Σάββας Ἠλιάδης: Ἡ ἀρετὴ τῶν γονέων ὠφελεῖ τὰ παιδιά τους

Εὐγενίου Βούλγαρη (1716-1806) – «ΑΔΟΛΕΣΧΙΑ ΦΙΛΟΘΕΟΣ»
(Ἀπόδοση: Θεοδόσης Σπεράντσας)

 

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης 

 

Ἐπίκαιρος ὅσο ποτὲ ἄλλοτε ὁ Διδάσκαλος τοῦ Γένους Εὐγένιος Βούλγαρης. Μὲ τὸ κείμενο αὐτὸ στοὺς σημερινοὺς χαλεπέστατους καιρούς, σὰν νὰ ζῇ τὸ σήμερα, ἂν καὶ ἔζησε τὸν 18ο αἰῶνα, ἀπευθυνόμενος στοὺς γονεῖς, διδάσκει διὰ τῆς Ἁγίας Γραφῆς, παρηγορεῖ καὶ τρέφει μὲ ἐλπίδα συνάμα τὶς ψυχὲς ποὺ ἀγωνιοῦν γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν τους. Μπαίνει στὸ κλίμα τῆς ἐποχῆς καὶ μὲ διάκριση ἀρίστου διδασκάλου συμβουλεύει, δίχως ἀκρότητες, παρακινῶντας τὸ φιλότιμο τοῦ Ρωμιοῦ, ὥστε νὰ παλέψει, νὰ γίνῃ τὸ παράδειγμα, γιὰ νὰ μεταδώσῃ στοὺς ἐπιγόνους του τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς ζωῆς. Μιὰ καλὴ εὐκαιρία, γιὰ τοὺς γονεῖς καὶ τὶς νέες ἀποφάσεις γιὰ ἀνανέωση, τώρα μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νέας χρονιᾶς:
 

Ἡ θεία Γραφὴ διαλαλεῖ θαυμάσια τὴν δικαιοσύνη τοῦ Νῶε: «ὁ Νῶε ἦταν ἄνθρωπος δίκαιος καὶ τέλειος... ὁ Νῶε εἶχε τὴν συμπάθεια τοῦ Θεοῦ... ὁ Θεὸς ἦταν εὐχαριστημένος ἀπὸ τὸν Νῶε...». Γιὰ τὰ παιδιά του ὅμως, ποὺ τ᾿ ἀναφέρει τὸ καθένα μὲ τ᾿ ὄνομά του καὶ γιὰ τὴν γυναῖκα του καὶ τὶς νύφες του, ποὺ δὲν τὶς ὀνοματίζει (Γέν. ε΄ 10,18 η΄ 16,18) τίποτε δὲν λέει ὁ θεῖος λόγος, οὔτε γιὰ τὴν ἀρετή τους οὔτε καὶ γιὰ τὴν δικαιοσύνη τους. 

Σάββας Ἠλιάδης: Ποιά ἡ ὁμοιότητα τῶν σημερινῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου μέ αὐτούς τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐγκατέλειψαν τόν Ἰούδα, ἐκστομίζοντας τό φοβερό: «»;

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

 

«Τότε ἰδὼν Ἰούδας ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν ὅτι κατεκρίθη, μεταμεληθεὶς ἀπέστρεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ τοῖς πρεσβυτέροις λέγων· ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον. Οἱ δὲ εἶπον· τί πρὸς ἡμᾶς; Σὺ ὄψει. Καὶ ρίψας τὰ ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο». (Ματθ. 27,3-5) 

Καμία συμπάθεια δὲν ἔδειξαν πρὸς τὸν Ἰούδα οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι. Ἀγάπησαν τὴν προδοσία ἀλλὰ ὄχι τὸν προδότη! 

Εἶναι ἀμέτρητα τὰ γεγονότα ἀλλὰ καὶ τὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα μᾶς δίνουν τὴν ἀφορμή, γιὰ ἀναφορὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἕνα θέμα, γιὰ τὸ ὁποῖο αἰωρεῖται σκληρὸ καὶ ἀπειλητικὸ τὸ ἐρώτημα: Πῶς ἀντέχει τὴν πράξη τῆς προδοσίας καὶ τὸν εὐτελισμὸ τῆς ἀξιοπρέπειάς του ἕνας ἐπίσκοπος, ὅταν κολακεύει, ἐπαινεῖ εὐτελῶς, «γλείφει» κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο καὶ βραβεύει δίχως αἰδῶ καὶ συστολὴ τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τέθηκε διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁδηγὸς καὶ φύλακας; 

Γιά τόν κάθε ἄνθρωπο τόν πρῶτο λόγο ἔχει ἡ δική του σωτηρία καί ὄχι ἡ ἄσκοπη περιέργεια περί τῆς σωτηρίας τῶν ἄλλων

"εἶπε δέ τις αὐτῷ· Κύριε, εἰ ὀλίγοι οἱ σῳζόμενοι; ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ οὐκ ἰσχύσουσιν" (Λουκᾶ 13, 23-24)

"Δοκεῖ πὼς ἡ ἀπόκρισις ἔξω φέρεσθαι σκοποῦ τοῦ ἐρωτήσαντος. Ὁ μὲν γὰρ ἠξίου μαθεῖν, εἰ ὀλίγοι οἱ σωζόμενοι· ὁ δὲ τὴν τοῦ δύνασθαι δικαιωθῆναι τρῖβον ἐξηγεῖτο, λέγων· 

 

Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης. Τί οὗν ἄρα πρὸς τοῦτο φαμέν; Ἔθος ἦν τῷ πάντων Σωτῆρι Χριστῷ τοῖς ἐρωτῶσιν αὐτὸν ὑπαντᾷν οὐχὶ πάντως κατὰ τὸ αὐτοῖς δοκοῦν , ἀλλ᾿ εἰς τὸ χρήσιμόν τε καὶ ἀναγκαῖον τοῖς ἀκροωμένοις ὁρᾶν. 

Σάββας Ἠλιάδης: Πρωκτός: Ὁ παράγοντας θεσμοθέτησης νόμων, γιά μιά ὑγιῆ κοινωνία!

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης 

 

Ἂς ξεκινήσουμε μὲ μιὰ ὑπόθεση, μία κατὰ φαντασίαν εἰκόνα τῆς κατάστασης τῆς πραγματικότητας, ἡ ὁποία - ὑποτίθεται πώς - θὰ μποροῦσε νὰ συνέχει τὸ γίγνεσθαι τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. 

Ὑποθέτουμε λοιπὸν πὼς ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία βρίσκεται σήμερα σὲ ἀξιοθαύμαστα ὑψηλὸ ἐπίπεδο πνευματικό, ἠθικό, οἰκονομικό, ἀπονομῆς τῆς δικαιοσύνης, σεβασμοῦ τῶν δικαιωμάτων τῆς ἐλευθερίας τοῦ πολίτη, ἐθνικοῦ φρονήματος καὶ ἑτοιμότητας πρὸς ἀποτροπὴ κάθε ἐπιβουλῆς ἐναντίον τῆς πατρίδας καὶ τῆς ἀπὸ αἰώνων παραδοθείσης ἱερᾶς παρακαταθήκης τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἡρώων τοῦ ἔθνους. Ἐπίσης, σὲ κάθε ἄλλο παράγοντα, ποὺ συμβάλλει στὴν συνοχή της, τὴν αἴσθηση τῆς ἀσφάλειάς της ἀπὸ ὁποιονδήποτε πιθανὸ κίνδυνο, ἐσωτερικὸ καὶ ἐξωτερικό, τὴν εὐαισθησία της ὡς πρὸς τὴν ἀρετὴ τῆς φιλοπατρίας, τῆς φιλανθρωπίας καὶ τῆς φιλαλληλίας, τῆς πολυπόθητης εἰρήνης καὶ γενικὰ τῆς προόδου, πάντοτε βέβαια ὑπὸ τὴν αἰγίδα του κατὰ παράδοση ἐγγυητῆ ὅλων αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν, τοὐτέστιν τοῦ κράτους. 

Σάββας Ἠλιάδης: Σιωποῦν ἐνόχως!

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης 

 

Δὲν ἔχω δεῖ τὸ βλάσφημο τηλεοπτικὸ ἔργο "Φόνοι στὸ καμπαναριό". Ἔχω ἐμπιστοσύνη στὴν κρίση ἀξιοπρεπῶν καὶ ἀξιοσέβαστων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι τὸ ἐπεσήμαναν, ἐξέφρασαν τὴν γνώμη τους καὶ τὸ καταδίκασαν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ γράφω.

Ἂν κάποιο βλάσφημο κατασκεύασμα, ὅπως τὸ «περὶ οὗ ὁ λόγος», προσβάλλει τὸν ἁπλὸ μοναχό, πόσο μᾶλλον τὸν ἄγαμο κληρικό, ὁ ὁποῖος ζεῖ στὸν κόσμο καὶ φέρει τὸ ἴδιο σχῆμα. Δυστυχῶς δέ, μεταξὺ αὐτῶν, τὸν ἴδιο τὸν ἐπίσκοπο! Πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, μητροπολῖτες, τιτουλάριοι, διάφοροι βοηθοὶ ἐπίσκοποι ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὁ ἱερομόναχοι, ἀρχιμανδρῖτες καὶ λοιποί, ὅλοι τους εἶναι μοναχοί! Καί, ἂν δὲν μπορεῖ γιὰ πολλοὺς λόγους νὰ μιλήσῃ καὶ νὰ ἀντιδράσῃ ὁ ἁπλὸς μοναχός, ποὺ ζεῖ ἔξω ἀπὸ τὸν κόσμο, τότε ποιοὶ μένουν γιὰ νὰ μιλήσουν; Ρητορικὸ τὸ ἐρώτημα, καθότι αὐτονόητη ἡ ἀπάντηση!

Σάββας Ἠλιάδης: Εὐχῆς ἔργον, δικά της σχολεῖα ἡ Ἐκκλησία

Τέλος τα λόγια! Ώρα για έργα! Ή, τέλος πάντων, μαζί με τα λόγια και έργα!

 

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

 

Εἰσαγωγικὸ σημείωμα

 

Τὸ παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε πρὶν ἀπὸ ὀκτὼ περίπου χρόνια. Μὴν μᾶς ξεγελᾷ ὁ τίτλος, λοιπόν. Εἶναι περισσότερο ἐπίκαιρο, ἀπ᾿ ὅ,τι τὴν περίοδο ἐκείνη - καθόσον σήμερα συμβαίνουν φοβερὰ πράγματα - ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ὁποίων ὅμως ἦταν μόνο θέμα παρέλευσης τοῦ χρόνου. Ἄν σήμερα δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ δράση, γιὰ ἔργα, τότε οἱ συνεχεῖς ἐπισημάνσεις, διαμαρτυρίες καὶ καταγγελίες θὰ πέφτουν ἀκόμη περισσότερο στὸ κενό!

Χρῆστος Κελαϊδώνης: Δοξαστικὸν εἰς τὴν ἑορτὴν τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως «Σὲ τὸ ἀληθινὸν τοῦ κόσμου φῶς» (ΒΙΝΤΕΟ)

 Δοξαστικὸν 

εἰς τὴν ἑορτὴν τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως 

«Σὲ τὸ ἀληθινὸν τοῦ κόσμου φῶς» 

κατὰ τό «Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον τὸ φῶς» τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος 

 

Συγγραφή: Χρῆστος Κελαϊδώνης 

 

 Μουσικὴ καταγραφή (κατὰ τὸ πρωτότυπον 

Ἀθ, Καραμάνη) καὶ ἐκτέλεση: Σάββας Ἠλιάδης

 

___________________________

Σάββας Ἠλιάδης: Θρησκευτικότητα ἢ Χριστοκεντρικότητα;

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

 

Θρησκεύω, θρησκεία, θρήσκευμα, πανθρησκεία, θρῆσκος, ἄθρησκος, θρησκευόμενος, θρησκευτικός, θρησκευτικότητα, θρησκομανία, θρησκόληπτος... Συχνὰ ἐπαναλαμβανόμενες λέξεις πού, μὲ τὴν ἀνάλογη σύνταξή τους, ὁρίζουν καὶ μᾶλλον περιορίζουν ἀσφυκτικὰ τὸ πεδίο τῆς πνευματικῆς ὁράσεως, τὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν».
 

Τί σημαίνουν ὅμως οἱ ὅροι - ὁρισμοὶ αὐτοὶ καὶ ποιά καὶ πόση ἡ σχέση τους μὲ τὴν πίστη, τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν σκοπό της, ὅσον ἀφορᾷ τὴν ὕπαρξή μας; Θὰ παραθέσουμε ἐν συντομίᾳ λίγες διευκρινιστικὲς σημειώσεις, γιὰ νὰ μαθητεύσουμε πάνω στὸ θέμα αὐτὸ καὶ νὰ ἐξαλείψουμε μιὰ γιὰ πάντα τίς ἔννοιες αὐτὲς ἀπὸ τὴν σκέψη μας καὶ τὴν καρδιά μας.

Ἁγίου Χρυσοστόμου – Ὁμιλία ΚΗ΄ εἰς τήν Γένεσιν: Ἡ ἀκριβής μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ἡ μίμηση τῆς πολιτείας τῶν ἁγίων μᾶς ὁδηγοῦν μέ ἀσφάλεια «εἰς τήν κορυφήν τῆς ἀρετῆς»!

 Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική  - Ἐπιμέλεια:
Σάββας Ἠλιάδης

 

«Τοῦτο γὰρ ἡμῶν ἡ πᾶσα ἀγρυπνία καὶ ἡ σπουδή, ὥστε πάντας ὑμᾶς καὶ ἀπηρτισμένους γενέσθαι καὶ μηδὲν ὑμᾶς λανθάνειν τῶν ἐν ταῖς θείαις Γραφαῖς κειμένων. Ἡ γὰρ τούτων γνῶσις, εἰ βουληθείημεν νήφειν καὶ  ἐγρηγορέναι καὶ πρὸς τὴν ἀρίστην πολιτείαν τὰ μέγιστα ἡμῖν συμβαλεῖται καὶ προθυμοτέρους ἐργάσεται πρός τοὺς τῆς ἀρετῆς πόνους.

Ἁγίου Χρυσοστόμου – Ὁμιλία ΚΓ΄ εἰς τήν Γένεσιν: Πῶς ἐπιβραβεύει ὁ Θεὸς τούς ἐργάτες τῶν ἐντολῶν του

 

Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική  - Ἐπιμέλεια:
Σάββας Ἠλιάδης

 

Σχόλιο εἰσαγωγικό: Εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴν ἀντιλαμβάνεται ἡ εὐγνώμων καρδιὰ τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία κατεργάζεται, ἀπὸ τὴν δημιουργία ἀκόμη τοῦ ἀνθρώπου, τὴν σωτηρία του. Μέσα ἀπὸ τίς Γραφὲς καὶ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία γίνεται πολλάκις καταφανὴς ἡ θεϊκὴ «μέθοδος»,  τὴν ὁποία ἐφαρμόζει ὡς πρὸς τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν του καὶ τὴν ἀνταπόδοση τῶν εὐεργεσιῶν. Αὐτὴν περιγράφει παρακάτω ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ εἶναι τελείως ἀντίθετη μὲ τὴν ἀνθρώπινη λογική:

Ἁγίου Χρυσοστόμου – Ὁμιλία ΚΓ΄ εἰς τήν Γένεσιν: Στὸν Νῶε ἁρμόζει πλήρως ἡ ἔννοια τῆς λέξεως ἄνθρωπος

 

Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική:
Σάββας Ἠλιάδης

 

«Αὐτὸ δέ, λέει ἡ Γραφή, εἶναι τὸ γενεαλογικὸ δένδρο τοῦ Νῶε: Ὁ Νῶε ἦταν ἄνθρωπος δίκαιος καὶ διῆγε τὸν βίο του στὴν τελειότητα ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους τῆς γενιᾶς του. Ὁ Νῶε ἦταν εὐάρεστος στὸν Θεό».
 

Πολὺ παράξενος καὶ πρωτόγνωρος ὁ τρόπος περιγραφῆς τῆς γενεαλογίας του! 

Ἁγίου Χρυσοστόμου – Ὁμιλία ΚΓ΄ εἰς τήν Γένεσιν: Ἡ ἀρετὴ ποὺ ἐπέδειξε ὁ Νῶε ἦταν ἡ γενναιότητα!

 

Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική:
Σάββας Ἠλιάδης

Εἶναι γνώρισμα γενναίας ψυχῆς ἐκείνου ποὺ θὰ μπορέσει νὰ ἀντισταθεῖ μὲ ἰσχυρὸ φρόνημα πρὸς αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ τὸν διασύρουν καὶ νὰ μὴν κάνει κάτι ποὺ νὰ ἀρέσει γενικῶς στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ νὰ στρέφει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του πρὸς τὸ ἀκοίμητο  μάτι τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ περιμένει τὸν ἔπαινο μόνο ἀπὸ ἐκεῖνον. 

 

Καὶ νὰ τοὺς περιφρονεῖ αὐτοὺς καὶ νὰ μὴν ὑπολογίζει καθόλου τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων οὔτε τὴν κατηγορία, ἀλλὰ νὰ τὰ περιφρονεῖ ὅλα σὰν σκιὲς καὶ σὰν ὄνειρα. 

Ἁγίου Χρυσοστόμου – Ὁμιλία ΚΒ΄ εἰς τήν Γένεσιν: Οἱ καιροί οὐ μενετοί! Χαλεποί, προκατακλυσμιαῖοι!

 

Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική:
Σάββας Ἠλιάδης

 

«Οἱ καιροὶ οὐ μενετοί! Χαλεποί, προκατακλυσμιαῖοι!»

 

Ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου καὶ μᾶς διδάσκει διὰ τοῦ δικαίου Νῶε: «οὐκ ἔσῃ μετὰ πλειόνων ἐπὶ κακίᾳ»! (Εξ.23,2)
 

"... Θέλω πάλι νὰ παρουσιάσω στὴν ἀγάπη σας τὴν ὑπόθεση σχετικὰ μὲ τὸν δίκαιο Νῶε, γιὰ νὰ μάθετε καλὰ τὴν μεγάλη ἀρετὴ τοῦ δικαίου αὐτοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνέκφραστη φιλανθρωπία καὶ τὴν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὑπερβαίνει κάθε λογική.

Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν παιδιῶν, τὴν ὀνοματοδοσία καὶ τὴν ἀνατροφή, ἀλλὰ καὶ τὴν συνεχῆ ἔκφραση εὐγνωμοσύνης τῶν γονιῶν πρὸς τὸν Θεὸ (Ὁμιλία ΚΑ΄ εἰς τὴν Γένεσιν)

 

Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική - Ἀντιγραφή:
Σάββας Ἠλιάδης

 

... Δὲν σᾶς ἔλεγα ἀπὸ τὴν ἀρχή, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ βρεῖ κάποιος τίποτε στὴν Ἁγία Γραφὴ ποὺ νὰ ἔχει γραφεῖ ἁπλῶς καὶ κατὰ τύχη; Νὰ λοιπὸν καὶ τώρα βλέπουμε πόση ἀκρίβεια χρησιμοποίησε ὁ μακάριος αὐτὸς προφήτης (ὁ Μωυσῆς). «Γέννησε δέ, λέει, ὁ Ἀδὰμ τὸν γιό τοῦ καθ᾿ ὁμοίωσιν αὐτοῦ καὶ κατ᾿ εἰκόνα αὐτοῦ καὶ τὸν ὀνόμασε Σήθ». Γιὰ ἐκεῖνον ὅμως ποὺ γεννήθηκε προηγουμένως, ἐννοῶ τὸν Κάϊν, δὲν ἐπεσήμανε κάτι παρόμοιο, ἀλλὰ προαναγγέλλει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν ροπή του πρὸς τὴν κακία. Καὶ ἦταν φυσικὸ αὐτό, διότι δὲν ἔφερε τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ πατέρα του, ἀλλὰ ἀμέσως μεταπήδησε στὴν κακία. 

Σάββας Ἠλιάδης: Ποιμένες, διεσκορπίσθητε; Διασκορπισθήσονται καί τά πρόβατα!

 

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

 

«Ζῆλος οὐ κάτ΄ ἐπίγνωσιν» κατέλαβε τοὺς ποιμένες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, λέει, αὐτὲς τίς ἡμέρες! Σύνέδραμον «χαίροντες καὶ «ὑμνοῦντες τὸν Ἕνα Κύριον»! Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν!!! Ἀπὸ πότε ἔγιναν πολλὲς οἱ Ἐκκλησίες καὶ τίς ἀναζητοῦν, μέσα στὸ σκοτάδι; Τί τοὺς ἔπιασε καὶ ζητοῦν προσεγγίσεις μετὰ τῶν ἀνόμων καὶ μάλιστα ἀμετανοήτων; Καὶ μὲ περισσὸ θράσος καὶ προϊόντος τοῦ χρόνου συγκυλινδοῦνται μέτ΄ αὐτῶν;
 

Π.Σ.Ε! Ἀνθρώπινο, πονηρὸ καὶ ἀνύπαρκτο κάτ΄ οὐσίαν κατασκεύασμα μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ ἀπορριπτέο ἀπὸ ὅλους τοὺς ἁγίους μας. Περιτρέχουν, οἱ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τεθέντες πρὸς ἐπισκοπήν, τίς σκοτεινὲς ρῦμες τοῦ πλανήτη, γιὰ νὰ συμμετάσχουν σὲ ἀνίερες συνευρέσεις καὶ νὰ ἱκανοποιήσουν τί; Νὰ «συμπληρώσουν» τὰ κενὰ ποὺ ἄφησαν πίσω τους οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας; Νὰ σύρουν στὴν ἀπώλεια καὶ τὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ; Ὦ, τῆς ἀνεντροπιάς!

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀπαντᾷ στά ἀγωνιώδη ἐρωτήματα τοῦ λαοῦ, σχετικά μέ τό πλῆθος τῶν μονίμων «ἐπισκεπτῶν» στήν πατρίδα μας:

«Ἀρκεῖ εἰς ἄνθρωπος ζήλῳ πεπυρωμένος ὁλόκληρον διορθώσασθαι δῆμον»!

 

 Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

 

Τὸ σκεφτήκαμε ποτέ; Ἴσως ναί, ἴσως ὄχι. Κι ὅμως εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου. Ἀλίμονο! Αἰῶνες τώρα ποὺ ἐκστομίστηκε ἀπὸ τὸ ἅγιο καὶ «χρυσὸ» στόμα του καὶ ἀκούγεται καὶ ξανακούγεται ἀπὸ τοὺς ἄμβωνες, γράφεται στὰ βιβλία, διαγγέλλεται καὶ προβάλλεται ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς ὁδηγούς, τοὺς διδασκάλους, τοὺς ἱεροκήρυκες, γιὰ τὴν προκοπὴ στὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Ὡραῖος λόγος! Παρηγορητικός, ἐμψυχωτικός, ἐνθαρρυντικός, ἐλπιδοφόρος. Καί, ὅταν τὸ λέει ἕνας τέτοιος ἅγιος, ἕνας «χρυσόστομος» ἅγιος, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ἐφαρμόσιμος. Αὐτὸ σημαίνει πὼς μπορεῖ νὰ ἐφαρμοστεῖ. 

Ἡ Μικρή Δοξολογία στό Ἀπόδειπνο: «Καθ᾿ ἑκάστην ἑσπέραν» ἢ «Καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν»;

 

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

 

Στὶς καθημερινὲς καὶ μὴ ἑορτάσιμες ἀκολουθίες διαβάζουμε στὸ τέλος τοῦ Ὄρθρου τὴν Μικρὴ Δοξολογία. Ἡ Μικρὴ Δοξολογία διαβάζεται ἐπίσης καὶ τὸ βράδυ στὸ Ἀπόδειπνο. Μὲ ἀπασχολεῖ ἐδῶ καὶ πολὺν καιρὸ ἕνα σημεῖο αὐτῆς τῆς Δοξολογίας, στὸ ὁποῖο ζητῶ καὶ τὴν συνδρομὴ τῶν εἰδικῶν, γιὰ νὰ μὲ διορθώσουν, ἂν σφάλλω στοὺς συλλογισμούς μου.
 

Διαβάζουμε στὸν Ὄρθρο: «Καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω Σὲ καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά Σου εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος». Ἐνῶ παρακάτω λέει: «Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἡμέρα ταύτῃ, ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς.

Σάββας Ἠλιάδης: Σκέψεις ἐπί τροχάδην

 

 

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

 

Μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῶν «μέτρων ἀσφαλείας», ἐξαιτίας τῆς ἐνσκηψάσης ἐπιδημίας καὶ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους, ἕνεκα τοῦ  φόβου ἀλλὰ καί τὴν κατὰ συνέπεια ὑποβάθμιση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς, περιήλθαμε σὲ μιὰ μορφὴ ἀτομοκεντρικῆς θεώρησης τοῦ πολιτεύεσθαι, ἡ ὁποία δὲν διαφέρει κατ᾿ οὐσίαν ἀπὸ αὐτὴν τοῦ προτεσταντισμοῦ. 

 

Εἴμαστε μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ ἁγίους, οἱ ὁποῖοι μᾶς διδάσκουν ἐμπειρικῶς τὴν κοινωνία ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἐμεῖς «ὡς πρόβατα διασκορπισμένα» ζοῦμε συντροφιὰ μὲ τὸν ἑαυτό μας. 

 

Ζῶ γιὰ μένα, γιὰ τὴν ὑγεία μου, γιὰ τὴν δουλειά μου, γιὰ τὴν καριέρα μου. 

Σάββας Ἠλιάδης: Ἑρμηνεῖες εἰς τούς ψαλμούς - Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (5)

«ἰδοὺ ὠδίνησεν ἀδικίαν, συνέλαβε πόνον καὶ ἔτεκεν ἀνομίαν» (Ψαλμὸς 7,15)
 

α). «ἰδοὺ ὠδίνησεν ἀδικίαν»:
 

Τὸν ἀποστάτη τὸν γιό μου Ἀβεσσαλώμ, τὸν συνέλαβε ἡ ἀδικία, σὰν τὴν γυναῖκα ποὺ συλλαμβάνει τὸ ἔμβρυο στὴν ἐγκυμοσύνη καὶ γι᾿ αὐτὸ σκέφτηκε μὲ ἄδικο τρόπο, ὥστε νὰ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν βασιλεία, τὴν ὁποία μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός.
 

Μεταχειρίστηκε δὲ ὁ Δαβὶδ τὴν λέξη τῆς ὠδῖνος (ὠδίς- ὠδῖνος = οἱ πόνοι τοῦ τοκετοῦ), δηλαδὴ τοῦ κοιλοπονήματος τῆς γυναίκας, γιὰ νὰ δείξει πόσον πόνο καὶ πόση στενοχώρια δοκιμάζουν ὅσοι σκέφτονται νὰ ἀδικήσουν τὸν ἀδελφό τους, διότι αὐτοὶ πνίγονται ἀπὸ τὸν θυμό, σταματάει τὸ λογικὸ τους ἀπὸ τὴν ὀργή, βλάπτονται ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς καὶ δοκιμάζονται ἀπὸ ἄλλα μύρια κακά.

Σάββας Ἠλιάδης: Ἑρμηνεῖες εἰς τούς ψαλμούς - Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (4)

Ἁγίου Νικοδήμου - Εὐθυμίου Ζιγαβηνοῦ - Ἑρμηνεία εἰς τοὺς ΡΝ΄ Ψαλμούς

 

«καὶ ἐν αὐτῷ ἡτοίμασε σκεύη θανάτου, τὰ βέλη αὐτοῦ τοῖς καιομένοις ἐξειργάσατο» (Ψαλμὸς 7,14)
 

Στὸν προηγούμενο στίχο μας λέει ὁ Προφήτης πὼς ὁ Θεὸς ἔχει ἕτοιμη τὴν μάχαιρά του ἀκονισμένη καὶ τὸ τόξο τεντωμένο, γιὰ νὰ χτυπήσει καὶ νὰ ἐπιφέρει τὸν θάνατο, ἐὰν οἱ ἄνθρωποι δὲν μετανοήσουν.