Τα δάκρυα και η κατάνυξη του παπα-Τύχωνα

 

Ο παπα-Τύχων απέφευγε επιμελώς την κατάκριση. Όταν έστελνε τους παραγυιούς του στις Καρυές, πήγαινε μαζί τους περίπου ένα χιλιόμετρο και περνούσαν από ένα Καλύβι Ρώσσου γείτονά τους. Επειδή ήταν λίγο ευτραφής ο γείτονάς τους παπάς, για να μην τον κατακρίνουν, τους συμβούλευε πατρικά. «Όταν δήτε τον παπα-Ε., να πήτε: “Αυτός είναι άγιος άνθρωπος, την ευχή του να έχουμε” και να του φιλήσετε το χέρι».

Όταν επέστρεφαν από τις Καρυές, τους έλεγε να μην τον ενοχλούν, αλλά μόνον να χτυπούν την πόρτα του κελλιού του, για να καταλαβαίνη ότι επέστρεψαν, και ύστερα να πάνε στο κελλί τους. Κάποτε ο ένας από καλή περιέργεια κοίταξε από την χαραμάδα της πόρτας, για να δη τι κάνει ο Γέροντας. Τον είδε να κλαίη, να σκουπίζη τα δάκρυά του με μανδήλι και να θρηνή ραπίζοντας ελαφρά την κεφαλή του. Αγαπούσε υπερβολικά την μετάνοια, αν και η ζωή του ήταν αγία, δοσμένη από νεότητος στον Θεό. Τα δάκρυά του ήταν καθημερινή τροφή του. Είχε πολλά δάκρυα και πολλή κατάνυξη. Με τα δάκρυά του μούσκευε τα πόδια του Εσταυρωμένου. Τα σκούπιζε με τα μαλλιά του σαν την γυναίκα του Ευαγγελίου. Στο κελλί του έκανε εργασία πνευματική καλλιεργώντας την μετάνοια και το χαροποιόν πένθος.

Θαυμαστή μαρτυρία για τον Παπα-Τύχωνα!

Όταν ήμουν νεαρός μοναχός με την ευλογία του γέροντος μου Φιλάρετου πήγα να εξομολογηθώ στον παπα Τύχωνα τον Ρώσο (τον γέροντα του π.Παϊσίου).

Αφού μας δέχθηκε ,του είπαμε γιατί πήγαμε και ξεκίνησα την εξομολόγηση.

Έλεγα με σκυμμένο κεφάλι τις αμαρτίες μου και όσο περνούσε η ώρα ένοιωθα τον αυχένα μου να μουσκεύει.

Δεν ήξερα τι συμβαίνει.

Μόλις τέλειωσα την εξομολόγηση και σήκωσα το κεφάλι είδα τον παπα Τύχωνα να κλαίει με πολλά δάκρυα, τα οποία έπεφταν πάνω στο κεφάλι μου όση ώρα έκανα την εξομολόγηση!!!

Ο Άγιος παπά Τύχων ο Ρώσος της Καψάλας, ένα λουλούδι από το Περιβόλι της Παναγίας

 

Ο παπά-Φώτης ο Λαυριώτης έλεγε: «Δεν συνάντησα πιο διακριτικό γέροντα στη ζωή μου από τον παπά-Τύχωνα. Ήταν μεγάλος διακριτικός γέροντας.»

-Ντάκρυα, παιδί μου, ντάκρυα, αυτό τέλει ο Θεός.

-Η Κόλαση έχει γεμίσει από αντρώπους παρθένους-υπερήφανους, και από αμαρτωλούς μετανοημένους παράντεισος. Ταπεινό άντρωπο τέλει Θεός. Στον ταπεινωμένο αμαρτωλό, πει Κύριος, περάσει γλυκὸ παράντεισο.