Τά Χριστούγεννα τοῦ ἀσκητή (Μία ανέκδοτη συγκλονιστική Αγιορείτικη ιστορία)

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006)  

(Φωτογραφία: Σπύρος Λουλακάκης, 1955) 

http://athosprosopography.blogspot.gr

 

Ἡ παροῦσα διήγηση εἶναι μία συγκλονιστικὴ ἐμπειρία τοῦ μακαριστοῦ π. Θεόκλητου Διονυσιάτη, ὅπως τὴν  ἐμπιστεύθηκε πρὶν 38 χρόνια σχεδὸν στὸν  Ἁγιορείτη Μοναχὸ π. Κύριλλο Παντοκρατορινό, ὁ ὁποῖος μὲ δέος  καὶ νοσταλγία  πρὶν λίγες ἡμέρες μᾶς τὴν μετέφερε.

  Ἀπὸ τὰ Happy Christmas  λοιπὸν τῶν «εὐτυχισμένων»  ἀνθρώπων  ἂς ταξιδεύσει φέτος ὁ λογισμός μας στ’ Ἅγιονορος, ἐκεῖ στὰ φρικτὰ Καρούλια, μὲ τοὺς ξυπόλυτους ἀσκητᾶς  καὶ σὲ ὅσα μᾶς ἐξομολογιέται μὲ συγκλονισμὸ ὁ ἁγιασμένος καὶ σοφός μας π. Θεόκλητος ὁ Διονυσιάτης.

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία

Μετά φόβου Θεού άλλα και με θερμή παράκληση προς τον Θεό να με φωτίσει να εκφράσω σωστά το πιο σημαντικό βίωμά μου, τη μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία.

Ο παππούς μου, Ιταλός στην καταγωγή, από τη Σικελία, και αρχιτέκτονας στο επάγγελμα, βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Σουλτάνος τον έστειλε στην Θεσσαλονίκη για να κτίσει δημόσια κτήρια. Στην Θεσσαλονίκη, η οποία ανήκε τότε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έζησε έως το τέλος της ζωής του. Ένα από τα οκτώ παιδιά του ήταν ο πατέρας μου. Κι εγώ γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασα και δημιούργησα οικογένεια. Από παιδί προσπαθούσα να ανταποκρίνομαι στα θρησκευτικά μου καθήκοντα.

Καθώς φοιτούσα στο γαλλικό σχολείο Δελασάλ, η κατήχηση ήταν απαραίτητη, διότι την επιμέλεια του σχολείου την είχαν μοναχοί καθολικοί. Κάποια ημέρα κατέφθασε ένας καθολικός ιερέας και έκανε συζήτηση με έφηβους καθολικούς. Κάλεσαν κι εμένα. Κατά τη συζήτηση με ρώτησε αν θέλω να γίνω ιερέας. Απάντησα αρνητικά. Παρόλο που με συγκίνησε η πρόταση, αρνήθηκα.

Ο άγιος Αβράμιος και η ανεψιά του Μαρία

Ο άγιος Αβράμιος, όταν η ανεψιά του Μαρία έμεινε ορφανή, την πήρε κοντά του, στο εξωτερικό κελλάκι του ασκητηρίου του, και της δίδασκε την ασκητική ζωή. Αυτή, αν και μικρή, είχε επίδοση στην αρετή. Κάποτε όμως ένας επισκέπτης την παρέσυρε στην αμαρτία. Στη συνέχεια η Μαρία έπεσε σε απόγνωση, έφυγε από το ασκητήριο και κατέληξε πόρνη σ’ ένα ξενοδοχείο. Ο άγιος Αβράμιος, μετά δυο χρόνια αναζητήσεων, έμαθε πού βρίσκεται. Αμέσως ξεκίνησε για το ξενοδοχείο εκείνο, ντυμένος με στρατιωτική στολή, για να τη σώσει.

✶✶✶

Όταν έφτασε στο ξενοδοχείο ο Αβράμιος, έμεινε εκεί λίγον καιρό, χωρίς να μπορέσει να δει πουθενά την ανεψιά του, επειδή εκείνη τόσο πολύ απέφευγε να τη δουν άνθρωποι σώφρονες, όσο αντίθετα επιδίωκε να τη δουν άνθρωποι ασελγείς και ακόλαστοι. Αυτός τότε σκέφτηκε κάτι, που και μόνο του μπορεί να δείξει τον πολύ του ζήλο και ότι, για να σώσει μια ψυχή, τίποτε δεν απέφευγε. Μιμήθηκε δηλαδή και την εμφάνιση και τις κινήσεις ενός εραστή – αυτός που ήταν σχεδόν άυλος σαν τους αγγέλους – και υποκρίθηκε ότι είναι κυριευμένος από σαρκικό έρωτα. Πήγε λοιπόν στον ξενοδόχο και του είπε χαμηλόφωνα: «Άκουσα ότι έχεις κάποια κοπέλα πάρα πολύ όμορφη που μένει στο ξενοδοχείο και δέχεται πελάτες όσους θέλουν. Αυτήν λοιπόν ποθώ και εγώ, και γι’ αυτό ήρθα».

Γέροντας Κλεόπας Ηλίε: Ένας καλόγερος κάποτε με αγία ζωή διάβασε στην Αγία Γραφή το «χίλια έτη…»

~ Ενας καλόγερος κάποτε με αγία ζωή διάβασε στην Αγία Γραφή το «χίλια έτη…». Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και με απλότητα της είπε: «Παναγία μου, πες στο Χριστό να μου εξηγήσει πώς είναι τόσο όμορφα στον Παράδεισο, ώστε τα χίλια χρόνια να φαίνονται ότι είναι μία μέρα.

Ήταν εκκλησιαστικός στο διακόνημα και ηλικιωμένος. Το βράδυ, όταν έφευγαν οι άλλοι μοναχοί, αυτός έμενε στο ναό, προσευχόταν κι έλεγε: «Παναγία μου, πες μου πώς γίνεται αυτό». Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοιχτές. Μέσα στην εκκλησία μπήκε ένας αετός. Ήταν τόσο όμορφος που δεν περιγραφόταν. Είχε χιλιάδες χρώματα κι έλαμπε. 

«….Θα συναντηθούμε στην άνω Ιερουσαλήμ». Μια συγκινητική ιστορία από τον Πόντο

Χωρίς να το περιμένω, ήρθε μια πρόσκληση από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Μαύρης Θάλασσας της Τραπεζούντας, να πάω και να κάνω μαθήματα πάνω στην ειδικότητα μου. Δεν τολμάω να το πω, αλλά ήρθε σαν θαύμα. Που να πήγαινα εγώ μόνος μου. Τότε τα πράγματα ήταν δύσκολα. Ενώ, λοιπόν, από παιδάκι έζησα μόνο με την ποντιακή ιδέα, με τα τραγούδια του Πόντου, με τις ιστορίες που μου έλεγε ο πατέρας μου και ο θείος μου ο Ιορδάνης για τα καταπληκτικά βουνά της Σάντας κι έλεγα Θεέ μου, αφού είναι τόσο ωραίος ο Πόντος, γιατί να μην τον δούμε κι εμείς, να τον χαρούμε. Έτσι, μαζί με τη σύζυγό μου τη Σοφία, που με βοήθησε πάρα πολύ με όλα, βρεθήκαμε στον Πόντο.

 

Κάποια ξαδέρφη του πατέρα μου, μου μιλούσε με μεγάλο παράπονο για την πατρίδα μας τον Πόντο και για τους προγόνους μας. Πάνω στην κουβέντα της είπα πως σύντομα θα έκανα ταξίδι – προσκύνημα στον Πόντο. Κρεμάστηκε πάνω μου και με παρακάλεσε με λυγμούς, όταν πάω να της κάνω ένα χατίρι. Η θεία «Κερέκ», λοιπόν, με παρακάλεσε να πάω να βρω το σπίτι της.

Ἡ κρυπτομηχανή Θεοκλήτη ἀπό τόν Πόντο

Ἔζησε πρίν ἀπό ἀρκετές δεκαετίες στήν Ἀθήνα καί ἦταν πρόσφυγας Ἑλληνίδα τοῦ Πόντου.

 

Τά τῆς ζωῆς της μᾶς ἐξιστόρησε ἕνας σεβαστός ἱερομόναχος, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσε τότε ὡς διάκονος στήν ἐνορία πού ἔμενε ἡ εὐλαβέστατη αὐτή ἡλικιωμένη γυναῖκα.
 

Μᾶς εἶπε:
-” Ἡ κυρά-Ἄννα ξεχώριζε ἀνάμεσα στούς ἐνορίτες μας γιά τήν εὐσέβειά της.
Δέν ἔλειπε ποτέ ἀπό καμιά Θεία Λειτουργία ἀπ᾿ ὅσες γίνονταν στόν Ἱερό Ναό μας. Μέ τό μαντηλάκι της, σιωπηλή, ἀλλά γεμάτη ἀγάπη. Παρ᾿ ὅτι ἦταν μιά πολύ πτωχή πρόσφυγας, πάντα ἐρχόταν στήν Ἐκκλησία μέ τό καλοζυμωμένο πρόσφορό της, τά καθαρά κεράκια της, λιβανάκι καί ὅ,τι ἄλλο.

«Νά ᾿σαι εὐλογημένη Κατερίνα μου! Μέ ἔβγαλες ἀπό τόν ἄδη καί μ᾿ ἔκανες στρατηγό καί πρίγκηπα!»

Πρίν μερικές δεκαετίες, καί πρό τοῦ 1940, σ’ ἕνα χωριουδάκι τῆς Ἠλείας, ζοῦσε μιά χαριτωμένη ἀπ’ τόν Θεό ψυχή, ἡ κυρία Κατερίνα. 

Δέν ἤξερε καθόλου γράμματα. Ὅμως ἦταν ἕνας πολύ φωτισμένος ἄνθρωπος, μέ ἀκλόνητη καί ζωντανή πίστι, σάν κι ἐκείνη πού εἶχαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί πού ἔπεφταν καί στή φωτιά γιά τόν Χριστό, προκειμένου νά μήν Τόν ἀρνηθοῦν.

Όταν παγώνουν οι ψυχές...

Του Γεωργίου Σωτηρίου

 Το μετεωρολογικό δελτίο μίλησε για θύελλες και τρικυμίες. Καιρός επικίνδυνος για δυστυχήματα και ναυάγια. Όμως είναι κάτι το φυσικό. Η εναλλαγή αυτή των καιρών και αυτή ακόμα η παγωνιά, έχει και σημαντικές ωφέλειες.

   Υπάρχει όμως και η άλλη παγωνιά. Η παγωνιά της ψυχής. Αυτή η παγωνιά είναι τελείως αφύσικη. Και όχι μόνο δεν συνοδεύεται από καμιά ωφέλεια, αλλά απεναντίας είναι τόσο καταστρεπτική, που ισοδυναμεί με θάνατο κα κάτι παραπάνω.

Πασχαλινή ἱστορία: Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ

“Οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, …ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους…” (Ἰω. 15, 15)

Βάδιζε μοναχικὸς καὶ κουρασμένος στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου ἀνα­σηκώνοντας τὴν ἄκρη τοῦ ράσου του γιὰ νὰ τὸ προφυλάξει ἀπ’ τὰ λασπόνερα. Τυλιγμένο σὲ πορφυρὸ ὕφασμα ἔσφιγγε μὲ τὸ δεξί του χέρι πάνω στὸ στῆθος τὸ κουτάκι μὲ τὰ Ἅγια, καθὼς ἐπέστρεφε ἀπ’ τὸ σπίτι κάποιου ἀρρώστου. Τὰ πόδια του γίνονταν ὅλο καὶ περισσό­τερο μολύβι, τὰ μάτια του βάραιναν νυσταγμένα. Μεγάλη Πέμπτη σή­μερα κι ἀπ’ τὸ πρωὶ δὲν εἶχε πάρει ἀνάσα ὁ παπα-Χρῆστος.

Εἶχε γυρίσει ἀργὰ τὸ ἀπομεσήμερο, σχεδὸν τρεισήμιση, στὸ σπίτι του. Ἡ πρεσβυτέρα του, βλέποντάς τον ξεθεωμένο, τοῦ σέρβιρε ἀμέ­σως λίγη σκέτη ντοματόσουπα. Νὰ φάει λίγο, νὰ ἀνασάνει, νά ’ναι στὶς πέντε πάλι στὴν ἐκκλησία. Γιὰ ὅσους, ἔστω καὶ τελευταία στιγμή, ἀναζητοῦν πνευματικό.

Μὲ τὸ ποὺ ἔβαλε τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα του, τὸ τηλέφωνο χτύ­πησε.

Μητροπολίτης Μάρκος (Αρντ): «Είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε το δικό μας Άγιον Όρος μέσα στην καρδιά μας». Μέρος Β.

Μητροπολίτης Μάρκος (Αρντ)

 

Το πρώτο μέρος ΕΔΩ

 

– Ο καθηγούμενος του Βατοπεδίου έλεγε ότι στο μοναστήρι τους υπάρχει ο κανόνας για το κελλί, ο οποίος περιλαμβάνει 1.200 προσευχές «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού, ελέησόν με», κι ένας άλλος κανόνας προϋποθέτει ότι οι μοναχοί πάνε στην εκκλησία και όλοι μαζί για μία ώρα κάνουν την «ευχή του Ιησού». Κατά πόσο σημαντική είναι αυτή η σύντομη προσευχή;

 

– Η «ευχή του Ιησού» μας επιτρέπει να συγκεντρωθούμε σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ οποιαδήποτε άλλη μακροσκελή προσευχή. Επειδή ακριβώς είναι σύντομη και πρακτικά είναι πιο εύκολη να λεχθεί. Πολλοί την αφομοιώνουν σε τέτοιο βαθμό, που παραμένει συνέχεια μέσα στον άνθρωπο. Συνάμα, υπάρχει κίνδυνος ο προσευχόμενος να τη συνηθίσει τόσο πολύ, ώστε να μην της αποδίδει τη δέουσα σημασία. Και τότε η προσευχή αυτή δεν έχει τη δύναμη που μπορεί να έχει, όταν ο άνθρωπος την κάνει συνειδητά.

Μητροπολίτης Μάρκος (Αρντ): «Είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε το δικό μας Άγιον Όρος μέσα στην καρδιά μας». Μέρος Α.

Μητροπολίτης Μάρκος (Αρντ)

 

Στις 29 Ιανουαρίου ο Μητροπολίτης Βερολίνου και Γερμανίας Μάρκος (Αρντ) έκλεισε τα 82 του χρόνια. Το Άγιον Όρος, όπου για πρώτη φορά βρέθηκε όταν ήταν νεαρός, παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του. Μια φορά άκουσα ότι ο Σεβασμιώτατος προσεύχεται καθημερινά κατά το αγιορείτικο τυπικό και τώρα τον παρακάλεσα να μας διηγηθεί με λεπτομέρειες γι’ αυτό και για το Άγιον Όρος.

 

– Ποια είναι η δύναμη της αγιορείτικης προσευχής; Μπορεί πραγματικά να σώσει τον κόσμο;

– (Χαμογελώντας.) Κάθε άνθρωπος μπορεί να σώζεται σε κάθε τόπο και με κάθε προσευχή. Δεν μπορούμε να πούμε ότι ισχύει μόνο για την αγιορείτικη ή την αγιοτοπική ή για κάποια άλλη προσευχή. Δεν εξαρτάται από τον τόπο και από τη μορφή. Οποιαδήποτε προσευχή μπορεί να σώσει τον κόσμο.

«Το να θέλεις να σε αγαπούν είναι φυσιολογικό. Το να θέλεις να αγαπάς είναι ανώτερο από τη φύση». Μέρος Β.

Ο καλός Σαμαρείτης. Ζωγράφος: Θεόφιλος Πατίνι, 1859, Λάδι σε καμβά. Συλλογή Εθνικής τράπεζας της Αδριατικής, Πεζάρο

 

Το πρώτο μέρος ΕΔΩ

Συνομιλία με τον Πρωτοπρεσβύτερο Δημήτριο Σίσκιν

– Ο Χριστός λέει: «Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε και εσείς ο ένας τον άλλο» (Ιω. 13:34). Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε για ποια αγάπη κάνει λόγο εδώ ο Σωτήρας. Άραγε, εννοεί μόνο τη φιλική συμπάθεια που θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ζεστή ατμόσφαιρα σε ένα χριστιανικό περιβάλλον; Με άλλα λόγια, για ποιο λόγο μας καλεί ο Σωτήρας να αγαπάμε ο ένας τον άλλο; Kαι μία ακόμη προτροπή του Χριστού: «Θα μείνετε πιστοί στην αγάπη μου» (Ιω. 15:10). Tι σημαίνει «να μείνεις στην αγάπη Του»;

«Το να θέλεις να σε αγαπούν είναι φυσιολογικό. Το να θέλεις να αγαπάς είναι ανώτερο από τη φύση». Μέρος Α.

Ο καλός Σαμαρείτης. Ζωγράφος: Θεόφιλος Πατίνι, 1859, Λάδι σε καμβά. Συλλογή Εθνικής τράπεζας της Αδριατικής, Πεζάρο

 

Συνομιλία με τον Πρωτοπρεσβύτερο Δημήτριο Σίσκιν

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την αγάπη. Δηλαδή έχει ανάγκη να τον αγαπούν. Αυτό είναι κάτι γνωστό σε όλους. Όμως τι ακριβώς είναι αυτή η ανάγκη μας για αγάπη; Είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης; Ή η συνέπεια της αμαρτωλότητας του ανθρώπου, μια εκδήλωση υπερηφάνειας, ματαιοδοξίας και εγωισμού; Ή μήπως απλώς είναι πνευματική αδυναμία, ένδειξη ολιγοψυχίας, ανωριμότητας, ακόμη και παιδικότητας; Αποφασίσαμε να κουβεντιάσουμε αυτά τα περίπλοκα ζητήματα με τον Πρωτοπρεσβύτερο Δημήτριο Σίσκιν, υπεύθυνο του ναού, του αφιερωμένου στην εικόνα της Παναγίας της «των πάντων θλιβομένων η χαρά» στο χωριό Τενίστογιε, στην περιοχή Μπαχτσέσαράι στην Κριμαία. (Μητρόπολη Συμφερουπόλεως και Κριμαίας). 

Ο ιερέας, οι μασκαράδες και η μετάνοια (αληθινή ιστορία)

«Πώς αγριεύουν έτσι οι άνθρωποι; Πώς με μιας αφήνονται έρμαια στις ροπές καί στίς τάσεις τής φθαρτής ανθρώπινής τους φύσης;

Πώς κατάντησε απόψε αυτή η ήσυχη επαρχιακή πόλη; Θαρρείς καί δέν τήν κατοικούν άνθρωποι αλλά ανθρωπόμορφα τέρατα πού άλλος μέ κεφάλι γαϊδάρου, άλλος λιονταριού, άλλος πιθήκου τρέχουν νά προλάβουν νά γλεντήσουν, νά μεθύσουν, νά άμαρτήσουν όσο γί­νεται περισσότερο.

Ζώα υποδείγματα υπακοής

Κάποιος φιλόχριστος άνθρωπος διηγήθηκε: 

 

Επισκεφθήκαμε το κοινόβιο κάποιου αγίου γέροντα στη Θηβαΐδα, και καθώς φτάσαμε στο μοναστήρι, άρχισαν κάτι μεγάλα τσοπανόσκυλα να γαβγίζουν ψηλά από το τείχος. 

 

Εγώ φοβήθηκα και θέλησα να κατεβώ από το άλογο, οι συνοδοί μου όμως, ξέροντας σχετικά με το γάβγισμα των σκυλιών, μου είπαν: 

 

«Μην κατεβαίνεις, κύριε· διότι τα σκυλιά έχουν εντολή από τον αββά να μην κατεβούν από το περιτείχισμα».

Όταν πια μπήκαμε στο μοναστήρι και πήραμε τις ευχές των πατέρων, μας πήγαν στο πηγάδι την ώρα της ακολουθίας, και η καμήλα που ανέβαζε με το μάγγανο το νερό στεκόταν ακίνητη. 

«Θα φύγω πριν ξημερώσει, με ειδοποίησε η Παναγία ...» πραγματικά συγκινητικό.

Η μετάνοια του "Billy Bo", του 1ου Έλληνα ομοφυλόφιλου που πέθανε από AIDS.

 

Συλλέξαμε αποσπάσματα (από εδώ) για την ζωή ενός ινδάλματος που μεσουρανούσε για χρόνια σε Ελλάδα, Νέα Υόρκη και Μύκονο. 

Τα αφιερώνουμε στους ρασοφόρους που αποφεύγουν να πουν την αλήθεια στους ομοφυλόφιλους, προφασιζόμενοι ότι τους αγαπάνε.

Τι είναι καλύτερο;
Να βοηθήσεις να σωθεί μια ψυχή που ζει μέσα στην αμαρτία ή να κινδυνεύσει να χαθεί λέγοντάς  ψέμματα;

Ο γκεσταπίτης του είπε: «Εσείς ο ίδιος θάψατε εαυτόν!» — Η ιστορία ενός ορθόδοξου ιερέα που καταδίκασε εαυτόν εις θάνατον

Ήταν αρκετό γι αυτόν να εξαπατήσει λίγο, κι έτσι θα είχε παραμείνει ζωντανός. Αλλά έκανε κάτι άλλο. Αυτός ο άνθρωπος έκανε την επιλογή του, συνειδητοποιώντας πόσο υψηλό θα μπορούσε να είναι το τίμημα γι' αυτόν. Το άρθρο του περιοδικού «Θωμάς» είναι σχετικό με την τύχη του ιερέα Ντμίτρι Κλεπίνιν.

Ανάκριση

Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για το τι συνέβη εκείνη την ημέρα. Και μια από αυτές ανήκει... σε έναν γκεσταπίτη με το όνομα Χόφμαν. Διεξήγαγε έρευνα στο σπίτι, όπου βρίσκονταν οι συγγενείς του πατρός Δημητρίου και εκ της διαδικασίας της υπόθεσης, μοιράστηκε μαζί τους τις λεπτομέρειες του τι είχε συμβεί.

Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ…Ἐμφάνιση Ἁγίας Κυριακῆς

-Πες μου, αδελφή Μαρίνα, κάτι απ’το λαό. Εσύ ταξιδευες πολύ, πολλές μοίρες ανθρώπων έμαθες και τους δρόμους της πρόνοιας κατάλαβες.

 

Η αδελφή Μαρίνα σκέφτηκε και μετά με πολύ δισταγμό και προφασιζόμενη πως η ίδια τίποτα δεν ξέρει, ότι είναι ανάξια και τα λοιπά διηγήθηκε τα παρακάτω:

Χριστούγεννα στο Λένινγκραντ 1979 - Χριστούγεννα στην Αθήνα 2020 (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)

Σπούδαζα μεταπτυχιακό μέ υποτροφία στο τότε Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη), κατά τα έτη 1977-1980. Η ζωή εκεί κυλούσε με όλα τα συμπαρομαρτούντα του Σοβιετικού καθεστώτος.

Αυστηρό πρόγραμμα σπουδών, περιορισμός κινήσεων, απαγόρευση κυκλοφορίας απ’  τις 11 μέχρι τις πρωϊνές ώρες και καθόλου τρόπους διασκέδασης από αυτόν που ξέραμε στην πατρίδα μας. Συναυλίες, εκδρομές, διαλέξεις, βιβλιοθήκες ήταν τα μοναδικά που γέμιζαν την μοναξιά μας.

Η φοιτητική μας εστία ήταν ένα σταλινικό κτίριο με πολλές φθορές, μύριζε κλεισούρα και μούχλα. Οι συγκάτοικοι μου ήταν δύο πολύ καλά παιδιά, τυπικές φιγούρες του τόπου, ως προς το ύψος, το χρώμα, τη σοβαρότητα και τη νοοτροπία.

Βέβαια τα βήματα και τα λόγια μου ήταν πολύ μετρημένα και προσεκτικά καθότι τα «καλά παιδιά του συστήματος»  ήταν οι κατάσκοποι, καταδότες, συνωμότες. Επίσης πολύν δύσκολο είναι να μιλάς με ανθρώπους άλλης νοοτροπίας, χαρακτήρα, εμπειριών.

Τά Χριστούγεννα τοῦ ἀσκητή (Μία ανέκδοτη συγκλονιστική Αγιορείτικη ιστορία)

Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006)  

(Φωτογραφία: Σπύρος Λουλακάκης, 1955) 

http://athosprosopography.blogspot.gr

 

Ἡ παροῦσα διήγηση εἶναι μία συγκλονιστικὴ ἐμπειρία τοῦ μακαριστοῦ π. Θεόκλητου Διονυσιάτη, ὅπως τὴν  ἐμπιστεύθηκε πρὶν 38 χρόνια σχεδὸν στὸν  Ἁγιορείτη Μοναχὸ π. Κύριλλο Παντοκρατορινό, ὁ ὁποῖος μὲ δέος  καὶ νοσταλγία  πρὶν λίγες ἡμέρες μᾶς τὴν μετέφερε.

  Ἀπὸ τὰ Happy Christmas  λοιπὸν τῶν «εὐτυχισμένων»  ἀνθρώπων  ἂς ταξιδεύσει φέτος ὁ λογισμός μας στ’ Ἅγιονορος, ἐκεῖ στὰ φρικτὰ Καρούλια, μὲ τοὺς ξυπόλυτους ἀσκητᾶς  καὶ σὲ ὅσα μᾶς ἐξομολογιέται μὲ συγκλονισμὸ ὁ ἁγιασμένος καὶ σοφός μας π. Θεόκλητος ὁ Διονυσιάτης.