Ἡ ἐποχὴ τῶν διωγμῶν τῶν πρωτοχριστιανικῶν χρόνων εἶναι ἡ πλέον ἡρωικὴ περίοδος τῆς Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία ἀνέδειξε μέγα νέφος καλλίνικων Μαρτύρων. Ἀπέρριψαν τὴν εἰδωλολατρία, ὄρθωσαν τὸ ἀνάστημά τους στοὺς ἰσχυροὺς διῶκτες τους καὶ ὁμολόγησαν τὴν πίστη τους στὸ Χριστό, χύνοντας τὸ ἅγιο αἷμα τους καὶ δίνοντας τὴ ζωή τους γιὰ Ἐκεῖνον. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε ὁ μεγαλομάρτυς Προκόπιος.
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ σκληροῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (285-305). Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Χριστόφορος καὶ ἦταν ἔνθερμος Χριστιανός, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ μητέρα του Θεοδοσία, ἡ ὁποία ἦταν φανατικὴ εἰδωλολάτρισσα. Τὸ ἀρχικό του ὄνομα ἦταν Νεανίας. Ἔχασε δυστυχῶς ἐνωρὶς τὸν πατέρα του καὶ ἔτσι τὴν ἀνατροφὴ του ἀνάλαβε ἡ μητέρα του, μεγαλώνοντάς τον ὡς εἰδωλολάτρη.
