Ὁ γερο-Μιχαήλ ὁ Καυσοκαλυβίτης, χαριτόβρυτος γέροντας, στόν τάφο τοῦ ὁποίου ζήτησε καί τάφηκε ὁ ἅγ. Πορφύριος.

Ο γερο-Μιχαήλ, γεννήθηκε στην Σύμη το 1906 και εκάρη μοναχός στην Καλύβη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου από τον μοναχό Αρσένιο.

Σε όσους τον ρωτούσαν τους έλεγε για τη νοερά προσευχή. Αυτός βοηθήθηκε εκτός από το γερο-Θεόπεμπτο και από ένα γέροντα που ασκήτευε στο ξερονήσι του Αγίου Χριστοφόρου, απέναντι από τα Καυσοκαλύβια.

Συνδέθηκε με αγάπη αδελφική με τον τότε μονάζοντα στα Καυσοκαλύβια γερο-Πορφύριο. Αγωνίζονταν μαζί από δόκιμοι. Δεν ήταν απλή συμπάθεια η φιλία τους, αλλά με το χάρισμά του ο γερο-Πορφύριος έβλεπε εμφανώς τη χάρη που είχε…. 

Έλεγε ότι ο Γέροντας Μιχαήλ είχε πλούσια τη χάρη του Θεού από μικρό παιδί. Τον θαύμαζε, γιατί ήταν αρκετά χαριτωμένος. Γι’ αυτό και όταν εκοιμήθη είπε να τον θάψουν στον τάφο του π Μιχαήλ, όπως και έγινε.

Ο γερο-Μιχαήλ εγνώριζε που βρίσκεται θαμμένο το λείψανο του αγίου Μαξίμου του Καυσοκαλυβίτη και το φανέρωσε και στο φίλο του γερο-Πορφύριο.

Ο παπα-Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης, συνεχίζει,ήταν πάντοτε χαρούμενος κι ανέπαυε τις ψυχές των μοναχών και των προσκυνητών με τις διηγήσεις του και τα πνευματικά του λόγια, που ήταν γεμάτα ζωντάνια και παραστατικότητα. Επίσης ήταν πολύ επιμελής στα πνευματικά της μοναχικής ζωής: ακολουθίες, κανόνα, λειτουργίες. 

Φρόντιζε όσο το δυνατόν περισσότερο να κάνη λειτουργίες στην Καλύβη του, επειδή ενστερνιζόταν το μεγαλείο και την ψυχική ωφέλεια κάθε λειτουργίας. Επιπλέον, ήταν και καλός ψάλτης, αγαπούσε πολύ τις ολονύκτιες αγρυπνίες, καθώς και τις λειτουργίες οι όποιες τελούνταν στο Κυριακό. Κοντά του βρήκαν ανάπαυση και ψυχική ηρεμία αρκετοί μοναχοί της σκήτης…».

Συνδεόταν με στενή πνευματική φιλία με τον συμπατριώτη του Γέροντα Αββακούμ τον Λαυριώτη († 1978).

Ο π. Μιχαήλ ευλαβείτο τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, γιατί είχε το όνομά του, αλλά και για κάποιον άλλο λόγο. όπως διηγήθηκε ο ίδιος σ’ έναν ομώνυμό του Κοινοβιάτη, κάποτε που έκανε τον κανόνα τουπαρουσιάστηκε μπροστά του ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και του έδειξε πώς να προσεύχεται. Να κρατά το κομποσχοίνι, να λέγει την ευχή και να κάνει συγχρόνως σταυρούς με μικρές μετάνοιες.

Επειδή πλέον τα κουτάλια δεν είχαν πέραση, ο π. Μιχαήλ έμαθε αγιογραφία. Οι εικόνες του Γέροντος Μιχαήλ, είχαν θεία Χάρη.γι’ αυτό έγιναν και θαύματα.

Το 1959, έλαβε εντολή από την Ηγουμένη Φιλοθέη, της Μονής των Αγίων Πάντων Καλύμνου, να ιστορήσει τον Όσιο Σάββα. Ο π. Μιχαήλ, επειδή δεν είχε εικόνα του Οσίου, ούτε τον εγνώριζε προσωπικώς, παρεκάλεσε τον Κύριον, αλλά και τον Άγιο Σάββα εις προσευχήν να φωτισθή διά να ιστορήσει την εικόνα. 

Πράγματι, είχε μεγάλη ευχέρεια κατά την εργασία και επιτυχία. Όταν η αγία εικών παρεδόθη εις το τελωνείο, ήρχισε να κρούει μόνη της η καμπάνα του Μοναστηριού. Το γεγονός αυτό ήτο ανεξήγητο μέχρι την επομένη, όταν έλαβαν είδηση από το τελωνείο διά την παραλαβή της εικόνος. Η καμπάνα έκρουε μόνη της έως ότου έφεραν την εικόνα εις το Μοναστήρι.

Εκοιμήθη ειρηνικά εν Κυρίω στις 12.5.1979 συμπαραστατούμενος από τον καλοκάγαθο υποτακτικό του μοναχό Γαβριήλ. Πριν αναχωρήσει για τον ουρανό αξιώθηκε να δει τον Κύριο και την Κυρία Θεοτόκο.

πηγή

Πηγή:http://arpati.blogspot.com/

«Πᾶνος»