Δὲν ὑπάρχει θάνατος γιὰ τὸν Χριστιανό· ὑπάρχει μετάβασις ἀπὸ τὰ ἐλάσσονος πρὸς τὰ κρείττω.
Λυπούμεθα
γιὰ ἐκείνους ποὺ ἔφυγαν ἀμετανόητοι, ἀλλὰ ἐπιτρέψατέ μου νὰ σᾶς εἴπω
ὅτι τοῦτο δὲν εἶναι τόσον ἀκριβές. Διότι ἐὰν τὴν τελευταία στιγμὴ εἶπε
νοερῶς ἐν συναισθήσει τὸ «ἥμαρτον» τοῦ ἀσώτου, τὸ «ἱλάσθητί μοι» τοῦ
τελώνου καὶ τὸ «μνήσθητί μου» τοῦ ληστοῦ ὁ Κύριος θὰ κάμη τὸ ἔλεός Του.
Οἱ νεκροί μας ζοῦν, δὲν ἐξαφανίζονται. Οἱ ψυχές τους ζοῦν ἐκεῖ ποὺ εἶνε ἡ ἀληθινὴ ζωὴ
Ναί,
ἀδελφοί μου! οἱ νεκροί μας δὲν παύουν νὰ ζοῦν, δὲν ἐξαφανίζονται. Μετὰ
τὸν θάνατο οἱ ψυχές τους ζοῦν ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωή. Καὶ τὰ σώματά
τους, ποὺ μένουν ἐδῶ μέσα στοὺς τάφους, ἀναπαύονται καὶ κοιμοῦνται
μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως. Γι᾽ αὐτὸ τὰ νεκροταφεῖα κατὰ τὴν
χριστιανικὴ ἀντίληψι εἶναι καὶ λέγονται κοιμητήρια. Οἱ ψυχὲς ἐκείνων ποὺ
ἔφυγαν ἀπ᾽ αὐτὴ τὴ ζωὴ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως ζοῦν κοντὰ
στὸ Θεὸ καὶ περιμένουν τὴν ἡμέρα ἐκείνη, τὴ μεγάλη καὶ ἐπίσημη, κατὰ τὴν
ὁποία τὰ σώματα θὰ ἑνωθοῦν μαζί τους, τότε ποὺ ὅλοι οἱ νεκροὶ θ᾽
ἀναστηθοῦν καὶ θὰ ἐμφανισθοῦν μπροστὰ στὸν Ποιητὴ καὶ Πλάστη τους γιὰ
τὴν τελικὴ κρίσι καὶ ἀπόφασι.
Μέχρι τὴν ἡμέρα ἐκείνη οἱ ψυχὲς ἐκείνων ποὺ ἔκλεισαν τὰ μάτια στὸ μάταιο τοῦτο κόσμο ἐν μετανοίᾳ, ζοῦν ἐκεῖ μέσα στὴν πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο καὶ ὡραιότερο ἀπὸ τὸ νὰ ζῇ κανεὶς κοντὰ στὸ Θεό; Καὶ ἐφ᾿ ὅσον ἡ ψυχὴ τοῦ ἀποθανόντος συγγενοῦς μας ἔχει ἐξασφαλισθῆ ἐκεῖ ὅπου δὲν ὑπάρχουν τὰ δεινὰ τῆς παρούσης ζωῆς, ἐκεῖ ὅπου ὅπως τόσο ὡραῖα ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας «ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός» (Νεκρ. ἀκολ., εὐχή), ἐκεῖ ποὺ «οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός» (κοντάκ.), γιατί ἐμεῖς νὰ κλαῖμε καὶ νὰ θρηνοῦμε ἀπαρηγόρητα; Σὲ λιμάνι ἀσφαλισμένο ἔφτασαν οἱ ψυχὲς μὲ τὸ θάνατο. Μακριὰ ἀπὸ τὰ κύματα, τὴ ζάλη, τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις αὐτῆς τῆς ζωῆς, εἶναι μακάριοι, ἥσυχοι, εὐτυχισμένοι· βλέπουν σὰν σκιὰ καὶ ἀράχνη ὅλα ἐκεῖνα τὰ δύσκολα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἐμεῖς ἐπάνω στὴ γῆ θρηνοῦμε καὶ χτυπιόμαστε.
Ἐὰν ἀπὸ τὸν ἄλλο ἐκεῖνο κόσμο, στὸν ὁποῖο τώρα ζῇ τὸ προσφιλές σας πρόσωπο, μποροῦσε νὰ φθάσῃ ἡ φωνή του, θὰ ἀκούγατε νὰ σᾶς λέῃ·
Ἀγαπητοί μου, μὴ κλαῖτε γιὰ μένα. Ὑπάρχω. Ζῶ ἐδῶ, σὲ ἕνα κόσμο ποὺ δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε τὴν ὡραιότητά του. Γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν πίστευαν κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή τους καὶ ζοῦσαν ἀντίθετα ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶνε φοβερὸς ὁ τόπος...
Ὑπάρχει ἄλλος κόσμος. Ὑπάρχει ἡ κόλασις. Ὑπάρχει ὁ παράδεισος. Ὑπάρχει ἡ αἰώνιος ζωή. Πιστεύετε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, μελετᾶτε τὸ Εὐαγγέλιο, ἐκτελεῖτε τὶς ἅγιες ἐντολές του, μετανοεῖτε καὶ κλαίετε γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνετε. Διότι «ἐν τῷ ἅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια».
Ὁ θάνατος δὲν διακόπτει τὸν σύνδεσμο τῶν ζώντων στὴ γῆ μὲ τοὺς ζῶντας στὸν ἄλλο κόσμο. Διατηρῆστε, λοιπόν, τὸν σύνδεσμο αὐτόν. Ἐνθυμεῖσθε τὰ πρόσωπα ποὺ ἔχουν μεταναστεύσει στὸν κόσμο τῆς αἰωνιότητος. Τελεῖτε τὰ ἱερά των μνημόσυνα.
Νὰ τὰ τελῆτε δὲ ὄχι εἰδωλολατρικά, ἀλλὰ χριστιανικά, ὅπως σᾶς ἔχουμε συμβουλεύσει.
Μέχρι τὴν ἡμέρα ἐκείνη οἱ ψυχὲς ἐκείνων ποὺ ἔκλεισαν τὰ μάτια στὸ μάταιο τοῦτο κόσμο ἐν μετανοίᾳ, ζοῦν ἐκεῖ μέσα στὴν πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο καὶ ὡραιότερο ἀπὸ τὸ νὰ ζῇ κανεὶς κοντὰ στὸ Θεό; Καὶ ἐφ᾿ ὅσον ἡ ψυχὴ τοῦ ἀποθανόντος συγγενοῦς μας ἔχει ἐξασφαλισθῆ ἐκεῖ ὅπου δὲν ὑπάρχουν τὰ δεινὰ τῆς παρούσης ζωῆς, ἐκεῖ ὅπου ὅπως τόσο ὡραῖα ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας «ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός» (Νεκρ. ἀκολ., εὐχή), ἐκεῖ ποὺ «οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός» (κοντάκ.), γιατί ἐμεῖς νὰ κλαῖμε καὶ νὰ θρηνοῦμε ἀπαρηγόρητα; Σὲ λιμάνι ἀσφαλισμένο ἔφτασαν οἱ ψυχὲς μὲ τὸ θάνατο. Μακριὰ ἀπὸ τὰ κύματα, τὴ ζάλη, τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις αὐτῆς τῆς ζωῆς, εἶναι μακάριοι, ἥσυχοι, εὐτυχισμένοι· βλέπουν σὰν σκιὰ καὶ ἀράχνη ὅλα ἐκεῖνα τὰ δύσκολα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἐμεῖς ἐπάνω στὴ γῆ θρηνοῦμε καὶ χτυπιόμαστε.
Ἐὰν ἀπὸ τὸν ἄλλο ἐκεῖνο κόσμο, στὸν ὁποῖο τώρα ζῇ τὸ προσφιλές σας πρόσωπο, μποροῦσε νὰ φθάσῃ ἡ φωνή του, θὰ ἀκούγατε νὰ σᾶς λέῃ·
Ἀγαπητοί μου, μὴ κλαῖτε γιὰ μένα. Ὑπάρχω. Ζῶ ἐδῶ, σὲ ἕνα κόσμο ποὺ δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε τὴν ὡραιότητά του. Γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν πίστευαν κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή τους καὶ ζοῦσαν ἀντίθετα ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶνε φοβερὸς ὁ τόπος...
Ὑπάρχει ἄλλος κόσμος. Ὑπάρχει ἡ κόλασις. Ὑπάρχει ὁ παράδεισος. Ὑπάρχει ἡ αἰώνιος ζωή. Πιστεύετε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, μελετᾶτε τὸ Εὐαγγέλιο, ἐκτελεῖτε τὶς ἅγιες ἐντολές του, μετανοεῖτε καὶ κλαίετε γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνετε. Διότι «ἐν τῷ ἅδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια».
Ὁ θάνατος δὲν διακόπτει τὸν σύνδεσμο τῶν ζώντων στὴ γῆ μὲ τοὺς ζῶντας στὸν ἄλλο κόσμο. Διατηρῆστε, λοιπόν, τὸν σύνδεσμο αὐτόν. Ἐνθυμεῖσθε τὰ πρόσωπα ποὺ ἔχουν μεταναστεύσει στὸν κόσμο τῆς αἰωνιότητος. Τελεῖτε τὰ ἱερά των μνημόσυνα.
Νὰ τὰ τελῆτε δὲ ὄχι εἰδωλολατρικά, ἀλλὰ χριστιανικά, ὅπως σᾶς ἔχουμε συμβουλεύσει.
Ὁ Χριστιανὸς ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό, τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου, νικᾷ τὴ θλῖψι
Τὰ δάκρυά μας λοιπὸν ἁρμόζουν μᾶλλον γιὰ ἐμᾶς τοὺς ζῶντας, παρὰ γιὰ τοὺς προσφιλεῖς νεκρούς μας.
Μὲ τέτοια φρονήματα καὶ αἰσθήματα ὁ πιστὸς ἀντιμετωπίζει τὸ θάνατο. Πιστεύει στὸ Χριστὸ τὸ νικητὴ τοῦ θανάτου, ζῇ κατὰ τὸ θέλημά του, ἐλπίζει στὸ ἔλεος καὶ στὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, νικᾷ τὴ θλῖψι τοῦ θανάτου. Ἔτσι μπορεῖ κι αὐτὸς μαζὶ μὲ τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων, βλέποντας μὲ ἀτάραχο βλέμμα τὸ θάνατο, νὰ κραυγάσῃ μὲ τὴ χαρὰ τοῦ θριάμβου τῆς πίστεώς του· Ποῦ εἶναι, θάνατε, τὸ κεντρί σου; ποὺ εἶναι, ἄδη, ἡ νίκη σου; …εὐχαριστοῦμε τὸ Θεό, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴ νίκη διὰ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ἄδη, τὸ νῖκος; … τῷ Θεῷ χάρις τῷ διδόντι ἡμῖν τὸ νῖκος διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 15,55,57).
Μὲ τέτοια φρονήματα καὶ αἰσθήματα ὁ πιστὸς ἀντιμετωπίζει τὸ θάνατο. Πιστεύει στὸ Χριστὸ τὸ νικητὴ τοῦ θανάτου, ζῇ κατὰ τὸ θέλημά του, ἐλπίζει στὸ ἔλεος καὶ στὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, νικᾷ τὴ θλῖψι τοῦ θανάτου. Ἔτσι μπορεῖ κι αὐτὸς μαζὶ μὲ τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων, βλέποντας μὲ ἀτάραχο βλέμμα τὸ θάνατο, νὰ κραυγάσῃ μὲ τὴ χαρὰ τοῦ θριάμβου τῆς πίστεώς του· Ποῦ εἶναι, θάνατε, τὸ κεντρί σου; ποὺ εἶναι, ἄδη, ἡ νίκη σου; …εὐχαριστοῦμε τὸ Θεό, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴ νίκη διὰ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ἄδη, τὸ νῖκος; … τῷ Θεῷ χάρις τῷ διδόντι ἡμῖν τὸ νῖκος διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 15,55,57).
«Πᾶνος»
Μας λέει ο Μακαριστός Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης για τους νεκρούς:
ΑπάντησηΔιαγραφήἈγαπητοί μου, μὴ κλαῖτε γιὰ μένα. Ὑπάρχω. Ζῶ ἐδῶ, σὲ ἕνα κόσμο ποὺ δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε τὴν ὡραιότητά του.
Δεν μπορούμε να φανταστούμε την ωραιότητα του!!
Όταν ένα μωρό πριν να γεννηθεί, αν φτάσει ποτέ η επιστήμη στο σημείο να επικοινωνεί με το μωρό και το πει:
ξέρεις μόλις βγεις από την κοιλιά της μαμάς σου, υπάρχει ένας πανέμορφος κόσμος.
Παιδικές χαρές, λουλούδια, γλυκίσματα και όλα τα καλά.
Ξέρετε τι θα απαντήσει το μωρό;
Αυτός είναι ο κόσμος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Εδώ μέσα έχω ασφάλεια, σιγουριά και δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.
Αν βγω από δω μέσα Θα πεθάνω.
Για αυτό το μωρό όταν γεννιέται κλαίει.
Και ο παιδίατρος συστήνει να το κάνουμε μπανάκια για να νομίζει ότι είναι ακόμα στη μήτρα της μάνας του.
Το ίδιο συμβαίνει και με μας Αδέρφια μου.
Ότι και να μας πουν για την άλλη ζωή δεν το πιστεύουμε.
Ακόμα και στην παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είπε: ότι και νεκρός να τους μιλήσει πάλι δεν θα πιστέψουν.
Μπορεί εκείνη την ώρα να νιώσουμε κάποιον ενθουσιασμό, αλλά θα παρέλθει γρήγορα.
Τώρα όσον αφορά τους νεκρούς.
Υπάρχει περίπτωση κάποιος νεκρός που έζησε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, να θέλει να επιστρέψει στην γη;
Την απάντηση Θα την πάρετε μόνοι σας.
Υπάρχει περίπτωση έστω και ένας που ζει επάνω στη γη, να θέλει να επιστρέψει πίσω στη μήτρα, της μάνας του;
Να του πούνε:
Έχεις άλλα 30 40 50 χρόνια ζωή, μέχρι να φύγεις από αυτήν τη ζωή θέλεις τα υπόλοιπα χρόνια σου να τα περάσεις στη μήτρα της μάνας σου;
Σε αυτόν τον κόσμο που είναι γεμάτος θλίψεις βάσανα και στεναχώριες, δεν θέλει να επιστρέψει κανένας πίσω στη μήτρα της μάνας του.
Και θα ήθελαν οι άνθρωποι που βρίσκονται στην αγκαλιά του Κυρίου μας και της Μητέρας Του Παναγίας μας;
Όταν εμείς γεννιόμαστε κλαίμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι όλοι οι γύρω μας γελάνε.
Το ζητούμενο είναι, να συμβεί το αντίθετο την ώρα του θανάτου μας.
Την ώρα που θα κλείσουμε τα μάτια μας, εμείς να γελάμε,
και όλοι γύρω μας να κλαίνε που μας αποχωρίζονται.
Θα αναφέρω και το περιστατικό από την ζωή του Μακαριστού Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη, που έχει άμεση σχέση με το προηγούμενο σχόλιο που έγραψα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνωρίζω σε τι ηλικία ήταν ακριβώς, πάντως ήταν σίγουρα 60 με 70 ετών όπως τον είδα στην οθόνη του ντοκιμαντέρ.
Αρρώστησε βαριά από μία λοίμωξη ή κάποιο μικρόβιο.
Ήταν στην εντατική για μεγάλο διάστημα, απλά δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια, τον είχαν για ξεγραμμένο.
Όμως τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά εστί παρά τω Θεώ.
Και τελικά κάποια μέρα βγήκε από την εντατική και διέψευσε όλες τις προβλέψεις των γιατρών.
Όταν βγήκε από το νοσοκομείο ήταν φανερά πάρα πολύ καταβεβλημένος, δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του.
Υπήρχανε έξω από το νοσοκομείο πολλοί δημοσιογράφοι και κάμερες, για να τον ρωτήσουν για την περιπέτεια της υγείας του.
Και εδώ είναι το συγκλονιστικό Αδερφοί μου.
Όλοι θα περίμεναν να ακούσουν τα αυτονόητα..
Είμαι καλά Δόξα τω Θεώ και συνεχίζουμε..
Όμως άκουσα κάποια λόγια από το στόμα του, που δεν μπορώ να τα ξεχάσω.
Είπε στους δημοσιογράφους, αναρωτιόμενος στον ίδιο τον εαυτό του:
Γιατί δεν με πήρε ο Θεός από την ζωή;
Τι περιμένει ακόμα από μένα;
Τι μπορώ να του προσφέρω εγώ ακόμα;
Και ήταν λυπημένος που δεν πέθανε (αλήθεια σας το λέω, το σκέφτομαι και σηκώνεται η τρίχα μου)
Ναι Αδέρφια μου, βιαζόταν να πάει στην αγκαλιά του Κυρίου μας και της Παναγίας μας.
Όχι δεν φοβόταν τον θάνατο,
αλλά τον επιζητούσε.
Να έχουμε όλοι την ευχή του.
(κι αν γνωρίζει κάποιος κάτι περισσότερο για το περιστατικό ας μας το πει).
Γράφω κάποια πράγματα για να ωφελούμαστε όλοι μας και κυρίως εγώ, ο Πνευματικός μου έχει μεγάλες απαιτήσεις από μένα και θα δώσω βαρύ λόγο εν Ημέρα Κρίσεως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνώ εγώ απλώς γράφω, τα αδέρφια μας Πάνος και Ρόη κοπιάζουν για το ιστολόγιο.
Που και που, πρέπει να τους λέμε και ένα ευχαριστώ.
Για να μην ξεχνάμε τον κόπο που καταβάλλουν.
Σας ευχαριστούμε πολύ!!
Καὶ ἐμεῖς σὲ εὐχαριστοῦμε ἀδελφέ μας Χρῆστο γιὰ τὰ ὄμορφα λόγια σου!
ΔιαγραφήΛαμβάνουμε ἀρκετὰ «εὐχαριστῶ» ἐδῶ μέσα, ἀλλὰ πολὺ περισσότερα καὶ ἐπαινετικά στὸ τηλέφωνο ἤ στὶς κατ᾿ ἰδίαν συναντήσεις μας.
Ἀπὸ τὴν μία μᾶς δίδουν κουράγιο νὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγῶνα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη θέλει καὶ πολὺ προσοχὴ νὰ μὴν ἔρθει ἡ ἔπαρσις, διότι ὅ,τι κάνουμε γίνεται μὲ συνέργεια τοῦ Χριστοῦ, ἀλλιῶς οὔτε μία σωστὴ ἀνάρτηση δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ἀνεβάσουμε.