απουσία της αγάπης. Αν υπήρχε η αγάπη, δεν θα ήταν δυνατόν ποτέ να υπάρχει αυτή η βαναυσότης.
«Οὐδὲν ὑπερήφανον (:Στην αγάπη δεν υπάρχει τίποτε το υπερήφανο)». Κάποτε μέσα στους συζύγους -παίρνω πάλι την οικογένεια- υπάρχει ένας ανταγωνισμός. Το πιστεύετε αυτό ότι είναι δυνατόν; Ακόμα κάτι που δεν θα το είχα φανταστεί, αλλά το γνώρισα όμως. Μπορείτε να φανταστείτε ότι μπορεί να υπάρχει ένας ανταγωνισμός μεταξύ της μητέρας και των παιδιών; Ή του πατέρα και των παιδιών; Ανταγωνισμός! Ότι εγώ ξέρω πιο πολλά από σένα. Η μητέρα να ανταγωνίζεται. Γιατί τα παιδιά να ανταγωνίζονται τους γονείς, ε, πάντα υπάρχει αυτή η υπερηφάνεια ότι «εγώ είμαι καλύτερος από σένα». Αλλά η μητέρα να ανταγωνίζεται τα παιδιά της; Ή ο πατέρας να ανταγωνίζεται τα παιδιά του και να λέγει ότι αυτός είναι σοφότερος, ότι ξέρει πιο πολλά, ότι είναι σπουδαιότερος, επιστήμων κ.λπ; Το φαντάζεσθε αυτό; Αλλά και στην ευρύτερη κοινωνία μας, όταν υπάρχει αυτός ο ανταγωνισμός! Η αγάπη καταργεί αυτόν τον ανταγωνισμό. Γιατί καταργεί την υπερηφάνεια.
«Ἀγάπη σχίσμα οὐκ ἔχει (:Στην αγάπη δεν μπορεί ποτέ στο έδαφός της να φυτρώσει το σπέρμα του διαβόλου, το σχίσμα)». Τι θα πει «σχίσμα»; Να είμαστε από δύο χωριά, που λέει η λαϊκή παροιμία. Πουθενά ποτέ. Αγαπητοί μου, το σχίσμα να το φοβόμαστε. Αν υπάρχει μέσα στην Εκκλησία το σχίσμα, λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, ότι ούτε το αίμα του μαρτυρίου δεν το ξεπλένει. Αν γίνεις μάρτυς Χριστού, είσαι όμως εκείνος που συνετέλεσε σε ένα σχίσμα μέσα στην Εκκλησία, δεν σώζεσαι. Όχι μόνον δεν είσαι μάρτυς, αλλά ούτε καν σώζεσαι. Να προσέχομε το σχίσμα στις δουλειές μας, στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, στην οικογένεια. Να προσέχομε να μην συμβούν καταστάσεις που να δημιουργήσουν το σχίσμα. Κι αν καμία φορά δημιουργήθηκαν, τότε να σπεύδομε γρήγορα να συμφιλιωνόμεθα, για να μην αφήνομε περιθώρια για σχίσματα. Τσακώθηκαν δύο αδέλφια; Να τρέξουν να συμφιλιωθούν. Χρόνισε η κατάστασή τους; Ε, λοιπόν, αγαπητοί μου, εξήντα χρόνια μπορεί να περάσουν- πόσες φορές το έχω συναντήσει αυτό…-εξήντα χρόνια μπορεί να περάσουν και τα αδέλφια αυτά να μην αγαπηθούν. Και να μην πουν «καλημέρα». Και ακόμη να φθάνουν εις τον τάφον και να μη δέχονται, όταν τρίτοι απέξω τους λέγουν να αγαπήσουν και να μην μπορούν να αγαπήσουν. Γιατί; Εχρόνισε το σχίσμα!
«Ἀγάπη οὐ στασιάζει (:Η αγάπη δεν επαναστατεί)». Τι ωραία τα λέγει ο άγιος Κλήμης Ρώμης! Τι θα είχα να πω, αγαπητοί μου, για το θέμα: «Ἀγάπη οὐ στασιάζει»; Σήμερα μέσα στην κοινωνία, μέσα στον κοινωνικό μας βίο, δεν υπάρχει παρά ο στασιασμός. Καθ’ οιονδήποτε τρόπον. Σε όλο το φάσμα υπάρχει ο στασιασμός. Οι μεν στρέφονται εναντίον των δε. Μέσα στην οικογένεια, μέσα στην πολιτεία, μέσα στις εργασίες μας, ανάμεσα στους εργαζομένους και στους εργοδότας, τους πολίτας και την πολιτεία, τα παιδιά και τους γονείς, τους καθηγητάς και τους μαθητάς. Παντού υπάρχει το πνεύμα του στασιασμού, της επαναστάσεως, της αντιδράσεως. Γιατί; Δηλωτικόν. Λείπει η αγάπη. Έφυγε η αγάπη από την κοινωνία μας, αγαπητοί μου, έφυγε η αγάπη. Και όταν φύγει η αγάπη, τότε βεβαίως θα υπάρχουν όλα αυτά τα δεινά.
«Ἀγάπη πάντα ποιεῖ ἐν ὁμονοίᾳ(:Όλα τα κάνει η αγάπη με ομόνοια) · ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐτελειώθησαν πάντες οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ· δίχα ἀγάπης οὐδὲν εὐάρεστόν ἐστιν τῷ Θεῷ(:Χωρίς την αγάπη δεν υπάρχει τίποτε το ευάρεστο στον Θεό)». Θέλετε να το ιδείτε; Ο Κύριος είπε: «Πηγαίνεις στον ναό να προσφέρεις το δώρο σου. -Θα το λέγαμε σήμερα: ‘’Πηγαίνεις το πρόσφορό σου στον ναό’’- Εκεί θυμήθηκες ότι έχεις κάτι με τον αδελφό σου, τον συνάνθρωπό σου. Μην το δώσεις το δώρο σου εις τον ιερέα. Απίθωσέ το χάμω, πήγαινε, συμφιλιώσου και τότε γύρισε να προσφέρεις το δώρο σου». Το είπε ο Κύριος; Και τι τώρα σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αν προσφέρεις το δώρο σου και δεν έχεις συμφιλιωθεί, έχεις μέσα φατριαστικόν πνεύμα, έχεις μία κατάσταση διχοστασιακή, τότε δεν θα γίνει δεκτό το δώρο σου από τον Θεό.
Υπάρχει ένας στίχος στους Ψαλμούς, που λέγει το εξής και ίσως αν διαβάζετε το Ψαλτήρι, θα σας έχει κάνει εντύπωση. «Να μεταβληθεί η προσευχή τους σε κατάρα», λέει ο στίχος αυτός. Σας κάνει εντύπωση ότι μπορεί η προσευχή που κάνω, αντί να επισύρει την ευλογία και την ένωσή μου με τον Θεό, να επισύρει την κατάρα του Θεού; Είναι δυνατόν ποτέ; Είναι, αγαπητοί μου, δυνατόν. Όταν υπάρχει μέσα μου τέτοιου είδους πνεύμα. Όταν προσφέρω τα δώρα μου και έχω μέσα φατριαστικόν πνεύμα, τότε το δώρο που προσφέρω, αντί να δεχθώ την ευλογία το αντίδωρον, τότε δέχομαι αντίδωρον κατάρας και περιφρονήσεως και τιμωρίας εκ μέρους του Θεού.
«Ἐν ἀγάπῃ προσελάβετο ἡμᾶς ὁ δεσπότης· διὰ τὴν ἀγάπην, ἣν ἔσχεν πρὸς ἡμᾶς(:που είχε εις εμάς), τὸ αἷμα αὐτοῦ ἔδωκεν ὑπὲρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Κύριος ἡμῶν ἐν θελήματι Θεοῦ, καὶ τὴν σάρκα ὑπὲρ τῆς σαρκὸς ἡμῶν καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Αυτά γράφει, αγαπητοί μου, ο άγιος Κλήμης Ρώμης εις τους Κορινθίους που διχοστασίαζαν, που εφατρίαζαν, που είχαν υπερηφάνεια και τσακωνόντουσαν μεταξύ τους και δεν είχαν ειρήνη. Παράλληλες εποχές. Παράλληλες εποχές. Πάντοτε τα ίδια συμβαίνουν. Πάντοτε οι ίδιοι άνθρωποι. Πάντοτε οι άνθρωποι που δεν έχουν το πνεύμα του Θεού. Μπαίνουν μες στην Εκκλησία, μπαίνουν μες στην ζωή, αλλά κουβαλάνε τον παλιό τους εαυτό, τον πεσμένο εαυτό τους κουβαλούν. Και τότε; Τότε γίνονται όργανα, χωρίς να το αντιληφθούν, του μισοκάλου διαβόλου.
Ας κατανοήσομε, αγαπητοί μου, αυτό το μεγάλο κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου, για μια ομοφροσύνη σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Και στον τομέα της Εκκλησίας. Για να δούμε μέρες όμορφες, μέρες ειρήνης, μέρες χαράς και ευλογίας. Να δούμε πραγματικά να φυτρώνει ή καλύτερα να αναπτύσσεται το φυτόν της Εκκλησίας επάνω εις την γη και να είναι μια αληθινή χαρά Θεού.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
- Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
- https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_113.mp3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου