Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ
«Θαύματα καὶ σημεῖα» ΕΔΩΓίνεται λοιπὸν φανερό, γιατί οἱ ἅγιοι πατέρες Σισώης, Ποιμὴν καὶ ἄλλοι, ἐνῶ εἶχαν σὲ πλούσιο βαθμὸ τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων, ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν νὰ τὸ κρύψουν. Δὲν εἶχαν ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό τους. Ἤξεραν, πὼς εἶναι εὔκολο στὸν ἄνθρωπο νὰ «τραπῇ», νὰ «ξεφύγῃ». Καὶ γιὰ αὐτὸ περιχαράκωναν, τὸν ἑαυτό τους μὲ τὴν ταπείνωση[76].
Στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους ὁ Θεός, μαζὶ μὲ τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων ποὺ τοὺς ἔδωσε γιὰ νὰ βοηθηθοῦν στὸ κήρυγμα τοῦ λόγου Του, τοὺς ἔδωσε καὶ θλίψεις καὶ διωγμούς, γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἀφήσῃ νὰ παρασυρθοῦν ἀπὸ αὐτὸ καὶ ἀρχίσουν νὰ ὑπεραίρωνται.
Ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος λέγει: «Ἡ λογικὴ τοῦ Πνεύματος τίς ἀσθένειες τοῦ σώματος καὶ τίς θαυματουργικὲς θεραπεῖες τους τίς βλέπει ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπὸ ὅπως τίς βλέπει τὸ σαρκικὸ φρόνημα.
Τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς θεωρεῖ τίς ἀσθένειες συμφορά, καὶ τὴ θεραπεία τους τὸ πιὸ μεγάλο θαῦμα, τὴν πιὸ μεγάλη εὐεργεσία. Καὶ πολὺ λίγο νοιάζεται γιὰ τὸ ἂν ἡ θεραπεία τοῦ σώματος γίνεται μὲ παράλληλη ὠφέλεια τῆς ψυχῆς ἢ μὲ βλάβη καὶ ζημία τῆς»[77].
Ἡ πνευματικὴ λογικὴ βλέπει ὅτι, καὶ οἱ ἀσθένειες, ἀλλὰ καὶ οἱ θεραπεῖες τους, εἶναι δωρεὲς τῆς ἀγαθότητος καὶ τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Ποιά εἶναι ἡ θεάρεστη καὶ ψυχικὰ ὠφέλιμη στάση στὶς δυὸ αὐτὲς περιπτώσεις, ὁ ἄνθρωπος τὸ μαθαίνει, ὅταν καταφεύγῃ στὸ φῶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς λέει, ὅτι εἶναι ἐπιτρεπτὸ νὰ ζητῇ κανεὶς ἀπό το Θεὸ τὴ θεραπεία ἀσθενείας του, μόνο νὰ τὸ πάρῃ ἀπόφαση καὶ τὸ κάνῃ σκοπό του νὰ χρησιμοποιήσῃ τὴ ὑγεία του καὶ τίς δυνάμεις του στὴν ὑπηρεσία τοῦ Κυρίου, καὶ ὄχι στὴ ματαιότητα καὶ τὴν ἁμαρτία. Γιατί διαφορετικά, ἡ θαυματουργικὴ θεραπεία του θὰ τοῦ γίνῃ αἰτία πιὸ μεγάλης καταδίκης· καὶ θὰ τοῦ ἐπιφέρῃ μεγαλύτερη τιμωρία· καὶ στὴν παροῦσα ζωή· καὶ στὴν αἰώνια. Αὐτό μᾶς τὸ εἶχε εἰπεῖ ὁ Κύριος. Ὅταν ἐθεράπευσε τὸν παραλυτικό, τοῦ εἶπε: «ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἶνα μὴ χείρόν τι σοι γένηται»[78].
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατος. Ἔχει εὔκολη ροπὴ στὴν ἁμαρτία. Καὶ ἂν ἀκόμη καὶ ἅγιοι, ποὺ εἶχαν τὸ θεῖο χάρισμα τῶν ἰαμάτων καὶ πλούσια τὴ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὑπέμειναν πειρασμοὺς καὶ ἔπεσαν σὲ ἁμαρτίες, φαντασθῆτε πόσο πιὸ εὔκολα εἶναι δυνατὸ νὰ κάνουν κακὴ χρήση τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ οἱ σαρκικοὶ ἄνθρωποι, ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὰ πνευματικά. Καὶ πράγματι, πολλοὶ ἔκαμαν τὴν χειρότερη κακὴ χρήση. Γιατί, ἐνῶ ἔλαβαν θαυματουργικὰ τὴ θεραπεία ἀπὸ ἀρρώστεια, δὲν τὴν ἐκτίμησαν τὴ θεία δωρεὰ καὶ εὐεργεσία· δὲν ἐσκέφθηκαν, πὼς εἶχαν χρέος νὰ δείξουν μὲ ἔργα τὴν εὐγνωμοσύνη τους· ξανάρχισαν τὴν ἁμαρτωλὴ ζωὴ τους· καὶ μετέβαλαν ἔτσι τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ σὲ ζημία τους· ἀποξενώθηκαν ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ πρόδωσαν τὴ σωτηρία τους.
Ἀκριβῶς, γι᾿ αὐτὸ σπάνια γίνονται ἰάσεις σωματικῶν ἀσθενειῶν. Καὶ ἂς τίς ἔχουν - οἱ ἄνθρωποι μὲ σαρκικὸ φρόνημα - σὲ τόσο μεγάλη ὑπόληψη καὶ ἂς τίς ἐπιθυμοῦν τόσο πολύ! Ζητεῖται κάτι, λέγει ὁ ἀπόστολος, καὶ δέν σᾶς τὸ δίνει ὁ Θεός, ἐπειδὴ δὲν τὸ ζητᾶτε γιὰ πνευματικὴ ὠφέλεια, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ δαπανήσετε σὲ μιὰ ζωὴ φιλήδονη.
Στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους ὁ Θεός, μαζὶ μὲ τὸ χάρισμα τῶν ἰαμάτων ποὺ τοὺς ἔδωσε γιὰ νὰ βοηθηθοῦν στὸ κήρυγμα τοῦ λόγου Του, τοὺς ἔδωσε καὶ θλίψεις καὶ διωγμούς, γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἀφήσῃ νὰ παρασυρθοῦν ἀπὸ αὐτὸ καὶ ἀρχίσουν νὰ ὑπεραίρωνται.
Ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος λέγει: «Ἡ λογικὴ τοῦ Πνεύματος τίς ἀσθένειες τοῦ σώματος καὶ τίς θαυματουργικὲς θεραπεῖες τους τίς βλέπει ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπὸ ὅπως τίς βλέπει τὸ σαρκικὸ φρόνημα.
Τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς θεωρεῖ τίς ἀσθένειες συμφορά, καὶ τὴ θεραπεία τους τὸ πιὸ μεγάλο θαῦμα, τὴν πιὸ μεγάλη εὐεργεσία. Καὶ πολὺ λίγο νοιάζεται γιὰ τὸ ἂν ἡ θεραπεία τοῦ σώματος γίνεται μὲ παράλληλη ὠφέλεια τῆς ψυχῆς ἢ μὲ βλάβη καὶ ζημία τῆς»[77].
Ἡ πνευματικὴ λογικὴ βλέπει ὅτι, καὶ οἱ ἀσθένειες, ἀλλὰ καὶ οἱ θεραπεῖες τους, εἶναι δωρεὲς τῆς ἀγαθότητος καὶ τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Ποιά εἶναι ἡ θεάρεστη καὶ ψυχικὰ ὠφέλιμη στάση στὶς δυὸ αὐτὲς περιπτώσεις, ὁ ἄνθρωπος τὸ μαθαίνει, ὅταν καταφεύγῃ στὸ φῶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς λέει, ὅτι εἶναι ἐπιτρεπτὸ νὰ ζητῇ κανεὶς ἀπό το Θεὸ τὴ θεραπεία ἀσθενείας του, μόνο νὰ τὸ πάρῃ ἀπόφαση καὶ τὸ κάνῃ σκοπό του νὰ χρησιμοποιήσῃ τὴ ὑγεία του καὶ τίς δυνάμεις του στὴν ὑπηρεσία τοῦ Κυρίου, καὶ ὄχι στὴ ματαιότητα καὶ τὴν ἁμαρτία. Γιατί διαφορετικά, ἡ θαυματουργικὴ θεραπεία του θὰ τοῦ γίνῃ αἰτία πιὸ μεγάλης καταδίκης· καὶ θὰ τοῦ ἐπιφέρῃ μεγαλύτερη τιμωρία· καὶ στὴν παροῦσα ζωή· καὶ στὴν αἰώνια. Αὐτό μᾶς τὸ εἶχε εἰπεῖ ὁ Κύριος. Ὅταν ἐθεράπευσε τὸν παραλυτικό, τοῦ εἶπε: «ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἶνα μὴ χείρόν τι σοι γένηται»[78].
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατος. Ἔχει εὔκολη ροπὴ στὴν ἁμαρτία. Καὶ ἂν ἀκόμη καὶ ἅγιοι, ποὺ εἶχαν τὸ θεῖο χάρισμα τῶν ἰαμάτων καὶ πλούσια τὴ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὑπέμειναν πειρασμοὺς καὶ ἔπεσαν σὲ ἁμαρτίες, φαντασθῆτε πόσο πιὸ εὔκολα εἶναι δυνατὸ νὰ κάνουν κακὴ χρήση τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ οἱ σαρκικοὶ ἄνθρωποι, ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὰ πνευματικά. Καὶ πράγματι, πολλοὶ ἔκαμαν τὴν χειρότερη κακὴ χρήση. Γιατί, ἐνῶ ἔλαβαν θαυματουργικὰ τὴ θεραπεία ἀπὸ ἀρρώστεια, δὲν τὴν ἐκτίμησαν τὴ θεία δωρεὰ καὶ εὐεργεσία· δὲν ἐσκέφθηκαν, πὼς εἶχαν χρέος νὰ δείξουν μὲ ἔργα τὴν εὐγνωμοσύνη τους· ξανάρχισαν τὴν ἁμαρτωλὴ ζωὴ τους· καὶ μετέβαλαν ἔτσι τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ σὲ ζημία τους· ἀποξενώθηκαν ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ πρόδωσαν τὴ σωτηρία τους.
Ἀκριβῶς, γι᾿ αὐτὸ σπάνια γίνονται ἰάσεις σωματικῶν ἀσθενειῶν. Καὶ ἂς τίς ἔχουν - οἱ ἄνθρωποι μὲ σαρκικὸ φρόνημα - σὲ τόσο μεγάλη ὑπόληψη καὶ ἂς τίς ἐπιθυμοῦν τόσο πολύ! Ζητεῖται κάτι, λέγει ὁ ἀπόστολος, καὶ δέν σᾶς τὸ δίνει ὁ Θεός, ἐπειδὴ δὲν τὸ ζητᾶτε γιὰ πνευματικὴ ὠφέλεια, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ δαπανήσετε σὲ μιὰ ζωὴ φιλήδονη.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Α Γ Ι Ο Υ Ι Γ Ν Α Τ Ι Ο Υ Μ Π Ρ Ι Α Ν Τ Σ Ι Α Ν Ι Ν Ω Φ Ε Π Ι Σ Κ Ο Π Ο Υ
Σ Τ Α Υ Ρ Ο Υ Π Ο Λ Ε Ω Σ
«Θ Α Υ Μ Α Τ Α Κ Α Ι Σ Η Μ Ε Ι Α»
(ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΠΡΕΒΕΖΑ 2000)
Βιβλιογραφία
[76] Πατερικὸν κατ᾿ ἀλφάβητον.
[77] Ἰσαὰκ Σύρου, Λόγος 34.
[78] Ἰωάν. 5, 14._
________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου