π. Δημήτριος Μπόκος: ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ

π. Δημήτριος Μπόκος

 

Ὁ Πρόδρομος τοῦ Χριστοῦ Ἰωάννης μεγάλωσε μὲ ἄσκηση καὶ σκληραγωγία στὶς ἐρημιὲς τοῦ Ἰορδάνη. Σὲ ἡλικία τριάντα περίπου ἐτῶν «ἐγένετο ρῆμα Θεοῦ», ἔλαβε μήνυμα νὰ ἀρχίσει νὰ κηρύττει γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καὶ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ. Κήρυττε καὶ συγχρόνως βάπτιζε, «κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν». Κατὰ τὴν ὥρα τῆς βάπτισης οἱ ἄνθρωποι ἐξομολογοῦνταν τὶς ἁμαρτίες τους. Ἔτρεχαν νὰ τὸν ἀκούσουν καὶ νὰ βαπτισθοῦν ἀπὸ ὅλη τὴν Ἰουδαία καὶ τὰ Ἱεροσόλυμα. Ἀκόμη καὶ ὁ Χριστὸς προσῆλθε νὰ βαπτισθεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ δόθηκε στὸν Ἰωάννη καὶ ἡ προσωνυμία Βαπτιστὴς (Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων).

Τί ἦταν τὸ βάπτισμα Ἰωάννου; Τί ἐξυπηρετοῦσε;

Οἱ εὐαγγελιστὲς ἀναφέρουν ὅτι ὁ χαρακτήρας τοῦ βαπτίσματος τοῦ Προδρόμου ἦταν προπαρασκευαστικός. Γιὰ νὰ προετοιμάσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ δεχθοῦν μετέπειτα τὸ βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ. Τὸ βάπτισμα ποὺ εἰσάγει στὴν Ἐκκλησία. Στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ

 

 

π. Δημήτριος Μπόκος
 

Ὁ Χριστὸς εἶπε κάποτε στοὺς Ἰουδαίους: «Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ τὴν ἡμέραν τὴν ἐμήν, καὶ εἶδε καὶ ἐχάρη» (Ἰω. 8, 56). Ποιὰ εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Χριστοῦ ποὺ γεμάτος χαρούμενη ἐλπίδα ἐπιθυμοῦσε νὰ δεῖ ὁ Ἀβραάμ; Εἶναι ἡ μέρα κατὰ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς ἐνανθρώπησε. Ἡ μέρα ποὺ γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος στὴ γῆ. Δὲν τὴν εἶδε βέβαια ἐνόσῳ ζοῦσε ὁ Ἀβραάμ, ἀλλὰ τὴν εἶδε καὶ ἀγαλλίασε ἀπὸ τὸν τόπο τῆς μακαριότητας, ὅπου ζεῖ αἰώνια κοντὰ στὸν Θεό. 

Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μαρτυροῦν ὅτι ἡ ἔλευσή του στὸν κόσμο γιὰ τὴ σωτηρία μας δὲν ἔγινε ξαφνικὰ καὶ ἀπρόσμενα. Ἦταν κάτι ποὺ ὁ Θεὸς τὸ προετοίμαζε σιγὰ-σιγὰ διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Καὶ φανέρωνε σταδιακὰ τὴν ἐξαρχῆς πρόθεσή του αὐτή, «τὴν ἀρχαίαν βουλήν», ἄλλοτε συγκεκαλυμμένα καὶ ἄλλοτε πιὸ φανερά, στοὺς ἐκλεκτούς του σὲ κάθε γενεά. Ὁ Ἀβραὰμ ἦταν ἰδιαιτέρως ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ. Τόσο, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐναβρύνεται νὰ ὀνομάζεται Θεὸς τοῦ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ. Δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ μὴν ἀποκαλύψει εἰδικὰ στὸν Ἀβραὰμ τὸ σχέδιό του ὁ Θεός. 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ

π. Δημήτριος Μπόκος

 

Δύο Κυριακὲς πρὸ τῶν Χριστουγέννων φέρνουμε στὴ μνήμη μας τὴ χορεία τῶν ἁγίων Προπατόρων, τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι αὐτοὶ κλήθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ κρατήσουν ἀδιάσπαστη τὴ βιολογικὴ ἁλυσίδα μέσῳ τῆς ὁποίας θὰ λάμβανε χώρα ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ. 

 

Καὶ μιὰ ἄλλη ἐπίσης χορεία πνευματικῶν Προπατόρων, ὅλοι οἱ δίκαιοι «ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι καὶ Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου», προοδοποίησαν τὴν κάθοδο τοῦ Θεοῦ, στήνοντας καὶ κρατώντας ὄρθια τὴν πνευματικὴ γέφυρα μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς. 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΑΧΑΖ (β)

 

 π. Δημήτριος Μπόκος

 

Τὸ πρῶτο μέρος ΕΔΩ

 

Ἐνῶ τὸ βασίλειο τοῦ Ἰούδα βρίσκεται σὲ κρίσιμη κατάσταση (βλ. καὶ ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 449, Δεκ. 2020), ὁ Θεὸς προφητεύει ὅτι, ὄχι μόνο δὲν θὰ χαθεῖ ὁ λαός του, ἀλλὰ θὰ προέλθει ἀπὸ αὐτὸν στὸ μακρινὸ μέλλον ὁ Μεσσίας, ποὺ θὰ γεννηθεῖ μάλιστα μὲ τρόπο θαυμαστὸ ἀπὸ μητέρα παρθένο. «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεὸς» (Ματθ. 1, 23. Ἡσ. 7, 14). 

Τὸ βασίλειο τοῦ Ἰούδα δὲν βρίσκεται πλέον στὴν αἴγλη ποὺ τὸ ἀνύψωσε ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ βασιλιὰς Δαυΐδ. Ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, μὲ ἰδιαίτερο χαρακτηριστικὸ τὴν ἐκτροπὴ στὴν εἰδωλολατρία, τὸ ἔχουν φέρει στὴν ἔσχατη παρακμὴ καὶ κατάπτωση. Βρίσκεται σχεδὸν ἀδιάκοπα σὲ ἐμφύλια διαμάχη μὲ τὸ βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ, τὸ βόρειο τμῆμα ποὺ ἀποκόπηκε ἀπὸ τὸ ἑνιαῖο ἀρχικὰ βασίλειο. Στὴ συγκεκριμένη στιγμὴ τὸ βασίλειο τοῦ Ἰούδα μετράει τὶς πληγές του ἀπὸ τὴ μεγάλη σύγκρουση μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ βασιλιᾶ τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τοῦ βασιλιᾶ τοῦ Ἀρὰμ (Συρίας), ποὺ συμμάχησαν ἐναντίον του. 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΑΧΑΖ (α)

π. Δημήτριος Μπόκος

Ἡ πιὸ χαρακτηριστικὴ ἴσως προφητεία γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν προφήτη Ἡσαΐα, σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναγνώσματα τοῦ Ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων. «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεὸς» (Ματθ. 1, 23. Ἡσ. 7, 14). 

Ἡ προφητεία αὐτὴ ἐξαγγέλθηκε σὲ μιὰ ἐποχὴ πολὺ δύσκολη γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἰσραηλίτες εἶχαν διαιρεθεῖ, μετὰ τὴ βασιλεία τοῦ Σολομώντα, σὲ δυὸ βασίλεια, ἀντιμαχόμενα συνήθως μεταξύ τους. Τὸ (νότιο) βασίλειο τοῦ Ἰούδα καὶ τὸ (βόρειο) βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ. Οἱ βασιλεῖς ὅμως καὶ τῶν δυὸ βασιλείων ὑπῆρξαν, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων, ἀσεβεῖς. 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

π. Δημήτριος Μπόκος

Ὅταν ὁ Χριστὸς θεράπευε ἀσθενεῖς κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, οἱ Φαρισαῖοι θύμωναν. Τὸν κατηγοροῦσαν ὅτι παραβαίνει τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὅριζε ἀργία γιὰ τὸ Σάββατο. Ἔτσι ἔγινε καὶ μὲ τὴ θεραπεία τῆς γυναίκας ποὺ ἦταν συγκύπτουσα, δηλαδὴ σκυμμένη, κυρτωμένη ἐντελῶς ἀπὸ τὴν ἀρρώστια της, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ σηκώσει ὄρθιο τὸ κεφάλι της. Μὰ ὁ Χριστὸς ἀνέτρεπε τοὺς συλλογισμούς τους (Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ). 

Πολλὲς φορὲς δόθηκε στοὺς Ἰουδαίους ἡ εὐκαιρία νὰ κατηγορήσουν τὸν Χριστὸ γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς εἶχε πολλὲς ἀφορμὲς γιὰ νὰ τοὺς ἐξηγήσει, ὅτι δὲν πρέπει νὰ προσκολλῶνται στὸ γράμμα τοῦ νόμου, ἀλλὰ στὸ πνεῦμα. Σκοπὸς εἶναι πάντα νὰ βοηθηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, εἴτε ὑλικὰ εἴτε πνευματικά, ὄχι νὰ ἐξοντωθεῖ. Γιὰ χάρη του ἀναστέλλονται ὄχι μόνο οἱ φυσικοὶ νόμοι (θαῦμα), ἀλλὰ καὶ νόμοι θεόσδοτοι, πνευματικοὶ θεσμοί, τουλάχιστον ἀπὸ τὴν κατὰ γράμμα ἐκτέλεσή τους, γιὰ νὰ γίνει, ὅπως λέμε, συγκατάβαση, «οἰκονομία». Ὄχι βέβαια εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάλογη διάκριση. 

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ

π. Δημήτριος Μπόκος

Καθ’ ὁδὸν πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ τὸ τελευταῖο Πάσχα του ὁ Χριστός, προσεγγίζοντας στὴν Ἱεριχώ, συνάντησε ἕνα ζητιάνο τυφλό, ὁ ὁποῖος τὸν ἱκέτευσε μὲ μεγάλες κραυγὲς νὰ τὸν ἐλεήσει. Ὁ Χριστὸς εἶπε νὰ τὸν φέρουν μπροστά του καὶ τὸν ρώτησε: Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω; Καὶ ὁ τυφλὸς ἀπάντησε: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω». Θέλω τὸ φῶς μου (Κυριακὴ ΙΔ΄ Λουκᾶ). 

Ὁ τυφλὸς τῆς Ἱεριχοῦς εἶχε ξεκάθαρο αἴτημα, γιατὶ εἶχε σαφῆ ἐπίγνωση τῆς κατάστασής του. Γνώριζε καλὰ τὴν ἀδυναμία του, ὅτι εἶναι τυφλός. Βίωνε τὶς συνέπειες τῆς τύφλωσης μὲ τρόπο ποὺ δὲν τοῦ ἄφηνε περιθώριο γιὰ ψευδαισθήσεις. Οἱ ἀνθρώπινες προσπάθειες, οἱ γιατροί, τὰ φάρμακα, κρίθηκαν ὅλα ἀνώφελα. Ἀπογοητευμένος ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινο μέσο, ἔβλεπε καθαρὰ τί τοῦ ἔλειπε, ἀλλὰ καὶ ποῦ θὰ τὸ βρεῖ. Ἡ σωματικὴ τύφλωση εἶχε ἀνοίξει μιὰ φωτεινὴ ρωγμὴ στὴν ψυχή του. Κατάλαβε καλά, ὅτι βοήθεια θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει μόνο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν ἑαυτό του ἢ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἔριξε λοιπὸν τὴν ἀδυναμία του μπροστὰ στὸν Θεό. 

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΛΑΘΟΣ ΕΡΩΤΗΣΗ

π. Δημήτριος Μπόκος

Στὴν πασίγνωστη παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη ὁ Χριστὸς δέχεται μιὰ ἐρώτηση ἀπὸ τὸν νομικὸ ποὺ τὸν πείραζε: Ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον μου ποὺ πρέπει νὰ τὸν ἀγαπῶ ὅπως τὸν ἑαυτό μου; Στὴ συνέχεια ὁ Χριστὸς μὲ τὴ γνωστὴ παραβολὴ ἔδειξε, ὅτι ἡ ἐρώτηση τέθηκε μὲ λάθος τρόπο. Ἔτσι στὸ τέλος ἀντέστρεψε τὸ ἐρώτημα καὶ τὸ ἔθεσε μὲ τὸν ὀρθὸ τρόπο πρὸς τὸν νομικό: Ποιὸς ἔγινε ὁ πλησίον γιὰ αὐτὸν ποὺ ἔπεσε στοὺς ληστές; (Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ). 

Τὸ θέμα γιὰ τὸν Χριστὸ δηλαδὴ δὲν εἶναι τὸ αὐτονόητο, τὸ ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον μας. Αὐτὸ δὲν θέλει ρώτημα. Εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἀνάγκη, κοντινὸς ἢ μακρινός, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, γλώσσας, καταγωγῆς. Τὸ θέμα εἶναι ἂν ἔχουμε ἐμεῖς διάθεση νὰ γίνουμε ὁ πλησίον τοῦ κάθε ἀνθρώπου ποὺ ὑποφέρει. Μποροῦμε νὰ εἴμαστε δίπλα στὸν κάθε δοκιμαζόμενο, φτωχό, πεινασμένο, γυμνό, θλιβόμενο, φυλακισμένο; Ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδὰ βροντοφώναξε κάποτε τὸ παράπονό του στὸν Χριστό: «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Μὰ ὁ Χριστὸς ἀπάντησε: «Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα». Ἐμεῖς μποροῦμε ἄραγε νὰ γίνουμε ὁ ἄνθρωπος τοῦ κάθε ἐμπερίστατου καὶ πονεμένου; 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΓΥΡΩ ΜΑΣ

π. Δημήτριος Μπόκος

Μιὰ θαυμάσια παραβολὴ εἶπε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ δείξει ὅτι μπροστὰ στὸν Θεὸ ὁ πλούσιος δὲν ἔχει κανένα πλεονέκτημα, ἀλλὰ καὶ ὁ φτωχὸς κανένα μειονέκτημα. Ἕνας πλούσιος, ἀνώνυμος γιὰ τὸν Θεό, πέρασε τὴ ζωή του μὲ ἄνεση, ἐνῶ ἕνας φτωχός, ὁ Λάζαρος, ἔζησε στὴν ἀπόλυτη στέρηση, ριγμένος στὴν πόρτα τοῦ πλούσιου. Μετὰ θάνατον ὅμως ἡ κατάσταση ἀντιστράφηκε ἄρδην. Ὁ πλούσιος βρέθηκε στὴ φλόγα καὶ τὰ βάσανα τοῦ Ἅδη, ἐνῶ ὁ Λάζαρος στὴν ἄνεση καὶ τὴ χαρὰ τοῦ Παραδείσου, στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραὰμ (Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ). 

 

Ὁ πλούσιος δὲν ἔκανε κάποιο εἰδικὸ κακὸ στὸν Λάζαρο. Ἁπλῶς τὸν ἀγνόησε. Δὲν θεώρησε πὼς ἄξιζε νὰ ἀσχοληθεῖ μαζί του. Εἶχε τὴ δική του ἀξιολογικὴ κλίμακα γιὰ τὸν καθένα. Μπροστά του δὲν εἶχαν ὅλοι τὴν ἴδια ἀξία. Διαβάθμιζε τοὺς ἀνθρώπους μὲ κριτήρια διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὰ τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι τὸν φτωχὸ Λάζαρο δὲν τὸν εἶχε κἂν γιὰ ἄνθρωπο. Καὶ ναὶ μέν, δὲν προέβη σὲ κάποια ἐνέργεια ἐναντίον του, θὰ λέγαμε ὅτι τὸν ἀνέχτηκε κιόλας νὰ ζητιανεύει στὴν πόρτα του, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐνδιαφέρθηκε ποτὲ γι’ αὐτόν. Γιὰ τὸν πλούσιο ὁ Λάζαρος ἁπλῶς δὲν ὑπῆρχε. 

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΕΠΑΦΗ

π. Δημήτριος Μπόκος

Πηγαίνοντας ὁ Χριστὸς νὰ ἀναστήσει τὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου, θεράπευσε καθ’ ὁδὸν καὶ μιὰ γυναίκα ποὺ ἔπασχε ἀπὸ δωδεκαετῆ αἱμορραγία. Ἡ αἱμορροοῦσα (ποὺ κατὰ τὴν παράδοση εἶναι ἡ ἁγία Βερονίκη) θεραπεύτηκε ἀγγίζοντας κρυφὰ τὴν ἄκρη ἀπὸ τὸν χιτώνα τοῦ Χριστοῦ (Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ). 

Ὁ Χριστὸς ἔδωσε ἰδιαίτερη σημασία στὸ γεγονὸς αὐτό. Παρὰ τὴν προσπάθεια τῆς αἱμορροούσας νὰ περάσει ἀπαρατήρητη, λόγῳ ντροπῆς ἀλλὰ καὶ φόβου νὰ ἀποδοκιμασθεῖ καὶ νὰ ἐκδιωχθεῖ ἀπὸ τὸ πλῆθος ὡς νομικὰ ἀκάθαρτη, ὁ Χριστὸς τὴν «ἐκθέτει» δημόσια καὶ τὴν «ἀναγκάζει» νὰ ὁμολογήσει τὴν πράξη της. Σκοπός του βέβαια δὲν εἶναι νὰ τὴν εὐτελίσει, ἀλλὰ νὰ τὴν ἐκθειάσει. Νὰ τὴν ἀναδείξει, νὰ τὴν ἐπαινέσει, νὰ τὴν ἀποκαταστήσει μὲ τὸν καλύτερο τρόπο στὰ μάτια ὅσων τὴν περιφρονοῦσαν. 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΧΡΗΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ

π. Δημήτριος Μπόκος

Πρότυπο τοῦ ἀνθρώπου, αἰώνιο καὶ ἀμετάβλητο, ἀποτελεῖ ὁ Θεός. Ὅταν ὁ Χριστὸς μᾶς παρακινεῖ σὲ κάτι, τὸ κάνει γιὰ νὰ μᾶς φέρει πιὸ κοντὰ στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν». Κυρίως καὶ κατὰ ἐξαίρετο τρόπο ὁ Θεὸς προβάλλεται ὡς ἡ τέλεια εἰκόνα τῆς ἀγάπης, πρὸς τὴν ὁποία καλεῖται νὰ συμμορφώσει ἑαυτὸν καὶ ὁ ἄνθρωπος. «Ἔσεσθε υἱοὶ τοῦ Ὑψίστου, (δι)ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς» (Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ). 

 

Ὁ Χριστὸς μιλάει γιὰ μιὰ ἀγάπη ποὺ δὲν εἶναι ἐπιλεκτική, ὅπως συνήθως συμβαίνει σὲ μᾶς. Ἐμεῖς ἀγαπᾶμε τοὺς φίλους καὶ μισοῦμε τοὺς ἐχθρούς μας. Στὴν καλύτερη περίπτωση, λέμε συνήθως ὅτι δὲν μισοῦμε, ἀλλὰ ἀγνοοῦμε ὅσους δὲν μᾶς ἀρέσουν. Καὶ μάλιστα αὐτὸ τὸ τελευταῖο, ἡ ὑπεροπτική μας ἀδιαφορία γι’ αὐτούς, θεωρεῖται καὶ πνευματικὴ κατάσταση, ἀφοῦ ἔχουμε τὴν «ἀνωτερότητα» νὰ μὴν προβαίνουμε ἀπέναντί τους σὲ ἐχθρικὲς ἐνέργειες, ἀντίστοιχες πρὸς τὶς τυχὸν δικές τους πρὸς ἐμᾶς. 

π. Δημήτριος Μπόκος: Μετάνοια, νηστεία, ελεημοσύνη

Στα χρόνια του προφήτη Δανιήλ, ο βασιλιάς των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορ ήταν ο ισχυρότερος κυρίαρχος της γης. Και, πράγμα σύνηθες, η πανίσχυρη εξουσία του συνοδευόταν από ανάλογη αλαζονεία. Μα ένα πολύ παράξενο όνειρο ήρθε ξαφνικά να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Ενώ λοιπόν ο βασιλιάς βρισκόταν στην κλίνη του, είδε ένα μεγάλο δέντρο να φυτρώνει στη μέση της γης. Το δέντρο μεγάλωσε τόσο πολύ, που η κορφή του έφτασε στον ουρανό και το πλάτος του στα πέρατα της γης. Είχε ωραίο πλούσιο φύλλωμα και άφθονους καρπούς, με τους οποίους τρέφονταν όλα τα ζωντανά πλάσματα, άνθρωποι και ζώα. Στη σκιά του κατασκήνωναν τα άγρια θηρία, ενώ στα κλαδιά του φώλιαζαν όλα τα αρπακτικά πουλιά του ουρανού. Και ενώ ο βασιλιάς θαύμαζε το θαυμάσιο δέντρο, κατέβηκε άγγελος από τον ουρανό και με μεγάλη φωνή φώναξε:

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

 

π. Δημήτριος Μπόκος

 

Η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θα είναι το συγκλονιστικό επιστέγασμα της ιστορίας του κόσμου, η τελική αποκατάσταση της όλης δημιουργίας του Θεού, η οποία μέχρι τη στιγμή εκείνη θα συστενάζει και θα συνωδίνει με τον εκπεσόντα στην αμαρτία άνθρωπο. Τα πρωτόγνωρα γεγονότα θα συγκλονίσουν τη σύμπασα κτίση, φυσική και πνευματική, ανθρώπους και αγγέλους. Ακόμα «και αι δυνάμεις των ουρανών (οι αγγελικές τάξεις) σαλευθήσονται». Τα γεγονότα αυτά θα είναι η ανάσταση των νεκρών, η ανακαίνιση του σύμπαντος, η θριαμβευτική παρουσία του Χριστού και η τελική κρίση των ανθρώπων (Κυριακή της Απόκρεω).

π. Δημήτριος Μπόκος: Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

 

π. Δημήτριος Μπόκος

 

Ο τελώνης και ο φαρισαίος είναι οι δυο εμβληματικότερες ίσως μορφές στη διδασκαλία του Χριστού. Αποτυπώνουν δυο οριακές, διαμετρικά αντιμέτωπες μεταξύ τους, καταστάσεις της ανθρώπινης ψυχής. Του ύψους και του βάθους. Δυο καταστάσεις που η έννοιά τους κινείται με ανεστραμμένο τρόπο. Αυτό που υψώνεται και φαίνεται σπουδαίο και τρανό στα ανθρώπινα μάτια, είναι κατ’ ουσίανμηδαμινό γιατον Θεό και απορριπτέο. Και αντιστρόφως. Το χαμηλό και ασήμαντο για τον κόσμο μπορεί να πάρει απροσμέτρητες διαστάσεις στα μάτια του Θεού. 

 

Τί είμαστε οι σημερινοί Χριστιανοί; Φαρισαίοι ή τελώνες; Για την ακρίβεια, θα λέγαμε και το ένα και το άλλο, ή μάλλον ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γιατί έχουμε πάρει κάτι από τον καθένα και μάλιστα το κακό και όχι το καλό. Πήραμε την καύχηση του φαρισαίου χωρίς τις αρετές του και τις αμαρτίες του τελώνη χωρίς τη μετάνοιά του. Και την καύχηση μεν του φαρισαίου εύκολα μπορεί να την αποκτήσει ο καθένας, αλλά τις αμαρτίες του τελώνη; Είμαστε τόσο αμαρτωλοί; 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΘΕΜΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ

π. Δημήτριος Μπόκος

Πολλές αρετές έδειξε η Χαναναία (ειδωλολάτρισσα) γυναίκα, που ζήτησε βοήθεια από τον Χριστό, επειδή η κόρη της βασανιζόταν σκληρά από δαιμόνιο. Ταπεινώθηκε μπροστά του, αποδεχόμενη την «προσβολή» του Χριστού ότι αυτή δεν ανήκει στα εκλεκτά παιδιά του Θεού, αλλά είναι μόνο ένα σκυλάκι. Κυνάριο. Δεν αγανάκτησε. Δεν απελπίστηκε. Δεν πρόβαλε απαιτήσεις και δικαιώματα στον Χριστό. Ζήτησε το ελάχιστο. Μερικά ψίχουλα. Ως ο έσχατος των ανθρώπων. Και παρά την «απόρριψή» της από τον Χριστό, δεν έχασε την υπομονή, την ελπίδα και την πίστη της, ότι θα πετύχει το ζητούμενο. Και ο Χριστός που έπραττε τα πάντα για να διδάξει και να ωφελήσει, τη βράβευσε. Όχι με λίγα ψίχουλα, αλλά με πλήρη ικανοποίηση του αιτήματός της (Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου).

π. Δημήτριος Μπόκος: ΣΟΦΙΑ Ή ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ;

π. Δημήτριος Μπόκος

Η οψιμότητα του Πάσχα φέτος μετατοπίζει αισθητά και την έναρξη του Τριωδίου και της Μεγάλης Σαρακοστής, με αποτέλεσμα να μην επαρκούν πλέον τα κανονισμένα αναγνώσματα των Κυριακών του Λουκά. Για τις επόμενες τρεις Κυριακές λοιπόν, καταφεύγουμε στα πλεονάζοντα για τον σκοπό αυτό αναγνώσματα των Κυριακών του Ματθαίου. 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

π. Δημήτριος Μπόκος

Ο Χριστός περιόδευε στην Ιεριχώ. Ο Ζακχαίος, αρχιτελώνης της πόλης, έχοντας συσσωρεύσει πολύ πλούτο από αδικία, αισθάνθηκε την ανάγκη να δει τον Χριστό. Για τον σκοπό αυτό, επειδή ήταν κοντός, ανέβηκε σε μια συκομουριά, δέντρο συνηθισμένο στα μέρη εκείνα.Ο Χριστός σταμάτησε μπροστά του, έριξε το βλέμμα του πάνω του και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σκοπεύω σήμερα να φιλοξενηθώ στο σπίτι σου» (Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά).

Πόσο τυχερός ο Ζακχαίος! Ο Χριστός έβλεπε όλο το πλήθος των ανθρώπων που τον περικύκλωναν, αλλά το βλέμμα του στάθηκε μόνο στον Ζακχαίο.Γιατί διέκρινε στην καρδιά του κάτι καλό. Ο Ζακχαίος την ώρα εκείνηβρισκόταν σε αναζήτηση του Θεού. Για το βλέμμα του Θεού δεν υπάρχει τίποτε κρυφό. Έχει θρόνο του τον ουρανό ο Θεός, αλλά βλέπει τα πάντα πάνω στη γη. «Εξ ουρανού επέβλεψεν ο Κύριος, είδε πάντας τους υιούς των ανθρώπων». Από το μεγαλόπρεπο ουράνιο κατοικητήριό του επιβλέπει «επί πάντας τους κατοικούντας την γην»(Ψαλμ. 32, 13-14).

π. Δημήτριος Μπόκος: ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΓΙΑ ΟΛΑ!

 

π. Δημήτριος Μπόκος

Δέκα λεπρούς θεράπευσε κάποτε ο Χριστός. Μόνο ένας όμως επέστρεψε να του πει ευχαριστώ. Και αυτός δεν ήταν καν από τον εκλεκτό λαό του Θεού, αλλά «αλλογενής», ένας Σαμαρείτης. Ο Χριστός επισήμανε το γεγονός, δείχνοντας ότι δίνει μεγάλη σημασία στο είδος συμπεριφοράς που υιοθετούμε απέναντί του (Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά). Γιατί άραγε; 

 

Έχει να κερδίσει κάτι από μας; Περιμένει να του προσφέρουμε κάτι που του λείπει; Όχι βέβαια! «Οι ευχαριστίες των ανθρώπων δεν θα κάνουν σπουδαιότερο τον Θεό, δεν θα τον κάνουν πιο δυνατό, πιο ένδοξο, πιο πλούσιο ή πιο ζωντανό. Όλα αυτά θα τα αποκτήσουν οι άνθρωποι. Η ευγνωμοσύνη των ανθρώπων δεν θα προσθέσει τίποτα στην ειρήνη και τη μακαριότητα του Θεού, θα προσθέσει τα χαρακτηριστικά αυτά όμως στους ανθρώπους. Η ευχαριστία και η δοξολογία προς τον Θεό δεν θ’ αλλάξει σε τίποτα την ύπαρξή Του, θ’ αλλάξει όμως κάτι στην ύπαρξη του ανθρώπου. 

π. Δημήτριος Μπόκος: ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

π. Δημήτριος Μπόκος

 

Με την απόδοση της εορτής των Φώτων (14 Ιανουαρίου) κλείνειη μεγάλη περίοδος των ακινήτων (σταθερών) εορτών Χριστουγέννων και Θεοφανείων (Σαρανταήμερο-Δωδεκαήμερο), που αρχίζει από τις 15 Νοεμβρίου. Υπάρχει και η παράδοση, ότι η περίοδος αυτή κλείνει οριστικά αφού συμπεριλάβει και την εορτή της Υπαπαντής, κατά την οποία έχουμε τον σαραντισμό του γεννηθέντος Χριστού, την εμφάνισή του δηλαδή κατά τον μωσαϊκό νόμο στον ναό. Κατά την παράδοση λοιπόν αυτή, η περίοδος των Χριστουγέννων εκτείνεται σαράντα μέρες πριν και σαράντα μέρες μετά την εορτή.

π. Δημήτριος Μπόκος: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΗΣΑΥΡΟΣ

π. Δημήτριος Μπόκος 

 

Όταν πρέπει κανείς να κάνει κάτι, ο πιο κατάλληλος χρόνος είναι τώρα. Η φράση αποδίδεται στον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Μιττεράν. Δεν μπορούμε να αφήνουμε τον χρόνο να φεύγει και να χαραμίζεται με την απραξία. Επιβεβαιώνεται το χιλιοειπωμένο «ο χρόνος είναι χρήμα» και δεν μπορεί να ξοδεύεται άσκοπα. Είναι ανεκτίμητος, αν και μας παρέχεται δωρεάν.

Είναι παράξενο απόκτημα ο χρόνος. Μας ανήκει και ταυτόχρονα δεν μας ανήκει. Μας ανήκει, αφού και τίποτε άλλο να μην έχει κανείς στη ζωή του, χρόνο πάντως έχει. Αλλά και πάλι δεν μας ανήκει. Μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε, όχι όμως να τον αποταμιεύσουμε.