– Πατέρα Ιουλιάν, πείτε μας εν συντομία για τον εαυτό σας, για εκείνους τους αναγνώστες που δεν σας γνωρίζουν.
– Γεννήθηκα στο χωριό Βορόνα της επαρχίας Μποτοσάνι το 1926. Όταν ήμουν ενάμισι χρονών, οι γονείς μου, έγιναν κληρούχοι γης και μετακόμισαν στο χωριό Μοναστιρέν («Μοναστηριακά»), που βρίσκεται 50-60 χιλιόμετρα μακριά, αφού δεν υπήρχε ελεύθερη γη στη Βορόνα, παρά μόνο ένα δάσος τριγύρω. Τους παραχώρησαν 5 εκτάρια γης εκεί κι έτσι στάθηκαν σταθερά στα πόδια τους. Ζούσα με τους γονείς μου, ώσπου με κάλεσε ο Κύριος και μετά εντάχθηκα στην αδελφότητα της μονής της Σιχαστρίας. Τον Ιανουάριο του 1977, αμέσως μετά τις χειμερινές εορτές, ήρθα στο Άγιον Όρος. Τώρα τα χρόνια έχουν περάσει, και στρέφοντας το βλέμμα στο παρελθόν, βλέπω ότι η μοναστική ζωή είναι απλά υπέροχη.
– Ποια ήταν η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή σας;
– Μεγάλη χαρά με αγκάλιασε, όταν ήρθα στο μοναστήρι, η οποία στη συνέχεια κατέστη σταθερή, ανανεώνοντας τους όρκους και την αγάπη μου κάθε μέρα κι από την πρώτη μέρα της άφιξής μου στο μοναστήρι με την αποδοχή μου στη μοναστική ζωή. Και τώρα η χαρά μου παραμένει ακόμα η ίδια: διότι ο Θεός μου επέτρεψε να έρθω στο μοναστήρι, με βοήθησε να μεταφέρω τον Σταυρό των μοναστικών όρκων σε όλη μου τη ζωή και να είμαι μοναχός.
– Είχατε απογοητεύσεις και έντονες θλίψεις στη ζωή σας;
– Υπήρχαν και θλίψεις και πειρασμοί, όπως σε κάθε άνθρωπο, αλλά με τη βοήθεια του Θεού ξεπέρασα τα πάντα. Γι' αυτό άλλωστε μείναμε στη γη, για να περάσουμε από θλίψεις και πειρασμούς, γιατί χωρίς αυτά δεν θα τολμούσαμε να αγαπάμε την καλοσύνη και το Θεό με όλη την αντοχή μας. Δεν χρειάζεται να φοβάστε τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, γιατί όταν ο άνεμος και η καταιγίδα χτυπήσουν τα δέντρα, κάνουν τις ρίζες τους πιο δυνατές. Θα δεχτούμε τα πάντα ήρεμα και με χαρά, διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα παραμείνουμε για πάντα ριζωμένοι στον βράχο της πίστης, στην εκείθεν εσωτερική ειρήνη.
– Πώς πλησιάσατε τον Θεό;
– Ήταν, φυσικά, η κλήση Του. Ήμασταν δύο νέοι και αφού είδαμε αρκετές από τις φρίκες του πολέμου, αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μοναστήρι. Αυτό συνέβη πριν από 60 χρόνια. Βλέποντας ότι οι ηλικιωμένοι, αλλά και οι νέοι πηγαίνουν στον άλλο κόσμο και πως οι άνθρωποι υποφέρουν πολύ μετά τον πόλεμο, σκεφτήκαμε ότι μια μέρα θα ερχόταν κι η σειρά μας να φύγουμε από αυτόν τον κόσμο. Έτσι, οι κακουχίες του πολέμου μας ανάγκασαν, νεαρά παιδιά, να σκεφτούμε τη σωτηρία. Κι έτσι άρχισε να μας προσελκύει η μοναστική ζωή. Δεν γνωρίζαμε τίποτα γι' αυτήν, αλλά πήγαμε στο μοναστήρι, μας άρεσε εκεί και μείναμε. Ο Θεός μας κάλεσε να αναζητήσουμε και να επιλέξουμε τη μοναστική ζωή. Ήταν ένα κάλεσμα.
– Ως εξομολογητής της ρουμανικής σκήτης του Προδρόμου, φυσικά, θα ισχυριστείτε, ότι η εξομολόγηση είναι σημαντική στην πνευματική ζωή. Πώς απαλλασσόμαστε από τα πάθη με τη βοήθεια της εξομολόγησης, ώστε να γίνουμε άλλοι άνθρωποι;
– Η σημασία της εξομολόγησης είναι εξαιρετικά μεγάλη: χωρίς μοναστήρι, χωρίς πνευματικό, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Γιατί με τη βοήθεια ενός πνευματικού, στο μυστήριο της εξομολόγησης, στέκεσαι ξανά μπροστά στο Σωτήρα, γίνεσαι γνώριμος σε Αυτόν, μπαίνεις ξανά σε υπακοή στο Χριστό και έτσι ανανεώνεις τη ζωή σου, τη σχέση σου με το Χριστό.
Με το μυστήριο της εξομολόγησης αρχίζει η απελευθέρωση από τα πάθη και η ανανέωση ενός ατόμου, επειδή η ειλικρίνεια, η διαφάνεια και η μετάνοια με τις οποίες ομολογείς τις αμαρτίες σου, σε μεγάλο βαθμό καθιστούν δυνατή τη θεραπεία του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Επομένως, ένα άτομο πρέπει να εξετάσει τον εαυτό του για μεγάλο χρονικό διάστημα και να ομολογήσει όλες τις αμαρτίες του, συμπεριλαμβανομένων των αμαρτιών των νεανικών του χρόνων. Τότε ο εξομολογητής θα του καθορίσει πνευματική θεραπεία ώστε να ξεκινήσει μια νέα ζωή.
Για να απαλλαγεί από τα πάθη, ένα άτομο, πρέπει να εξομολογείται όσο το δυνατόν συχνότερα και να καθαρίζεται από τις αμαρτίες του, γιατί με την εξομολόγηση λαμβάνει ευλογία, βοήθεια και Θεία Χάρη, ώστε να μην αμαρτάνει περισσότερο. Σκέφτεται πιο καθαρά, γιατί η χάρη τον ευλογεί ξανά, όπως την ημέρα των Θεοφανείων.
– Και γιατί δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε από την αμαρτία, ακόμα κι αν την ομολογήσουμε;
– Ομολόγησέ την διαρκώς για να μπορείς τελικά να την ξεφορτωθείς. Υπάρχουν καθημερινές, ελαφρύτερες αμαρτίες, οι οποίες πρέπει να ομολογούνται όσο πιο συχνά γίνεται. Εάν τις ομολογείς, όσο πιο συχνά γίνεται, με προσευχή και φόβο Θεού, τότε θα δίνεις πάντα προσοχή στον εαυτό σου και έτσι θα επωμίζεσαι λιγότερες αμαρτίες. Θα είσαι επιφυλακτικός για να διαπράξεις οποιαδήποτε αδικία, θα πράττεις μόνο το καλό και θα συγχωρείς, όταν κάποιος άλλος, αμαρτάνοντας μπροστά σου, σε ενοχλεί και σε βγάζει εκτός ισορροπίας, γιατί ο Σωτήρας δίδει την εντολή: «Εγώ όμως σας λέγω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε αυτούς, οι οποίοι σας καταριώνται, ευεργετείτε αυτούς, οι οποίοι σας μισούν, και προσεύχεσθε δι' εκείνους, οι οποίοι σας υβρίζουν, σας συκοφαντούν και σας καταδιώκουν αδίκως» (Κατά Ματθαίον, κεφ. 5: 44). Ο Θεός βλέπει τις προσπάθειές μας στο μονοπάτι του καλού, θα μας βοηθήσει και έτσι θα μείνουμε μόνο με τις αμαρτίες της σκέψης.
– Δηλαδή, χρειάζεται να ομολογήσουμε και τις πράξεις και τις σκέψεις;
– Όλοι οι λογισμοί πρέπει να ομολογηθούν, αν θέλω να ακολουθήσω το μονοπάτι της απάθειας. Ήθελα να διαπράξω μια αμαρτία, μια αδικία απέναντι σε κάποιον, και παρόλο που δεν το έκανα, αυτές οι σκέψεις και μόνο πρέπει να ομολογηθούν, γιατί έτσι αφαιρώ τις ρίζες της αμαρτίας. Όπως την άνοιξη, όταν σκαλίζεται ένας αμπελώνας, αποκόπτονται αυτές οι ρίζες και τα στάχυα, τα οποία, αν αφεθούν να αναπτυχθούν κρυφά, θα αφαιρέσουν από το αμπέλι τη δύναμη της καρποφορίας. Για να περπατήσετε το μονοπάτι της σωτηρίας με ασφάλεια και επιτυχία, είναι απαραίτητο να ομολογηθούν όλοι οι λογισμοί.
– Τι γίνεται, αν μερικές φορές, όταν στέκεστε μπροστά στην άγια εικόνα, ο εχθρός φέρνει στο μυαλό μια ακάθαρτη ή βλάσφημη σκέψη;
– Αυτό δεν πρέπει να σε πικραίνει πολύ, αν γνωρίζεις, ότι συνήθως δεν δέχεσαι τέτοιες σκέψεις, ακόμα κι αν η ψυχή βρίσκεται σε σύγχυση, επειδή προέρχονται από τον πονηρό. Στην «Αιγυπτιακή Πατερική», λέγεται, ότι βλάσφημες σκέψεις πέρασαν επίσης και στους μεγάλους αγίους λόγω υπερηφάνειας και ματαιοδοξίας, που κυριεύουν την ψυχή καθώς πληθαίνει σε αρετές. Η θεραπεία από την αρρώστια της υπερηφάνειας έρχεται μετά από πολλή ταπεινοφροσύνη και υπομονή από τα πάθη και τις δοκιμασίες, που τελικά επιτρέπει στην ψυχή να αποκτήσει τη δύναμη του νου από το Άγιο Πνεύμα.
Το μυστήριο της εξομολόγησης, που καθιερώθηκε από το Σωτήρα, όταν Αυτός εφύσησε το Άγιον Πνεύμα προς τους αποστόλους και τους είπε: «... Λάβετε το Άγιον Πνεύμα. Σε όποιους συγχωρείτε τις αμαρτίες, θα συγχωρεθούν και από τον Θεό και σε όποιους τις κρατάτε άλυτες, έτσι και θα παραμείνουν» (Κατά Ιωάννην, κεφ.20:22-23) — αυτό κληροδοτήθηκε στους Αγίους Αποστόλους και έφτασε ως τις μέρες μας με αποστολική διαδοχή.
Έτσι, ο πιστός ομολογεί τις αμαρτίες του ενώπιον του ιερέα, όπως και ενώπιον των Αγίων Αποστόλων, ώστε να λάβει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος , που τους δόθηκε για την άφεση των αμαρτιών. Το άτομο γνωρίζει, ότι ομολογεί ενώπιον του πνευματικού και ξεχνά, ότι ο Θεός είναι παρών ταυτόχρονα και πρέπει να ακούσει τι του λέει ο Θεός μέσω του στόματος του πνευματικού. Έτσι, πρέπει να καταλάβει την ανικανότητά του, να μην αποκρύψει τίποτα και να μην ντρέπεται. Γιατί το να ξεχνάς ή να θυμάσαι είναι η μια πλευρά, αλλά το να συναισθάνεσαι και να διαπράττεις αμαρτία, είναι η άλλη. Ένας πιστός έχει και πρέπει πάντα να έχει υποστήριξη και ελπίδα από την Εκκλησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου