Σοφία Μπεκρῆ: Ἡ σωτήρια μεταμόρφωση

 

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος 

 

Εἶναι σωτήρια ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας, ὄχι μόνον ἐπειδὴ Ἐκεῖνος ποὺ μεταμορφώθηκε εἶναι ὁ Σωτῆρας μας, ἀλλὰ κυρίως διότι ἡ Μεταμόρφωσή Του στοχεύει στὴν δική μας σωτήρια καὶ λυτρωτικὴ μεταμόρφωση. Ἔγινε, γιὰ νὰ μᾶς δείξη τὸν δρόμο πρὸς τὴν σωτηρία καὶ τὴν ἀπολύτρωσή μας, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῆ διαφορετικά, παρὰ μόνον διὰ τοῦ Σταυροῦ.

Τὸ λέει καὶ τὸ ὑπέροχο Κοντάκιο τῆς Ἑορτῆς: «ἵνα ὅταν σέ ἴδωσιν σταυρούμενον τό μέν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον…». Πράγματι, οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου, μόνον ὅταν τὸν εἶδαν «σταυρούμενον», ἐννόησαν τὸ «ἑκούσιον» πάθος Του, ὡς Θεοῦ. Καὶ ἀφοῦ ἔγιναν «ἐπόπται τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος» (Β’ Πέτρ., α’ 16), τῆς θαυμαστῆς Του δηλαδὴ Μεταμορφώσεως, τότε πλέον ἦταν σὲ θέση νὰ κηρύξουν καί «τῷ κόσμῳ» ὅτι Αὐτός, ὁ Κύριός των, εἶναι Θεός, «τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα (=ἡ ἀκτινοβολία)».

Ὅσο γιὰ τὴν φωνὴ ἐξ ουρανοῦ «οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ., ιζ’ 5), ἡ φωνὴ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ἐπισφραγίζει τὴν θεότητα τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὥστε οἱ μαθητὲς νὰ μὴν ἔχουν πλέον καμμία ἀμφιβολία ὅτι ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου εἶναι ἀληθινὴ καὶ μάλιστα θεϊκή.

Ἡ προτροπή, μάλιστα, τοῦ Πατρὸς πρὸς τοὺς παρισταμένους μαθητὲς τοῦ Κυρίου «αὐτοῦ ἀκούετε» (ὅ.π.) ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γι’ αὐτούς, διότι πιστοποιεῖ πλέον τὴν «ταυτότητα» τοῦ Ἰησοῦ, ὅτι δὲν εἶναι οὔτε ὁ Ἠλίας, οὔτε ὁ Μωϋσῆς, οὔτε ὁ Πρόδρομος, οὔτε κάποιος ἄλλος προφήτης, ὅπως κάποιοι ἀπ’ αὐτοὺς καὶ τοὺς γύρω των πίστευαν (Μάρκ., η’ 28-30).

Αὐτὴν τὴν διαχρονικὴ προτροπὴ τοῦ Πατρὸς «αὐτοῦ ἀκούετε» χρειάζεται νὰ τὴν ἀκούσωμε καὶ μεῖς, ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ πρόκριτοι μαθητές, ἐὰν θέλουμε νὰ μεταμορφωθοῦμε. Ἄλλωστε, ὅπως λέει καὶ ὁ ὑμνογράφος, μόνον «οἱ τῷ ὕψει τῶν ἀρετῶν διαπρέψαντες καὶ τῆς ἐνθέου δόξης ἀξιωθήσονται.»

Χρειάζεται, ἑπομένως, νὰ φτάσουμε καὶ μεῖς, ὅπως καὶ οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου, στὸ ὕψος τῶν ἀρετῶν τῆς πίστεως, τῆς ὑπομονῆς καὶ κυρίως τῆς συμμορφώσεως μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πρακτικά, νὰ ζήσωμε «σωφρόνως, δικαίως καὶ εὐσεβῶς ἐν τῷ νῦν αἰῶνι» (Τίτ., β’ 12), ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἀντικρύσωμε καὶ τώρα καὶ πάντοτε τὸ φῶς τῆς δόξης Του, τὸ μόνο ποὺ ἔχει τὴν δύναμη νὰ μᾶς ἀναμορφώσῃ καθολικά, στὸ νοῦ, στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα, γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ἀμήν. Γένοιτο!

Πηγές – Βοηθήματα:

Μηναῖον Αὐγούστου, Ἀποστολικὴ Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἔκδοσις Ε’, Μάρτιος 2021, Ἀθῆναι 1993, σσ. 85-108.

Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ὁμιλία Θ’, Εἰς τὴν μεταμόρφωσιν τοῦ Κυρίου, καὶ Θεοῦ, καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,  PG 77, 1009 - 1016.

«Πᾶνος»