Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΙΜΗΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ

Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Τα πνεύματα μέσα στην μικρή συνοδεία των μοναχών ήταν πολύ ηλεκτρισμένα. Η κατάσταση δεν έπαιρνε άλλο.

Μάλλον είχε έλθει η ώρα να πάρει ο πειρασμός πόδι από τον τόπο τους. Να πάει οπουδήποτε αλλού, μόνος η έστω με άλλους που τα κριτήριά τους όμως θα ήταν πολύ πιο κάτω από τα δικά τους. Όχι μόνο τους προκαλούσε με την στάση του, αλλά γινόταν και πολύ κακό παράδειγμα για τους διάφορους προσκυνητές που τύχαινε να περάσουν από εκεί και να βρεθούν μάλιστα σε κάποια αγρυπνία τους. Η κακή εικόνα του αντανακλούσε σε όλους τους. Τι θα λέγανε και γι αυτούς;

Η ποιμαντική του προσώπου

Από το Γεροντικό

 

«Ένας αδελφός ήλθε στον Αββά Ποιμένα και του λέγει: «Σπέρνω το χωράφι μου και κάνω απ’ αυτό ελεημοσύνη». 

 

Του λέγει ο γέρων: «Καλά κάνεις». Και έφυγε με προθυμία και αύξησε την αγάπη. 

 

Και άκουσε ο Αββάς Ανούβ τον λόγο και λέγει στον Αββά Ποιμένα: «Δεν φοβάσαι τον Θεό, έτσι μιλώντας στον αδελφό;» και σιώπησε ο γέρων.

 

Ύστερα από δυο μέρες, φώναξε ο Αββάς Ποιμήν τον αδελφό και του λέγει, ενώ άκουε ο Αββάς Ανούβ: «Τι μου είπες προχθές; Γιατί είχα αλλού τον νου μου». 

ΑΒΒΑΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ: "ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ".

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι´
Περὶ διακρίσεως 

 

83. Ἕνας ἀδελφὸς συμβουλεύθηκε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Διέπραξα -εἶπε- μεγάλη ἁμαρτία καὶ θέλω νὰ μπῶ σὲ κανόνα μετανοίας γιὰ τρία χρόνια».

Καὶ ὁ Γέροντας τοῦ λέει:

«Πολύ εἶναι».

«Μήπως γιὰ ἕνα χρόνο;» ρωτάει ὁ ἀδελφός.

«Πολύ εἶναι» ἀπαντᾷ πάλι ὁ Γέροντας.

Αὐτοὶ ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ εἶπαν: