Πώς περνά μια μέρα χωρίς αμαρτία: Συνομιλία με τον ιεροσχήμονα μοναχό Ιουλιάν (Λαζάρ).

Ο ιεροσχήμων μοναχός Ιουλιάν (Λαζάρ). Φωτο: Τζόρτζε Κρισνιάν

 

Στις 10 Μαρτίου 2023, στο 98ο έτος της ζωής του, πέθανε ο παλαιότερος Αγιορείτης εξομολογητής ιεροσχήμων μοναχός Ιουλιάν (Λαζάρ) από τη ρουμανική σκήτη του Προδρόμου. Ο θεόσοφος γέροντας ήταν ο εξομολογητής πολλών πιστών από διαφορετικές χώρες, με τους οποίους μοιράστηκε γενναιόδωρα την πλούσια πνευματική του εμπειρία. Ας στραφούμε επίσης στη σοφή συμβουλή του πρόσφατα αποθανόντος ιεροσχήμονος μοναχού Ιουλιάν.

 

– Πατέρα Ιουλιάν, πείτε μας εν συντομία για τον εαυτό σας, για εκείνους τους αναγνώστες που δεν σας γνωρίζουν.

Τα στοιχεία σαλότητος του διά Χριστόν σαλού σιναΐτου μοναχού Ιωάννου

 

Στις 29 Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν 40 μέρες από την κοίμηση του διά Χριστόν σαλού π. Ιωάννη Αλειφέρη, μοναχού της Ι.Μ. Αγίας Αικατερίνης του όρους Σινά.

Με καταγωγή από τα Βάτικα της Λακωνίας ο π. Ιωάννης Αλειφέρης έγινε μοναχός στη Μονή του Σινά και υπηρέτησε την αδελφότητα εκεί ως εκκλησάρης επί πολλά έτη.

Το πιο σημαντικό χάρισμα που απόκτησε ήταν η διά Χριστόν σαλότητα, το οποίο και διαφύλαξε ως κόρην οφθαλμού εμφανιζόμενος στους ανθρώπους ως παράφρων.

Ντυνόταν με φθαρμένα ρούχα, είχε μια παλιά μικρή θερμάστρα για να ζεσταίνεται δήθεν στο παγερό Σινά, τα δε παπούτσια του είχαν άμμο και χώμα που είχαν κολλήσει στις κάλτσες.

Αναμνήσεις του Βαλααμίτη μοναχού π. Μαρκιανού από προσκύνημα στο Άγιο Όρος (1911)

Στην επιστροφή του από τους Αγίους Τόπους σταμάτησε επί πολλές εβδομάδες στο Άγιον Όρος για να γνωριστεί με τα μοναστήρια και τα ερημητήρια εκεί. Επεδίωξε να έχει συνομιλίες με πνευματικούς ασκητές, οι όποιοι, του έλυσαν πολλές απορίες πού τον είχαν απασχολήσει στην μοναχική του ζωή.

Στο δρόμο προς την κορυφή του Άθωνος πέρασε από την καλύβα του ρουμανικής καταγωγής μεγαλόσχημου μοναχού Ιακώβου. Ο Γέροντας έμενε στον τόπο αυτό ήδη σαράντα χρόνια, τα πρώτα είκοσι σε μία σπηλιά. Μετά του έκτισαν μία μικρή καλύβη. 

Μοναχός Κυπριανός: «Ο μοναχισμός είναι πολύ πιο δύσκολος από τον πόλεμο!» Η ιστορία ενός Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης που έγινε μοναχός

Βαλέρια Μιχάϊλοβα, Βίκτωρ Αρομστάμ

Ο Βαλέριϊ Ανατόλιεβιτς Μπουρκόβ είναι ένας από τους τελευταίους αξιωματικούς που έλαβαν το παράσημο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Στρατιωτικός δεύτερης γενιάς, έχοντας αρμοδιότητα στην κατάδειξη στρατιωτικών στόχων, είχε χάσει και τα δύο του πόδια στο Αφγανιστάν, τρείς φορές ήταν κλινικά νεκρός, και παρόλα αυτά επέζησε και επέστρεψε στο Στρατό. Τη δεκαετία του 1990, είχε κάνει λαμπρή πολιτική καριέρα, καθώς διετέλεσε Σύμβουλος του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας και βουλευτής. Στη συνέχεια, ο Βαλέριϊ Μπουρκόβ χάθηκε. Εξαφανίστηκε από τη δημόσια σφαίρα. Το χρονικό διάστημα, από το 2009 έως το 2016, υπάρχει κενό στη βιογραφία του. Επέστρεψε, το 2016, ως μοναχός Κυπριανός. Στην ερώτηση τι έκανε, τα τελευταία αυτά χρόνια, απαντάει: «Μάθαινα να είμαι χριστιανός».

Η δυναμική του μοναχισμού - Ιερομόναχος Ιουστίνος

Γεμάτο το Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας από οσίους, δηλαδή μοναχούς αγίους. Μαζί με τους μάρτυρες είναι το πολυανθρωπότερο τμήμα του Ουρανού. Δεσπόζει στη θριαμβεύουσα Εκκλησία το τάγμα των μοναχών. 

Και εξακολουθεί να πυκνώνεται, σε αντίθεση με άλλες κατηγορίες αγίων που έχουν κλείσει πια, όπως των προφητών. Ποια τρανότερη απόδειξη χρειάζεται για την «αποτελεσματικότητα» και «αποδοτικότητα» της μοναχικής φιλοσοφίας;

Ακριβώς η μοναχική πολιτεία έχει στρατολογήσει τις επίλεκτες μονάδες του Παμβασιλιά Χριστού. Είναι μοναδική και με τις δυό έννοιες, δηλαδή τη βίωση κατά μόνας, ξεχωριστά από τον κόσμο αφ’ ενός, και όμως την εξοχότερη και ασυναγώνιστη ζωή αφ’ ετέρου.

Μοναχός Μανασσής, ο διά Χριστόν σαλός

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Ο π. Μανασσής δεν είναι η μοναδική περίπτωση σύγχρονου αγίου ασκητή στον τόπο μου (το Ρέθυμνο), ούτε ο μόνος ξεχωριστός πνευματικός άνθρωπος από την επαρχία Αμαρίου. Υπήρξαν κι άλλοι, ενώ και σήμερα ανάμεσά μας ζουν αντίστοιχοι, συνήθως κρυμμένοι από τα μάτια του κόσμου.

Παρακάτω παραθέτουμε αποσπάσματα από το βιβλίου του μακαριστού π. Ιωάννη Πίτερη, Η δύναμη της πίστεως, Ρέθυμνο, 30 Μαΐου 2000, κεφ. 12:

Ο μοναχός Μανασσής, κατά κόσμο Μανώλης Σιγανός, γεννήθηκε το 1892 στο χωριό Λαμπιώτες Αμαρίου και ήταν το δεύτερο παιδί μιας ευγενέστατης και πολύκλαδης οικογένειας. Ήταν επτά αδέλφια, τέσσερα κορίτσια και τρία αγόρια. Ο πατέρας του, Γιώργος Σιγανός, ήταν δάσκαλος και η μητέρα του Φωτεινή γόνος της φημισμένης οικογένειας των Πατρικαλάκηδων από το Πετροχώρι της ίδιας επαρχίας.

Τα κακά της μοναξιάς (Ιερομόναχου Ιουστίνου)

Ιερομόναχος Ιουστίνος

Η μοναξιά είναι μια αφύσικη κατάσταση. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Είπε ο Αριστοτέλης ότι «αυτός που αδυνατεί να επικοινωνεί ή που δεν χρειάζεται τίποτε λόγω αυτάρκειας … [είναι] ή θηρίο ή θεός» (Πολιτικά 1253α,29).

Είπε ο Εκκλησιαστής ότι «είναι καλοί οι δυο παρά ο ένας… γιατί αν πέσουν, ο ένας θα σηκώσει τον σύντροφό του· και αλλοίμονο σε αυτόν τον ένα, όταν πέσει, και δεν είναι δεύτερος να τον σηκώσει… Και αν αντιταχθεί κάποιος δυνατός, θα στηθούν οι δυο απέναντί του· και το σχοινί το τριπλοστριμμένο δεν σπάει γρήγορα» (4.9-12).

Είπε ο Παροιμιαστής ότι «αδελφός από αδελφό βοηθούμενος [είναι] σαν πόλη οχυρή και υψηλή» (18.19).

Ο μηχανόβιος που έγινε μοναχός (BINTEO)

Ἡ περίπτωση ἑνὸς νέου ποὺ τὸν κάλεσε ὁ Κύριος νὰ γίνη μοναχὸς.

Ὁ μοναχὸς Κυριάκος, ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια διακονεῖ στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου στὴν Ἰεριχώ, ὁ ὁποῖος ὅπως λέει τὸν ἤθελε ὁ ίδιος ὁ Ἅγιος στὸ μοναστήρι του!

Ἄς τὸν ἀκούσωμε τὸν ἴδιο νὰ μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ τὴν κλίση του στὸν μοναχισμὸ καὶ τὸν ἀγώνα του στὸ μοναστήρι!

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΦΘΑΡΤΟ ΚΑΙ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟ ΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ. (Ανακομιδή 3 Μαρτίου 2006)

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΦΘΑΡΤΟ ΚΑΙ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟ.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ (3/3/2013) ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ, ΓΙΑ ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ.

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ ΤΟΥ ΑΓΑΘΩΝΙΤΟΥ (3/3/2006).

3 Μαρτίου 2006. Μνήμη ανακομιδής του Γέροντος Βησσαρίωνος του Αγαθωνίτου.

Πέρασαν ἑπτὰ χρόνια ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ποὺ ὁ Θεὸς ἀπεκάλυψε τὸ θαυμαστὸ σημεῖο στὴν Ἐκκλησία, τὸ ἄφθαρτο λείψανο τοῦ ἐναρέτου Ἱερομονάχου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος Φθιώτιδος Γέροντος Βησσαρίωνος Κορκολιάκου.

Μοναχός Αλέξιος: από τη Βόρεια Αλβανία ετερόδοξος, στην Ελλάδα Ορθόδοξος μοναχός

Ο πατήρ Αλέξιος στο ψαλτήρι σήμερα 

Συναντήσαμε στους πρόποδες του Ταΰγετου τον μοναχό Αλέξιο με καταγωγή από το Βορρά της Αλβανίας. Μας υποδέχτηκε στο ησυχαστήριο στο οποίο μονάζει με τρεις ακόμη αδελφούς. 

Ο κήπος με τα φροντισμένα άνθη και φυτά, η αρμονία ανάμεσα στα έργα των ανθρώπων και τη φύση του Θεού, μας καθησύχασε πως εδώ οι άνθρωποι σέβονταν την κτίση και τον Κτίστη. 

Ο γέροντας του ησυχαστηρίου με πνεύμα ελευθερίας και μοιράσματος επέτρεψε τη συνέντευξη που με αρχοντική σεμνότητα μας παραχώρησε ο πατήρ Αλέξιος:

«Αδελφή μου, τ’ όνομά μου ήταν Αλέξανδρος κι έμενα στη Βόρεια Αλβανία μέχρι τα δεκαοχτώ. Η οικογένειά μου ήταν ρωμαιοκαθολική, ενώ πολλοί συντοπίτες ήταν άθεοι. Βιώναμε τα πέτρινα χρόνια του καθεστώτος του Χότζα. 

Η μοναχή Βαρσανουφία και το δισάκι με τα χιλιάδες ονόματα!

Στο μοναστήρι της Όπτινα ζούσε μια μοναχή σχεδόν ενενήντα ετών.Το όνομά της ήταν Βαρσανουφία και περιπλανιόνταν με ένα ραβδί στο χέρι από το ένα μοναστήρι στο άλλο.

 

Όλη της η περιουσία ήταν δυο δισάκια τα οποία κουβαλούσε μαζί της.Στο ένα δισάκι είχε κάποια ξεροκόμματα ψωμί ενώ τα υπόλοιπα ήταν χαρτιά μνημόνευσης η πλειοψηφία των οποίων ήταν παλιά και φαγωμένα. 

 

Η προσκυνήτρια ερχόνταν στην Όπτινα συνήθως το βράδυ και χτυπούσε με το ραβδί στο παράθυρο:«Αφήστε με να διανυκτερεύσω»!

Το κάψιμο της Σολομωνικής του Χαλκιδικιώτη

(Επί τη βάσει των σημειώσεων του αειμνήστου Υμνογράφου Γέροντος Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, 

τις οποίες έθεσαν ευγενώς στη διάθεση μου οι υποτακτικοί του).

Σε κάποιο χωριό της Χαλκιδικής, ένας οικογενειάρχης χριστιανός, συνεργεία του διαβόλου, εγκατέλειψε τον εκκλησιασμό και την μετοχή στην χάρι των μυστηρίων, και ακολούθως, από περιέργεια στην αρχή, ασχολήθηκε με τούς μάγους και την μαγεία, έως ότου κατάντησε και ό ίδιος μάγος αργότερα, ασχοληθείς συστηματικώς με την «Σολομωνική», το ομώνυμο σατανοβιβλίο της οποίας του έγινε σύμβουλος και αχώριστος φίλος.

Παραχωρήσει Θεού και προς σωτηρίαν του, τον βρήκαν μεγάλες συμφορές.

Μοναχός Παύλος Λαυριώτης (1885-1.1.1980)

Ο Λαυριώτης Γέροντας Παύλος Παυλίδης ήταν ιατρός χειρουργός. Γεννήθηκε στη Σαφράπολη-Θεοδωρούπολη του Πόντου το 1885. Προσήλθε στην ιερά μονή Μεγίστης Λαύρας το 1925 κι εκάρη μοναχός το επόμενο έτος. 

Τα πρώτα γράμματα έμαθε στην αγιοτρόφο Καισά­ρεια της Καππαδοκίας. Τις σπουδές του τελείωσε στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Ειδικεύθηκε στο Παρίσι και τη Λειψία με υποτροφία του τουρ­κικού κράτους ως αριστούχος.

Μοναχός Ανατόλιος Καυσοκαλυβίτης (1862 - 20 Σεπτ/ρίου 1938)

Στο χωριό Παγκράτι Καλαβρύτων γεννήθηκε το 1862. Το 1890 ήλθε στο Περιβόλι της Παναγίας. Το 1892 εκάρη μοναχός στην Καλύβη του Τιμίου Σταυρού των Καυσοκαλυβίων. 

Ήταν πάμφτωχος, ακτήμων, ευλαβέστατος, ένθερμα θεοτοκοφιλής και φιλόθεος. Ούτε νερό δεν είχε στην Καλύβη του. Με το σταμνί κουβάλαγε νερό από το Κυριακό. 

Το αντίδοτο του ψυχικού πόνου

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

 

Ενώ η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την υπεραφθονία και την υπερκατανάλωση -η οικονομική κρίση έβαλε λίγο φρένο-, την υψηλή τεχνολογία, την πρόοδο της επιστήμης, τις πολλές ανέσεις και υλικές απολαύσεις, παρατηρείται σοβαρή έξαρση ψυχολογικών προβλημάτων, βλέπει κανείς γκρίζα πρόσωπα, νευρικά, ταραγμένα, φοβισμένα, αγχωμένα, θλιμμένα και στεναχωρημένα.

Ακόμη και οι νέοι ταλαιπωρούνται από έντονα προβλήματα, εσωτερικές συγκρούσεις, ψυχικά άφωτα αδιέξοδα και αβάσταχτα κενά.

Καθηλώνει το πανελλήνιο ο κλινήρης μοναχός Σωφρόνιος: Συμφωνώ σε όλα πλην ευθανασίας

Ομοιοπαθής καλόγερος σε μοναστήρι Χανιά Κρήτης. Συμφωνώ σε όλα πλην ευθανασίας

Η ΓΑΡ ΔΥΝΑΜΙΣ ΜΟΥ ΕΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΕΛΕΙΟΥΤΑΙ: Ο κλινήρης μοναχός Σωφρόνιος, ο οποίος πάσχει από την τερματική Νόσο Κινητικού Νευρώνος, παραχώρησε πρόσφατα μια συγκλονιστική συνέντευξη στο Crete TV, με την βοήθεια βλεμματικού συστήματος πληκτρολόγησης.

ΕΡ: Λένε ότι ο πόνος ολοκληρώνει την ύπαρξη. Εσείς το βιώνετε αυτό και πώς;

ΑΠ: Ο πόνος είναι ένα μεγάλο σχολείο και διδάσκει την αυτογνωσία η οποία οδηγεί στην αδελφογνωσία και εν τέλει στη θεογνωσία. Ο πόνος σε ταπεινώνει και με την ταπείνωση, η καρδιά μας μαλακώνει και ανοίγει στο Θεό και στον συνάνθρωπο μας. Επικοινωνώ με ανθρώπους σε όλο το κόσμο που υποφέρουν από σωματικές ή ψυχικές ασθένειες.