ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Ἀνάμεσα στὶς μεγάλες μορφὲς τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ ξεχωρίζει καὶ ὁ ἅγιος Παχώμιος, τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας τὸν προσαγόρευσε Μέγα, τόσο γιὰ τὴν προσωπική του ἀσκητικὴ ὁσιότητα, ὅσο καὶ γιὰ τὴν συμβολή του στὴ διαμόρφωση τοῦ κοινοβιακοῦ μοναχικοῦ ἰδεώδους.
Γεννήθηκε τὸ 292 στὴν περιοχὴ τῆς Κάτω Θηβαΐδος τῆς Αἰγύπτου ἀπὸ εἰδωλολάτρες γονεῖς. Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Μ. Κωνσταντίνου (306-337) καὶ σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν κατετάγῃ στὸν αὐτοκρατορικὸ στρατὸ καὶ συμμετέσχε στὸν ἐμφύλιο πόλεμο ἐναντίον τοῦ Λικινίου. Γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ ἄκουσε γιὰ πρώτη φορὰ στὸ στράτευμα καὶ εἶδε τὴ διαφορετικὴ ζωὴ καὶ τὸ ἦθος τῶν Χριστιανῶν καὶ ἐντυπωσιάστηκε. Χριστιανοὶ στρατιῶτες τὸν κατήχησαν στὴ νέα πίστη. Ὅταν ἀπολύθηκε ἀπὸ τίς τάξεις τοῦ στρατοῦ ἀποφάσισε νὰ πάη στὴν ἔρημο, προκειμένου νὰ συναντήσῃ ἁγίους γέροντες γιὰ νὰ διδαχτῇ περισσότερα γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ νὰ λάβῃ τὸ ἅγιο Βάπτισμα. Ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων ἀσκητῶν τὸν ἐνθουσίασε καὶ ἀποφάσισε νὰ ἀκολουθήση καὶ ὁ ἴδιος τὴν ἀσκητικὴ ἐρημικὴ ζωή. Τέθηκε δὲ ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ ὀνομαστοῦ ἀσκητῆ Παλάμονος, τοῦ ὁποίου ἔγινε ἀκόλουθος καὶ μιμητὴς γιὰ ἕξι περίπου χρόνια.
