Αββάς Μάρκος: Θεία σοφία και ταπεινοφροσύνη

 

Η σοφία αυτού του κόσμου είναι μωρία για τον Θεό (Α’ Κορ. 3:19), όπως λέει ο απόστολος, ενώ η σοφία που δίνει ο Θεός έρχεται από ψηλά, από τον Πατέρα των φώτων (Ιακ. 1:5,17), και απόδειξή της είναι η ταπεινοφροσύνη.

Εκείνοι που θέλουν να αρέσουν στους ανθρώπους, αντί για τη θεία σοφία απέκτησαν την ανθρώπινη, και γεμάτοι υπερηφάνεια και καύχηση γι’ αυτήν απάτησαν πολλούς απλοϊκούς ανθρώπους, πείθοντάς τους να φιλοσοφούν όχι μέσω των κόπων της ευσέβειας και της προσευχής, αλλά με την πειθώ των λόγων της ανθρώπινης σοφίας (Α’ Κορ. 2:4), την οποία ο απόστολος συνεχώς κατηγορεί ονομάζοντάς την κένωση του Σταυρού. Λέει συγκεκριμένα στην προς Κορινθίους επιστολή: «Η αποστολή που μου όρισε ο Χριστός δεν ήταν να βαφτίζω, αλλά να κηρύττω το Ευαγγέλιο, χωρίς σοφά και περίτεχνα λόγια, για να μην κενωθεί ο Σταυρός του Χριστού» (Α’ Κορ. 1:17) – για να μη χάσει δηλαδή το περιεχόμενό του ο θάνατος του Χριστού στον σταυρό. 

ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ: Ο θάνατος όχι μόνο δεν τον τρόμαζε, αλλά, απεναντίας, τον γέμιζε χαρά. Ο Θεός, μάλιστα, του έδωσε το υπερφυσικό χάρισμα να συνομιλεί με τους νεκρούς!

Με φυσικότητα και απλότητα, όπως βίωνε ο ίδιος την πραγματικότητα του θανάτου και της άλλης ζωής, επικοινωνούσε με τους κεκοιμημένους αδελφούς σαν να ήταν ζωντανοί.

 Τους μιλούσε, τους έδινε εντολές, τους έστελνε μηνύματα και παραγγελίες. Κι εκείνοι, με παραχώρηση του Θεού, έκαναν ό,τι τους έλεγε. Η αγιότητα του οσίου Μάρκου έσπαζε και τα άλυτα δεσμά του θανάτου!

Πέθανε κάποιος αδελφός έπειτα από μακροχρόνια ασθένεια. Ο ηγούμενος ανέθεσε σ’ έναν μοναχό να ετοιμάσει τον νεκρό για την ταφή. Πράγματι, αφού εκείνος σκούπισε το λείψανο μ’ ένα σφουγγάρι, πήγε στη σπηλιά του οσίου Αντωνίου, όπου έθαβαν τους νεκρούς, για να δει τον τόπο της ταφής. Βρήκε τον όσιο Μάρκο και τον ρώτησε:

Τι θα ανταποδώσω στον Κύριο για όλα όσα με έχει ευεργετήσει;

Λοιπόν την αρχή της κατά Θεόν ωφέλειάς σου, παιδί μου, οφείλεις να την κάνεις από αυτό το σημείο:

Πρέπει να μελετάς και να συλλογίζεσαι ακατάπαυστα χωρίς ποτέ να ξεχνάς, όλες τις οικονομίες τις διευθετήσεις και τους μυστηριώδεις τρόπους της θείας βουλής και τις ευεργεσίες που σου έκανε κι εξακολουθεί να σου κάνει ο Θεός για τη σωτηρία της ψυχής σου.

Όχι τυλιγμένος από τη λήθη που προκαλεί η κακία ή εξαιτίας της ραθυμίας να ξεχνάς τις πολλές και μεγάλες προς εσένα ευεργεσίες Του, και έτσι να περνάς τον υπόλοιπο καιρό σου χωρίς ωφέλιμα έργα και χωρίς ευχαριστία.

Μη γογγύζεις για τις θλίψεις σου…

Ο σατανάς, γνωρίζων το «δίκαιον» του Πνευματικού νόμου, αγωνίζεται να επιτύχη μόνον την νοεράν συγκατάθεσιν αυτού που πολεμεί. 

Και έτσι, ή να καταστήση τον ηττηθέντα, κατά νούν, υπεύθυνον εις τους κόπους της μετανοίας ή, εάν δεν μετανοή εμπράκτως, να τον τυραννήση με ακουσίας οδύνας. Συνήθως, ο σατανάς, διαθέτει έτσι τον υπ’ αυτού τυραννούμενον, ώστε να γογγύζη διά τας θλίψεις του. 

Και τούτο, με τον σκοπόν όπως, και ενταύθα αυξήση τας οδύνας, αλλά και εις την Κρίσιν να τον αποδείξη ως μή πιστεύσαντα εις την δικαιοσύνην του Θεού, αφού δεν υπέμεινεν ευχαρίστως τας παιδαγωγικάς τιμωρίας.