Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Γνώρισε τόν Δημιουργό σου, ἀγαπητέ ἀδελφέ».

 

Μοῦ γράφεις ὅτι ἐν τέλει πρέπει νά ὑπάρχει «κάτι». Διάβασες, λές, ἕνα βιβλίο ἑνός μεγάλου ἀστρονόμου περί ἀστέρων καί ὑπέπεσε στήν ἀντίληψή σου ὁ ἰσχυρισμός αὐτοῦ τοῦ λαμπροῦ ἐπιστήμονα: «Χωρίς τόν Θεό τίποτα στόν κόσμο δέν μπορεῖ νά κατανοηθεῖ οὔτε νά ἐξηγηθεῖ». Ἐξ αὐτοῦ ὁδηγήθηκες στό συμπέρασμα ὅτι «κάτι» ὑπάρχει.

Ἁπλά πές ὑπάρχει Θεός καί νά εἶσαι χαρούμενος. Ἔτσι μιλοῦν πολλοί μορφωμένοι ἄνθρωποι: Ὑπάρχει «κάτι»! Ἀλλά ἐάν μείνεις ὡς τό τέλος τῆς ζωῆς σου σ’ αὐτήν τήν ἔκφραση, ὅλη σου ἡ ζωή θά εἶναι ἕνα τίποτα.

Οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε καί τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν.

Θαυμαστές παρεμβάσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου σέ περιπτώσεις ἀπόπειρας αἱρετικῶν νά μολύνουν τήν Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων.

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ ἰατρός

  

Στίς ἡμέρες μας, ὁ ἀντίχριστος κάνει τήν δουλειά του μέ πρωτοφανή δόλο καί μάλιστα ἐντελῶς ἀνεπαίσθητα. Μᾶς ξεγελάει πανεύκολα μέ διάφορες προφάσεις καί ψευτοδικαιολογίες καί χωρίς νά τό καταλάβουμε, μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἄρνηση καί τήν  περιφρόνηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας.

Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: (Ἀποσπάσματα ὁμιλίας κατά τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου Γεωργίου)

Σήμερα ὅταν λέμε μάρτυς, ἐννοοῦμε ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος βασανίσθηκε γιά τόν Χριστό. Ἀλλά ἡ ἀρχική σημασία τῆς λέξεως «μάρτυς» εἶναι ἄλλη. Μάρτυς εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δίνει μαρτυρία γιά κάτι. Καί οἱ ἅγιοι Μάρτυρες λέγονται μάρτυρες, διότι ἔδωσαν μαρτυρία, ἔδωσαν βεβαίωση, γιά κάτι πού προσωπικῶς εἶχαν γνωρίσει. Διότι ὁ μάρτυς καταθέτει γιά κάτι, γιά τό ὁποῖο προσωπικῶς ἔχει λάβει γνῶσι.

Μάρτυς τοῦ Θεοῦ Πατρός εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψις· «ὁ μάρτυς ὁ πιστός καί ἀληθινός», διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐμαρτύρησε περί τοῦ Πατρός. «Ἐκεῖνος ἐξηγήσατο», κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη.

Φώτης Μιχαήλ: ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ «Ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καί πίστει ὀρθῇ».

 

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ ἰατρός

 

Ἡ ὑμνολογία τῆς Μεγάλης Τρίτης ἐλέγχει τούς παναιρέτες οἰκουμενιστές, πού θέλουν νά ἑνωθοῦν μέ τούς πλανεμένους αἱρετικούς καί συμπροσεύχονται μαζί τους.

«Ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καί πίστει ὀρθῇ».

 Λαμποκοπῶντας ἀπό ἀρετές καί πίστη ἀνόθευτη.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε: «Οὐδέν ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων διεφθαρμένων».  Δηλαδή, σέ τίποτε δέν ὠφελεῖ τόν άνθρωπο ἡ ἐνάρετη ζωή, ἐάν τά δόγματά του εἶναι διεφθαρμένα. Ἐάν, δηλαδή, ἡ πίστη του εἶναι νοθευμένη.

Φώτης Μιχαήλ: Τί ἔγινε στίς 12 Ἀπριλίου τοῦ 1204 καὶ μᾶς τὸ κρύβουν;

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ ἰατρός

Διακόσια πενῆντα χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης, οἱ λεγόμενοι Σταυροφόροι –οἱ τότε δυτικὲς συμμαχικὲς δυνάμεις- ἀναδεικνύονται με τὴν δράση τους, ὡς οἱ πλέον πολύτιμοι πρώιμοι σύμμαχοι τῶν Τούρκων. Διότι, μὲ τὴν παρότρυνση καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ τότε πάπα καὶ μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν Ἁγίων Τόπων, καταλύουν την Ρωμανία/Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, ἐγκαθιστοῦν Φράγκους ἡγεμόνες στὰ διάφορα τμήματά της, καταστρέφουν ὁλοσχερῶς τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν λεηλατοῦν καὶ φορτώνουν στὰ καράβια τους ὅλα της τὰ τιμαλφῆ.

Ὁ ἱστορικὸς Νικήτας Χωνιάτης, αὐτόπτης μάρτυρας τῆς λεηλασίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους τὸ 1204, γράφει:  «...Ἔβλεπε κανεὶς ὄχι μόνον τὶς ἱερὲς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ νὰ θραύοντα μὲ ἀξῖνες καὶ νὰ ρίπτονται στὸ χῶμα καὶ τὰ στολίδια τους νὰ ἀποσπῶνται χωρὶς φειδὼ καὶ προσοχὴ καὶ νὰ ρίχνονται στὴ φωτιά, ἀλλὰ καὶ τὰ σεπτὰ καὶ πανάγια σκεύη νὰ ἁρπάζονται μὲ θράσος ἀπὸ τοὺς ναούς, νὰ ρίχνονται στὴ φωτιὰ καὶ νὰ παρέχονται στὰ ἐχθρικὰ στρατεύματα ὡς ἁπλὸς ἄργυρος καὶ χρυσός».

Ἡ καθηγήτρια Βυζαντινῆς Ἱστορίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, κυρία Ἀθηνᾶ Κόλια-Δερμιτζάκη, παρουσιάζοντας τὸν ἀπολογισμὸ τῆς δραματικῆς αὐτῆς ἀπογύμνωσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς θησαυρούς της, γράφει:

«Ἡ Κωνσταντινούπολη ἄδειασε ἀπὸ κάθε πλοῦτο δημόσιο, ἰδιωτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικό... τεράστια ἀπώλεια γιὰ τὴν τέχνη ήταν ἡ καταστροφὴ σημαντικοῦ ἀριθμοῦ χάλκινων ἀγαλμάτων καὶ συμπλεγμάτων, τὰ ὁποῖα οἱ νέοι κύριοι τῆς Αὐτοκρατορίας τεμάχισαν καὶ ἔλιωσαν, γιὰ νὰ τὰ μετατρέψουν σὲ νομίσματα».Τουτέστιν, τὰ ἱδρυτικὰ κεφάλαια τῶν Τραπεζῶν τῶν σημερινῶν μας ἑταίρων.

Ὅπως γίνεται κατανοητό, στὴν πραγματικότητα, ἡ Ρωμανία δὲν καταλύθηκε τὸ 1453 ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀλλὰ τὸ 1204 ἀπὸ τὰ παποκίνητα δυτικὰ συμμαχικὰ στρατεύματα. Τὸ 1453, μὲ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης, ζήσαμε ἀπλῶς τό τελευταῖο ἐπεισόδιο ἑνὸς πολυχρόνιου δράματος.

Αὐτὰ τὰ πράγματα ἂς τὰ θυμόμαστε καλά, ἄς τά διδάσκουμε καί στά παιδιά μας, διότι μονάχα ἔτσι θὰ μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύουμε σὲ βάθος καὶ τὰ σημερινὰ καμώματα τῶν Δυτικῶν, καὶ ἀναλόγως νὰ προφυλαγόμαστε.

«Πᾶνος»

Πόσοι ἄνθρωποι χάνουν τήν σωτηρία τους, γιατί ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί δέν εἴμαστε ἄξιοι νά τούς ὁδηγήσουμε στή σωτηρία;

 

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

Ὁ  Κύριός μας δέν ἀπέφυγε νά χρησιμοποιήσει σκληρή γλῶσσα ἐναντίον τῶν Γραμματαίων καί τῶν Φαρισαίων. Καί εἶπε ἐκεῖνα τά φοβερά «οὐαί».

Αὐτά τά «οὐαί» ἀφοροῦν ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μία ἐξωτερική, πλαστή, ψεύτικη εὐσέβεια καί ὑποκρισία. Προσποιοῦνται τούς εὐσεβεῖς μόνο πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. Διδάσκουν, ἀλλά δέν ἐφαρμόζουν αὐτά πού διδάσκουν.

Φώτης Μιχαήλ: «ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ»: Οἱ Ἱεροί μας Ναοί ἀποϊεροποιοῦνται.

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ ἰατρός

Ἡ λεγόμενη λατρευτικὴ ἑβδομάδα βγάζει μάτια, ὅτι εἶναι ἐπινόηση καὶ πλάνο ἐφεύρημα τῶν οἰκουμενιστῶν.

Τί ἀνάγκη ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀπὸ λατρευτικὲς ἑβδομάδες Δυτικῆς κοπῆς;

 Ἐμεῖς ἔχουμε ὄχι μία, ἀλλὰ 52 λατρευτικὲς ἑβδομάδες τὸν χρόνο! Καὶ μὲ κορυφαία τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, τὴν ὁποία ἀγωνιζόμενοι κατὰ δύναμη πνευματικῶς περιμένουμε μὲ λαχτάρα.

 

«Πᾶνος»

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐλέγχει καί ἀκυρώνει τόν ὀρθολογιστικό ἀγνωστικισμό τῆς Δύσεως.

Ἀπέναντι στόν ὀρθολογιστικό Ἀγνωστικισμό τοῦ Βαρλαάμ, ὁ  Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς παρουσίασε τήν ἐμπειρική ὁδό γνώσεως τοῦ Θεοῦ πού ἀπαιτεῖ ὄχι κάθαρση ἀπό τήν ἄγνοια, διότι τότε οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι θά ἦσαν θεοπτικότεροι τῶν προφητῶν, τῶν ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων, ἀλλά κάθαρση ἀπό τά πάθη καί ἀπό τήν ἁμαρτία, κατόρθωση τῆς ἀπαθείας.

Χωρίς τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη ὁ νοῦς σκοτίζεται καί δέν εἶναι κατάλληλος χῶρος γιά νά ἐπιλάμψει τό θεϊκό φῶς, τό ὁποῖο φωτίζει ἀναλογικά τούς Χριστιανούς κατά τόν βαθμό τῆς καθάρσεώς τους.

Φώτης Μιχαήλ: Ὕβρις τῆς φύσεως - (Κυριακή Ε΄ Νηστειῶν. Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία)

 

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ ἰατρός

Ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, μετά ἀπό 47 ὁλόκληρα χρόνια στήν ἔρημο, συναντιέται μέ τόν Ἅγιο Ζωσιμᾶ.

Ἐξομολογουμένη ἡ Ὁσία Μαρία λέει στόν Ἅγιο Ζωσιμᾶ: Εἶχα μέσα μου ἀχόρταγη ἐπιθυμία, ὄχι ἐπί χρήμασι, νά κυλίομαι μέσα στόν σαρκικό ἔρωτα.  Ποιά ἦταν ἡ ζωή μου; Ἦταν τό «διά παντός ἐκτελεῖν τήν ὕβριν τῆς φύσεως». Καί θεωροῦσα ὅτι αὐτή ἦταν ἡ ζωή μου.

Μέ τήν φράση της αὐτή ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία μᾶς ἐπισημαίνει ξεκάθαρα, ὅτι ἡ σαρκική μεῖξις ἔξω ἀπό τόν γάμο εἶναι μία «ὕβρις τῆς φύσεως».

Φώτης Μιχαήλ: Τούς Ἁγίους μας τούς μιμούμεθα ἤ τούς τιμᾶμε μονάχα στά λόγια;

 

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ ἰατρός

Ἡ ἁγία μάρτυς Ματρῶνα ἦταν ὑπηρέτρια σέ μιά Ἑβραία, σύζυγο ἀρχιστρατήγου τῆς Θεσσαλονίκης.

Ὅταν ἡ κυρία της πήγαινε στήν συναγωγή τῶν Ἑβραίων, τήν ἀκολουθοῦσε, ἀλλά ποτέ δέν ἔμπαινε μέσα. Γύριζε πίσω καί πήγαινε στήν Ἐκκλησία τῶν Χριστιανῶν.

Ἡ ἄρνηση τῆς Ματρῶνας νά ἀκολουθεῖ τήν κυρία της καί νά μπαίνει μαζί της μέσα στήν συναγωγή τῶν Ἑβραίων ἔγινε αἰτία νά κλειστεῖ στίς φυλακές δύο φορές καί νά ὑποστεῖ ἀνελέητους ξυλοδαρμούς καί κακοποιήσεις. Ἐξαντλημένη ἀπό τήν κακοπάθεια παρέδωσε τήν ψυχή της στά χέρια τοῦ Θεοῦ μέσα στίς φυλακές τῆς Θεσσαλονίκης. Ἡ μνήμη της τιμᾶται στίς 27 Μαρτίου.  

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

Ἡ Ἁγία Ἑλένη ἔκανε τάμα νά βρεῖ τόν Τίμιο Σταυρό. Καί τόν βρῆκε στίς 6 Μαρτίου τοῦ 326. Κανονικά σήμερα αὐτή τήν ἑορτή ἑορτάζουμε, τήν ἑορτή τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἡ 6^η Μαρτίου τυχαίνει πάντοτε τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, καί τίς καθημερινές τῆς Ἁγίας καί Μ. Τεσσαρακοστῆς δέν γίνονται ἀναστάσιμες λαμπρές λειτουργίες καί πανηγύρεις. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καί οἱ ἄλλοι Στουδῖται, οἱ ὁποῖοι τόν 9^ο αἰῶνα μορφοποίησαν τό ἑορτολόγιο τοῦ Τριωδίου, ἔκριναν ὅτι θά ἦταν καλό ἡ ἑορτή τῆς εὑρέσεως νά μεταφερθεῖ στήν τρίτη Κυριακή τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καί νά μεταβληθεῖ σέ ἑορτή τῆς προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

 

 

(Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, ὁμότιμος καθηγητής Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶναι μία γιγάντια, μία μεγίστη μορφή τῆς ἐκκλησίας μας. Συγκορυφαῖος καί ἰσάξιος τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Μπορεῖ κανείς νά πεῖ ὅτι ὁ Ἄγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶναι ἡ μεγαλύτερη μορφή ἁγίου καί πατρός κατά τήν δεύτερη χιλιετία.

Γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη τό 1296  ἀπό γονεῖς καταγόμενους ἀπό τήν Τραπεζοῦντα, καί ἐκοιμήθη στή  Θεσαλονίκη ὡς ἀρχιεπίσκοπός της τό 1359, σέ ἡλικία 63 ἐτῶν.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

Ἡ εἰκονομαχία ἦταν μία πραγματική θύελα, μία πραγματική πνευματική καταστροφή, ἡ ὁποία συνετάραξε τό Βυζάντιο (τήν Ρωμηοσύνη) περισσότερο ἀπό ἕναν αἱῶνα.

Ἄρχισε τό 726, καταδικάστηκε ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τό 787 καί ἔληξε τό 843, ὅταν ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα μαζί μέ τόν υἱόν της τόν Μιχαήλ ἀποφάσισαν νά ἀναστηλώσουν τίς Ἅγιες Εἰκόνες, τίς ὁποῖες εἶχαν βγάλει ἀπό τούς ναούς εἰκονομάχοι ἀρχιερεῖς καί αὐτοκράτορες.

Τό διά Κολλύβων θαῦμα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου Τήρωνος

 

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Τήρων, ὅπως στή ζωή του ἠγωνίσθη κατά τῶν εἰδώλων, ἔτσι ἠγωνίσθη καί παρενέβη καί μετά ἀπό τόν θάνατό του, θαυματουργικῶς, διά τοῦ θαύματος τῶν Κολλύβων.

Ὁ αὐτοκράτορας Ἰουλιανός -χριστιανός ὤν προηγουμένως-  ἐκδικούμενος τούς χριστιανούς κατ’ αὐτήν τήν πρώτη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, εἶπε: «Οἱ χριστιανοί αὐτήν τήν ἑβδομάδα ἐξαγνίζονται, νηστεύουν. Ἐγώ θά τούς βρωμίσω καί θά τούς μιάνω, χωρίς νά πάρουν εἴδηση». Καί δίνει διαταγή στόν ἔπαρχο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ν’ ἀποσυρθοῦν ἀπό τήν ἀγορά ὅλα τά τρόφιμα καί νά ξαναμποῦν στά καταστήματα ἄλλα καινούργια τρόφιμα, τά ὁποῖα προηγουμένως εἶχε μιάνει ὁ Ἰουλιανός καί τό ἐπιτελεῖο του μέ αἵματα θυσιῶν ἀπό τράγους καί μόσχους, ἀπό τίς θυσίες τῶν εἰδώλων. Ὅλα μολυσμένα, ὅλα βρώμικα.

«Πρῶτα εἶναι ἡ πνευματική νηστεία. Δέν μπορεῖς, ἄν δέν ἐργάσεσαι πνευματικά, νά νηστέψεις σωματικά».

 

«Τόν τῆς Νηστείας καιρόν, φαιδρῶς ἀπαρξώμεθα, πρός ἀγῶνας πνευματικούς ἑαυτούς ὑποβάλλοντες»

 

Οἱ παλιοί ἔλεγαν «παχεῖα γαστήρ λεπτόν οὐ τίκτει νόον». Ἡ παχιά κοιλιά χοντραίνει καί τήν σκέψη.

Ἡ παχυσαρκία δέν ζημιώνει μόνο τήν καρδιά καί δέν φέρνει μόνο καί ἄλλες ἀρρώστιες, ἀλλά ζημιώνει καί τήν σκέψη, ζημιώνει καί τήν προσευχή. Νά νιώθεις κατάνυξη στήν προσευχή χορτάτος, δέν μπορεῖς.

Ἡ νηστεία εἶναι μιά δουλαγώγηση τῆς σάρκας. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί δέν φθονοῦμε τήν σάρκα. Δέν εἶναι κακή, ἁμαρτωλή ἡ σάρκα. Ἀλλά ὅμως ἡ ἀδυναμία μας τήν κάνει ἁμαρτωλή. Καί ἡ ἁμαρτωλή σάρκα σκοτώνει τήν ψυχή. Αὐτός πού θέλει νά ζήσει σαρκική ζωή, καταστρέφει τήν ψυχή του. Γι’ αὐτό καί ἡ εὐδαιμονία εἶναι καταστροφή τῆς ψυχῆς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ: Ἡ ἀρετή τῆς νηστείας

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα Κυριακῆς τῆς Τυροφάγου, τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

Κατά τήν Κυριακή τῆς Τυροφάγου, καί στά δύο ἀναγνώσματα, καί στό εὐαγγελικό καί στό ἀποστολικό, γίνεται λόγος γιά τήν μεγάλη σημασία πού ἔχει ἡ ἀρετή τῆς νηστείας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Πρός Ρωμαίους ἐπιστολή μᾶς λέγει: «Ἀδελφοί, ὥρα ὑμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι», εἶναι καιρός πλέον πνευματικά νά ἀφυπνισθοῦμε. Ἡ νύχτα αὐτοῦ τοῦ βίου προχωράει καί ἡ μέρα τῆς Κρίσεως εἴτε τοῦ θανάτου μας εἴτε τῆς Δευτέρας Παρουσίας πλησιάζει.

Καί ἡ σύστασή του: «ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός, ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως έπιπατήσωμεν»· ἄς παρατήσουμε, λοιπόν, τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἄς ντυθοῦμε τά ὅπλα τοῦ φωτός, εἰς τρόπον ὥστε σάν σέ ἡμέρα νά περιπατοῦμε εὐσχημόνως, περιποιημένοι πνευματικά, μέ καλό σχῆμα.

Ποιοί εἶναι αὐτοί, πού λένε ὅτι ἡ ὁμολογία τῆς Πίστεως εἶναι πρᾶγμα περιττό γιά τήν σωτηρία μας, γιά τήν θέωσή μας;

 

Τήν 27η τοῦ μηνός Φεβρουαρίου τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου καί ὁμολογητοῦ Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου.(*)

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης ἔζησε στά χρόνια τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτοτα Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (740).
 

Ἦταν μοναχός. Τήρησε μέ κάθε ἀκρίβεια ὅλες ἐκεῖνες τίς πνευματικές ἀσκήσεις, πού μέσῳ τῆς καθάρσεως ὁδηγοῦν στόν φωτισμό καί στή θέωση. 

 

Καθάρισε τελείως τόν ἑαυτόν του ἀπό τά πάθη· καί ἕτοιμος ἔτσι πνευματικά, ἀγωνίστηκε μέ ἀνδρεία ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας.

Το καρναβάλι λοιμική νόσος

 

(Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.)

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ λοιμικῆς νόσου προσλαμβάνει κάθε χρόνο τὸ καρναβάλι.
 

Καὶ δὲν εἶναι βέβαια μόνο ἡ σπατάλη τόσων χρημάτων, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ διατεθοῦν σὲ κὰλυψη ἄλλων σπουδαίων ἀναγκῶν, ... ἀλλὰ τὸ σημαντικώτερο εἶναι ἡ ἠθικὴ ζημία καὶ βλάβη ἀπὸ τὴν ἀναισχυντία τῆς γύμνιας, τὴν ξετσιπωσιὰ τῆς αἰσχρότητας, τὶς βωμολοχίες καὶ τὰ πορνικὰ ἄσματα καὶ θεάματα, τὴν παρότρυνση σὲ σαρκικὰ ἁμαρτήματα.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφερόμενος στὸ ἐπιχείρημα ὅτι μὲ τὶς καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις διασκεδάζουν καὶ εὐφραίνονται οἱ ἄνθρωποι, ἀπαντᾶ ὅτι αὐτὸ εἶναι τελείως παράλογο, διότι ἡ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη πρέπει νὰ συμβαδίζουν μὲ τὴν ἠθικὴ καὶ τὴν εὐπρέπεια. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ «Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς»

(Ἀποσπάσματα ἀπό κήρυγμα Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω, τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ.)

 

Ἡ Κρίσις, ἡ Δευτέρα Παρουσία καί ἡ Ἀνάστασις εἶναι βασικό δόγμα τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας. «Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς».

Κατά τήν πρώτη φορά πού ἦλθε ὁ Χριστός στόν κόσμο, κατά τήν πρώτη Του παρουσία, ἦλθε γιά νά μᾶς δείξει ποιόν δρόμο πρέπει νά ἀκολουθήσουμε γιά νά φθάσουμε στήν τελείωση καί στή θέωση. Μᾶς ἔδειξε νά μιμούμαστε τόν Σταυρό, τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ν’ ἀκολουθοῦμε τόν ἐσταυρωμένο βίο.

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Πειθήνια ὄργανα τοῦ Σατανᾶ οἱ Παπικοί»

... Ἐπάθαμε δυστυχῶς πολλά, διότι στήν ἀρχή τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα, πού ἐκτιμοῦσαν πολλοί ὅτι θά ἦταν ὁ αἰῶνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Διάβολος διά τοῦ πάπα καί τῶν φιλοπαπικῶν ἐχάραξε ἄλλη πορεία, φιλοπαπική, φιλοδυτική, οἰκουμενιστική, ἐκκοσμικευμένη, ἀνατρεπτική τῶν θεσμῶν καί τῶν Παραδόσεων τῆς Ὀρθοδοξίας. 

... Μεταλλάξαμε τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τό ψεῦδος τῶν αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γι’ αὐτό καί μᾶς παρέδωσε ὁ Θεός σέ πάθη ἀτιμίας καί ἀκαθαρσίας, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 1, 24-25).