Χρίστος Παναγιώτου: «Ὅπου ὁ Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία»;

 

 Γράφει ὁ Χρίστος Παναγιώτου

Ὁ Ἐπίσκοπος τῆς ἐν Λαρίσῃ τοπικῆς μας Ἐκκλησίας θεώρησε καλό καί ἐνδιαφέρον γιά τούς ἀναγνῶστες τοῦ «ἐπιστημονικοῦ» περιοδικοῦ τῆς Μητροπόλεως «Ἀχιλλίου Πόλις»[1], νά δημοσιεύει τίς ἐπισκοπικο-χρονικές του κινήσεις, ὑπό τόν τίτλο: «Ὅπου ὁ Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία[2]»! Ποῦ καί πότε λειτούργησε, ποῦ καί πότε τέλεσε τόν ἑσπερινό, Δοξολογίες, μνημόσυνα, ἁγιασμούς, ὁμιλίες, ἑσπερινά κηρύγματα καί διάφορες ἐπισκέψεις καί ἐκδηλώσεις.

 Τό μήνυμα αὐτοῦ τοῦ συνδυασμοῦ: χρονικῶν καί ρήσης τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ, εἶναι οὐσιαστικά ἡ διακήρυξη τῆς ἐνοχῆς τοῦ ἐπισκόπου πρός τό ποίμνιό του καί ταυτόχρονα προσπάθεια «ἐκκλησιοποίησης» ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν καί ἔμμεσης ὑποταγῆς τῶν πιστῶν, οἱ ὁποίοι ἀντιδροῦν στήν ἐμμονή του νά ταράσσει τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, μεταστρέφοντας «τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ»[3]. Γι’ αὐτό χρησιμοποιεῖ τή συγκεκριμένη φράση! Σά νά λέγει: «Μήν ἀντιδρᾶτε, ὅπου βρέθηκε ὁ ἐπίσκοπός σας, στά “Χρονικά” τῶν δώδεκα σελίδων[4] καί ἐκτός αὐτῶν,  ἐκεῖ ἦταν καί ἡ Ἐκκλησία».

Χρίστος Παναγιώτου: «Τρικυμία ἐν Λαρίσῃ!»

 

 Γράφει ὁ Χρίστος Παναγιώτου

 

Τό τελευταῖο «Editorial»[1] τοῦ Μητροπολίτη Λαρίσης κ. Ἱερωνύμου, μέ τίτλο «Τρικυμία!», θεωρῶ ὅτι ἀφορᾶ καί στό πρόσωπό μου, κυρίως στό ἀπόσπασμα στό ὁποῖο γίνεται λόγος γιά «ἔλεγχο τῆς Ἐκκλησίας»[2], καθ’ ὅτι δημοσιευμένες ἐπιστολές μου πρός αὐτόν ἔχουν καί ἐλεγκτικό χαρακτῆρα, ἀλλά καί διότι χρησιμοποίησα ἁγιογραφικά χωρία σχετικά μέ τόν ἔλεγχο. Θά παραβλέψω τούς χαρακτηρισμούς περί «ψευδοχρίστων καί ψευδοπροφητῶν» διότι δέν μέ ἀφοροῦν· ὅ,τι ἔχω γράψει (καί σέ τίποτε δέν πῆρα ἀπάντηση, ἐκτός από τήν πρώτη ἐπιστολή μου), ἔχει ἁγιογραφικό ἔρεισμα.

            Μετρώντας τά λόγια μου, θά χαρακτήριζα τό «Editorial» ὡς ἕνα παραπλανητικό κείμενο. Δίδει τήν αἴσθηση, ὅτι ἡ γραφή του, γραφή κάποιας αὐθεντίας, ἀπευθύνεται στούς ἄλλους (καί ἄς ἐκφράζεται στό α΄ πληθυντικό πρόσωπο) οἱ ὁποῖοι ἔχουν: «δραματική ἔλλειψη γνώσης, τραγική ὑστέρηση ἤθους καί ἀρτηριοσκληρωτικό ἐγκλωβισμό σέ κείμενα καί πιστεύματα τοῦ παρελθόντος, τά ὁποῖα μπορεῖ νά βοήθησαν τήν ἐποχή στήν ὁποία πρωτοεμφανίστηκαν καί ἀναπτύχθηκαν, σήμερα ὅμως, μετά τήν διαφορετική θεώρηση τῶν πραγμάτων, τήν ἐξέλιξη τῆς ἐπιστήμης καί τά νέα δεδομένα, ἀποτελοῦν ἰσχυρή τροχοπέδη στήν ἀνθρώπινη ἐλευθερία, ἐνισχύουν τήν ἐμμονική προσήλωση σέ ἰδεοληψίες καί καλλιεργοῦν τόν φανατισμό καί τήν θρησκοληψία»[3].

Χρίστος Παναγιώτου: «Μπορεῖ ὁ Θεός νά ἀναιρέσει τόν ἑαυτό Του;»

 

 

 Γράφει ὁ Χρίστος Παναγιώτου

Πάλι ἀναγκαζόμαστε νά ἀσχοληθοῦμε μέ τήν ἐμμονική στάση τοῦ Μητροπολίτου μας, τοῦ Λαρίσης καί Τυρνάβου, ὑπέρ τοῦ ἐμβολιασμοῦ μέ τά ἐνέσιμα γενετικά σκευάσματα. Θά ἔπρεπε νά διακηρύσσει, στεντορείᾳ τῇ φωνῇ, γιά τό μοναδικό ἐμβολιασμό μέ τό πανάγιο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ ζωοδότη Χριστοῦ! Αὐτό ἄλλωστε εἶναι τό λιγώτερο πού ὀφείλει νά πράξει γι' Αὐτόν, στό ὄνομα τοῦ Ὁποίου μισθοδοτεῖται ἀπό τόν ἑλληνικό λαό. Ἀντίθετα, ἔδιωξε μέ τό φοβικό του τρόπο τό λαό ἀπό τίς ἐκκλησίες. Αὐτή τή φορά, ὁ Μητροπολίτης μας βρῆκε «παρηγοριά» σέ κείμενο[1], στό ὁποῖο ὁ κειμενογράφος καταθέτει τόν προβληματισμό του γιά τόν ἐμβολιασμό καί μέ κλιμακωτή σκέψη κλίνει ὑπέρ αὐτοῦ· ἐξαιρεῖ αὐτούς πού ἔχουν τήν πίστη «κάποιων ερημιτών ασκητών».

Τό πρόβλημα στό ἐν λόγῳ κείμενο, εἶναι ὅτι χρησιμοποιήθηκαν λογικοφανῆ ἐπιχειρήματα, πού ὅμως δέν ἰσχύουν. Ἴσως προορίζονται γιά τούς πιστούς πού δέν ἔχουν ἐκκλησιαστική παιδεία, καί δυστυχῶς εἶναι οἱ περισσότεροι! Οἱ θεοφόροι Πατέρες τονίζουν ὅτι δέν ὑπάρχει κάποιο γεγονός στή ζωή τοῦ χριστιανοῦ, πού νά μήν ἅπτεται τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τῆς θεολογίας· καί πώς ὅ,τι πράττουμε, «εἰς δόξαν Θεοῦ» τό πράττουμε. Ἑπομένως, ὁ ἰσχυρισμός ὅτι ἡ Θεολογία πρέπει νά διαχωρίζεται ἀπό τήν ἐπιστήμη, δέν εὐσταθεῖ· ἡ Θεολογία χωρᾶ παντοῦ!

Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ ἐστίαση τοῦ κειμενογράφου, «πως κάτι δεν πηγαίνει καλά με την εμμονική άρνηση της λήψης εμβολίων κατά της πανδημίας» ἐνῷ ἡ λυσσώδης ἐμμονή τῶν κυβερνώντων, νά ἐμβολιάσουν παντί τρόπῳ καί πάσῃ θυσίᾳ, ὅλους τούς χριστιανούς, ἀπορίας ἄξιον, τοῦ διαφεύγει!;

Χρίστος Παναγιώτου: Τί συμβαίνει τελικά εἰς Λάρισαν;

 

Γράφει ὁ Χρίστος Παναγιώτου

 

Στήν τελευταία δημόσια ἐπιστολή μου πρός τόν Μητροπολίτη μας κ. Ἱερώνυμο, μέσῳ τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», τοῦ ἀπηύθυνα παράκληση, στεκόμενος στό ὕψος τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, νά δείξει ἐμπράκτως τή μετάνοιά του παύοντας τήν «περιπέτεια» τῶν δύο ἱερέων του, ἐπιστρέφοντάς τους στίς ἐνορίες τους.

Κάτι τέτοιο δέ συνέβη ἕως τώρα. Ἐκεῖνο ὅμως, πού ἔχει ἐνδιαφέρον νά παρατηρήσουμε εἶναι ἡ πορεία τοῦ ἱερέως πού ἐσχάτως «μετακινήθηκε» ἀπό τήν ἐνορία του, Μητροπολίτης οἶδε, γιά ποιό λόγο. Τήν πρώτη Κυριακή, τοποθετήθηκε σέ κάποιο χωριό, 17 χιλιόμετρα ἀπό τή Λάρισα. Θά ἔλεγε κανείς, καλοπροαίρετα σκεπτόμενος, ὅτι ἐπειδή δέν ἐξυπηρετοῦνταν οἱ λειτουργικές ἀνάγκες τῶν κατοίκων ἐκείνων, μερίμνησε ὁ καλός Μητροπολίτης γι’αὐτό, καί τούς ἔστειλε ἕναν καλό ἱερέα γιά νά τούς ποιμάνει.

Χρίστος Παναγιώτου: Ἡ ἄνοδος καί ἡ πτῶσις τοῦ Σεβ. Λαρίσης

Γράφει ὁ Χρίστος Παναγιώτου

Ἐν ἀρχῇ, ὑπῆρξε «η φήμη πως», ὁ Μητροπολίτης μας ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου «είναι “κάτι διαφορετικό”» ἐπειδή «χρησιμοποιεί το αστικό λεωφορείο» ἤ «πηγαίνει ο ίδιος στο ταχυδρομείο» [...] «Να ένας Άξιος! Να ένας ποιμένας! Που θέλει να είναι ίσος. [...] Και η πόλη μου είναι μια πόλη που πόνεσε με τα χριστιανικά της.» [...] «Τώρα, άλλη εποχή. Άλλος ηγέτης, φωτεινή προσωπικότητα. Φάρος όλων και για όλους.»[1]. Καί νά, σεβασμιώτατε, ξύπνησαν καί πάλι οἱ «παλιές καλές ἡμέρες» στήν πόλη μας, τά «πονεμένα», τά «χριστιανικά της»! Πάλι ξεπροβάλλει ὁ ἐπίσκοπος, συνοδείᾳ ΜΑΤ, καί ἡ ἱστορία πού ἐπί δεκαετίες ταλάνισε τούς πιστούς ἐπανῆλθε στό προσκήνιο.

Οἱ φωνές τοῦ κόσμου ἐντυπωσιάστηκαν καί σᾶς ἐπαινοῦν σεβασμιώτατε, ἐπειδή ἀνεβήκατε μιά φορά στό λεωφορεῖο, ἤ ἐπειδή εἶστε  ὑποστηρικτής τῶν συγκεκριμένων ἐμβολίων· αὐτό, λένε, σᾶς κάνει ξεχωριστό καί φωτισμένο. Κάποιοι εἴχαμε ἐντυπωσιαστεῖ ἀρνητικά, μέ τόν λόγο σας, τήν παραμονή τοῦ ἀγίου Ἀχιλλίου (2019) στήν κεντρική πλατεία τῆς πόλης μας, ἔχοντας ἀπέναντί σας τόν κ. Μητσοτάκη, ὑποψήφιο, τότε πρωθυπουργό. Λόγος πού δέ θύμιζε σέ τίποτε λόγο ὠφέλιμο καί ἐλεγκτικό ἐπισκόπου,  παρά μόνο ξύλινο λόγο πολιτικοῦ, σέ ἐπίπεδο περιφερειάρχου! Ἀπό τότε καί σέ διάστημα τριῶν ἐτῶν (!) γίνατε ἀντικείμενο ἀνησυχίας καί ἀναταραχῆς γιά τούς πιστούς τῆς Λάρισας, μέ πράξεις πού ἀντίκεινται στήν ὀρθόδοξο πίστη μας, κάποιες μάλιστα ἐπισύρουν ποινή καθαίρεσης ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες. Δέ φοβᾶσθε τόν Θεό, σεβασμιώτατε;

«Ἡ Πίστις μας, πρέπει νά παραδίδεται ἀνόθευτη, καθαρή ἀπό κάθε σπίλο...»

 

«Εἴ τις Χριστιανός ἔλαιον ἀπενέγκει εἰς ἱερόν ἐθνῶν, ἤ εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων ἐν ταῖς ἑορταῖς αὐτῶν, ἤ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω.»

(Κανών ΟΑ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων)

Γράφει ὁ Χρίστος Παναγιώτου

Μέ ἀφορμή τήν παρουσία τοῦ μητροπολίτου μας, κ. Ἱερωνύμου, στίς ἐκδηλώσεις γιά τήν «Ἡμέρα Μνήμης τοῦ Ὁλοκαυτώματος»[1] (27/1/2021), ἀνακλήθηκαν στή μνήμη μου οἱ πρωτοφανεῖς ἐνέργειές του, οἱ ὁποῖες ἀναστάτωσαν τό ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς μητροπόλεως πού κλήθηκε νά ποιμάνει. Πρόκειται γιά τή ἐνεργή συμμετοχή του στίς ἐκδηλώσεις μνήμης τοῦ ὀλοκαυτώματος τῶν Ἑλλήνων Ἐβραίων. Στίς  24/1/2019 περάτωσε τήν ἐκδήλωση στή συναγωγή μέ τήν ὁμιλία του[2], καί στίς 30/1/2020 ἄναψε κερί στήν ἑπτάφωτη λυχνία[3].

              Σέ καμμία περίπτωση δέν εἶμαι ὑπερ-ὀρθόδοξος, οὔτε φυσικά τιμητής καί κριτής τῶν πάντων. Ἕνας ἁπλός χριστιανός εἶμαι, πού ἀγαπῶ τήν πίστη μου, μελετῶ τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Ἁγίους Πατέρες, τήν Ἱερᾶ Παράδοσή μας καί, ἔνεκα τούτων, εὐκόλως γίνονται διακριτές οἱ ὁποιεσδήποτε παραφωνίες ἀπό τόν Ἱερό πλοῦτο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐπιπλέον, προσπαθῶ νά γίνω «στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Τιμ. 2,3), κατά τόν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν, Παῦλο,           καί νά  ἀνταποκριθῶ στό κάλεσμα τοῦ ἐπισκόπου μου, σέ μιά «πνευματική συστράτευση ὅσων θέλουν νά εἶναι κι ὄχι μόνο νά λέγονται Χριστιανοί, ὑπό τό ὠμοφόριο τοῦ κατέχοντος τήν ἀποστολική διαδοχή».[4] Εἶναι φυσικό, κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, νά λυπᾶμαι ὅταν ὁ Ποιμένας μου, ὁ Ἐπίσκοπος Λαρίσης καί Τυρνάβου, ὁ ἔχων τήν ἀποστολική διαδοχή, νά μήν ταυτίζεται ἐνίοτε καί μέ τούς «τρόπους» τῶν Ἀποστόλων.

«Εἶναι τό Ἰσλάμ Φιλειρηνικό;» «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5)

 

Γράφει ὁ Χρίστος Παναγιώτου

Στήν παρουσίαση τοῦ 4^ου τεύχους “ΑΧΙΛΛΙΟΥ ΠΟΛΙΣ”[1], τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου τοῦ ὁποίου κεντρικό θέμα εἶναι ἡ σχέση Ὀρθοδοξίας καί Ἰσλάμ, ἀναγράφονται καί τά ἐξῆς: «Η Λάρισα ανέδειξε νεομάρτυρες, ενώ η πολυπολιτισμικότητα και το μεταναστευτικό πρόβλημα των καιρών μας ξαναφέρνει το Ισλάμ στην γειτονιά μας. Η γνωριμία μπορεί να βοηθήσει. Όπως επισημαίνει και πάλι ο κ. Ιερώνυμος “οι θρησκείες μόνες τους είναι παράγοντες ειρήνης, παρά τις αβυσσαλέες διαφορές…Οι πολιτικές εκμετάλλευσης λαών ολόκληρων οδηγούν τους καταπιεζόμενους στην απόγνωση και τότε στο όνομα του Θεού έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα από ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ καμία σχέση μ’ Αυτόν”».

          Στήν ἴδια παρουσίαση, ἕνας ἀπό τούς συγγραφεῖς ὁ π. Ἀλέξανδρος Καριώτογλου «τονίζει αυτό που θα θέλαμε όλοι μας, να φανεί η φιλειρηνική πλευρά του Ισλάμ»[2]. Εἰδικότερα, στό 3^ο μέρος τῆς ἐργασίας του, «Εἰρηνικό τό Ἰσλάμ; Μύθος ἤ πραγματικότητα», γίνεται ἀναφορά σέ πολλούς ἐρευνητές οἱ ὁποίοι ἀναρωτιοῦνται «ἄν τό Κοράνιο, οἱ χαντίθ καί ἡ εὐρύτερη παράδοση διακηρύσσουν μιά εἰρηνική συνύπαρξη τῶν ἀνθρώπων καί ἀρνοῦνται κάθε ἔννοια βίας.»[3].