Ἀπόστολος Σαραντίδης: 1453 Αὐτοπροαιρέτως

τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη

«Τὸ δὲ τὴν Πόλιν σοὶ δοῦναι οὔτ᾿ ἐμὸν ἐστιν

οὐτ᾿ ἄλλου τινὸς τῶν οἰκούντων ἐν τῇ πόλει ταύτῃ·
 

κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως

ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν.»


Κωνσταντῖνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Ἐκλογές 2023, Συμμετοχή, Ἀποχή, Ἀφωνία.

Σχόλιο Πᾶνος: Ἡ δημοσίευση αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου δὲν ἔχει ἀπολύτως κανέναν σκοπὸ ἀπὸ τὸ ἱστολόγιό μας νὰ παροτρύνη κάποιον/α στὸ νὰ ψηφίσῃ ἤ ὄχι.

Γιὰ τὸν σκοπὸ τῆς ἀναρτήσεως αὐτῆς, διαβᾶστε παρακαλῶ ἐδῶ: Ψηφίζουμε ἤ ἀπέχουμε;

____________________________________

τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη

1.  Ἐκλογές

Ἐκλογὲς στὸν ἑλληνικὸ κοινοβουλευτισμὸ τοῦ 2023. Ἀμφιλεγόμενες ἀντικρουόμενες ἀντιπαραθέσεις κομμάτων ἀλλὰ καὶ ἀπόψεων περὶ συμμετοχῆς ἢ μὴ στὸ ἐκλογικὸ γίγνεσθαι, στημένο παιχνίδι κατ᾿ ἄλλους. Θὰ γίνη προσπάθεια μὲ δοκιμιακὴ γραφὴ σύντομα νὰ προσεγγιστῆ τὸ θέμα ὅσο πιὸ ἀποστασιοποιημένα, καὶ μὲ ὅρους πολιτικῆς κοινωνιολογίας καὶ ἱστοριογραφίας ἀπὸ τὴν ἕως τώρα ἐμπειρία καὶ γνώση.

2.  Ὁ διαχωρισμός

Κατ᾿ ἀρχὰς τὸ πολιτικὸ φαινόμενο τῆς πολιτικῆς ἀπὸ τὴν ὀργάνωση τῶν πρώτων θηρευτικῶν κοινωνιῶν πρὸ χιλιετιῶν τὸ ὁποῖο φθάνει σὲ μιὰ βραχεῖα κορύφωση στὴν Ἀθηναϊκὴ Δημοκρατία τοῦ Περικλέους, οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὸν φυτευτὸ Βρετανικὸ κοινοβουλευτισμὸ ἀλλὰ καὶ τὸν φράγκικο διαχωρισμὸ τῶν parties σὲ δεξιά, κεντρῶα καὶ ἀριστερὰ σύμφωνα μὲ τὸν προσανατολισμὸ τῆς θέσεως στὰ βουλευτικὰ ἕδρανα ἀρχικά, μὲ τὸν βλακώδη διαχωρισμὸ σὲ πολιτικὲς τάξεις τῶν πολιτῶν ἀργότερα σὲ στεγανὰ πλαίσια. Ἐγκεφάλων ποὺ ἐπέτρεψαν στὴ γλῶσσα τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης νὰ εἰσχωρήσουν ἀκόμη καὶ πολιτικὲς ἔννοιες «Ξεβράκωτων», τῶν Sans-Culottes. Ἐδῶ φαίνεται καθαρὰ ὁ ἀντικατοπτρισμὸς τῶν τάξεων στὸ μετέπειτα μαρξιστικὸ Κεφάλαιο. Ἡ ἰδέα ὅμως εἶναι ἡ ἴδια ἀπὸ τὸν 18ο αἰῶνα στὴ γένεση τῶν πρώτων προεπαναστατικῶν θεοσοφιστικῶν Λεσχῶν στὰ τεκτονικὰ μεσαιωνικὰ πρότυπα, ποὺ παίρνει θεωρητικὴ ὑπόσταση τον 19ο καὶ προσπαθεῖ νὰ ἐφαρμοστῇ ἐπὶ τοῦ πρακτέου στὴν ἀρχὴ τοῦ 20οῦ μὲ τὴν Ὀκτωβριανὴ ἐπανάσταση καὶ μάλιστα ἐπὶ Ρωσικοῦ ἐδάφους στὸ ὁποῖο ἀπουσιάζει ἡ βιομηχανοποίηση.

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Λόγος Ἕλληνα Ἀρχιεπισκόπου

Στὶς 24/3/1943 ὁ κατοχικὸς πρωθυπουργὸς Λογοθετόπουλος διὰ τοῦ Γενικοῦ Γραμματέα του, ἀποστέλλει εἰς τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ μετέπειτα ἀντιβασιλέα Δαμασκηνό - ὁ ὁποῖος εἶναι ἐξάδελφος τοῦ πάππου μου ἐκ μητρός -  μία ἐπιστολὴ ζητῶντας του καὶ ἀνακοινώνοντάς του, ἡ ἑορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου νὰ μὴν ἑορτασθεῖ λόγῳ τῶν ἀνωμάλων συνθηκῶν οὔτε νὰ ἀναγνωσθοῦν ἐκκλησιαστικὲς ἐγκύκλιοι, καθιστῶντας τὸν ἴδιον ὑπεύθυνο ἀλλὰ καὶ κάθε ἐφημέριο ποὺ θὰ παρακούσει.

Τὸ ἐθνικὸ ἔργο τοῦ Δαμασκηνοῦ τεράστιο. Δὲν εἶναι τῆς παρούσης.

Τὸ γράμμα αὐτὸ ἐπιστρέφεται στὸν ἀποστολέα του δίχως κἂν πρωτόκολλο, μὲ τὸ ἑξῆς σημείωμα:

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Διευκρινήσεις - Μετά μίαν καί δευτέραν δεκαετίαν ἁπλά πρός μή σκεπτομένους καί ἀκηδείς.

τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη

 

Ὁ π. Ἀ. Γκοτσόπουλος 8 μῆνες φυλακή, ὁ π. Ἀ. Στυλιανάκης ὑπόδικος, ὁ π. Σ. Καρπαθίου διώκεται, ὁ Στέφανος Δαμιανίδης ἀθῶος ἀλλὰ ὁ εἰσαγγελέας ἄσκησε ἀναίρεση καὶ θὰ ξαναδικαστεῖ, νέοι καὶ ὄχι μόνο, πεθαίνουν ξαφνικὰ κατὰ χιλιάδες καθημερινὰ σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Κατὰ τ᾿ ἄλλα, «Δὲν ξέρω ἂν τὸ προσέξατε ἀλλὰ εἴμαστε μιὰ ὡραία ἀτμόσφαιρα... εἴμαστε!». Δηλαδὴ ὀρθόδοξοι. Τῆς ποιᾶς ὀρθοδοξίας; - Τοῦ μυαλοῦ. Ἡμῶν,  ὑμῶν καὶ αὐτῶν. Ποίων;

Ἄν ἀκούσει κάποιος κάποιες δημόσιες συζητήσεις κάπου, θὰ καταλάβει τί ζημία ἔχουν κάνει καὶ κάνουν αὐτοὶ καὶ οἱ ὅμοιοί τους γιὰ τοὺς λεγόμενους ἀποτειχισμένους καὶ ἔχουν καὶ κάποιο δίκιο μὲ τὴ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ. Ἁπλὰ ἀρνοῦνται τὴν ἔννοια τῆς πραγματικῆς ἀποτείχισης. Λόγῳ ἐγωισμοῦ, ὄχι ἄγνοιας. Διότι τοὺς ἔχουν ἐξηγηθεῖ τὰ πάντα ἀναλυτικά.

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Τρεῖς Ἱεράρχες - Ἰδέα καὶ πράξη

τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη 

Ὁ ὀρθόδοξος κόσμος τιμᾷ κάθε Ἰανουάριο τοὺς ἀδάμαντες τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας καὶ τὰ διαχρονικὰ πρότυπα τῆς Παιδείας τοῦ Γένους μας. Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
 

Πρότυπα ἀξεπέραστα, ἰδιαίτερα σήμερα ποὺ τὸ ἄχρονο Νόημα ὡς ἡ μόνη ἔτυμη (ἀληθὴς) ἔννοια ἐξανεμίζεται μὲς στὴν ἀνέτυμη γραμμικὴ χρονολόγηση στὴν ταύτιση μὲ τὴν ἀναπαράστασή του, περιορίζοντάς την χωρὶς νὰ εἶναι θεραπευτικὴ τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης στοὺς εὐμετάβλητους καὶ τυχαίους κανόνες διακίνησης πολυώνυμων κενῶν σημείων χάριν μιᾶς ὠφελιμιστικῆς χρησιμοθηρίας τῆς διδαχῆς καὶ τοῦ ἀνυπότακτου χαρακτῆρα τῆς πραγματικότητας.

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Ζωντανή ἐλπίδα

«Τὸ ἐπ' ἐμοί, ἐνόσῳ ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ  σοφρονώ,
δὲν θὰ παύσω πάντοτε, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τον
Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ' ἔρωτος τὴν φύσιν,
καὶ νὰ ζωγραφὼ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ ἤθη.»
Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης

 

τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη

 

Τὸ πολιτικὸν καὶ κοινωνικὸν κλίμα εἰς ὅλην σχεδὸν τὴν ἑλληνικὴν ἐπικράτειαν βαρύ, ρευστὸν καὶ μὴ προσδιορίσιμον λίαν. Κατὰ μερικοὺς ἀνέλπιδον καὶ μὴ ἀναστρέψιμον. Τὰ πικρὰ λόγια ἴσως ἀργότερα θὰ κληθοῦν νὰ περιγράψουν ἢ καὶ νὰ ἁπαλύνουν ὅσον αὐτὸ θὰ ἦτο δυνατὸν καὶ ἐφικτὸν μίαν τραγωδίαν ἴσως ἐκ τῶν χειροτέρων ἥτις θὰ βιώσει ὁ μακάριος ἀκόμη ἕλλην πολίτης. Εὐχόμεθα διὰ τὸ καλύτερον καὶ διὰ τὴν ὁμαλοτέραν πορείαν ἂν καὶ σχεδὸν ὅλα καταδεικνύουσι τὸ ἀντίθετον. Σὲ κάθε περίπτωσιν ἡ ἐλπὶς πάντοτε ἀποθνήσκει τελευταῖα ἐκτὸς ἐὰν ἐπιχειρεῖς νὰ ταριχεύσεις ἕνα πρὸ πολλοῦ συντελεσμένον πτῶμα σκυλευόμενον ἤδη ἐξ᾿ ἀγρίων ἁρπακτικῶν. Διὰ τὸν ἀληθινὸν μέτοχον ὅμως τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου τὸ βαθύτερον σκότος εἶναι ὀλίγον πρὶν ἀπὸ τὴν αὐγὴν καὶ τὴν ἐπί-ἀνά-ἰστατικὴν πλήρως ἀναθεωρητικὴν μεταστροφικὴν μετά-νόηση παρελθόντων ἁμαρτημάτων, ἀστοχιῶν οὕτως εἰπεῖν κατὰ τὴν κυριολεκτικὴν ἀπόδοσιν, εἴτε ἐξ᾿ ἀμελείας εἴτε ἐκ πρὸ μελέτης μὲ ἐνδεχόμενον δόλον καὶ μάλιστα κατὰ συρροήν. Τὸ ἀνωτέρω οὐδόλως ἀπαλλάσσει τοὺς φυσικοὺς καὶ ἠθικοὺς αὐτουργοὺς τῆς ἀνομίας οἱ ὁποῖοι τὸ πιθανότερον θὰ ἦτο νὰ νίπτουν τὰς χεῖρας των, ἐκβαλλόμενοι τὴν εὐθύνην εἰς ἀλλήλους μὴν ἔχοντας τόπον νὰ σταθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνικὴν κατακραυγὴν καὶ τυφλὴν βίαν καὶ ὀργήν. Ἐδῶ θὰ ταίριαζε ἐπακριβῶς μεταφορικῶς τὸ γνωστὸ τοῖς πᾶσι, «Μετὰ τὴν ἀπομάκρυνσιν ἐκ τοῦ ταμείου οὐδέν λάθος ἀναγνωρίζεται».

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Ὅσο ὁ χρόνος τελειώνει καφενεῖο καί ταβέρνα

τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη

 

Ἕνας Ἕλληνας ὅπου κι ἂν βρίσκονταν παλαιά, τὴ σχέση του μὲ τὸν χρόνο τὴν ἐπένδυε μὲ χρώματα ἀθανασίας. Ἀγαπημένος μῦθος καὶ παραμύθι συνάμα, τῆς μάνας καὶ τῆς γιαγιᾶς γιὰ νὰ μπολιάζεται ἡ συνέχεια τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς συνύπαρξης, τὸ ἀθάνατο νερὸ ποὺ ψάχνει ὁ πρίγκιπας στὸ λημέρι τοῦ κακοῦ δράκου. Κάπως ἔτσι ἦταν τὸ πρῶτο ἄκουσμα. Στὴ συνέχεια δὲν ἄλλαξαν καὶ πολὺ τὰ πράγματα. Τὸ πλαίσιο σχεδὸν τὸ ἴδιο ὅσο κι ἂν δείχνει σήμερα διαφορετικό.
 

Μεγαλώνοντας, δύσκολα συνειδητοποιήσαμε ὅτι τὸ νερὸ θὰ μποροῦσε νὰ περιεῖχε καὶ ἁλάτι θαλασσινό. Χρειάζεται διδασκαλία. Νερὸ κι ἁλάτι μέσα στὸν χρόνο. Στὸν χρόνο ποὺ κάποτε περνάει ἀργὰ καὶ κάποτε γρήγορα. Πότε ἁπαλὰ καὶ πότε δυνατά. Ἀρκεῖ νὰ σταθεῖς γιὰ ἕνα ὁλόκληρο λεπτὸ μπροστὰ σὲ ἕναν τοῖχο ὁλομόναχος σὲ περίοδο ἔντασης. Τότε ἴσως νὰ διαφαίνεται μιὰ διαφορὰ ὡς σκιώδη προβολὴ ἀπὸ ἄλλη διάσταση. Σὰν σφαιρικὴ βύθιση σὲ δισδιάστατο ἐπίπεδο. Σὰν κυκλικὴ ἐπαναφορά.

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Ἀντί εὐχῶν

 Δοκίμιο σύντομης σπονδυλωτῆς ἀντισυμβατικῆς προσέγγισης τοῦ Δωδεκαήμερου

τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη

1.   Ἀλλοτρίωση
Ἡ βίαια καὶ ἐπιτυχὴς προσπάθεια αἰώνων εἰσαγωγῆς ἰδεολογίας, ἀλλοτρίωσε καὶ θρησκειοποίησε  τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀλήθεια, μὰ ποτὲ δὲν κατάφερε νὰ κατακερματίσει τὴ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διότι ἐκ φύσεώς Της «καὶ πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Αὐτὸ ποὺ στὴν πραγματικότητα πέτυχαν, ἦταν ὁ κακοήθης νεοπλασματικὸς πολλαπλασιασμὸς ἀντορθόδοξων αἱρετικῶν «ἐθνοφυλετικῶν» παρασυναγωγῶν στὸ ὄνομα ἑνὸς ἀλλοιωμένου καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀνύπαρκτου Χριστοῦ ποὺ δὲν σώζει ἀπὸ τὴν πτώση, κατὰ κανόνα ὑποταγμένων στὶς σκοπιμότητες τοῦ κρατικοῦ ἐθνικισμοῦ. Κλειδὶ στὴν κατανόηση, ἡ πτώση.

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Ὁδοιπορικὸ μνήμης

τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη

 

Πάντοτε μὲ διακατεῖχε ἕνα μυστικὸ συναίσθημα ὅταν περνοῦσα τὰ σύνορα ἀπὸ τοὺς Κήπους τοῦ Ἕβρου πρὸς τὴ γειτονικὴ χώρα.

Ἴσως νὰ φταίει ὁ ἀπέραντος κόκκινος σημαιοστολισμὸς τῶν πάντων σὰν νὰ θέλουν νὰ πείσουν τοὺς ἑαυτούς τους ὅτι τὰ ἐδάφη ἐκεῖνα τοὺς ἀνήκουν. Μὰ δέν τοὺς τὸ ἀμφισβήτησε  καμία ἑλληνικὴ κυβέρνηση 100 χρόνια τώρα.

Ἴσως τὰ χιλιάδες πορτραίτα, ἀγάλματα, προτομές, μέχρι καὶ ἀνάγλυφη πλαγιὰ βουνοῦ, τοῦ Κεμάλ. Προσωπολατρία ποὺ φθάνει στὰ ἄκρα, χαρακτηριστικὴ σταθερά τῶν μονοφυσίτικων καθεστώτων τῆς Ἀνατολῆς ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Συγκρητισμός

Ἀπὸ τίς μασονικὲς ἀναδενδράδες στὸν συγκρητιστικὸ θεωρητισμὸ τῆς ἀνοησίας

τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη

 

Ἡ Πατριαρχικὴ ἐγκύκλιος τοῦ 1902 τοῦ μασόνου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄ περὶ τὴν ἐν χριστιανικὴ ἀγάπῃ σχέση καὶ προσέγγιση τῶν δύο μεγάλων τοῦ χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδων, τοῦ εἰδωλικοῦ Καθολικισμοῦ καὶ εἰκονομαχικοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὑπῆρξε ἡ μασονικὴ βάση πάνω στὴν ὁποία στηρίχθηκε τὸ 1924 ἐπὶ τοῦ ἐπίσης ἀρχιμασόνου Μελετίου Μεταξάκη ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου, πυροδοτῶντας τὸ πρῶτο μεγάλο ὀρθόδοξο σχίσμα καὶ μετρῶντας ἔκτοτε ἐπίσημα τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Ἡ ἀμφισβήτηση, ἡ οὐτοπία καί ὁ ὑποθετικός λόγος τῆς πολιτικῆς

τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη

 

Ἐγίγνετό τε λόγῳ μὲν δημοκρατία, ἔργῳ δὲ ὑπὸ τοῦ πρώτου ἀνδρὸς ἀρχή

 

Ἄν στὰ βασικὰ γνωρίσματα τῆς καθολικότητας, τῆς αὐτοτέλειας, τῆς ὀργάνωσης καὶ τῆς συλλογικῆς ταυτότητας τῶν ἀνθρώπινων κοινωνιῶν προσθέσουμε καὶ τὴν ἀμφισβήτηση, τότε θὰ ἔχουμε τὴ γένεση τοῦ πολιτικοῦ φαινομένου ὡς τὴν ὕστερη ἀπόπειρα τῶν ὀργανωμένων κοινωνιῶν, τῶν πολιτικὰ ἀριστοτελικῶν προσώπων νὰ προτείνουν λύσεις σὲ προβλήματα κοινωνικῆς συμβίωσης πρὸς τίς ὁμάδες ἐξουσίας ἀπὸ τίς ὁποῖες νοιώθουν τὴ στοιχειώδη ἀσφάλεια ὅτι δὲν θὰ θιγοῦν θεμελιώδη ἀνθρώπινα δικαιώματά τους.
 

Ἀφοῦ ἡ ἀμφισβήτηση ἀποτελεῖ βασικὸ δόγμα στὴν οὐσία τῆς πολιτικῆς ὅπως αὐτὴ εὐδόκησε στὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ πολιτικὸ στερέωμα, ὁ οὐτοπικὸς καὶ ὑποθετικὸς χαρακτῆρας της στὴ σύγχρονη κομματικὴ δημοκρατία τείνει νὰ δημιουργήσει τίς προϋποθέσεις ἐκεῖνες ποὺ χρειάζεται κάθε πολιτικὸς ἀναλυτὴς καὶ ἐνεργὸς πολίτης γιὰ νὰ διερευνήσει αἴτια καὶ καταστάσεις στὴν πολιτικὴ ὅπως αὐτὴ ἐμφανίζεται στὸν σύγχρονο κόσμο. Ἔτσι τὸ σύνολο τῶν προτάσεων καὶ ὁ τρόπος, κυρίως ἐπιτυχοῦς ὑλοποίησής τους γιὰ τὴ λύση δεδομένων κοινωνικῶν προβλημάτων κατατάσσει τὴν πολιτικὴ στὸν χῶρο τῆς τέχνης τοῦ ἐφικτοῦ ἡ ὁποία ὅμως ὅπως κάθε αὐτοτελὴς τέχνη, πέραν τοῦ ἐφικτοῦ τὸ ὁποῖο ἐκλαμβάνεται ὑποκειμενικά, ἐμπεριέχει καὶ τὸ στοιχεῖο τῆς οὐτοπίας ὅταν οἱ προτεινόμενες λύσεις κινοῦνται ἔξω ἀπὸ τίς «πραγματικὲς» δυνατότητες ἑνὸς κοινωνικοῦ συστήματος, πέρα ἀπὸ τίς πολιτισμικὲς ἀντοχὲς τῆς ἰδιαιτερότητας τῶν θεσμῶν, τῆς συλλογικότητας καὶ τῆς ἰδιαιτερότητας τῆς τέχνης, σὲ πλήρη σχεδὸν ἐναρμόνιση μὲ τὴ μεταφυσική. Ἄλλωστε ἡ μεταφυσικὴ μπορεῖ νὰ παραγάγει πολιτισμὸ ἄρα καὶ πολιτικὴ ὡς μίμηση τοῦ ὄντως ὑπαρκτοῦ καὶ ἄθλημα ἀληθείας καὶ ἀρετῆς.

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Ὁ κυβερνήτης

 

 τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη

Ἄλλη μιὰ θλιβερὴ ἐπέτειος αὐτὲς τίς ἡμέρες ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ θὰ εὐχόταν ὁ γνώστης τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς ἱστορίας, νὰ μὴν ὑπῆρχε ποτέ. Ἡ δολοφονία τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια (9 Ὀκτωβρίου/27 Σεπτεμβρίου 1831). Τοῦ μεγαλύτερου, μοναδικοῦ, πρώτου καὶ τελευταίου ὀρθόδοξου πολιτικοῦ τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας. Ἡ πολιτικὴ δολοφονία καὶ μάλιστα τὴ στιγμὴ τῆς κυριακάτικης εἰσόδου του στὸν ναό, ἀπὸ τίς χειρότερες στιγμὲς στὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ ποὺ ἂν δὲν συνέβαινε, ὅλη ἡ μετέπειτα ἱστορικὴ πορεία τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους θὰ ἦταν ἀπαλλαγμένη ἀπὸ πολλὰ δεινά.
 

Ἔκτοτε, στὸ μεταπρατικὸ μετεπαναστατικὸ ἑλληνικὸ παρακμιακὸ κρατίδιο οἱ ξένες δυνάμεις φρόντιζαν ὥστε ὅλοι οἱ πολιτικοὶ νὰ εἶναι συμβατοὶ μὲ τὰ συμφέροντά τους καὶ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἀποκομμένη ἀπὸ τὴ ζωηφόρο βιωματική της παράδοση. Ὁ σκοπὸς καὶ ὁ στόχος σήμερα τοὐλάχιστον, προφανέστατος.
 

Ὁ κυβερνήτης ποὺ δὲν πῆρε ἀκόμη τὴ θέση ποὺ δικαιωματικά τοῦ ἀνήκει καὶ ποὺ πολλὰ θὰ εἴχαμε νὰ διδαχθοῦμε ἂν στρέφαμε σὲ αὐτὸν τὴ σκέψῃ καὶ ὄχι σὲ «φίλους» ποὺ μᾶς παρουσιάζονται «λόγῳ μὲν ἐν ὀνόματι τοῦ δικαίου, ἔργῳ δὲ ἐν ὀνόματι τοῦ συμφέροντος».

Γενοκτονία: Η τελευταία και η πρώτη

 

του Απόστολου Σαραντίδη

 

Ενθυμούμαι την προ εικοσιπενταετίας περίπου επίσκεψη στην πόλη της Καβάλας δύο γυναικών, μιας υπέργηρης κυρίας και της κόρης της προερχόμενες από τις Ηνωμένες Πολιτείες που δεν μιλούσαν καθόλου σχεδόν τα ελληνικά, δήλωναν όμως Ελληνίδες και δη Πόντιες.

 

            Ο τύπος ενδιαφέρθηκε και τις ακολούθησε τότε στην επίσκεψή τους σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας και μάλιστα στον Δήμο και στην τότε Νομαρχία Καβάλας, οι επικεφαλής των οποίων ετίμησαν στο πρόσωπό τους και ιδιαίτερα της γιαγιάς την τελευταία γιαγιά όλων των Ποντίων, την αρχόντισσα του Πόντου όπως εγράφη, τη Σάνο Χάλο ή Ευθυμία Βαρυτιμίδου του Χαραλάμπους, σύζυγο Αβραάμ Χάλο.

 

            Στην πραγματικότητα επρόκειτο για την τελευταία επιζήσασα μιας γενοκτονίας. Αυτό που αργότερα και η ίδια έμαθε να γίνεται λόγος για γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού και που σήμερα γνωρίζουμε άριστα ότι η δεκάχρονη Ευθυμία τότε ήταν από τους ελάχιστους επιζήσαντες από την κορύφωση μιας οργανωμένης και από δεκαετίες μεθοδευμένης γενοκτονικής εξόντωσης του συνόλου των χριστιανικών μικρασιατικών πληθυσμών, Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων.

Ἀπόστολος Σαραντίδης: 1922 (Μικρασιατικὴ καταστροφή)

Οκτακόσια πενήντα ένα χρόνια πορείας προς την άλωση

(1071 – 1176- 1204 – 1453 - 1922)

του Απόστολου Σαραντίδη*

Συμπληρώθηκαν εκατό (100) χρόνια από τη μεγίστη τραγωδία, την άφραστη καταστροφή που υπέστη ο ελληνισμός στην πεντακισχιλιετή ιστορική του πορεία. Μικρασιατική καταστροφή. Δύο λέξεις που συμπυκνώνουν το ανείπωτο δράμα του σύγχρονου ελληνισμού, μέσα από μιαν αναπότρεπτη αλυσίδα ιστορικών γεγονότων. Γεγονότων με την καταλυτική άλωση της Πόλης και τη Φραγκοκρατία το 1204, δίχως να λησμονούμε το Μαντζικέρτ του 1071 και το Μυριοκέφαλο του 1176, όπου με το σπάσιμο των δύο αυτών μετώπων κατακλύζεται η Μικρασιατική ενδοχώρα από τους Σελτζουκίδες και που συνεχίστηκαν με την αναπόφευκτη και αναμενόμενη πλέον άλωση του 1453, η οποία παραδόξως αντί να εκδιώξει, ενδυνάμωσε το ελληνικό στοιχείο στον Μικρασιατικό χώρο συνεχίζοντας και βαθαίνοντας μια μοναδική πολιτιστική κληρονομιά και διαφορά. Η ουσιαστική όμως άλωση πραγματοποιείται το 1922.

Ἀπόστολος Σαραντίδης: Απορία

407 απορίες

του Απόστολου Σαραντίδη

Δημοσιεύθηκε με ημερομηνία 6/8/2022 "Επιστολή Τετρακοσίων Επτά (407) Ορθοδόξων Χριστιανών της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου" για την επίσκεψη Επιφανίου. 

Απορία: Την επιστολή για ποιον ακριβώς λόγο την απέστειλαν τώρα; Σε τι εξυπηρετεί όταν το θηρίο, έρχεται; Αυτή, γίνεται υποτίθεται αποτρεπτικά. Είχαν προ μηνός οι υπεύθυνοι, επιστολή διαμάντι - όχι του γράφοντος - την οποία απέρριψαν  επειδή περιείχε τμήμα της επιστολής του γέροντα Γαβριήλ που είχε από τον γέροντα τον θεολογικό όρο «αποτείχιση» της ΑΒ Συνόδου του Μ. Φωτίου του 861 και αναφέρονταν και στις διώξεις ιερέων από τον επίσκοπο. Το αιρετικό αφήγημα δηλαδή του εκτός εκκλησίας και της κατάκρισης. Από κει και πέρα είναι άξιοι της μοίρας τους και των πνευματικών τους! Και καλούν τώρα τον Στέφανο Καβάλας να ματαιώσει την επίσκεψη που ανακοινώθηκε μαζικά με όλους τους άρχοντες με τυμπανοκρουσίες;

Μετά από τη χαρά που ένιωσαν, λέξη άλλη για τον παναιρετικό Πατριάρχη που κατεδαφίζει με μανία την Ορθοδοξία και τον αρχιεπίσκοπο συνεργάτη κυβερνητικών που κάποιοι τους λεν και γενοκτόνους! Απλά, το πληροφορήθηκαν. Ύστερα τι; Κι η χαρά τους ως πού φθάνει; Αν δηλαδή έρχονταν μόνο Βαρθολομαίος και Ιερώνυμος θα είχαν πολλή χαρά.