Η
σημερινή μέρα, των Τριών Παίδων και του Προφήτου Δανιήλ και του Αγίου
Διονυσίου είναι για μας ένα από τα πανηγύρια της Μονής. Διότι, μαζί με
τα πανηγύρια της Παναγίας μας, της Κοιμήσεως, της Ζωοδόχου Πηγής, των
Εισοδίων κλπ., τόσο πολύ συνδέθηκε η ζωή μας, όλα αυτά τα χρόνια, με την
αναφορά στην θεολογία των Τριών Παίδων, με την αναφορά στο φρόνημα των
Τριών Παίδων, με την αναφορά στο βίωμα των Τριών Παίδων που, τολμώ να
πω, ότι είναι παράλληλα με τον Προφήτη Δανιήλ και τον Άγιο Διονύσιο, ένα
πανηγύρι!
Πρόσεξα, και το σημείωσα για να το πω, αυτό που τόσες φορές έχουμε ψάλλει. Για το απολυτίκιό τους έχουμε πει πολλά. Ήθελα να αναφερθώ σ’ αυτό το σημείο που τονίστηκε εδώ στο ανάγνωσμα, ότι ο Θεός μπορούσε να επέμβει, ώστε να μην μπούνε στην κάμινο. Και εκείνο δεν θα ήταν θαύμα; Αφού η απόφασις του Ναβουχοδονόσορος ήταν να πεταχτούν στην κάμινο, και ο Προφήτης Δανιήλ να πεταχτεί στους λέοντες· ήδη εξεδόθη η απόφασις. Δεν θα ήταν μέγα θαύμα, την τελευταία στιγμή να μην αποφασιστεί, να ανακληθεί η απόφασις; Όμως εκεί! Τους άφησε να πέσουν μέσα στην σαράντα τόσους πήχεις καιομένη κάμινο. Έπρεπε να πέσουν μέσα!
