π. Συμεών Κραγιόπουλος (†): Βαρύτατα τα σαρκικά αμαρτήματα

Πάντοτε υπήρχε η αμαρτία της σαρκός, πάντοτε οι άνθρωποι δελεάζονταν από την αμαρτία αυτή, και πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι παρασύρονταν στην ακολασία, στην ασωτία, στη σαρκολατρία, και χάνονταν. Αλλά στα χρόνια μας αυτό ξεπέρασε κάθε όριο.

Και αυτοί ακόμη οι χριστιανοί που πιστεύουν έχουν επηρεασθεί κατά τέτοιο τρόπο, που κι όταν ακόμη θα θελήσουν να εξομολογηθούν αμαρτία τέτοιους είδους, είτε από συνήθεια είτε επειδή έχουν κάποιες μικροτύψεις, στο βάθος δεν μπορούν να νιώσουν ότι πρόκειται περί αμαρτίας, σοβαροτάτης αμαρτίας, και ότι χρειάζεται να μετανοήσουν. Αυτό είναι ακόμη χειρότερο.

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†): Οι προσδοκίες των γονέων και η αληθινή αγάπη

Ο γάμος, όπως μας λέει και ο απόστολος Παύλος, είναι μέγα μυστήριο (Εφ. 5:32). Αυτό φαίνεται ακόμη από τα πρώτα βήματα, από τις πρώτες ημέρες του ανθρώπου. Στην αρχή της Αγίας Γραφής λέγεται σαφώς: «Ένεκεν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού…» (Γέν. 2:24). Δηλαδή, τη στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος αποφασίζει να γίνει συνδημιουργός με τον Θεό, φθάνει μέχρι του σημείου να εγκαταλείψει τον πατέρα του και τη μητέρα και να βρει τη γυναίκα του και να δημιουργήσει έτσι οικογένεια. Προ της πτώσεως, αν δηλαδή δεν είχε πέσει ο άνθρωπος, δεν γνωρίζουμε πώς θα ήταν τα πράγματα· όμως, μετά την πτώση έτσι έχουν. Και έρχεται ο Κύριος και ευλογεί με ειδικό μυστήριο τον γάμο, όσο πεζός κι αν είναι σε ορισμένες πτυχές του και σε ορισμένες εκδηλώσεις του.

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†): Να πούμε το ναι στον Θεό όπως η Παναγία

Οι ημέρες που διανύουμε είναι αφιερωμένες στην Παναγία, γι’ αυτό γίνονται και οι Παρακλήσεις. Με τη νηστεία και με τις ακολουθίες των Παρακλήσεων ετοιμαζόμαστε για τη γιορτή της Παναγίας, αλλά συγχρόνως λέμε στην Παναγία όλα αυτά που έχουμαε να της πούμε. Και την τιμούμε και την υμνούμε και τη δοξάζουμε και την παρακαλούμε να μας βοηθήσει. Και τα μεν και τα δε. Όλα τα λέμε.

Θα ήθελα να πω ακόμη μια φορά ότι ο Θεός έκανε εμάς τους ανθρώπους όχι βέβαια για να ζούμε όπως ζούμε. Η ζωή έχει πάρει τώρα εντελώς άλλο δρόμαο, από εκείνον στον οποίο μας έβαλε ο Θεός. Γι’ αυτό οι άνθρωποι δεν μπορούν να ταιριάξουν τη ζωή τους με αυτό που θέλει ο Θεός και γι’ αυτό είναι συνέχεια εκτεθειμένοι. Μόνο οι άγιοι μπαίνουν στον δρόμο που ο Θεός όλους μας έβαλε και συντονίζουν τη ζωή τους με το θέλημα του Θεού. Οι άλλοι είμαστε αφύσικοι, όσο κι αν μας φαίνεται ότι ζούμε φυσιολογικά· είμαστε εκτός αληθείας, είμαστε στην πλάνη, είμαστε εκτός πραγματικότητος.

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†): Υπάρχει για όλους σωτηρία

Δεν ξέρω πόσο γίνομαι κατανοητός, δεν ξέρω πώς τα ακούτε, πώς τα καταλαβαίνετε αυτά, αλλά υπάρχει για όλους σωτηρία. Όμως, έτσι πρέπει να τα πάρουμε τα πράγματα. Τώρα καταλαβαίνουμε καλύτερα πόσο ο καθένας μας πρέπει να γνωρίσει καλά-καλά τι είναι ο εαυτός του. Διότι μπορεί όλα αυτά, ως γενικό πλαίσιο του όλου θέματος, να είναι έτσι, αλλά στον καθένα όλη αυτή η κατάσταση υπάρχει κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο. Πόσο επομένως χρειάζεται να βοηθηθούμε – αλλά να έχουμε διάθεση· άμα δεν έχουμε διάθεση, δεν καταλαβαίνουμε τίποτε – όμως έτσι ειδικά να βοηθηθούμε, για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†): Πνευματικά είμαστε τυφλοί

Στην πνευματική ζωή χρειάζεται να έχεις οδηγό, αφ’ ενός διότι είσαι τυφλός. Πού πας; Νομίζεις ότι μπορείς, αλλά είσαι ανήμπορος. Εύκολα θα απελπιστείς, θα απογοητευτείς. Με τον οδηγό ταπεινώνεσαι, κόβεις το θέλημά σου, που σημαίνει ότι θα έρθει η προκοπή, μόνο όταν ευδοκήσει ο Θεός. Αφ’ ετέρου διότι – κυρίως αυτό – βλέπεις ότι αυτός είναι ο ασφαλής δρόμος της σωτηρίας: η υπακοή.

Ελάχιστες είναι οι ψυχές που βρίσκουν αυτόν τον σωστό δρόμο. Πρέπει να πειστούμε ότι ο Χριστός θα στείλει άνθρωπο να μας οδηγήσει και να βοηθήσει να προκόψουμε. Εμείς δείχνουμε βέβαια καλή διάθεση, αλλά όχι ότι παραδιδόμαστε στον Χριστό, να γίνει το θέλημά του· ανήκουμε στον εαυτό μας. Στην υπακοή σιγά-σιγά ο Κύριος σε ξεσκεπάζει και βλέπεις το σκοτάδι σου. Αυτό σε τρομάζει. Ξεσκεπάστηκες κατά τέτοιον τρόπο που βλέποντας το χάλι σου νιώθεις ότι χάνεσαι; Πες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και μη φοβάσαι.

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†) - Η Παναγία έφερε «καρπόν πολύν»

 

Τα λόγια του Κυρίου: «Ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15:5), τα οποία περιέχονται σ’ εκείνον τον λόγο που είπε ο Κύριος μετά τον Μυστικό Δείπνο στους μαθητάς του, φρονούμε ότι μπορούν να συνδεθούν και με την εορτή της Παναγίας, αφού σήμερα τελούμε την ακολουθία των Α’ Χαιρετισμών, διότι κανείς άλλος δεν έζησε αυτή την αλήθεια όσο η Παναγία. Αυτή κυρίως ήταν εκείνη που έμεινε εν τω Χριστώ και κυρίως, αν θέλετε να πούμε, ο Χριστός έμεινε εν αυτή, καθώς κυοφορήθηκε από την Παναγία, αλλά και μένει στον αιώνα εν αυτή. Έτσι κυρίως η Παναγία είναι αυτή που έφερε «καρπόν πολύν». Διότι ο πολύς καρπός είναι ο ίδιος ο Χριστός.

Αυτός ο πολύς καρπός που είναι ο Χριστός, που είναι η ζωή του Χριστού –η ζωή του Χριστού βέβαια εν τω ανθρώπω, η ζωή του Χριστού μέσα στον άνθρωπο– αυτός ο πολύς καρπός είναι του Θεού, είναι του Πνεύματος του Αγίου. Δεν είναι κατόρθωμα ανθρώπινο. Γι’ αυτό «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».

Ὡς χριστιανοί δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε τίποτε· εἶναι ἁμαρτία ἅμα φοβόμαστε - π. Συμεών Κραγιόπουλος♱

 

Τόν χριστιανό δέν τόν πειράζει τίποτε· δέν μπορεῖ νά τόν πειράξει οὔτε ὁ διάβολος οὔτε τά διαβολικά πράγματα. Γιά τόν χριστιανό δέν εἶναι τίποτε μολυσμένο, διότι ὅλη ἡ γῆ καί ὅλα ὅσα εἶναι πάνω στή γῆ ἀνήκουν στόν Θεό.

Ὡς χριστιανοί δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε τίποτε, δέν πρέπει νά φοβόμαστε· εἶναι ἁμαρτία δηλαδή ἅμα φοβόμαστε. Ἀλίμονο ἄν οἱ χριστιανοί φοβόμασταν μήπως αὐτό εἶναι μολυσμένο ἀπό τόν διάβολο, ἤ μήπως τό ἄλλο εἶναι μολυσμένο ἀπό τόν διάβολο, ἤ καί παθαίναμε τίποτε ἀπό αὐτά τά πράγματα. Ἄν ἦταν ἔτσι, οἱ ἄνθρωποι τοῦ διαβόλου, αὐτοί πού εἶναι ὄργανα τοῦ σατανᾶ καί πού βγαίνουν σήμερα ἀναφανδόν καί κάνουν πολλά καί διάφορα, θά μᾶς εἶχαν μολύνει ὅλους. Διότι κρυφά μπορεῖ νά μολύνουν καί τό ψωμί πού παίρνουμε ἀπό τόν φοῦρνο, καί τά φάρμακα πού παίρνουμε ἀπό τά φαρμακεῖα, καί τά τρόφιμα πού παίρνουμε ἀπ᾿ ὅπου ἀλλοῦ. Δέν ἔχουμε ἐμεῖς νά φοβηθοῦμε τίποτε.

Η κακία και η ζήλεια εναντίον του ανθρώπου του Θεού - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Να έχουμε, παρακαλώ, υπ’ όψιν μας ότι, όσο περισσότερο θέλουμε να βρούμε τον Θεό, όσο περισσότερο αγαπούμε τον Θεό, όσο περισσότερο η ψυχή μας ανοίγει και έρχεται μέσα μας η αλήθεια του Θεού και φωτίζεται ο έσω άνθρωπος και γίνεται άνθρωπος του Θεού, τόσο κάπου εκεί θα είναι η πλάνη, το ψέμα, και θα μας περιτριγυρίζουν. Όχι μόνο από κακότητα, αλλά, θα έλεγα, και από ζήλεια. Το κακό είναι κακό και θέλει να κάνει κακό, αλλά υπάρχει και η ζήλεια, γι’ αυτό που δίνει ο Θεός στον άνθρωπό του.

Θα έχετε προσέξει πόσο δαιμονίζεται ένας άνθρωπος, κυριολεκτικά δαιμονίζεται, κάτι παθαίνει, όταν έχει να κάνει μ’ έναν άνθρωπο του Θεού και κατά κάποιον τρόπο δείχνουν τα πράγματα ότι εκείνος ο άνθρωπος προτιμάται, εκείνον τον άνθρωπο θέλει ο Θεός και αυτόν τον παραμερίζει. Αν επιτρέπεται να πω, τον πιάνει λύσσα. Με συγχωρείτε. Γιατί δεν είναι θέμα, επαναλαμβάνω, μόνο μιας κακίας, αλλά είναι θέμα ζήλειας.

Ποιος έχει καημό για το Άγιο Πνεύμα;-Κυριακή πρό των Φώτων π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

 

Σήμερα, Κυριακή προ των Φώτων, η Εκκλησία αναγινώσκει ως ευαγγελική περικοπή αυτήν ακριβώς την περικοπή που μόλις ακούσαμε και που είναι από την αρχή-αρχή του κατά Μάρκον Ευαγγελίου, στίχοι 1-8. Και μάλιστα, ο ευαγγελιστής Μάρκος έτσι αρχίζει το Ευαγγέλιο: «Αρχή του ευαγγελίου Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού». Και βέβαια εδώ ο ευαγγελιστής Μάρκος, όταν λέει «Αρχή του ευαγγελίου», εννοεί ακριβώς αυτό που λέει στη συνέχεια: να πώς έγινε η αρχή του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Δηλαδή, όπως αναφέρει και η Παλαιά Διαθήκη, εστάλη πρώτα ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, για να ετοιμάσει την οδό, και έπειτα ήλθε ο Κύριος.

Στο τέλος της ευαγγελικής περικοπής ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο προφήτης που κήρυσσε βάπτισμα μετανοίας, λέει: «Δεν είμαι ικανός εγώ να σκύψω να λύσω τον ιμάντα των υποδημάτων του».

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†) - Θα συμβούν πολλά μη φοβηθούμε.

Όλα αυτά που γίνονται και θα γίνουν τα επιτρέπει ο Θεός και είναι χρήσιμα· δεν μπορούν να μας βλάψουν καθόλου. Ίσα-ίσα θα μας ωφελήσουν, εάν εμείς πιστεύουμε στον Χριστό. Έτσι, θα είμαστε ευάρεστοι στον Θεό και θα νιώσουμε ότι τώρα πιο πολύ είμαστε στα χέρια του Θεού, αφού ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο. Και χάνει το πολύ ενδιαφέρον που νομίζουμε ότι έχει η εδώ ζωή· που εδώ στη ζωή αυτή όλα καλά είναι, αλλά με την έννοια ότι μας ετοιμάζουν για την αιώνια ζωή. Έτσι, από το ένα μέρος ησυχάζουμε, και φεύγει ο φόβος, και από το άλλο μέρος ξυπνά η ψυχή μας.

Από κάποια πλευρά η εποχή η δική μας ίσως είναι η δυσκολότερη από όλες τις εποχές. Διότι, στις παλαιότερες γενεές, στους παλαιότερους αιώνες και καιρούς το κακό προερχόταν απ’ έξω, είτε στα πρώτα χρόνια που ήταν οι διωγμοί, είτε ύστερα που υπήρχε γενικότερα η ειδωλολατρία και όποιες άλλες δυσκολίες και εμπόδια. Σήμερα το κακό είναι μέσα στον άνθρωπο. Δηλαδή επιδρά το όλο πνεύμα της εποχής και αλλοιώνει τον νου του ανθρώπου και τον όλο ψυχοσωματικό οργανισμό του.

Μιλούμε για την Ανάσταση, όμως αγνοούμε την Ανάσταση - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Σήμερα η Κυριακή είναι αφιερωμένη στις Μυροφόρες γυναίκες. Και όλη την εβδομάδα αυτή μέχρι και το Σάββατο το πρωί, που θα γίνει η απόδοση, θα ψάλλονται τροπάρια που θα αναφέρονται στις γυναίκες αυτές.

Στο δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού της Κυριακής λέει ότι οι γυναίκες πήγαν με φόβο· «μετά φόβου», λέει, γυναίκες ήλθαν στον τάφο για να αλείψουν με μύρα το σώμα του Ιησού και «μη ευρούσαι τούτο διηπόρουν προς αλλήλας». 

Δεν το βρήκαν το σώμα και δημιουργήθηκε απορία. Τρόπον τινά η μια εξέφραζε την απορία στην άλλη· «διηπόρουν προς αλλήλας, αγνοούσαι την ανάστασιν του Χριστού», λέει ο υμνογράφος.

Οι γυναίκες λοιπόν αυτές βρέθηκαν σε μια δυσκολία, βρέθηκαν σε μια απορία, αν θέλετε σε ένα αδιέξοδο. Τι θα ‘πρεπε να κάνουν; Διότι δεν είναι ότι δεν μπόρεσαν να πλησιάσουν τον τάφο, για να αλείψουν δηλαδή με μύρο το σώμα του Ιησού· τον τάφο τον πλησίασαν αλλά ο τάφος είναι κενός. Το σώμα του Ιησού δεν είναι εκεί.

Ο ταπεινός άνθρωπος θα δεχθεί την αλήθεια του Χριστού - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Όπως ξέρουμε, μέσα στον Παράδεισο οι πρωτόπλαστοι ήταν ευτυχισμένοι και χαρούμενοι, αλλά κάπου εκεί ήταν και το φίδι, ο διάβολος. Και ο διάβολος δεν πήγε μόνο σαν η προσωποποίηση του κακού και ο φορέας του κακού, αλλά πήγε και γιατί ζήλεψε τους πρωτοπλάστους. 

Είναι τόση η χαρά και τόση η ευτυχία που δίνει ο Θεός στα πλάσματά του, που ο κακός θα το ζηλέψει αυτό και κάπου εκεί θα τριγυρίζει, για να κάνει κακό με όποιον τρόπο μπορεί. Έτσι λοιπόν ο διάβολος και αυτός εκεί στον Παράδεισο. 

Και δεν πήγε αρνούμενος τον Θεό· τον δέχεται τον Θεό. Πώς μπορεί να τον αρνηθεί; Τον δέχεται τον Θεό και τον αναγνωρίζει ως Θεό, αλλά ως διάβολος διαβάλλει, συκοφαντεί και ψεύδεται.

Ο Θεός ζητάει μετάνοια - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Κάθε χρόνο αυτή την ημέρα, Κυριακή μετά τα Φώτα, η Εκκλησία όρισε να αναγινώσκεται η ευαγγελική περικοπή που αναφέρει ότι ο Χριστός αρχίζει το κήρυγμά του και λέει: «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4:12-17). Άφησε ο Κύριος – γράφει ο ευαγγελιστής – τη Ναζαρέτ και πήγε να κατοικήσει στην Καπερναούμ την παραθαλασσία.

Υπάρχει προφητεία στην Παλαιά Διαθήκη, όπου ο προφήτης, προφητεύοντας ακριβώς αυτό το γεγονός, λέει ότι ο λαός που κατοικεί σ’ εκείνα τα μέρη που πήγε ο Χριστός, στην Καπερναούμ, είδε φως μέγα και ανέτειλε φως σ’ αυτούς οι οποίοι ήταν στη σκιά του θανάτου (Ησ. 8:14,22· 9:1-7).

Λέγαμε το πρωί στην εκκλησία ότι αυτό δεν έγινε απλώς διότι πήγε ο Χριστός εκεί ούτε απλώς διότι κήρυξε. Το τονίσαμε το πρωί και είπαμε ότι δεν φτάνει η παρουσία του Χριστού, δεν φτάνει απλώς το κήρυγμα του Χριστού, αν δεν δεχτεί ο άνθρωπος.

Να ‘ναι ευλογημένο, Θεέ μου - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Γνωρίζετε όλοι πόσο δύσκολο είναι να ταπεινωθεί κανείς. Υπάρχουν μοναχοί, ασκητές, που χρόνια, πολλά χρόνια, παλεύουν, αγωνίζονται να ταπεινωθούν. 

Κάνουν ειδική άσκηση, ειδικό αγώνα και πάλι και πάλι και πάλι και πειράζονται και ξαναπειράζονται, και έρχεται κάποτε η ταπείνωση. Αλλά έρχεται ύστερα από πολλούς κόπους και ύστερα από πολλά χρόνια. Όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ύστερα από πολλούς πειρασμούς έρχεται η ταπείνωση.

Ένας ο οποίος, από τότε που άρχισε να καταλαβαίνει τον εαυτό του μέσα στη ζωή, ζει, ας πούμε έτσι, με αίσθημα μειονεξίας και μια ζωή ολόκληρη κυριολεκτικά ποδοπατείται κάτω από αυτό το αίσθημα, αυτός υποφέρει, άγχεται και αρρωσταίνει. Υποφέρει, διότι θέλει να είναι κάτι, αλλά δεν μπορεί να έχει καλή ιδέα για τον εαυτό του.

Να μεθύσουμε από το μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Ναι, είναι να μεθύσουμε κυριολεκτικά απ’ αυτό το μεγάλο μυστήριο: Ότι η Παναγία έδωσε την ανθρώπινη φύση στον Χριστό, και έγινε άνθρωπος ο Κύριος, Θεάνθρωπος, και σώζει κατά ασφαλή και οριστικό τρόπο τον καθένα μας!

Μην παραξενευθείτε αν πω – καθόλου δεν αμφιβάλλω, καθόλου – ότι είμαστε μέσα στους σεσωσμένους με την έννοια να το πιστέψουμε, και με την έννοια ν’ αρχίσουμε να χαιρόμαστε και ν’ αρχίσουμε να θαυμάζουμε και ν’ αγαπούμε τον Κύριο· και να ζητήσουμε από την Παναγία να παρακαλέσει ώστε ν’ ακολουθούμε τον Κύριο και να έχουμε πανηγύρι μέσα μας.

Δεν είναι η σωτηρία όπως το παίρνουν οι προτεστάντες, που δουλεύουν με αυθυποβολή και προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους, αλλά είναι όπως είπαμε. 

Πλησιάζοντας τα Χριστούγεννα - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Να αναφερθούμε λίγο στις άγιες αυτές ημέρες οι οποίες ήδη αρχίζουν, καθώς από αύριο έχουμε τα προεόρτια των Χριστουγέννων.

Τα Χριστούγεννα είναι η μητρόπολη, η μητέρα δηλαδή όλων των εορτών, κατά τον ιερό Χρυσόστομο (PG 48,752). Αλλά και η Πρωτοχρονιά με την εορτή του Μεγάλου Βασιλείου και την περιτομή του Κυρίου, όπως και τα Θεοφάνεια είναι σε όλους μας γνωστές γιορτές. Από μικρά παιδιά τις ξέρουμε, και λίγο πολύ όλοι έχουν μια ιδιαίτερη αίσθηση αυτές τις ημέρες.

Γι’ αυτό λοιπόν νομίζω ότι πρέπει να αναφερθούμε σ’ αυτές τις γιορτές και μάλιστα να προσπαθήσουμε να μιλήσουμε κάπως πρακτικά.

Η λατρεία του εαυτού μας και η υπακοή - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Ο άνθρωπος είναι φίλαυτος, εγωλάτρης. Δεν το καταλαβαίνουμε, ιδέα δεν έχουμε, όμως βουλιάξαμε εκεί μέσα στη φιλαυτία μας, όπως βουλιάζουν οι ψυχοπαθείς μέσα στην αρρώστια τους. 

Ας πούμε, κάποιος είναι βουλιαγμένος στη μελαγχολία και δεν βγαίνει με τίποτε από κει. Καίτοι το διαισθάνεται ότι, αν βγει, λυτρώνεται, δεν βγαίνει. Τι έρωτας είναι αυτός με τη μελαγχολία του, με την κόλασή του! Τα αρρωστημένα αυτά πράγματα έχουν πολλή δύναμη.

Γενικότερα λοιπόν έχει οικοδομηθεί ένας έρωτας με τον εαυτό μας, ένα μπλέξιμο –και δεν ξεμπλέκουμε εύκολα– με τη λατρεία του εαυτού μας, με τη φροντίδα για τον εαυτό μας, με τη φιλαυτία. 

Η αμετανοησία κολάζει τον άνθρωπο - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Η Χάρη του Θεού είναι που μαλακώνει την καρδιά, η Χάρη του Θεού είναι που φέρνει τον κλαυθμό, η Χάρη του Θεού είναι που φέρνει αυτή τη μετάνοια, το πένθος. 

Πένθος που από μια πλευρά είναι απαρηγόρητο. Δεν μπορεί τίποτε τον άνθρωπο να τον παρηγορήσει. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι ότι θέλει ακόμη πιο πολύ να πενθήσει, θέλει ακόμη πιο πολύ να μετανοήσει και ελπίζει στον αγαθό Θεό.

Αυτό, επαναλαμβάνω, το κάνει η Χάρη του Θεού. Η Χάρη του Θεού αυτό θέλει να κάνει στον κάθε άνθρωπο. Και μην πει κανένας μας ότι «ε, αυτό είναι για τους λίγους». Δεν είναι. Αυτό είναι για όλους. Δεν υπάρχει κανείς που εξαιρείται. 

Να βάζουμε συνεχώς αρχή - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Να εξετάσουμε εάν βάλαμε αρχή στην πνευματική ζωή. Μπορεί να είμαστε χριστιανοί, βρεθήκαμε να είμαστε χριστιανοί, ακούμε ή μελετούμε μερικά πράγματα, αλλά μέσα στην καρδιά μας όμως έγινε αρχή; Δηλαδή η καρδιά μας μπήκε στον δρόμο της σωτηρίας, έκανε την αρχή του δρόμου αυτού;

Θα ήθελα να πω σ’ αυτό το σημείο ότι, όταν βλέπουμε στον δρόμο μας να μην πάνε καλά τα πνευματικά πράγματα –να μην πηγαίνουν δηλαδή έτσι όπως τα ορίζει ο Θεός και όπως τα θέλει ο Θεός, και να μην προκόπτει η ψυχή μας– να προβληματιζόμαστε, να ανησυχούμε και να διερωτόμαστε τι συμβαίνει. 

Διότι ο Θεός είναι Θεός, δεν είναι άνθρωπος· και όταν αρχίζει ένα έργο μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, το έργο αυτό το προχωρεί. Όπως λέει ο απόστολος Παύλος: «Ο εναρξάμενος εν υμίν … επιτελέσει» (Φιλιπ. 1:6).

Προσοχή στους λογισμούς - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Θα ασχοληθούμε με μια απάντηση του αββά Βαρσανουφίου.

«Αδελφέ, μη βάλης σεαυτόν διακρίναι τους ερχομένους σοι λογισμούς· και γαρ ουκ έστι του μέτρου σου». Αδελφέ, μην προσπαθείς εσύ να διακρίνεις τους λογισμούς σου, διότι δεν είσαι σε τέτοια μέτρα, που να μπορείς να τους διακρίνεις.

Να, κάτι πάρα πολύ σοβαρό, κάτι πολύ σημαντικό.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κανένας χριστιανός που δεν πέφτει έξω σ’ αυτό το σημείο. Λίγο πολύ όλοι γίνονται σύμβουλοι του εαυτού τους και νομίζουν ότι είναι σε θέση να καταλάβουν τι είναι ο ένας λογισμός, τι είναι ο άλλος, γιατί έρχεται ο ένας λογισμός, γιατί έρχεται ο άλλος, και διαφεντεύουν, και μόνος κανονίζει ο καθένας τον εαυτό του.