Χρῆστος Κελαϊδώνης: Ἡ προσπάθεια ὁλοκληρωτικῆς ὑποδούλωσης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸ χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου (Μέρος Γ' καί τελευταῖο)

 

Μέρος Γ΄: Ὁ προκείμενος ἡμῖν ἀγῶνας

 

Τὰ Μέρη Α΄ ΕΔΩ καὶ Β΄ ΕΔΩ

 

Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης

Ὅλα τα παραπάνω, ἂν καὶ εἶναι καλὰ καὶ ὠφέλιμα, δὲν εἶναι γιὰ τοὺς πολλοὺς κάτι τὸ ἄγνωστο γιὰ νὰ προκαλοῦν μεγάλες ἐντυπώσεις.

 

Λίγο πολύ, ὅλοι τὰ γνωρίζουμε, ὅλοι καταλαβαίνουμε ὅτι πρέπει νὰ προσέχουμε καὶ ὅλοι ξέρουμε ὅτι ὀφείλουμε νὰ ἀγωνιστοῦμε.

 

Γιατί οἱ ἡμέρες εἶναι ὄντως πολὺ πονηρὲς καὶ μπορεῖ, πράγματι, νὰ πέσουμε, ὄχι μετὰ ἀπὸ πολὺ ἀγῶνα καὶ πίεση, ἀλλὰ στὴν πρώτη «μπαλωθιὰ» τῶν ἀνθρώπων τοῦ συστήματος.

 

Πρέπει νὰ προσέχουμε καὶ τὰ μεγάλα λόγια ποὺ λέμε (πρῶτος ἐγώ), γιατί ὅλοι μας κρύβουμε τὸ δειλὸ μέσα μας καὶ ὅλοι μας σὲ κάτι, ἔστω καὶ στὸ ἐλάχιστο, εἴμαστε βολεμένοι καὶ δὲ θέλουμε νὰ τὸ χάσουμε.

 

Ὑπογεγραμμένο...

 

Γιατί δὲν εἶναι καὶ λίγες οἱ φορὲς ποὺ τὸ σύστημα καὶ κατ᾿ ἐπέκταση καὶ ὁ ἴδιος ὁ διάβολος, σὲ βάζει ἐπίτηδες νὰ στρογγυλοκάθεσαι, ὥστε νὰ μὴ θέλῃς στὴν συνέχεια νὰ ἀπαρνηθῇς εὔκολα τὴν βόλεψή σου.

 

Γι᾿ αὐτό, ἂς ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς δίνῃ θάρρος, τρόπους νὰ ἐνεργοῦμε καὶ ταπεινὸ φρόνημα, καὶ ὅπου χρειαστεῖ, νὰ ἐπεμβαίνῃ καὶ ὁ Ἴδιος ἄμεσα, δίνοντας τὴν λύση.

 

Τὸ θέμα ποὺ μᾶς καίει καὶ ἤδη ἀκούγεται στὰ πιὸ πολλὰ πηγαδάκια πνευματικῶν συζητήσεων εἶναι τὸ τί ἀκριβῶς πρέπει νὰ κάνουμε καὶ τὸ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ τὸ διαχειριστοῦμε ὅλο αὐτό.

 

Γιατί καλὰ τὰ λόγια, οἱ ἀναλύσεις, οἱ θεωρίες καὶ οἱ ἐκθέσεις ἰδεῶν πάνω σὲ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ τί θὰ κάνουμε στὴν πράξη ὅταν θὰ στριμώξουν τὰ πράγματα;

 

Γιατί δὲν ξέρουμε, ἀκριβῶς, οὔτε τὸ πῶς ἐκεῖνοι πραγματικὰ θὰ ἐνεργήσουν, οὔτε καὶ τὸ πῶς ἐμεῖς θὰ πρέπῃ νὰ ἀντιδράσουμε.

 

Δὲν ξέρουμε κἂν σὲ ποιά φάση εἴμαστε.

 

Εἴμαστε κοντά, μακριὰ ἢ μέσα στὰ ἔσχατα;

 

Ὑποστηρίζουν μερικοὶ ὅτι, ἴσως, ὅλο αὐτὸ νὰ εἶναι ἕνας ἀντιπερισπασμὸς γιὰ νὰ φέρουν ἢ νὰ συγκαλύψουν κάτι ἄλλο κατὰ τὴ φράση «ἀλλοῦ τὰ κακαρίσματα καὶ ἀλλοῦ γεννοῦν οἱ κότες».

 

Ἄλλοι λένε: «Καὶ ἐὰν ἡ ἱστορία μὲ τὴν ψηφιακὴ ταυτότητα κρατήσει πολλὰ χρόνια, ἐμεῖς τί θὰ κάνουμε; Πῶς θὰ ζήσουμε καὶ τί θὰ τρῶμε;

 

Ὑπάρχει πάντα ὁ φόβος μήπως ἀποκάμουμε ἀποδυναμωμένοι, πολεμῶντας κάτι ἄλλο, πρὶν ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ πρέπει νὰ πολεμήσουμε τὸ σωστό.

 

Ἔτσι μπορεῖ νὰ συμβῇ καὶ μὲ τὶς ψηφιακὲς ταυτότητες ποὺ δὲν εἶναι τὸ τελικὸ χάραγμα, ἀλλὰ ἕνα μεγάλο βῆμα γιὰ τὸ χάραγμα.

 

Πρέπει νὰ πολεμήσουμε καὶ αὐτήν;»

 

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, πολλοὶ λένε ὅτι ἡ πεῖρα δείχνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοῦ κάθε συστήματος μποροῦν ἄνετα νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὶς ἀντιδράσεις μας, εἴτε μέσῳ τῶν προσκείμενων σὲ αὐτοὺς ΜΜΕ, εἴτε βάζοντας ἀναμέσα μας (ἐὰν δὲν ἔχουν ἤδη βάλει) κατάλληλους ἀνθρώπους τούς - πράκτορες καὶ ἔτσι ἀντὶ νὰ βγῇ κάτι καλό, νὰ τοὺς βοηθήσουμε καὶ ἀπὸ πάνω στὰ σχέδιά τους.

 

Θὰ βροῦμε, πάλι, τὴν δύναμη νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν βόλεψή μας, ὅταν πραγματικὰ πρέπει νὰ τὸ κάνουμε, καθὼς τὸ πνεῦμα μπορεῖ μὲν νὰ εἶναι πρόθυμο, ἀλλὰ ἡ σάρκα εἶναι πολύ, μὰ πάρα πολύ, ἀσθενής;

 

Ποιός μπορεῖ νὰ διακρίνῃ τὸ πότε καὶ μὲ τὸν ποιό τρόπο πρέπει νὰ γίνῃ τὸ σωστό;

 

Ἂς μὴ μᾶς πιάνει ταραχή, φόβος καὶ πανικός, γιατί αὐτὰ εἶναι καὶ τὰ πιὸ μεγάλα ὅπλα τους.

 

Γι᾿ αὐτὸ κιόλας ὑπερτονίζουν τόσο τὴν δύναμή τους, ὅσο καὶ τὴν θηλιὰ μὲ τὴν ὁποία θέλουν νὰ μᾶς πνίξουν.

 

Μᾶλλον, ὅμως, ἐκεῖνοι θὰ πρέπῃ νὰ φοβοῦνται πιὸ πολύ.

 

Γιατί ἐὰν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ θὰ βρεθῇ στὴν δύσκολη θέση νὰ πολεμηθῇ ἄμεσα ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του, ἐκεῖνοι θὰ ἔχουν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν Ἴδιο τὸν Παντοδύναμο Θεό.

 

Καὶ ἐὰν Ἐκεῖνος φρόντισε νὰ μᾶς προειδοποιήσῃ μὲ ἐπιτακτικὸ τρόπο, τονίζοντας ἰδιαίτερα τὶς δυσκολίες καὶ τὶς θλίψεις ποὺ θὰ ἔχουν οἱ πιστοὶ στὴν ἐποχὴ τῶν ἐσχάτων (θλῖψις μεγάλη), αἰῶνες τώρα, μέσῳ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι εὔχονταν νὰ μὴν ζήσουν τίποτα ἀπὸ τὰ ἐπερχόμενα, πόσῳ μᾶλλον θὰ φροντίσῃ γιὰ ἐκείνους ποὺ θὰ βρεθοῦν στὴν δύσκολη θέση νὰ ἀντιμετωπίσουν στὴν πράξη ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχουν προφητευθῇ καὶ θὰ δώσῃ, μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα, τὴν δύναμη καὶ τὸ χάρισμα τῆς διακρίσεως γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ξέρουν τὸ πού, τὸ πὼς καὶ τὸ πότε θὰ πρέπει νὰ ἐνεργήσουν.

 

Ἀρκεῖ, ὅμως, νὰ ἀνήκουν πραγματικὰ στὸν ἀληθινὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

 

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι πλέον θὰ πρέπει νὰ στραφοῦμε μὲ μεγάλη σοβαρότητα πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ νὰ Τοῦ ζητήσουμε περισσότερο θερμὰ ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε νὰ μᾶς βάλῃ καὶ ἐμᾶς μέσα στὴν Ποίμνη Του, δηλαδὴ νὰ μᾶς συμπεριλάβῃ καὶ ἐμᾶς στὸν πραγματικὸ λαὸ Του, στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία Του.

 

Γιατί δὲν ἀρκεῖ τὸ νὰ διαφωνῇς ἁπλὰ μὲ τὸ σύστημα, γιὰ νὰ λογίζεσαι ἀληθινὸ πρόβατο τῆς Ποίμνης Του.

 

Γι᾿ αὐτὸ πρέπει διαρκῶς νὰ ἐξετάζουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ ἀναρωτιόμαστε γιὰ τὸ ἂν ὄντως ἀνήκουμε στὸ λείμμα Του.

 

Πρέπει νὰ Τὸν παρακαλᾶμε νὰ μᾶς συνυπολογίσῃ καὶ ἐμᾶς στοὺς δικοὺς Του πιστούς, βοηθῶντας μας μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο νὰ καταμετρηθοῦμε καὶ ἐμεῖς στὰ μέλη τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας Του:

 

«Καὶ ἐδόθη μοι κάλαμος ὅμοιος ῥάβδῳ, λέγων· ἔγειρε καὶ μέτρησον τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ θυσιαστήριον καὶ τοὺς προσκυνοῦντας ἐν αὐτῷ· καὶ τὴν αὐλὴν τὴν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξω καὶ μὴ αὐτὴν μετρὴσῃς» Ἀποκάλυψις 11, 1-2

 

Γιατί, ἴσως, τώρα πέφτουν οἱ πρῶτες ψιχάλες καὶ νὰ ἀκούγονται οἱ τελευταῖες προτροπὲς γιὰ νὰ μποῦμε μέσα στὴν Κιβωτὸ Του...

 

Πρέπει νὰ ἀποκτήσουμε ζωντανότερη σχέση μαζὶ Του, συνδεόμενοι πιὸ ἄμεσα μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ «συντονιζόμαστε» στὴν «συχνότητά» Του καὶ νὰ ἀκοῦμε ἐκείνη τὴν φωνὴ Τοῦ Ποιμένα ποὺ μπορεῖ νὰ ἀκούσει μόνο τὸ ἀληθινὸ Ποίμνιο τῶν λογικῶν προβάτων Του:

 

«καὶ ὅταν τὰ ἴδια πρόβατα ἐκβάλῃ, ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται, καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ· ἀλλοτρὶῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ᾿ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνὴν» Κατὰ Ἰωάννην 10, 4-5

 

Γιατί τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἐπιδιορθώσουμε τὸν πνευματικό μας «ἀσύρματο» μὲ τὴν μετάνοιά μας καὶ νὰ τὸν «συντονίσουμε» στὴν σωστὴ «συχνότητα» γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ ἀκοῦμε τὴν φωνὴ Του καὶ νὰ τὴν ξεχωρίζουμε μέσα ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἄλλες φωνές.

 

Καὶ ἔτσι νὰ ἀποκτήσουμε ὅλοι μας νοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ σκεφτόμαστε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ἀκόμα καὶ σὲ στιγμὲς ποὺ θὰ λείπῃ ἡ παρουσία ἢ/ καὶ ἡ συμβουλὴ καὶ ἡ βοήθεια τοῦ ἄλλου ἀδελφοῦ.

 

Γιατί κάποτε, ἴσως, ἔρθει καὶ ἡ τέλεια ἀπομόνωση τοῦ ἑνὸς πιστοῦ ἀπὸ τὸν ἄλλο...

 

Γιὰ νὰ μᾶς φωτίζῃ, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ βλέπουμε καὶ νὰ πράττουμε διαρκῶς τὸ θέλημά Του σὲ κάθε τί ποὺ μᾶς συμβαίνει.

 

Γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἀρετὴ τῆς διάκρισης ποὺ θὰ μᾶς δίνει πνευματικὴ ὀξύνοια καὶ εὐελιξία γιὰ νὰ ἐνεργοῦμε ἐν Χριστῷ καὶ νὰ ξεγλιστρᾶμε ἀπὸ τὶς ὅποιες παγίδες.

 

Καὶ ὅλα αὐτὰ γίνονται μὲ τὴν διαρκῆ μετάνοια, τὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη, τὴν ὑπομονή, τὴν εἰρήνη Του, τὴν ταπείνωση, τὴν φιλανθρωπία, τὴν νηστεία, τὴν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν λόγων τῶν Ἁγίων, τὴν συνειδητὴ Χριστιανικὴ ζωή, τὴν ἄσκηση, τὴν ἐγκράτεια, τὴν καθαρότητα τοῦ βίου, τὴν εὐπρέπεια, τὴν διαρκῆ καὶ βαθιὰ προσευχή, τὴν Μυστηριακὴ ζωή, τὴν νήψη, τὴν κάθαρση τῆς καρδιᾶς καὶ τοῦ νοῦ.

 

Καὶ μὲ τὴν προσοχή, βέβαια, γιατί ἄνετα μποροῦμε νὰ πλανηθοῦμε, νομίζοντας ὅτι ἀκοῦμε ἄμεσα τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα μπορεῖ νὰ ἀκοῦμε τὶς φωνὲς τῶν παθῶν καὶ τοὺς λογισμοὺς τῶν δαιμόνων.

 

Ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, συνήθως, σὲ ἐμᾶς τοὺς μικρούς, σὲ πνευματικὸ μέγεθος, ἀνθρώπους ἀκούγεται ἔμμεσα, μέσα ἀπὸ ἕνα κήρυγμα, ἀπὸ μιὰ πνευματικὴ ὁμιλία ἢ συμβουλή, ἀπὸ ἕνα κείμενο πνευματικοῦ περιεχομένου, ἀπὸ γεγονότα, πρόσωπα καὶ καταστάσεις, ἀπὸ ὑποδείξεις τῆς συνείδησης, ἀπὸ τὴν ἔλευση καὶ τὴν ἄρση τῆς Χάριτος κ.ἄ.

 

Ἂς ἀφήσουμε, ὅμως, στὴν ἄκρη καὶ τὴν γενικὴ ἠθικὴ καὶ λογικὴ τοῦ κόσμου καὶ τὶς πολιτικές, θρησκευτικὲς κ.ἄ. ὀρθότητες ποὺ ἤδη ἔχουν ἀλλοτριώσει τὸ φρόνημα πολλῶν πιστῶν Χριστιανῶν καὶ ποιμένων, οἱ ὁποῖες στὴν τελικὴ θὰ εἶναι καὶ αὐτὲς ποὺ θὰ μᾶς παγιδεύσουν μέσα στὸ σύστημα, καὶ ἂς πιάσουμε τὸ θέλημά Του καὶ τὶς ἐντολὲς Του ποὺ διαρκῶς θὰ μᾶς κρατοῦν ἐλεύθερους καὶ θὰ μᾶς καθοδηγοῦν σωστὰ μέσα στὶς σκοτεινὲς ἀτραποὺς τοῦ παρόντος κόσμου.

 

Ἐμεῖς, ἀπὸ μόνοι μας, εἴμαστε ἐντελῶς ἀδύναμοι.

 

Ἡ ἀληθινὴ δύναμή μας, ἡ ἀληθινὴ σοφία μας καὶ τὸ κάθε ἀληθινὸ πνευματικό μας ὅπλο, μᾶς δίνεται μέσῳ τῆς διαρκοῦς κοινωνίας μας μὲ τὸν Θεό.

 

Μόνο ἂν ἀποκοποῦμε ἀπὸ Ἐκεῖνον, εἴτε ἐγκαταλείποντας τὰ Μυστήρια, τὴν πίστη, τὸν ἀγῶνα, τὶς ἐντολὲς Του, τὴν ἐλπίδα, τὸν Ἴδιο τὸν Θεό, εἴτε μένοντας ἤ/καὶ πέφτοντας χωρὶς ἐνδοιασμοὺς στὴν ἁμαρτία, θὰ γίνουμε τρωτοὶ καὶ εὐάλωτοι.

 

Τοῦτος εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ θὰ ξαναπροσπαθήσουν, ὅπως καὶ στὸ κοντινὸ παρελθόν, νὰ μᾶς ἀποκόψουν ἀπὸ τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα μᾶς συνδέουν ἄμεσα μὲ τὸν Θεὸ καὶ μᾶς δίνουν δύναμη καὶ σοφία γιὰ νὰ πολεμοῦμε.

 

Ἂς ἀφήσουμε τὴν ἁμαρτία καὶ ἂς ντυθοῦμε τὸν Νόμο Του ὡς πανοπλία γιὰ νὰ μὴν ἀφήσουμε, ἔστω καὶ ἐλάχιστο κενὸ χῶρο γιὰ νὰ μποροῦν νὰ μᾶς πλήξουν:

 

«ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμὲρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι» Πρὸς Ἐφεσίους 10-13

 

Γιατί ὁ πόλεμος τοῦ διαβόλου δὲ γίνεται τόσο πολὺ ἐναντίον ὅσων ἁπλὰ ὁμολογοῦν μιὰ κάποια πίστη στὸν Χριστό, ἀλλὰ ἐκείνων ποὺ τηροῦν καὶ τὶς ἐντολὲς Του:

 

«καὶ ὠργίσθη ὁ δράκων ἐπὶ τῇ γυναικί, καὶ ἀπῆλθε ποιῆσαι πόλεμον μετὰ τῶν λοιπῶν τοῦ σπέρματος αὐτῆς, τῶν τηρούντων τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ ἐχόντων τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ» Ἀποκάλυψις 12, 17

 

Γιατί στὶς ἔσχατες ἡμέρες θὰ πληθυνθοῦν ἐπικίνδυνα οἱ ἄνομοι Χριστιανοί, δηλαδὴ ἐκεῖνοι, ποὺ θὰ λένε μὲν ὅτι πιστεύουν στὸν Χριστό, ἀλλὰ θὰ ἀρνοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν στὴν πράξη τὶς ἐντολὲς τοῦ Νόμου Του, θεωρῶντας τες ξεπερασμένες, παρωχημένες καὶ ἀνεφάρμοστες:

 

«λέγει δὲ Κυρίῳ· ἀπόστα ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι· τί ἱκανός, ὅτι δουλεύσομεν αὐτῷ; καὶ τίς ὠφέλεια, ὅτι ἀπαντήσομεν αὐτῷ; ἐν χερσὶ γὰρ ἦν αὐτῶν τὰ ἀγαθά, ἔργα δὲ ἀσεβῶν οὐκ ἐφορᾷ. οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ καὶ ἀσεβῶν λύχνος σβεσθήσεται, ἐπελεύσεται δὲ αὐτοῖς ἡ καταστροφή, ὠδῖνες δὲ αὐτοὺς ἕξουσιν ἀπὸ ὀργῆς. ἔσονται δὲ ὥσπερ ἄχυρα ὑπ᾿ ἀνέμου ἢ ὥσπερ κονιορτός, ὃν ὑφείλετο λαῖλαψ» Ἰὼβ 21, 14-18

 

Θὰ ἀκοῦνε μόνο ἐκείνους ποὺ θὰ χαϊδεύουν καὶ θὰ γαργαλᾶνε τὰ αὐτιά τους:

 

«ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι (< κνήθω = γαργαλάω) τὴν ἀκοήν. καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται» Πρὸς Τιμόθεον Β΄ 4, 3-4

 

Καὶ ἐκεῖ ποὺ θὰ πληθυνθῇ ἡ ἀνομία, δηλαδὴ ἡ ἀποτίναξη τοῦ Νόμου Του ἀπὸ πάνω τους, θὰ ψυχθῇ καὶ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν:

 

«καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» Κατὰ Ματθαῖον 24, 12

 

Αὐτὸ θὰ συμβῇ λίγο πρὶν τὴν ἔλευση τοῦ ἀντιχρίστου, ποὺ θὰ ἔρθῃ ἡ γενικὴ ἀποστασία ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό:

 

«μή τις ὑμᾶς ἐξαπατὴσῃ κατὰ μηδένα τρόπον· ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεὸς» Πρὸς Θεσσαλονικεῖς Β΄

 

Ἂς μὴ γίνουμε καὶ ἐμεῖς μέρος τῆς προφητευμένης ἀποστασίας, γιατί ἄνομος Χριστιανός, δηλαδὴ Χριστιανὸς ποὺ δὲ λογαριάζει ἤ/καὶ δὲν ἐφαρμόζει στὴν πράξη τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὶς ἐντολὲς Του, μοιάζει μὲ τὸ ἁλάτι ποὺ ἔχει χάσει τὴ δύναμή του καὶ δὲν τοῦ μένει τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ πεταχθῇ στὸ δρόμο γιὰ νὰ τὸ πατοῦν οἱ περαστικοί:

 

«Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων» Κατὰ Ματθαῖον 5, 13

 

Στὸ σημεῖο αὐτό, ὅμως, ἂς προσέξουμε τὴν μεγάλη πνευματικὴ παγίδα ποὺ λέγεται κατάκριση, διότι πολὺ εὔκολα μπορεῖ μὲ αὐτὴ νὰ πάρῃ ὁ ἄλλος τὴν θέση μας καὶ ἐμεῖς τὴν δική του καὶ ἔτσι νὰ χάσουμε τὴ σωτηρία μας.

 

Γιατί στὰ ἔσχατα θὰ ὑπάρξουν πολὺ μεγάλες ἐκπλήξεις καὶ ἀνατροπὲς καὶ μάλιστα σὲ κάποιες περιπτώσεις θὰ ἔρθουν κυριολεκτικά τὰ πάνω κάτω καὶ τὰ κάτω πάνω, εἰδικά, μὲ ἐκείνους ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν ἄκαμπτη καὶ νεκρὴ καλὴ ἠθικὴ τοῦ κόσμου καὶ ὄχι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο πρέπει διαρκῶς νὰ ἀναζητᾶμε καὶ στὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἀφηνόμαστε μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σὰν μικρὰ παιδιά.

 

Ἂς προσέξουμε καὶ ἐκείνη τὴν παγίδα ποὺ λέγεται χαλάρωση, διότι μέθοδος τοῦ διαβόλου εἶναι καὶ τὸ νὰ σὲ κάνῃ νὰ νομίζεις ὅτι τὸν ἔχεις νικήσῃ καὶ πὼς ἐκεῖνος φεύγει φοβισμένος καὶ καταντροπιασμένος, ὥστε νὰ μπορέσῃ ἄνετα νὰ γυρίσῃ καὶ νὰ σοῦ ρίξῃ τὸ πάρθιο βέλος του, τὴν στιγμή, ἀκριβῶς, ποὺ δὲν τὸ περιμένεις.

 

Τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς ἡ ἴδια χαλάρωση καὶ ὅ,τι κτίζεται μέσα σὲ αὐτὴν εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν πόλεμο, στὸν ὁποῖο εἶσαι συγκεντρωμένος καὶ γνωρίζεις καλά, τόσο τὸ ποιός εἶναι ὁ ἐχθρός σου καὶ τὰ ὅπλα του, ὅσο καὶ τὸ ὅτι πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ πολεμήσῃς.

 

Γιατί οἱ μεγαλύτερες ζημιὲς γίνονται ἐξ αἰτίας τῆς χαλάρωσης.

 

Ἤδη, στὶς μέρες μας, λίγο μᾶς ἄφησε χαλαροὺς μετὰ τὴν τελευταία μεγάλη δοκιμασία καὶ πέσαμε νὰ βγάλουμε ὁ ἕνας τὰ μάτια τοῦ ἄλλου...

 

Ἂς κρατᾶμε τὸν ἑαυτό μας σὲ διαρκῆ ἐγρήγορση, χωρὶς ἄγχος καὶ πανικό:

 

«νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπὶῃ» Α' Πέτρου 5, 8

 

Μὴν φανταζόμαστε, ὅμως, ὅτι ξεκινᾶμε κοινωνικὴ ἐπανάσταση μὲ τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ μᾶς λένε οἱ ἰδεολογίες.

 

Πρέπει νὰ θυμόμαστε πάντα ὅτι ἡ δική μας Ἐπ-Ανάσταση ξεκίνησε ἤδη μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ συνεχίζεται στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

 

Ἐμεῖς, τώρα, ἁπλὰ καλούμαστε, ὁ καθένας μας ξεχωριστὰ καὶ ὅλοι μαζί, νὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ νὰ διατηρήσουμε, μὲ τὴν Χάρη Του, ἀναμμένο τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν πορεία μας μέσα στὰ ἔσχατα σκοτάδια καὶ τὴν σκιὰ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου:

 

«ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μὲσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ» Ψαλμὸς 22, 4

 

Καὶ αὐτὸ γίνεται, κυρίως, μυστικά, μὲ τὸν δικό μας προσωπικὸ πνευματικὸ ἀγῶνα.

 

Εὔχομαι, λοιπόν, σὲ ὅλους μας νὰ συναριθμηθοῦμε στὸ σύνολο τοῦ ἀληθινοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο εἰκονίζεται ἀπὸ τὰ 153 ψάρια ποὺ ἔπιασαν οἱ μαθητὲς Του στὴν λίμνη τῆς Τιβεριάδος.

 

Ἐκεῖ, μέσα στὴν ἄρρηκτη σαγήνη τῆς Ἐκκλησίας Του ποὺ οὔτε καὶ οἱ πύλες τοῦ Ἅδη δὲν μποροῦν νὰ τὴν σχίσουν.

 

Εὔχομαι, ἐπίσης, καλὴ δύναμη καὶ φώτιση ἀπὸ Ἐκεῖνον στὸ στάδιο τοῦ προκείμενου σὲ ἐμᾶς πνευματικοῦ ἀγῶνα ποὺ δείχνει νὰ ἀνοίγεται ἄμεσα μπροστὰ στὰ μάτια μας:

 

«Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» Πρὸς Ἑβραίους 12, 1-2

 

Γιατί στὶς μέρες μας φαίνεται ὅτι θὰ ὑπάρξῃ πολὺ μεγάλη δοκιμασία γιὰ νὰ ἀποδείξουμε τὸ ἂν ὄντως τηροῦμε τὴν πρώτη ἐντολὴ Του, δηλαδὴ τὸ ἂν πράγματι Τὸν ἀγαπᾶμε ἀληθινὰ μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή, μὲ ὅλη μας τὴ διάνοια, μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ καὶ μὲ ὅλη μας τὴν ἰσχύ.

 

Καὶ αὐτὴ ἡ δοκιμασία θὰ ξεχωρίσῃ σὰν κόσκινο τὸ χρυσὸ ἀπὸ τὴν ἄμμο, φτάνοντάς μας στὰ ὅριά μας καὶ ἴσως καὶ ξεπερνῶντας τα...

 

Εὔχομαι νὰ φανοῦμε ἄξιοι σὲ αὐτό.

 

Εὔχομαι νὰ μᾶς προστατεύῃ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὶς παγίδες ἤ/καὶ νὰ μᾶς φωτίζῃ γιὰ νὰ βλέπουμε, τόσο τὴν κάθε μία ἀπὸ αὐτές, ὅσο καὶ τὸν τρόπο ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἐνεργοῦμε γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ τὴν ἀποφεύγουμε κάθε φορὰ.

 

Εὔχομαι γιὰ ἐσᾶς, προσευχηθεῖτε καὶ ἐσεῖς γιὰ ὅλους μαζί, ἀλλὰ καὶ γιὰ μένα ξεχωριστά, ποὺ δὲν εἶμαι σὲ τίποτα περισσότερο δυνατός, σοφός, φωτισμένος, ἅγιος, ἡρωικὸς καὶ θαρραλέος ἀπὸ ἐσᾶς (μᾶλλον, τὸ ἀντίθετο - τσεκαρισμένο στὴν πράξη).

 

Γιατί ἔχουμε ἀνάγκη ὁ ἕνας τὴν προσευχὴ τοῦ ἄλλου.

 

Ὅπως δυὸ πολυβολητὲς τοῦ ἴδιου στρατεύματος, ὅταν γίνεται μιὰ μάχη, ρίχνουν ὁ ἕνας στὸν στόχο ποὺ βρίσκεται ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπὸ τὸν ἄλλο καὶ ὄχι μπροστά τους, ἀφ᾿ ἑνὸς γιὰ νὰ ὑποστηρίξῃ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου γιὰ νὰ μὴν ἀφήσουν κενὴ ζώνη πυρὸς ἀνάμεσά τους, τέτοια ποὺ νὰ ἐπιτρέπῃ στὰ ἐχθρικὰ στρατεύματα νὰ κινηθοῦν μέσα σὲ αὐτὴ καὶ νὰ τοὺς πλησιάσουν, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ἐμεῖς πρέπει νὰ παρατήσουμε τὶς διχόνοιες καὶ τὶς μεμονωμένες βολὲς (μὴν ποῦμε καὶ τὰ φίλια πυρά), καὶ νὰ ἀρχίσουμε τὰ διασταυρούμενα προσευχητικὰ πυρά, ὑποστηρίζοντας μυστικὰ καὶ φανερά, στὶς ἀδυναμίες του ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὥστε ὁ ἐχθρὸς νὰ μὴν μπορῇ νὰ περάσει μέσα ἀπὸ αὐτὰ καὶ καταφέρει, πλησιάζοντάς μας ἐπικίνδυνα, νὰ μᾶς πλήξῃ στὸ σύνολό μας.

 

Γιατί ὅλοι μας σὲ κάτι κάνουμε λάθος...

 

Καὶ ἂν μποροῦμε νὰ ἀλληλοστηριζόμαστε καὶ μὲ ἄλλους τρόπους, εἴτε μὲ δυὸ κουβέντες, εἴτε μὲ δυὸ πράγματα ποὺ μποροῦμε νὰ δώσουμε σὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν πνευματική, καὶ ὄχι μόνο, ἀνάγκη, καλὸ θὰ εἶναι.

 

Γιατί ὅλοι μας μπορεῖ νὰ πλανηθοῦμε σὲ κάτι...

 

Γιατί, οὐαὶ τῷ ἑνί:

 

«ὅτι ἐὰν πέσωσιν, ὁ εἷς ἐγερεῖ τὸν μέτοχον αὐτοῦ, καὶ οὐαὶ αὐτῷ τῷ ἑνί, ὅταν πὲσῃ καὶ μὴ ᾖ δεύτερος ἐγεῖραι αὐτόν» Ἐκκλησιαστὴς 4, 10

 

Γιατί Ἐκεῖνος θέλει νὰ σωζόμαστε διὰ μέσῳ τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου.

 

Γιατί ὁ Θεὸς θὰ ζητήσῃ ἀπὸ ἐμᾶς λόγο γιὰ τὴν ἀπώλεια ἐκείνου ποὺ δὲν προστατεύσαμε, ἐφόσον, βέβαια, μπορούσαμε νὰ τὸν βοηθήσουμε:

 

«καὶ ὁ σκοπός, ἐὰν ἴδῃ τὴν ῥομφαίαν ἐρχομένην καὶ μὴ σημὰνῃ τῇ σάλπιγγι, καὶ ὁ λαὸς μὴ φυλάξηται, καὶ ἐλθοῦσα ἡ ῥομφαία λάβῃ ἐξ αὐτῶν ψυχήν, αὕτη διὰ τὴν αὐτῆς ἀνομίαν ἐλήφθη, καὶ τὸ αἷμα ἐκ χειρὸς τοῦ σκοποῦ ἐκζητήσω» Ἰεζεκιὴλ 33, 6

 

«ἐν τῷ εἰπεῖν με τῷ ἁμαρτωλῷ· θανὰτῳ θανατωθήσῃ, καὶ μὴ λαλὴσῃς τοῦ φυλάξασθαι τὸν ἀσεβῆ ἀπὸ τῆς ὁδοῦ αὐτοῦ, αὐτὸς ὁ ἄνομος τῇ ἀνομὶᾳ αὐτοῦ ἀποθανεῖται, τὸ δὲ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῆς χειρός σου ἐκζητήσω» Ἰεζεκιὴλ 33, 8

 

Εἰδικά, πρέπει νὰ προσέχουν οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἔχουν κληθῇ νὰ εἶναι σκοποὶ καὶ φύλακες τοῦ ποιμνίου Του γιὰ νὰ τὸ εἰδοποιοῦν καὶ νὰ τὸ προστατεύουν, ὅταν βλέπουν τοὺς λύκους νὰ ἔρχονται ἢ νὰ ἔχουν μπῇ μέσα στὴν Ποίμνη Του, καὶ ὄχι γιὰ νὰ τὸ καθησυχάζουν καὶ νὰ τὸ νανουρίζουν.

 

Γιὰ νὰ μὴν ἀκουστῇ καὶ γιὰ ἐκείνους πάλι ἡ περίφημη φράση «καὶ ἀπὸ τῶν ἁγίων μου ἄρξασθε», λίγο πρὶν πέσει ἀπὸ τὸν Ἴδιο ὁ πέλεκυς τῆς βαριᾶς τιμωρίας:

 

«πρεσβύτερον καὶ νεανίσκον καὶ παρθένον καὶ νήπια καὶ γυναῖκας ἀποκτείνατε εἰς ἐξάλειψιν, ἐπὶ δὲ πάντας, ἐφ᾿ οὕς ἐστι τὸ σημεῖον, μὴ ἐγγίσητε· καὶ ἀπὸ τῶν ἁγίων μου (=τὰ Ἅγια τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντα) ἄρξασθε. καὶ ἤρξαντο ἀπὸ τῶν ἀνδρῶν τῶν πρεσβυτέρων, οἳ ἦσαν ἔσω ἐν τῷ οἴκῳ (=στὸ Ναὸ)» Ἰεζεκιὴλ 9, 6

 

Πρέπει νὰ ζητᾶμε διαρκῶς τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν δύναμή Του γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ἀγωνιστεῖ ὁ καθένας μας νομίμως καὶ ὄχι μὲ τὸν δικό του μὴ νόμιμο, δηλαδὴ μὴ κατὰ Χριστόν, τρόπο:

 

«ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ» Πρὸς Τιμόθεον Β΄ 2, 5

 

Γιατί ὅταν λέμε ἐδῶ νομίμως, δὲν ἐννοοῦμε τοὺς νόμους τοῦ κράτους, ἀλλὰ τὸ Νόμο καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

 

Δὲν ἀρκεῖ μόνο τὸ νὰ διαφωνῇς ἁπλὰ μὲ τὸ σύστημα, κάνοντας ἀπὸ ἀντίδραση τὰ δικά σου, γιὰ νὰ θεωρηθῇς ὅτι ἀνήκεις στὸν λαὸ Του, ἀλλὰ νὰ βρῇς καὶ τὸν τρόπο νὰ ἀθληθῇς νομίμως, δηλαδὴ κατὰ Χριστόν, μπαίνοντας στὸν γνήσιο στίβο Του ποὺ θὰ σοῦ δώσῃ στεφάνια καὶ τιμές.

 

Ἂς προσευχόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο γιὰ νὰ ἀντέξουμε μέχρι τέλους, λαμβάνοντας ἔτσι τὸ στεφάνι τῆς νομίμου ἀθλήσεως ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν ἀθλοθέτη Κύριο ποὺ μᾶς κάνει τὴν μέγιστη τιμὴ καὶ μᾶς καλεῖ νὰ ἀγωνιστοῦμε σὲ αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ἐποχὴ ποὺ ἐνδέχεται νὰ εἶναι ἢ νὰ ὁδηγήσῃ σὲ ἐκείνη ποὺ θὰ ἀναδείξῃ τοὺς μεγαλύτερους καὶ ἐνδοξότερους Ἁγίους Μάρτυρες.

 

Γιατί ἐμεῖς δὲ γνωρίζουμε τὸ ἂν εἴμαστε κοντὰ ἢ ὄχι στὴν ἐποχὴ τῶν ἐσχάτων, παρὰ μόνο ὅτι πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε διαρκῶς.

 

Γιατί ἀκόμα καὶ ἡ ἴδια ἡ ἐγγύτητα τῆς ἐποχῆς τῶν ἐσχάτων ἔχει δοθῇ στὰ χέρια μας καὶ ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους.

 

Ἡ Προφητεία γιὰ μιὰ τιμωρία ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν ἔχει τὴν ἔννοια τῆς ἀναπόφευκτης μοίρας ἢ τοῦ κισμέτ, ἀλλὰ ἀποτελεῖ προειδοποίησή Του γιὰ τὴν κάθε ἐπικείμενη καταστροφὴ ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας μας, ὥστε νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ ἀλλάξουμε ρότα, ἀποφεύγοντας τὸν ὄλεθρο, ὅπως πράγματι, κατάφεραν νὰ κάνουν μὲ τὴν μετάνοιά τους οἱ κάτοικοι τῆς Νινευῆ μετὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Προφήτη Ἰωνᾶ.

 

Τὸ τελευταῖο θὰ πρέπει νὰ τὸ ἔχουμε πάντα ὅλοι ὑπόψη μας ὡς παράδειγμα καὶ ὡς σωστὴ διάσταση τῆς Προφητείας γιὰ τὶς τιμωρίες ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὸν Θεό.

 

Ἂν μετανοήσουμε καὶ ἂν ἀγωνιστοῦμε, θὰ σπρώξουμε τὴν ἐποχὴ αὐτὴ μακριά, ἐνῶ ἂν μείνουμε ἀδιάφοροι ἢ ἐφησυχασμένοι ἢ χλιαροὶ καὶ χαλαροὶ ἢ ἂν δεχτοῦμε μοιρολατρικὰ τὰ ἐπερχόμενα γεγονότα, κατὰ πᾶσα πιθανότητα, θὰ τὴν φέρουμε ἄμεσα μπροστά μας καὶ θὰ ἀναγκαστοῦμε νὰ τὴν βιώσουμε.

 

Μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ἡ ψηφιακὴ ταυτότητα τὸ χάραγμα, ἀλλὰ μιὰ πνευματικὴ ἀδιαφορία ἢ μιὰ μοιρολατρικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἐπερχομένων θὰ κάνῃ τὰ γεγονότα νὰ ἐξελιχθοῦν πολὺ γρήγορα καὶ θὰ μᾶς ἀναγκάσῃ νὰ λουστοῦμε καὶ τὸ χάραγμα καὶ τὰ ἔσχατα.

 

Γι᾿ αὐτὸ ἂς μὴν ἐπαναπαυόμαστε ἤ/καὶ ἂς μὴν τὸ θεωροῦμε ὡς κάτι τὸ ἀναπόφευκτο, γιατί ὅλοι μας ἔχουμε εὐθύνη, τόσο γιὰ τὰ ὅσα πρόκειται νὰ γίνουν, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ πότε θὰ ἐπιτραπῇ αὐτὰ νὰ γίνουν.

 

Γιατί ἡ δική μας ἀδιαφορία, ἁμαρτία καὶ ἀποστασία θὰ φέρῃ τὰ ἔσχατα καὶ θὰ στρώσῃ τὸ χαλὶ στὸν ἀντίχριστο!

 

Ἂς ἔχουμε, τοὐλάχιστον, τὴν καλὴ ἀνησυχία, ποὺ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος καὶ ἂς κάνουμε μιὰ κάποια ὁμολογία γιὰ νὰ φαίνεται ὅτι εἴμαστε πνευματικὰ παρόντες, πνευματικὰ ζωντανοί.

 

Πολλοὶ θὰ ποῦν ὅτι θὰ πρέπῃ νὰ ἔρθει πρῶτα μιὰ μεγάλη «ἀναλαμπὴ» τῆς Ὀρθοδοξίας.

 

Ἐδῶ, ὅμως, θέλει μεγάλη προσοχή!

 

Κατ᾿ ἀρχὰς ἡ ἴδια ἡ λέξη «ἀναλαμπὴ» εἶναι προβληματική, διότι κάποιος μπορεῖ ἄνετα νὰ θεωρήσει ὅτι τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἔσβησε ἢ μειώθηκε, κάτι ποὺ δὲν ἰσχύει.

 

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἶναι πράγματι ἀληθινὸ ἕνα Εὐαγγέλιο ποὺ διαδίδεται χωρὶς κόπο καὶ διωγμό, ὅπως πολλοὶ ἑρμηνεύουν αὐτὴν τὴν «ἀναλαμπή»;

 

Εἶναι ἀληθινὸς ἕνας Χριστιανισμὸς ποὺ ἑστιάζει στὴν καλοπέραση, τὰ χρυσᾶ κουτάλια καὶ τὰ φαγητὰ καὶ πιστεύει ὅτι θὰ παρεμβληθῇ, μέσα στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου, κάποια κοσμικῆς νοοτροπίας «ὄαση» ποὺ θὰ τοῦ τὰ προσφέρει ὅλα αὐτά, ὅπως πολλοὶ πίστεψαν ἤδη ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, ἔχοντας χιλιαστικὲς ἰδέες καὶ νοοτροπίες;

 

Γιατί ἀπ᾿ ὅ,τι ξέρουμε ὁ ἀληθινὸς Χριστιανισμός, ὄχι μόνο δὲν ἔχει τέτοιους σκοποὺς καὶ μέσα, ἀλλὰ ἀντίθετα προτείνει πάντα τὴν ἄσκηση καὶ τὴν ἐγκράτεια.

 

Μήπως, λοιπόν, πρέπει νὰ δώσουμε στὴν «ἀναλαμπὴ» μιὰ ἄλλη σημασία, πιὸ πνευματική;

 

Μήπως, μὲ αὐτὴ ἐννοεῖται ἡ ἔνδοξη πορεία καὶ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πράξη μέσῳ ἐπώδυνων πνευματικῶν ἀγώνων, θλίψεων, μαρτυρίων, ὁμολογίας καὶ διωγμῶν;

 

Γιατί ἡ πραγματικὴ δόξα τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι τὰ αἵματα τῶν Μαρτύρων του ποὺ τόσο παράξενα στολίζουν τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι οἱ φιλοσοφικὲς θεωρήσεις καὶ συζητήσεις περὶ τοῦ θείου, ποὺ λίγοι καταλαβαίνουν:

 

«Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ Μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καὶ βύσσον τὰ αἵματα, ἡ Ἐκκλησία σου στολισαμένη, δι᾿ αὐτῶν βοᾷ σοι· Χριστὲ ὁ Θεός, τῷ λαῷ σου τοὺς οἰκτιρμούς σου κατάπεμψον, εἰρήνην τῇ πολιτείᾳ σου δώρησαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος»

 

Γιατί, πράγματι, θὰ ἔχουμε τέτοιου εἴδους κορύφωση τῆς δόξας τῶν Μαρτύρων.

 

Θέλει πολλὴ προσοχή, διότι φαίνεται ὅτι μὲ τὸν ὅρο «ἀναλαμπή» μᾶς βάζουν νὰ στεκόμαστε πάνω σὲ ἕνα σταυροδρόμι ποὺ ἔχει μόνο δυὸ δρόμους ἐπιλογῆς.

 

Πολὺ φοβᾶμαι ὅτι ὅποιος δὲ θὰ λάβῃ ὑπόψη του τὸ ἀσκητικὸ καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ θεωρήσει ὅτι αὐτὴ ἡ «ἀναλαμπὴ» θὰ γίνῃ μέσῳ τῆς εὐκολίας, τῆς καλοπέρασης καὶ τῆς φυγόπονης ἀνάπαυσης, θὰ βρεθῇ ἀκριβῶς ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ ἀντιχρίστου ποὺ θὰ εὐαγγελίζεται εὐημερία καὶ εὐμάρεια πάνω στὴν γῆ...

 

Καὶ τὸ δικό του εὐαγγέλιο θὰ διαδίδεται, πράγματι, μὲ πολὺ μεγάλη ταχύτητα ἀπὸ τὴν μία ἄκρη τοῦ κόσμου στὴν ἄλλη...

 

Δὲν μπορῶ νὰ ἰσχυριστῶ μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι ὁ δικός μου φόβος καταλήγει ὁπωσδήποτε στὸ σωστὸ συμπέρασμα, ἀλλὰ μὲ τὰ παραπάνω ἁπλὰ προτείνω νὰ διατηρήσουμε ὅλοι μας μιὰ ἀμφιβολία γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ πιστεύουμε πάνω στὸ συγκεκριμένο θέμα, μήπως τὰ πράγματα ἔχουν ἄλλη πνευματικὴ διάσταση καὶ ἑρμηνεία καὶ στὸ τέλος, ἀντὶ νὰ ὠφεληθοῦμε, νὰ ξεγελαστοῦμε ἀπὸ τὸν ἀντίχριστο ποὺ θὰ προσπαθήσῃ νὰ πλανήσει, ἂν εἶναι δυνατόν, ἀκόμα καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.

 

Ἂν πέφτουμε ἔξω ὅλοι ὅσοι ὑποψιαζόμαστε ὅτι πρόκειται γιὰ παγίδα, δὲ θὰ χάσουμε ἀπολύτως τίποτα καὶ ὅλα καλά, ἄν, ὅμως, ὄχι, θὰ χάσουμε τὰ πάντα μέσα σὲ αὐτὴν τὴν παγίδα!

 

Γι᾿ αὐτό, πολλὴ προσοχή, προσευχή, ἐπαγρύπνηση καὶ εὐελιξία στὴν σκέψη...!!!

 

Ἐὰν εἴμαστε, πάντως, κάπου κοντὰ στὴν ἐποχὴ τῶν ἐσχάτων, ἂς μὴν μᾶς πιάνει πανικός, φόβος καὶ ἀπελπισία.

 

Καλύτερα ἂς σκεφτόμαστε ὅτι δὲν πρέπει νὰ χάσουμε γιὰ κανέναν λόγο τὴν μεγάλη εὐκαιρία ποὺ μᾶς δίνει ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, καλῶντας μας νὰ ἀγωνιστοῦμε νομίμως γιὰ νὰ λάβουμε τὸ πιὸ ἔνδοξο στεφάνι ἀπὸ ὅλους τοὺς Μάρτυρες, ὅλων τῶν ἐποχῶν!

 

Ναί, ἐμᾶς, ποὺ εἴμαστε τόσο ἀδύναμοι, ποὺ πεινᾶμε, ποὺ διψᾶμε, ποὺ νυστάζουμε, ποὺ ἁμαρτάνουμε, ποὺ γκρινιάζουμε, ποὺ φοβόμαστε, ποὺ πέφτουμε, ποὺ σηκωνόμαστε, ποὺ γελᾶμε, ποὺ κλαῖμε, ποὺ κρυώνουμε, ποὺ ἀρρωσταίνουμε, ποὺ ραθυμοῦμε, ποὺ ἔχουμε τόσα πάθη, ποὺ ἀπελπιζόμαστε, ποὺ κάνουμε τόσα λάθη, ποὺ δὲ γνωρίζουμε, ποὺ δὲν ἔχουμε πίστη κραταιά, ποὺ δὲν ἔχουμε ἔργα δικαιοσύνης, ποὺ δὲν ἔχουμε προσευχή, ποὺ δὲν κάνουμε θαύματα, πού..., πού ..., πού...,

 

Ποὺ φαίνεται ὅτι στὸ ἐλάχιστο δὲν μοιάζουμε σὲ κάτι μὲ τοὺς παλαιότερους καὶ τοὺς νεότερους Ἁγίους καὶ δὲν ὑπερτεροῦμε σὲ τίποτα σὲ σχέση μὲ ἐκείνους, ἀλλὰ παρ᾿ ὅλα αὐτὰ πού, ἴσως, τώρα νὰ καλούμαστε νὰ κάνουμε, μὲ τὴν βοήθειά Του, ἕνα τεράστιο ἅλμα γιὰ νὰ τοὺς ξεπεράσουμε, μὲ τὸ νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς Ἅγιοι, Ἅγιοι τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν, ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ σταθοῦμε μέσα στὸ βαθύτερο πνευματικὸ σκοτάδι ποὺ θὰ ἔχῃ γνωρίσει ποτὲ ἡ ἀνθρωπότητα.

 

Γιατί πρέπει νὰ γίνῃς Ἅγιος γιὰ νὰ μπορῇς νὰ σταθεῖς ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες!

 

Καὶ ἡ δική μας ἀδυναμία καὶ ἀσθένεια, ποὺ φαίνεται ὅτι ἔχουμε οἱ περισσότεροι, θὰ φανερώσει τὴν δικὴ Του δύναμη:

 

«καὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενεὶᾳ τελειοῦται. ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ» Πρὸς Κορινθίους Β΄ 12, 9

 

Ἔτσι δὲν εἶναι;

 

Καὶ αὐτὴ ἡ κλήση Του εἶναι μέγιστη τιμὴ γιὰ ἐμᾶς!

 

Ἔτσι δὲν εἶναι;

 

Προσευχόμενοι πάντα γιὰ νὰ μᾶς δίνῃ μέχρι τέλους τὴν ταπείνωση, τὴν δύναμη, τὸ θάρρος, τὴν ὑπομονή, τὸ κουράγιο, τὴν αὐταπάρνηση, τὸ μαρτυρικὸ φρόνημα, τὸν ζῆλο, τὸ πνεῦμα τῆς αὐτοθυσίας, τὴν πίστη, τὴν ἀποφασιστικότητα γιὰ νὰ τὰ καταφέρουμε, μὲ ὅποιο τίμημα, ἀκόμα καὶ ἂν ἀδικηθοῦμε κατάφωρα ἢ χλευαστοῦμε αἰσχρά.

 

Καὶ ἂν χρειαστεῖ, ἀκόμα καὶ ἄχρι θανάτου:

 

«γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» Ἀποκάλυψις 2, 10

 

Τότε ποὺ ὁ πιστὸς λαός Του θὰ χαρακτηριστῇ ὡς σκοτάδι καὶ θὰ διωχθῇ ἀνηλεῶς ἀπὸ τοὺς διακόνους τοῦ διαβόλου ποὺ θὰ παρουσιάζουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς διακόνους δικαιοσύνης:

 

«καὶ οὐ θαυμαστὸν· αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. οὐ μέγα οὖν εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν.» Πρὸς Κορινθίους Β΄ 11-15

 

Ἐάν, ὅμως, κριθεῖ ὅτι δὲ θὰ πρέπῃ νὰ βιώσουμε τὴν ἐποχὴ τῶν ἐσχάτων, καὶ πάλι ἂς μὴ χάσουμε τὴν εὐκαιρία νὰ λάβουμε ἀπὸ Ἐκεῖνον τὸ πολὺ μεγάλο στεφάνι γιὰ τὸν ἀγῶνα καὶ τὸ κατόρθωμά μας νὰ διώξουμε τὴν ἐποχὴ τῶν ἐσχάτων πρὸς τὸ μέλλον, μὲ τὴν μετάνοιά μας, τὴν καλὴ ὁμολογία μας καὶ μὲ ὅλη μας, γενικά, τὴν καλὴ πνευματικὴ προσπάθεια.

 

Καὶ αὐτὴν τὴν παράταση ποὺ μποροῦμε νὰ πετύχουμε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, πεῖτε την καὶ «ἀναλαμπή», ἂν αἰσθάνεστε τὴν ἀνάγκη νὰ χρησιμοποιήσετε ὁπωσδήποτε αὐτὴ τὴν λέξη γιὰ κάτι.

 

Ἂς μὴν τὴν θεωροῦμε, ὅμως, καὶ ὡς κάτι τὸ δεδομένο γιὰ νὰ χαλαρώνουμε.

 

Εἴπαμε ὅτι ἡ ἐγγύτητα τῆς ἐποχῆς τῶν ἐσχάτων εἶναι στὰ χέρια μας, γιατί ἡ Προφητεία γιὰ μία τιμωρία ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν ἔχει τὴν ἔννοια τοῦ ἀναπόφευκτου, ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία μὲ τὸν Ἰωνᾶ καὶ τοὺς Νινευῖτες...

 

Εἴτε ἔτσι, εἴτε ἀλλιῶς, ὀφείλουμε νὰ ἀγωνιστοῦμε πνευματικά, ἔχοντας μιὰ διαρκῆ πνευματικὴ νήψη, τόσο ἐσωτερικά, δουλεύοντας μυστικὰ μέσα στὸν ἑαυτό μας, ὅσο καὶ ἐξωτερικά, ὁμολογῶντας, ἐνημερώνοντας, ἀντιδρῶντας.

 

Ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, μάλιστα, βάζοντας ὡς παράδειγμα τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων (!), ἔλεγε ὅτι ἂν δὲν ἀντιδράσει ὁ λαός, θὰ τιμωρηθῇ ἀπὸ τὸν Θεό:

 

Π .Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος -Aν ὁ λαὸς δὲν ἀντιδράσει γιὰ τὶς ἠλεκτ.ταυτότητες θὰ τιμωρηθῇ ἀπὸ τὸν Θεό

 

Γι᾿ αὐτὸ πρέπει ὁπωσδήποτε καὶ νὰ ἐνδιαφερθοῦμε καὶ νὰ ἀντιδράσουμε.

 

Ὅπως ὁ στρατιώτης πρέπει νὰ δείχνῃ πάντα στοὺς ἀνωτέρους του ὅτι κάνει κάτι (π.χ. συντήρηση στὸν ὄρχο, καθαριότητες κ.ἄ.) τὴν ὥρα τῶν ἐργασιῶν, γιὰ νὰ μὴ δεχτῇ ἀπὸ ἐκείνους τὴν ἐπίπληξη, ἔτσι καὶ ἐμεῖς πρέπει νὰ δείχνουμε ὅτι κάτι κάνουμε, γιὰ νὰ μὴ δεχτοῦμε τὴν τιμωρία Του.

 

Οὐσιαστικὰ καὶ ἀληθινά, βέβαια, καὶ ὄχι ὑποκριτικά...

 

Γιατί, ὄχι μόνο ὄντως τιμωρεῖ, ἀλλὰ τὸ ὁμολογεῖ κιόλας μὲ παρρησία:

 

«Θεὸς ζηλωτὴς καὶ ἐκδικῶν Κύριος, ἐκδικῶν Κύριος μετὰ θυμοῦ, ἐκδικῶν Κύριος τοὺς ὑπεναντίους αὐτοῦ, καὶ ἐξαίρων αὐτὸς τούς ἐχθροὺς αὐτοῦ» Ναοὺμ 1, 2

 

Γι᾿ αὐτὸ δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα κανένας ὑποστηρικτὴς τῆς «ἀγαπολογίας», προσδίδοντας στὸν Θεὸ χαρακτηριστικὰ τῆς δικῆς του πολιτικῆς, φιλοσοφικῆς καὶ θεολογικῆς ὀρθότητας καὶ προτίμησης, νὰ μὴν Τοῦ ἐπιτρέπῃ νὰ αὐτοπροσδιορίζεται μὲ τὸν τρόπο ποὺ Ἐκεῖνος θέλει, ὅπως καὶ τὸ κάνει μὲ πολὺ σαφῆ τρόπο μέσα στοὺς λόγους τῶν Προφητῶν.

 

Ὅσο μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀπὸ μόνοι μας κάτι, χωρὶς νὰ ξεθαρρεύουμε ἐπικίνδυνα καὶ χωρὶς νὰ τσακωνόμαστε μεταξύ μας, ἂς τὸ πράξουμε καὶ τὰ ἄλλα ἂς τὰ ἀφήσουμε γιὰ Ἐκεῖνον.

 

Πᾶμε, λοιπόν, καὶ ὅ,τι καταφέρουμε, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ!

 

Πᾶμε καὶ ὅπου βγεῖ...

 

Ἐμεῖς θὰ κάνουμε τὸ ἀνθρώπινο, πάντα μέσα στὰ ὅρια ποὺ ἐπιτρέπει τὸ θέλημά Του, χωρὶς νὰ παραθεωροῦμε τὶς δυνάμεις καὶ τοὺς σκοπούς μας καὶ τὰ ἄλλα θὰ τὰ ἀναλάβῃ ὁ Θεός.

 

Ἐμεῖς, καὶ στὴν δική μας περίπτωση, ἂς προσπαθήσουμε νὰ μετακινήσουμε ὡς ἄνθρωποι τὸν βράχο τοῦ τάφου καὶ ὁ Χριστὸς θὰ ἀναστήσῃ ὡς Θεάνθρωπος τὸν Λάζαρο...

 

Ἐμεῖς, ὀφείλουμε νὰ κάνουμε, τοὐλάχιστον, ὁμολογία τῆς ἀλήθειας στὶς ἐξετάσεις ποὺ μᾶς βάζει ὁ Θεός, τηρῶντας πάντα τὸ θέλημά Του!

 

Καὶ νὰ ξέρετε ὅτι τίποτα δὲν πάει χαμένο, ὅταν γίνεται ἀληθινὰ γιὰ Ἐκεῖνον.

 

Ἀκόμα καὶ αὐτὸ ποὺ φαίνεται πολὺ μικρὸ καὶ ἀσήμαντο σὰν πράξη ἢ σὰν λόγος ἢ σὰν σκέψη ἢ ἐκεῖνο ποὺ δείχνει στοὺς πολλοὺς τελείως μάταιο, ἀνόητο, ἀποτυχημένο ἢ καταδικασμένο νὰ ἀποτύχῃ στὸ μέλλον.

 

Καταλογίζεται ὡς σπουδαῖο καὶ ἔχει τρομακτικὲς συνέπειες στὸν πνευματικὸ κόσμο.

 

Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι καὶ ἡ ἴδια ἡ Σταύρωση φάνηκε μὲ μιὰ πρώτη ματιὰ στοὺς πολλοὺς μεγάλη ἧττα καὶ ἀποτυχία, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ἀποτελεῖ τὴν μέγιστη νίκη ἐπὶ τοῦ θανάτου καὶ ἐπὶ τοῦ διαβόλου.

 

Ἂς ἀντισταθοῦμε, ὅσο μποροῦμε, στὰ μέσα ποὺ προετοιμάζουν τὸ ἔδαφος γιὰ τὸ χάραγμα, παρ᾿ ὅλο ποὺ δὲν εἶναι ἀπὸ μόνα τους τὸ ἴδιο τὸ χάραγμα, καὶ τὰ ἄλλα θὰ τὰ κανονίσῃ Ἐκεῖνος, βλέποντας τὴν προαίρεσή μας, τὸν ἀγῶνα μας καὶ τὴν καλή μας ἀνησυχία.

 

Ἁπαλὰ καὶ συνετὰ καὶ ὄχι, ἀγχωμένα καὶ ἐμμονικά.

 

Γιατί σὲ πολλὰ πρέπει νὰ δώσεις προσοχὴ γιὰ νὰ τὰ ἔχεις διαρκῶς στὸ νοῦ σου καὶ σὲ ἄλλα νὰ δείξῃς τὴν τέλεια περιφρόνηση γιὰ νὰ μὴν πάρῃ τὸν θρόνο τῆς καρδιᾶς κάτι ἄλλο ἀπὸ τὴν ἀγάπη σου γιὰ τὸν Χριστό.

 

Ἴσως, ὅλοι αὐτοὶ τυφλωμένοι ἀπὸ τὴν λαχτάρα τους γιὰ νὰ πετύχουν τὸν τελικὸ στόχο τους, νὰ προχωρήσουν πιὸ γρήγορα στὰ ἑπόμενα στάδια, ὁπότε ἐκεῖ τὰ πράγματα θὰ εἶναι καὶ πιὸ ξεκάθαρα γιὰ ἐμᾶς.

 

Γιατί αὐτοὶ φαίνεται ὅτι βιάζονται καὶ ὄχι ἐμεῖς.

 

Ἀκόμα καὶ μία ἐλάχιστη καθυστέρηση ἂν μπορέσουμε νὰ πετύχουμε, ἴσως, ἐπιτρέψει στὸν Θεὸ νὰ φέρει τὰ πράγματα ἀλλιῶς.

 

Ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ μικρὴ καθυστέρηση στὴν Ἑλλάδα ἔκανε τοὺς Γερμανοὺς τοῦ Ἄξονα νὰ συντριβοῦν στὸ ἀνατολικὸ μέτωπο καὶ στὴν συνέχεια νὰ χάσουν καὶ τὸν πόλεμο.

 

Ἂς ἀντισταθοῦμε, ὅμως, ὄχι ἀφελῶς, ἀλλὰ μὲ φρόνηση καὶ πολὺ μεγάλη καχυποψία, φυλάσσοντας πάντα τὰ νῶτα μας, ἐπειδὴ ἡ ἄλλη πλευρὰ πολλὲς φορὲς διατηρεῖ ἐπίτηδες αὐτὸν τὸν πόλεμο ζωντανὸ καὶ ρίχνει διαρκῶς λάδι στὴν φωτιά, ἀφ᾿ ἑνὸς γιὰ νὰ μπορῇ νὰ μᾶς «παίρνει μέτρα» καὶ νὰ βελτιώνει τὶς μεθόδους της καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου γιὰ νὰ μᾶς ἀπασχολῇ μὲ κάτι γιὰ νὰ καταφέρῃ νὰ φέρει ἀπὸ πίσω μας κάτι ἄλλο ποὺ δὲν τὸ περιμένουμε, ὥστε νὰ μπορέσῃ νὰ μᾶς πλήξει στὸ μέλλον μὲ αὐτὸ πολὺ ὕπουλα...

 

Γι᾿ αὐτό, θέλει πολλὴ προσευχή, ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό, διάκριση, ὑπομονή, προσοχή, νήψη, εἰρήνη καὶ ψυχραιμία, ἔχοντας στὰ πολλὰ μιὰ πιὸ ἀμυντικὴ στάση, μήπως κάποιες στιγμὲς θέλουν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν δική μας ὁρμὴ γιὰ νὰ μᾶς ρίξουν κάτω, ὅπως συμβαίνει καὶ στὶς πολεμικὲς τέχνες.

 

Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἂς ἀνέβουμε στὶς πνευματικὲς ἐπάλξεις καὶ ἂς ἔχουμε διαρκῶς, ἀπὸ τὴ μία, τὸ μάτι στὸ στόχαστρο γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ βλέπουμε τὶς κινήσεις τους καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὰ χέρια μας στὸ πνευματικὸ τόξο γιὰ νὰ ρίχνουμε συνετὰ καὶ στοχευμένα, ὅταν μᾶς φωτίζει ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ρίχνουμε...

 

Μᾶς τὸ λέει καὶ ὁ Ἴδιος νὰ γίνουμε φρόνιμοι καὶ ἀκέραιοι:

 

«ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μὲσῳ λύκων· γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραὶ» Κατὰ Ματθαῖον 10, 16

 

Γιατί πρέπει, ἀπὸ τὴ μία, νὰ παρατηρῇς διαρκῶς τὸν ἀντίπαλό σου γιὰ νὰ δῇς καὶ νὰ ἐκτιμήσῃς τὴν κατάσταση καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, νὰ μὴν ἀνοίγεσαι καὶ πολύ, γιὰ νὰ μὴν τὸν ἀφήνῃς νὰ δεῖ τὶς δικές σου κινήσεις.

 

Ὅταν, μάλιστα, κυριαρχοῦν ἀπόλυτα οἱ πονηροὶ ἄνθρωποι στὸν κόσμο, ὅπως θὰ συμβῇ καὶ στὴν ἐποχὴ τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς συμβουλεύει νὰ σιωποῦμε καὶ νὰ κρυβόμαστε μέχρι νὰ παρέλθῃ ἡ ὀργὴ Του:

 

«βάδιζε, λαός μου, εἴσελθε εἰς τὰ ταμιεῖά σου, ἀπόκλεισον τὴν θύραν σου, ἀποκρύβηθι μικρὸν ὅσον ὅσον, ἕως ἂν παρέλθῃ ἡ ὀργὴ Κυρίου» Ἠσαΐας 26, 20

 

Πότε πρέπει νὰ ἐλέγχουμε καὶ πότε δὲν πρέπει.

 

Τότε ποὺ θὰ ἀναζητᾷ κάποιος τὸν αὐθεντικὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ δὲ θὰ τὸν βρίσκῃ:

 

«ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καὶ ἐξαποστελῶ λιμὸν ἐπὶ τὴν γῆν, οὐ λιμὸν ἄρτων οὐδὲ δίψαν ὕδατος, ἀλλὰ λιμὸν τοῦ ἀκοῦσαι τὸν λόγον Κυρίου» Ἀμῶς 8, 11

 

Θέλει, πάντα μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος δίνει τὴν ἀρετὴ τῆς διάκρισης, ἄλλοτε τὴν φανερὴ πυγμή, τὴν ἀντίδραση καὶ τὴν ὁμολογία, γιὰ νὰ κάνῃ ὁ ἀντίπαλος πίσω, ὅταν εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμὴ νὰ τὸν ἀπωθήσῃς, καὶ ἄλλοτε τὴν συνετὴ κάλυψη καὶ τὴν σιωπή, γιὰ νὰ μὴν μπορῇ νὰ μελετᾶ τὶς κινήσεις σου ἤ/καὶ νὰ σὲ πλήττῃ ἄμεσα ἢ νὰ βελτιώνῃ τὶς μεθόδους του μὲ τὶς ὁποῖες θὰ σὲ πλήξῃ στὸ μέλλον.

 

Τὸ τελευταῖο εἶναι καὶ ἕνας λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ προσπαθοῦμε διαρκῶς νὰ περνᾶμε τὴν προσευχή μας στὸν Θεὸ ἀπὸ τὸν προφορικὸ λόγο, στὸν ἐνδιάθετο, δηλαδὴ τὸν ἐσωτερικό, ὅταν τοῦ φανερώνουμε τὰ προσωπικά μας αἰτήματα καὶ τοὺς προβληματισμούς μας, ὅπως μᾶς συμβουλεύει νὰ κάνουμε καὶ ὁ μακαριστὸς Ἱεροκήρυκας, Δημήτριος Παναγόπουλος.

 

Καὶ αὐτό, ὄχι τόσο γιὰ νὰ μὴν τὰ ἀκοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ συστήματος μέσα ἀπὸ τὰ ἠλεκτρονικὰ συστήματα καὶ τὴν τεχνητὴ νοημοσύνη, ὅπως πολλοὶ θὰ σκεφτοῦν, ἀλλὰ ἀφ᾿ ἑνός, γιὰ νὰ μὴ γίνουν ἀντιληπτὰ αὐτὰ τὰ αἰτήματα καὶ οἱ προβληματισμοί μας ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ ἔτσι τὰ τελευταῖα μᾶς βάλουν σκάνδαλα, πειρασμοὺς καὶ ἐμπόδια.

 

Γιατί οἱ δαίμονες δὲν μποροῦν νὰ βλέπουν τὸν ἀληθινὸ ἐνδιάθετο λόγο, παρ᾿ ὅλο ποὺ κάποιες στιγμὲς φαίνεται ὅτι μποροῦν νὰ τὸ κάνουν αὐτό, εἴτε ἐπειδὴ μᾶς ἔχουν σπείρῃ ἀπὸ πρὶν τὴν σκέψη, ἀκόμα καὶ τέτοιες ποὺ φαίνονται καλὲς καὶ εὐσεβεῖς (π.χ. γιὰ μιὰ προσευχὴ γιὰ κάποιο πρόσωπο), εἴτε γιατί μᾶς ἔχουν ἤδη «ψαρέψῃ» ἀπὸ τὶς ἀντιδράσεις μας.

 

Ἀφ᾿ ἑτέρου, γιὰ νὰ μὴν θεατρινίζουμε στὴν προσευχή μας, ὅπως πολλὲς φορὲς παρατηρεῖται νὰ γίνεται, καὶ ἔτσι ἀντὶ νὰ ὠφελούμαστε ἀπὸ αὐτήν, νὰ τὴν καθιστοῦμε καὶ ἀπὸ πάνω τελείως ἄκαρπη, χάνοντας, παράλληλα, καὶ τὴν ἐσωτερική μας εἰρήνη, τὴν ὁποία θὰ πρέπῃ πάντα νὰ διατηροῦμε.

 

Τὴν ἀξία σὲ αὐτὸ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα θὰ τὸ καταλάβετε ἐμπειρικά.

 

Ἂς περνᾶμε καλύτερα στὴν προσευχή μας ἀπὸ τὸν προφορικὸ λόγο, στὸν ἐνδιάθετο, γιὰ νὰ συναντᾶμε τὸν Θεὸ Λόγο, ποὺ μὲ τόση ταπείνωση, εἰρήνη, πραότητα καὶ ἠρεμία, μᾶς περιμένει γιὰ νὰ μᾶς μιλήσῃ μέσα στὸ μυστικὸ ταμεῖο τῆς καρδιᾶς μας.

 

Καὶ ἐκεῖ, ἴσως, μπορέσουμε, ἐφόσον, βέβαια, ἔχουμε ἀποκτήσει σὲ κάποιο βαθμὸ τὴν ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης, νὰ μάθουμε νὰ ἀκοῦμε καὶ νὰ ξεχωρίζουμε καὶ ἐμεῖς ἐκείνη τήν, στὶς μέρες μας, τόσο ἀπαραίτητη γιὰ τὴν καθοδήγησή μας, φωνὴ τοῦ Ἀρχιποιμένα Χριστοῦ, ποὺ μόνο τὰ πρόβατα τῆς ἀληθινῆς Του Ποίμνης μποροῦν νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ ξεχωρίσουν μέσα ἀπὸ χιλιάδες ἄλλες...

 

Ἤ, τοὐλάχιστον, νὰ καταλαβαίνουμε τὴν ἀπάντηση ἤ/καὶ τὴν βοήθειά Του ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ θὰ συμβαίνουν καὶ τὰ πρόσωπα ποὺ Ἐκεῖνος θὰ μᾶς στέλνῃ.

 

Μὴν φοβόμαστε, λοιπόν, βλέποντας τὴν δύναμή τους, ποὺ ἐπίτηδες μᾶς ἐπιδεικνύουν γιὰ νὰ μᾶς ἀποθαρρύνουν, γιατί:

 

«οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα» Ψαλμὸς 19, 8

 

Οὔτε, βέβαια, καὶ νὰ τρέμουμε ἀπὸ τὸν ἀσφυκτικὸ κλοιό τους ποὺ πηγαίνουν νὰ στήσουν γύρω μας, χωρὶς πλέον νὰ κρύβονται, διότι:

 

«πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς· κυκλώσαντες ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς. ἐκύκλωσάν μέ ὡσεὶ μέλισσαι κηρίον καὶ ἐξεκαύθησαν ὡς πῦρ ἐν ἀκάνθαις, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς» Ψαλμὸς 117, 10-12

 

Γιατί καὶ ἄλλη φορὰ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ βρέθηκε στριμωγμένος ἀπὸ παντοῦ καὶ ἀντιμέτωπος μὲ τὸ ἀδύνατο, ὅταν ἔβλεπε μπροστά του τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα καὶ πίσω του τὸν στρατὸ τῶν Αἰγυπτίων...

 

Ὁ Θεός, ὅμως, εἶχε ἄλλα σχέδια γιὰ ἐκείνους, τὰ ὁποῖα διαπερνοῦσαν τὴν λογικὴ τοῦ κόσμου, ὅπως πέρασαν καὶ οἱ ἴδιοι μέσα ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα...

 

Γιατί σὲ ἀφήνει νὰ φτάσεις μέχρι τὸ ἀπόλυτο ἀδιέξοδο, γιὰ νὰ μὴν ἀμφισβητήσῃς ἐκ τῶν ὑστέρων στὸ ἐλάχιστο τὴν ἐπέμβαση καὶ τὴν δύναμή Του.

 

Μάλιστα, ἀγαπᾶ νὰ ἐπεμβαίνῃ τὸ τελευταῖο δευτερόλεπτο, ὅπως μᾶς ἐπισημαίνει καὶ ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος:

 

Πατὴρ Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος (103).Ὁ Ἰακὼβ δι᾿ ἀπάτης λαμβάνει τὰ πρωτοτόκια. Εὐλογεῖται καί ὁ Ἠσαῦ

 

Ἂς Τὸν ἐμπιστευτοῦμε, λοιπόν, ἀπόλυτα καὶ ἂς ἐλπίζουμε σὲ Ἐκεῖνον:

 

«ὅταν ἐκκαυθῇ ἐν τάχει ὁ θυμὸς αὐτοῦ, μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ» Ψαλμὸς 2, 13

 

Γιατί ἐδῶ θὰ φανῇ ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ πίστη μας:

 

«εἴ τις εἰς αἰχμαλωσίαν ἀπάγει, εἰς αἰχμαλωσίαν ὑπάγει· εἴ τις ἐν μαχαίρᾳ ἀποκτέννει, δεῖ αὐτὸν ἐν μαχαίρᾳ ἀποκτανθῆναι. ὧδε ἐστιν ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ πίστις τῶν ἁγίων» Ἀποκάλυψις 13, 10

 

Καὶ κάτι τελευταῖο!

 

Ἂς κάνουμε καὶ μία προσευχὴ καὶ γιὰ ὅλους ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους τοῦ συστήματος, μήπως μπορέσουν καὶ ἀφυπνιστοῦν, φωτιστοῦν καὶ μετανοήσουν.

 

Γιατί πραγματικὰ δὲν καταλαβαίνουν τὸ τί πηγαίνουν νὰ κάνουν, μὲ Ποιόν ἐπιχειροῦν νὰ τὰ βάλουν καὶ τὸ τί πρόκειται νὰ πάθουν στὸ τέλος, ὄχι τόσο ἀπὸ Ἐκεῖνον, ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἀφεντικὸ ποὺ διάλεξαν νὰ ὑπηρετοῦν.

 

Γιατί τὸ ἀφεντικὸ ποὺ θὰ θελήσῃς νὰ δουλέψεις, θὰ εἶναι καὶ ἐκεῖνο ἀπὸ τὸ ὁποῖο καὶ θὰ πληρωθῇς...

 

Καὶ ὁ διάβολος, ποὺ εἶναι κακοπληρωτής, πάντα ὡς τελικὴ ἀνταμοιβὴ διαπομπεύει καὶ καταστρέφει ὁλοκληρωτικὰ ἐκείνους ποὺ τὸν βοήθησαν καὶ τὸν ὑπηρέτησαν, ὅταν πλέον δὲν τοῦ εἶναι χρήσιμοι, σὲ μεγάλο βαθμό, ἤδη ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή.

 

Παρατηρημένο...

 

Καὶ ἡ αἰώνια κόλαση ποὺ ἀκολουθεῖ δὲν εἶναι καὶ κάτι τὸ ἀσήμαντο.

 

Ἔτσι δὲν εἶναι;

 

Γιατί καὶ ἐμεῖς δὲν ἔχουμε ἐξασφαλισμένη τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ...

 

Εὔχομαι, ἡ Χάρη, ἡ προστασία, ἡ εἰρήνη, ὁ φωτισμὸς καὶ ἡ διαρκὴς καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ Ὁποίου πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νὰ εἶναι πάντα μαζί μας.

 

Καλὴ δύναμη καὶ καλὸ νόμιμο ἐν Χριστῷ ἀγῶνα σὲ ὅλους μας (καὶ) ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα.

 

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»