ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν μέγα νέφος. Κανεὶς δὲν γνωρίζει τὸν πραγματικό τους ἀριθμό, πολλῷ δὲ μᾶλλον ὅλα τὰ ὀνόματά τους. Μᾶς διασώθηκαν τὰ ὀνόματα καὶ τὸ μαρτύριο τους μέρος αὐτῶν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς καλλίνικους Μάρτυρες εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Θύρσων, ὁ ὁποῖος ἔχυσε τὸ αἷμα του γιὰ τὸ Χριστό.
Σύμφωνα μὲ τὸ ἱερὸ συναξάρι τῆς ἡμέρας, μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Θύρσο ἑορτάζουμε καὶ τὴ μνήμη ἄλλων δύο Μαρτύρων, τοῦ Λεύκιου καὶ τοῦ Καλλίνικου (κατ᾿ ἄλλους Κορωνάτου). Ἔζησαν στὰ μέσα τοῦ 3ου αἰῶνα μ. Χ., ὅταν εἶχαν θεριέψει οἱ διωγμοὶ κατὰ τῶν Χριστιανῶν καὶ κατὰ χιλιάδες συλλαμβάνονταν καὶ ὁδηγοῦνταν σὲ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ τὸ θάνατο. Τὸ 249 ἀνέβηκε στὸ θρόνο τῆς Ρώμης ὁ Δέκιος (249-251), ἕνας θρησκόληπτος, θρησκομανής, δεισιδαίμων καὶ φανατικὸς εἰδωλολάτρης αὐτοκράτορας, ὁ ὁποῖος πίστευε πὼς οἱ «θεοὶ» τῆς αὐτοκρατορίας εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ἀναδιοργάνωση τῆς θρησκείας τους, γιὰ νὰ δείξουν τὴν εὔνοιά τους στὸ κράτος, τὸ ὁποῖο ἔδειχνε σημάδια παρακμῆς.
