Ἐπίσκ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Πῶς νά παρηγορηθοῦμε στίς θλίψεις (Μέρος 8ο καί τελευταῖο)

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Πῶς νὰ παρηγορηθοῦμε στὶς θλίψεις» ΕΔΩ

 

Δὲν ὑπάρχει θάνατος γιὰ τὸν Χριστιανό· ὑπάρχει μετάβασις ἀπὸ τὰ ἐλάσσονος πρὸς τὰ κρείττω.

Λυπούμεθα γιὰ ἐκείνους ποὺ ἔφυγαν ἀμετανόητοι, ἀλλὰ ἐπιτρέψατέ μου νὰ σᾶς εἴπω ὅτι τοῦτο δὲν εἶναι τόσον ἀκριβές. Διότι ἐὰν τὴν τελευταία στιγμὴ εἶπε νοερῶς ἐν συναισθήσει τὸ «ἥμαρτον» τοῦ ἀσώτου, τὸ «ἱλάσθητί μοι» τοῦ τελώνου καὶ τὸ «μνήσθητί μου» τοῦ ληστοῦ ὁ Κύριος θὰ κάμη τὸ ἔλεός Του.

Ἐπίσκ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Πῶς νά παρηγορηθοῦμε στίς θλίψεις (Μέρος 7ο)

 

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Πῶς νὰ παρηγορηθοῦμε στὶς θλίψεις» ΕΔΩ

Ἔχετε θάρρος, ἡ τελικὴ νίκη ἀνήκει στὸ Χριστό

Θὰ ὑποφέρετε, θὰ σταυρωθῆτε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, ἀλλὰ ἔχετε θάρρος. Ἡ τελικὴ νίκη –χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε– δὲν ἀνήκει στοὺς πονηρούς, στοὺς διεφθαρμένους καὶ ὑλιστάς. Ἡ νίκη εἶναι τοῦ Ἐσταυρωμένου. «Θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

Ὅσο πιὸ κοντὰ εἶστε στὸν Ἐσταυρωμένο, ὅσο περισσότερο προσπαθεῖτε νὰ ζῆτε κατὰ Χριστόν, νὰ ἐφαρμόζετε τὶς ἄχραντες ἰδέες του, νὰ μοιάζετε στὸν Ἐσταυρωμένο, τόσο περισσότερο θὰ θλίβεσθε στὸν κόσμο αὐτόν.

Ἐπίσκ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Πῶς νά παρηγορηθοῦμε στίς θλίψεις (Μέρος 6ο)

 

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Πῶς νὰ παρηγορηθοῦμε στὶς θλίψεις» ΕΔΩ

 

Κ’ ἐμεῖς, μιμηταὶ τοῦ Χριστοῦ, καλούμεθα νὰ βαστάσουμε τὸ δικό μας σταυρό

Ὁ Ἰησοῦς ἐβάστασε τὸ σταυρό του. Ἀλλὰ κ’ ἐμεῖς, μιμηταὶ τοῦ Χριστοῦ, καλούμεθα νὰ βαστάσουμε τὸ δικό μας σταυρό. Πλῆθος σταυροὶ ἀκολουθοῦν τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου· σχηματίζουν δάσος, ὅπως ἐκεῖνο ποὺ ἀντικρύζει κανεὶς σ’ ἕνα χριστιανικὸ νεκροταφεῖο!

Ἀναρίθμητη ποικιλία σταυρῶν. Σταυρὸς εἶναι οἱ πόνοι ποὺ προξενοῦν στὸ σῶμα οἱ ἀσθένειες. Σταυρὸς ἀκόμη βαρύτερος εἶναι οἱ πόνοι ποὺ προξενεῖ στὴν ψυχὴ τὸ ἠθικὸ κακό. Σταυρὸς γιὰ τὸν πιστὸ εἶναι οἱ εἰρωνεῖες, οἱ χλευασμοί, οἱ ἐμπαιγμοί. Ὅπως ὁ Χριστὸς ἔπαθε «ἔξω» τῆς πόλεως τῶν Ἰεροσολύμων, ἔ­τσι κ’ ἐμεῖς, στὴ γενεά μας, νὰ σηκώσουμε τὸν ὀνειδισμὸ τοῦ Χριστοῦ. «Τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς παρεμβολῆς, τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες» (Ἑβρ. 13,12-13). Σταυρὸς εἶναι οἱ διαβολὲς καὶ συκοφαντίες, ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως, ἡ διακήρυξις τῆς ἀληθείας ἐμπρὸς στοὺς ἐχθρούς της, ἡ ἀποφυγὴ τῆς δελεαστικῆς ἁμαρτίας, ἡ ἐκκοπὴ τοῦ ἰδίου θελήματος, ἡ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ὅ,τι καὶ ἂν στοιχίζῃ αὐτό, ἡ θυσία τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἐγώ μας. Σταυρός, κατὰ τὴ διδασκαλία τῶν πατέρων, εἶναι κάθε ἀρετή. Σταυρὸς τέλος εἶναι νὰ χύσουμε τὸ αἷμα μας ἐν καιρῷ διωγμοῦ γιὰ τὴν πίστι μας.

Ἐπίσκ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Πῶς νά παρηγορηθοῦμε στίς θλίψεις (Μέρος 5ο)

 

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Πῶς νὰ παρηγορηθοῦμε στὶς θλίψεις» ΕΔΩ

«Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε·ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. 16,33) (*).

Tὸ χωρίο αὐτό, εὐσεβὲς ἐκκλησίασμα, εἶναι παρμένο ἀπὸ τὸ πρῶτο εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσατε σήμερα. Εἶναι οἱ ἀποχαιρετιστήριες λέξεις ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ὅταν τελείωσε ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος. Ὁ τόνος τῆς φωνῆς του εἶναι μελαγχολικός·

Ὕστερα ἀπὸ ἐμένα «θὰ δοκιμάσετε πολλὲς θλίψεις στὸν κόσμο αὐτόν· ἀλλὰ μὴ φοβᾶστε, ἐγὼ ἐνίκησα τὸν κόσμο» (Ἰω. 16,33). Πράγματι, ἂν κάποιος ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔζησαν καὶ ζοῦν στὸν πλανήτη αὐτόν, πόνεσε πολὺ καὶ μπορῆ νὰ ὀνομασθῆ ἄνθρωπος τοῦ πόνου καὶ τῶν θλίψεων, εἶναι ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου, εἶναι ὁ ἐσταυρωμένος μας Κύριος. «Ἀλλά», λέει, «θαρσεῖτε, ἐγὼ ἐνίκησα τὸν κόσμο».

Ἐπίσκ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Πῶς νά παρηγορηθοῦμε στίς θλίψεις (Μέρος 4ο)

 

 

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Πῶς νὰ παρηγορηθοῦμε στὶς θλίψεις» ΕΔΩ

 

Τί μυστήρια ἔχει ἡ ζωή!

Ναί, κακὴ εἶναι ἡ πτώχεια, ἀλλὰ ἡ πτώχεια ὁδηγεῖ στὸ Θεό. Κακὴ ἡ ἀρρώστια, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὸ Θεό. Κακὴ ἡ συκοφαντία καὶ ἡ διαβολή, ἀλλὰ μέσα ἀπ᾿ αὐτὴν βγαίνει τὸ καλό. Μὰ παντοῦ, ἀπ᾿ ὅλα τὰ κακά;

Τί μυστήρια ἔχει ἡ ζωή! Ἀπὸ κάτι ποὺ θεωροῦμε δυστύχημα, μεγάλο δυστύχημα, βγαίνει κάποιο μεγάλο καλό.

Γράφανε οἱ ἐφημερίδες ὅτι κάτω στὸ Κάϊρο ἔτρεχε αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἕνας Χριστιανὸς σὰν τρελλὸς καὶ ζητοῦσε, τὴν τελευταία στιγμή, νὰ πάρη εἰσιτήριο ἀπὸ τὸ ἀεροδρόμιο, γιὰ νὰ πάη σὲ κάποια ἄλλη πόλι μακριά, γιατὶ ἦταν ἔμπορος καὶ εἶχε νὰ τακτοποιήση ἐπειγόντως κάποιες ὑποθέσεις. Τὰ χαρτιά του δὲν ἦταν ἐν τάξει καὶ τὸ εἰσιτήριό του δὲν ἦταν θεωρημένο. Παρακαλοῦσε, πίεζε. Ἔτρεχε ὅλη τὴν ἡμέρα δεξιὰ κι ἀριστερά, ἀλλὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ ἐπιτύχη τὸ σκοπό του. Τὸ ἀεροπλάνο ἔφυγε καὶ ἦταν στενοχωρημένος πάρα πολύ.

Ἐπίσκ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Πῶς νά παρηγορηθοῦμε στίς θλίψεις (Μέρος 3ο)

 

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Πῶς νὰ παρηγορηθοῦμε στὶς θλίψεις» ΕΔΩ

 

Ἡ θλῖψι προσφέρει καὶ κάποιο καλὸ στὸν ἄνθρωπο

Ὅτι ἡ θλῖψις κλείνει μέσα της κάποιο καλό, ἡ θλῖψι μέσα της κλείνει κάποια εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ. Ναί, ἀδελφοί μου.

–Μὰ ἡ θλῖψις, ὁ πόνος, τὸ δάκρυ προσφέρει κάποιο καλὸ στὸν ἄνθρωπο; Ναί, ἀγαπητοί μου. Παρ᾿ ὅλο τὸν πόνο, παρ᾿ ὅλα τὰ δάκρυα καὶ τὸν ἀναστεναγμὸ ποὺ αἰσθανόμεθα, μέσα εἰς τὴν θλῖψι κρύπτει ὁ Θεὸς κάποιο καλό, κάποια εὐεργεσία. Θέλετε παραδείγματα; Ἄπειρα θὰ μποροῦσα νὰ σᾶς ἀναφέρω.

Κακὸ εἶναι ἡ πτώχεια, πολὺ κακό. Ποιός μπορεῖ νὰ πῆ ὅτι εἶναι καλό; Ποιός μπορεῖ νὰ πῆ ὅτι ὁ ἐργατικὸς ἄνθρωπος, ποὺ ὅλη τὴν ἡμέρα ψάχνει γιὰ ἐργασία καὶ δὲν βρίσκει, ὅτι ὅταν τὸ βράδυ γυρίση στὸ σπίτι του, μὲ ἄδεια τὰ χέρια καὶ δὲν ἔχη νὰ δώση ψωμὶ στὰ παιδιά του ποὺ τοῦ φωνάζουν Πεινῶ, ὅτι εἶναι καλὸ καὶ εὐχάριστο πρᾶγμα;

Ἐπίσκ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Πῶς νά παρηγορηθοῦμε στίς θλίψεις (Μέρος 2ο)

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Πῶς νὰ παρηγορηθοῦμε στὶς θλίψεις» ΕΔΩ

Ποῦ νὰ πάω, ποῦ νὰ προχωρήσω;

Νὰ μπῶ μέσα στὰ ἐργοστάσια, ποὺ ἀναστενάζουν οἱ ἐργάτες;
Νὰ προχωρήσω μέσα στὰ καράβια, ποὺ ὑποφέρουν οἱ ναυτικοί;
Νὰ πᾶμε στὰ νοσοκομεῖα, ποὺ βογγοῦν οἱ ἄρρωστοι;

Ποῦ θέλετε νὰ πάω, ποῦ νὰ προχωρήσω; Ὁπουδήποτε καὶ νὰ πάω, εἴτε ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος κρατᾶ στὰ χέρια του ἕνα μάτσο διπλώματα, εἴτε εἶναι πτωχὸς καὶ δὲν ξέρει νὰ βάλη τὴν ὑπογραφή του, εἴτε εἶναι γυναίκα εἴτε εἶνε ἄντρας, εἴτε εἶνε μικρὸ παιδὶ εἴτε εἶναι ἀσπρομάλης γέρος, εἴτε ἔχει στὸ κεφάλι του κορώνα βασιλικιὰ εἴτε εἶναι μέσ᾽ στὸ δρόμο, στὸ πεζοδρόμιο· ὁπουδήποτε καὶ νὰ πάω, συναντῶ μιὰ δυστυχία ἀπερίγραπτη, συναντῶ ἕνα πόνο καὶ μία θλῖψι ἀπερίγραπτη.

Ἐπίσκ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Πῶς νά παρηγορηθοῦμε στίς θλίψεις (Μέρος 1ο)

 

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Πῶς νὰ παρηγορηθοῦμε στὶς θλίψεις» ΕΔΩ

Ἀναζήτησι τῆς εὐτυχίας

 

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου, μαῦροι, ἄσπροι, κόκκινοι, ὅλων τῶν χρωμάτων, ὁπουδήποτε καὶ ἂν κατοικοῦν, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν ἕνα πρᾶγμα. Ποθοῦν μὲ φλογερὴ καρδιά, κοπιάζουν, ἀγωνίζονται, ἱδρώνουν, ἔχοντας ὅλοι ὡς στόχο τῶν ἐνεργειῶν των καὶ τῶν πράξεών των ἕνα ἰδανικό· τὴν εὐτυχία. Ὅλοι ἐπιθυμοῦν τὴν εὐτυχία.
 

Δηλαδή, τί θὰ πῆ εὐτυχία; Μία ζωὴ χωρὶς πόνο, μιὰ ζωὴ χωρὶς δάκρυ, μιὰ ζωὴ εὐτυχισμένη. Ἀλλὰ ἐνῶ αὐτὸς εἶναι ὁ ζωηρός, ὁ ἀκατάπαυστος, ὁ μεγάλος, ὁ ἀσίγητος, ὁ αἰώνιος πόθος πάσης ἀνθρωπίνης καρδιᾶς, ἐνῶ λέγω ὅτι ὁ πόθος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ εὐτυχία, ἐν τούτοις ἡ εὐτυχία εἶναι σὰν ἕνα πουλὶ ἄπιαστο· ποὺ τὸ κυνηγοῦν ὅλοι οἱ κυνηγοί, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τὸ πιάσουν.