Μακάριοι οι πενθούντες

«Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται» (Μτ. 5: 4), – λέει ο Κύριος στην δεύτερη εντολή των μακαρισμών.

Υπάρχει το σωματικό πένθος, δηλαδή το πένθος του κόσμου τούτου, και υπάρχει το πνευματικό πένθος, το κατά Θεόν.   

Το κοσμικό πένθος αφορά στην ανθρώπινη πίκρα από διάφορες επίγειες απώλειες και συμφορές, παθήματα και θάνατο. Αυτό το πένθος μπορεί να απαλύνει λίγο τα παθήματα, να καταλαγιάσει τον πόνο, αλλά δεν είναι ικανό να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Το πένθος της συμφοράς βρίσκεται στον αντίποδα της επίγειας ευτυχίας.

Ο Κύριος, όμως, μιλάει για το πνευματικό πένθος, το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από την έκφραση της ειλικρινούς μετάνοιας, εκείνης που καθαρίζει και μεταμορφώνει την πιστή καρδιά και την ψυχή. Το πένθος μετανοίας είναι το πένθος για τις αμαρτίες μας που τελέστηκαν κατά του Θεού και κατά των πλησίον.

Κοσμικὸς θόρυβος διὰ «λαμπροὺς» ἀνθρώπους

Tοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι ἀγνοοῦν τὸ Θεὸ καὶ περιφρονοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς κληρικούς της. Γνωρίζουν ὅμως μὲ λεπτομέρεια τοὺς βασιλεῖς, τοὺς πολιτικούς, τοὺς ἀνθρώπους τῆς τέχνης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ, τοὺς ἀθλητές, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ ὑποκόσμου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀποκαλύπτει τὴν πνευματική τους πτωχεία. 

Ὅταν δὲ φεύγουν ἀπὸ τὴ ζωή τὰ ἰνδάλματά τους, ἀρχίζουν νὰ ἐξιστοροῦν τὸ βίο τους καὶ νὰ ὑπερτονίζουν γεγονότα καὶ περιστατικά, νοσταλγώντας τὰ «λαμπρὰ» ἔργα τους καὶ τὶς μεγάλες ἐπιτυχίες τους. Καὶ πάντα «ὁ κόσμος γίνεται φτωχότερος». Προσπαθοῦν ρηχὰ καὶ ἐπιπόλαια νὰ τοὺς ἀποκαλοῦν μεγάλους, ποὺ πρέπει νὰ γίνουν τὰ πρότυπα τῶν νέων ἀνθρώπων, γιὰ νὰ βελτιωθεῖ ἡ κοινωνία τοῦ μέλλοντος. 

Ἐξομολόγησις δίχως μετάνοια!

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Πολλοὶ ἄνθρωποι βιώνουν μία δυσπερίγραπτη ἐσωτερικὴ ἀκαταστασία, ποὺ τοὺς θλίβει καὶ θέλουν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτή. Τὶς περισσότερες φορὲς δὲν μποροῦν νὰ βροῦν ποιὰ εἶναι ἡ αἰτία, γιατί στὴ ζωὴ τους ἀντιμετωπίζουν πολλὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα δημιουργοῦνται ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία καὶ συνεργασία μὲ τοὺς συνανθρώπους τους, ποὺ τοὺς ἐπηρεάζουν σὲ μεγάλο βαθμό.

  Οἱ ὑπάλληλοι ἔχουν πρόβλημα μὲ τὸ διευθυντή τους, οἱ ἁπλοὶ καὶ ταπεινοὶ ἄνθρωποι ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρους τους, οἱ φίλοι ἀπὸ τοὺς ἀπρόσεκτους φίλους τους καὶ γενικὰ ὅλοι πικραίνονται ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν τους. Στὴν μικρὴ κοινωνία ὅπου ζοῦν καὶ στὸν ἐπαγγελματικὸ χῶρο ποὺ περνοῦν πολλὲς ὧρες καθημερινά, διαπιστώνουν ὅτι ὅλοι τούς φταῖνε καὶ τοὺς περιφρονοῦν, λησμονώνας ὅμως ὅτι καὶ οἱ ἴδιοι δημιουργοῦν στοὺς ἄλλους παρόμοιες μὲ τὶς δικές τους καταστάσεις!

Εποχική κατάθλιψη, κορωνοϊός, πληθωρισμός… Πώς να μην μελαγχολήσουμε; Οι ποιμένες απαντούν (Μέρος 2ο)

 

Ιερομόναχος Παΐσιος (Νοβοζόνοβ), πόλη Βόλογκντα, Ιερά Μονή της Παναγίας του Βλαδιμήρ Ζαονίκιεβσκι:

 

– Γιατί να μένουμε έκπληκτοι που οι άνθρωποι έγιναν επιθετικοί; Έχουν σπρώξει τους ανθρώπους στα όριά τους, εκεί που δεν πάει άλλο. Πολλοί άνθρωποι ζουν πολύ φτωχικά. Άλλοι φοράνε χρυσά ρολόγια και μετακινούνται με προσωπικό ελικόπτερο, ενώ άλλοι δυσκολεύονται να αγοράσουν καλά τρόφιμα, όσο για να επιβιώσουν και να νιώθουν άνθρωποι. 

Εποχική κατάθλιψη, κορωνοϊός, πληθωρισμός… Πώς να μην μελαγχολήσουμε; Οι ποιμένες απαντούν (Μέρος 1ο)

Το φθινόπωρο τελείωσε, όχι όμως η μελαγχολία και η θλίψη. Και αυτό γιατί γύρω μας και σε παγκόσμιο επίπεδο συμβαίνουν πολλές αρνητικές εξελίξεις. Πανδημία, ενδεχόμενο λοκντάουν, οικονομική κρίση, φόβος να μην χάσουμε την ελευθερία μας σε μια εποχή πιστοποιητικών επιτήρησης. Και όλα αυτά, σε ένα πλαίσιο κοινωνικών δικτύων όπου η «κατάθλιψη» ιεροποιείται κατά κάποιον τρόπο. Υποβάλαμε σε ποιμένες μας ερωτήματα για το πώς μπορούμε να υποδεχόμαστε όλα αυτά τα δεινά και να μην πέσουμε σε κατάσταση μελαγχολίας και ακηδίας, πώς να αντιπαλεύουμε την αγωνία και την απάθεια που νιώθουμε όταν συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν εξαρτάται από μας.

 

Ιερέας Δημήτριος Σίσκιν, Συμφερούπολη:

– Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, περίπου 75 % των συμπατριωτών μας είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι χριστιανοί. Αλλά το πνεύμα που μας διακατέχει, είναι μακριά από το χριστιανικό. Είναι ένα πνεύμα του κόσμου τούτου της ολιγοπιστίας, της χαλαρότητας και της φιλαυτίας. Οπότε, καθώς υποκύπτουν στην επιρροή του πνεύματος αυτού, οι χριστιανοί σταδιακά χάνουν την ανδρεία τους, χάνουν την μετοχή τους στο πνεύμα του Χριστού, και, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τις αναπόφευκτες δυσκολίες της ζωής, αρχίζουν να γογγύζουν, να παραπονιούνται και να βυθίζονται στον ωκεανό των αγωνιών και ανησυχιών τους. 

ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

 

Αγαπημένοι μου αδελφοί ,μικρό καί ευλογημένο ποίμνιο γιατί ταράσεσται, γιατί φοβάσθε! 

 

Τόσοι πατέρες μιλήσανε τόσοι πατέρες κάθε μέρα προσεύχονται μέ δάκρυα Στόν γλυκύτατο Ιησού Μας γιά τίς αμαρτίες μας.

 

Δέν θά Μας αφήσει Ο Χριστός καί γιά τά παιδιά Δέν θά τό επιτρέψει.

Εδώ Δέν είμαστε; Πάντα κοντά σας ; 

 

Η Προσευχή είναι τό μεγαλύτερο όπλο μας.

«Άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με» Γέροντας Δαμασκηνός Ορλόφσκι

Όταν κάποιο βράδυ, μετά από μια κουραστική μέρα, που ο Κύριος είχε περάσει κηρύσσοντας και συζητώντας αδιάκοπα με το λαό, τους Φαρισαίους και τους μαθητές. Τότε μερικές μητέρες θέλησαν να φέρουν κοντά Του τα παιδιά τους για να τα ευλογήσει. Οι μαθητές δεν ήθελαν όμως να ενοχλήσουν τον Κύριο, και γι’ αυτό δεν τις άφηναν να Τον πλησιάσουν. Τότε ο Χριστός είπε τα στοργικά λόγια: «Άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με» (Λουκ. 18: 16).

Αυτό είναι ακριβώς το καθήκον των χριστιανών γονέων. Το χρέος πατέρων και μητέρων: Να οδηγήσουν τα παιδιά τους στο Σωτήρα Χριστό.

Αλλά, θα πείτε, πώς είναι δυνατό να γίνει αυτό, τώρα που ο Σωτήρας δεν κηρύσσει πια με ανθρώπινη μορφή πάνω στη γη;

Κι όμως, θα κατορθωθεί, αν οι γονείς φέρουν τα παιδιά τους σ’ επαφή με το Χριστό – με την ορθόδοξη πίστη και με τα μυστήρια της αγίας Εκκλησίας μας – και αν τα διδάξουν να Τον αγαπούν θερμά και να υπακούουν στο νόμο Του. Ο δρόμος που θα οδηγήσει σ’ αυτό είναι η χριστιανική, ορθόδοξη, εκκλησιαστική αγωγή.

Το κακό δεν είναι απέξω, αλλά από μέσα μου…

 

Θα φύγω από τον τόπον αυτόν των πειρασμών! Αυτήν την απόφαση έλαβε ένας μοναχός, που νόμιζε ότι του έφταιγε ο τόπος και τα πρόσωπα του περιβάλλοντος εις το όποιον ζούσε, το μοναστήρι δηλαδή και οι συνάδελφοί του.

Διά να θυμώνει τόσον συχνά, διά να χάνει την ειρήνη του, διά να φιλόνικη και να ευρίσκεται εις διάστασιν, να φταίνε οι άλλοι. Έτσι σκέφτηκε. Απεφάσισε, λοιπόν, να αποσυρθεί σε κάποιο ερημικό μέρος, διά να απαλλαγή από τούς πειρασμούς, να ζήσει ειρηνικά και να προαχθεί εις την αρετή.

Και πραγματοποίησε την απόφαση του, Έπειτα από αρκετούς κόπους εγκατασταθεί εις το ερημικό μέρος πού διάλεξε. Και όμως, οι, πειρασμοί, δεν έλειψαν.

Την μία ημέρα πήγε να πιάσει την στάμνα του και την αναποδογύρισε. Προσπάθησε να την σηκώσει, αλλά πάλι του έπεσε. Αυτό ήταν ικανό να του ανάψει τέτοιο θυμό, ώστε να την πετάξει κάτω και να την κάνει κομμάτια. Την άλλην ημέρα, την στιγμήν πού προσπαθούσε να σπάσει ένα κλαρί… πλήγωσε το χέρι του και ξαναθύμωσε. 

Δε χρειάζεται στην Προσευχή να λέμε λόγια ατέλειωτα, φτάνουν τα λίγα και απλά

 

Αν η γλώσσα μας προφέρει προσευχητικά λόγια και η διάνοιά μας ονειροπολεί, τίποτα δεν έχουμε να ωφεληθούμε.

Απεναντίας, θα κατακριθούμε, επειδή ακριβώς με μεγαλύτερη υπομονή και εντατικότερη προσοχή μιλάμε σε ανθρώπους παρά στον Κύριό μας.

Στο κάτω-κάτω, κι αν ακόμα δεν πάρουμε τίποτε απ’ Αυτόν, το να βρισκόμαστε σε διαρκή επικοινωνία μαζί Του μικρό καλό είναι; Αν ωφελούμαστε πολύ, όταν συζητάμε μ’ έναν ενάρετο άνθρωπο, πόσο θα ωφεληθούμε, αλήθεια, συνομιλώντας με τον Πλάστη, τον Ευεργέτη, το Σωτήρα μας, έστω κι αν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε;

Γιατί, όμως, δεν μας δίνει; Θα το τονίσω γι’ άλλη μια φορά: Γιατί συνήθως Του ζητάμε πράγματα βλαβερά, νομίζοντας πως είναι καλά και ωφέλιμα. Δεν γνωρίζεις, άνθρωπέ μου, το συμφέρον σου. Εκείνος, που το γνωρίζει, δεν εισακούει την παράκλησή σου, γιατί φροντίζει περισσότερο από σένα για τη σωτηρία σου.

Ἡ διαπίστωση καὶ παραδοχὴ τῆς ἀνθρώπινης ἀνεπάρκειας

 

τοῦ Tito Colliander (Τίτο Κολλίαντερ)*

   ΟΙ Ἅγιοι πατέρες εἶναι σύμφωνοι σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο: Αὐτὸ ποὺ πρῶτα πρῶτα πρέπει νὰ ἔχεις πάντα στὸ νοῦ σου εἶναι νὰ μὴν ἐμπιστεύεσαι ποτὲ καὶ μὲ κανένα τρόπο στὸν ἑαυτό σου. Ὁ ἀγώνας ποὺ ἀναλαμβάνεις τώρα εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολος. Οἱ δυνάμεις σου εἶναι ἀνθρώπινες καὶ γι᾿ αὐτὸ πάρα πολὺ ἀνεπαρκεῖς γιὰ νὰ τὰ βγάλουν πέρα σ᾿ ἕναν τέτοιο ἀγώνα. Ἂν στηρίζεσαι μονάχα σ᾿ αὐτές, γρήγορα θὰ πέσεις κάτω στὴ γῆ καὶ δὲ θα ᾿χεις ὄρεξη νὰ συνεχίσεις τὴν πάλη. Μονάχα ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ σοῦ δώσει τὴν ἐπιθυμητὴ νίκη.

   ΤΟ νὰ μὴν ἐμπιστευόμαστε τὶς δικές μας δυνάμεις, ἀποτελεῖ γιὰ πολλοὺς μιὰ μεγάλη δυσκολία καὶ ἕνα σοβαρὸ ἐμπόδιο ἀπ᾿ τὴν ἴδια τὴν ἀρχὴ τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Αὐτὸ ὅμως πρέπει νὰ τὸ ὑπερνικήσουμε, γιατὶ διαφορετικὰ δὲν ὑπάρχει καμμιὰ προοπτικὴ νὰ προχωρήσουμε παραπέρα. Γιατί πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ δεχτεῖ ἕνας ἄνθρωπος συμβουλὲς ἢ βοήθεια ὅταν νομίζει πὼς τὰ ξέρει ὅλα, πὼς εἶναι σὲ θέση νὰ τὰ κατορθώνει μόνος του ὅλα καὶ δὲν χρειάζεται γι᾿ αὐτὸ καμμιὰ ὑπόδειξη ἐκ μέρους τῶν ἄλλων; 

Τελικά, με τα Όνειρα τι γίνεται;

 

Ο ύπνος, το πολυτιμότατο αυτό αγαθό της ανθρώπινης ζωής, σε πολλούς ανθρώπους συνοδεύεται ή καλύτερα τελειώνει με τα όνειρα.
Καταστάσεις, δηλαδή, μέσα στον ύπνο, άϋλες, όπου όμως ο άνθρωπος μετέχει, πάσχει ή απλώς θεάται-βλέπει γεγονότα.

Όλοι οι άνθρωποι βλέπουν όνειρα. Είναι ενέργεια του νου η παραγωγή των ονείρων. Όμως πολλοί δεν τα θυμούνται. Σε αυτούς δεν αναφερόμαστε. Οι άλλοι, που είναι και πολύ περισσότεροι, και τα θυμούνται και τα πιστεύουν και προσπαθούν να τα ερμηνεύσουν, πιστεύοντας ότι τα όνειρα έχουν σχέση με την ζωή τους γενικά και ειδικότερα με το μέλλον τους.

Ο σημερινός μοναχός

του Μοναχού Μωυσή, Αγιορείτη

 

Ο μοναχός προσπαθεί να φυλάει το μέτρο, την ανάγκη των σύγχρονων μέσων, την απαραίτητη τεχνολογία.

Ψυχολογικά και βιολογικά ο σημερινός μοναχός, όπως όλοι οι άνθρωποι, δεν έχει πολλές δυνάμεις. Δεν έχει το σθένος της ασκήσεως των παλαιών Γερόντων. Όμως κάτι προσπαθεί και κάτι κάνει. Δεν αντέχει να δουλεύει τόσο σκληρά. Υπάρχουν κάποιες ανέσεις σήμερα στον μοναχισμό. Βέβαια αρκετοί μοναχοί θα μπορούσαν να έχουν περισσότερες ανέσεις, μα τις άφησαν ηθελημένα. Η αγιότητα δεν χάθηκε, μερικές φορές είναι κρυμμένη εκεί που καθόλου δεν την περίμενες. Αγωνίζεται να συγκρίνεται με τους Αγίους και όχι με τους οκνηρούς.

Η γνήσια αγάπη - Ιερομόναχος Ιουστίνος

 

Την αγάπη εγκωμίασαν πολλοί, αλλά το στέμμα της το τεχνούργησε ο Παύλος. Ο «Ύμνος της Αγάπης» που συνέθεσε (Α’ Κορ. κεφ. 13), αποτελεί ένα από τα λαμπρότερα διαμάντια της Γραφής. Καλύτερα, αποτελεί σύνολο πολυτίμων λίθων –των επί μέρους αγαπητικών αρετών που αναλύει– αφού στέμμα βασιλικό δεν συνίσταται από ένα μόνο διαμάντι.

Αντιγράφουμε εδώ ένα απόσπασμα από τον Μακάριο τον Αιγύπτιο. Είναι διαποτισμένο από την παύλεια σκέψη τόσο, που τις πτώσεις, και αυτή την πορνεία, τις θεωρεί επακόλουθο ελλείψεως αγάπης! Βεβαιώνει:

«Εγώ σου λέω ότι είδα ανθρώπους που έγιναν κάτοχοι όλων των χαρισμάτων και μέτοχοι του Πνεύματος, αλλά επειδή δεν έφθασαν στην τέλεια αγάπη, έπεσαν. Ένας από τους ευγενείς, αφού άφησε την κοσμική ζωή πούλησε υπάρχοντά του, ελευθέρωσε δούλους… Λοιπόν ήταν περιβόητος για τον σεμνό του βίο, μα εν τω μεταξύ υψηλοφρονώντας… κατέπεσε σε ασέλγειες και μύρια κακά. Άλλος στον διωγμό… όντας ομολογητής, μετά ταύτα όταν έγινε ειρήνη, απολύθηκε και ήταν ονομαστός… 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ - π. Δαμιανός

Η ισλαμοποίηση της Αγίας Σοφίας είναι το τελευταίο χαρτί για την ερντογανική υπερηφάνεια. Δείτε το σαν τη φρούδα ανάκαμψη ενός μελλοθάνατου, η οποία δεν αποτρέπει με τίποτα τον σβησμό του. 

Όσοι βλέπουν το δεινό ψυχορράγημα που έρχεται μοιραία και αναπόφευκτα, πραγματικά δεν πρόκειται ούτε να θορυβηθούν ούτε να επηρεαστούν. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για μάταιη και απρόσφορη επίδειξη μιας χάρτινης ισχύος. 

Προσωπολατρεία! Ο Πνευματικός είναι όργανο για να μας οδηγήσει στον Νυμφίο Χριστό και όχι ο Νυμφίος Χριστός!

Ένα μεγάλο λάθος στο οποίο πέφτουν πολλοί Χριστιανοί (κυρίως γυναίκες λόγω πλουσιώτερου συναισθηματικού κόσμου, αλλά και άντρες κυρίως για τα «πρωτεία» στα διακονήματα), είναι να αγωνίζονται να αρέσουν στον Πνευματικό σαν άνθρωπο και όχι στον Χριστό και Θεό!

Έτσι, η προσωπολατρεία ύπουλα εισβάλλει στην καρδιά τους, δίνοντας ένα μεγάλο κομμάτι υπαρξιακού της χώρου στο πρόσωπο του Πνευματικού (ένα είδος αρρωστημένης αγάπης) και δεν φθάνουν να αγαπήσουν πραγματικά, ανυπόκριτα και ολοκληρωτικά ποτέ τον Χριστό!

Ενδέχεται μάλιστα κάποιοι Πνευματικοί να τρέφουν μία τέτοια κατάσταση, είτε άθελά τους γιατί δεν την διέκριναν εγκαίρως ή καθόλου (κακώς βέβαια, αλλά άνθρωποι είναι κι αυτοί), είτε γιατί πέφτουν σε κενοδοξία και φιλαρέσκεια (μη γένοιτο).

Θα σε μαλώσει ο πάτερ….

Μια φορά, ρώτησα κάτι μαθητές σε μια γ’ λυκείου τι περιμένουν από ένα παπά. “Βλέπετε έναν παπά στο δρόμο, τι σκέφτεστε, ποια είναι η πρώτη σας σκέψη”; 

Οι περισσότεροι μαθητές απάντησαν ότι ταυτίζουν τον παπά μ’ ένα σύνολο απαγορεύσεων: τι πρέπει να κάνουν, τι πρέπει να μη κάνουν. Μια άλλη φορά, χειμώνα, σ’ ένα περίπτερο, περίμενα να ψωνίσω πίσω από μια μανούλα που το παιδί της έσκουζε και ζητούσε παγωτό.

Όταν είδε ότι πίσω της περίμενε ο παπάς, γύρισε στο παιδί σοβαρότατα και είπε: “Ησύχασε επιτέλους! Θα σε μαλώσει ο πάτερ!” κι έδειξε προς το μέρος μου. Εγώ τηνε κοίταξα απλώς με μια σχετική απορία και τ’ άφησα ασχολίαστο.

 

Σήμερα πήγα να βγάλω κάτι φωτοτυπίες κι ήταν εκεί μια άλλη μάνα με το τουλάχιστον εξάχρονο κοριτσάκι της. Το παιδί με κοιτάει με το ράσο και γουρλώνει τα μάτια. Τραβάει το ρούχο της μαμάς και ρωτάει: Μαμά! Γιατί αυτός ο κύριος είναι έτσι ντυμένος;;”. Η μαμά μου χαμογέλασε συγκαταβατικά και μ’ ελαφρύ μειδίαμα μου ‘πε “παιδί είναι… Που να ξέρει…;”.

Απλές σωτήριες διέξοδοι για την οικογένεια - Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (†)

Εμπνευστής, χειραγωγός, συνδετικός κρίκος της οικογένειας είναι ένας καλός και έμπειρος πνευματικός πατέρας. Καλό είναι να είναι ένας για όλα τα μέλη της οικογένειας. Όταν όμως για διάφορους λόγους δεν γίνεται, δεν πειράζει πολύ. Σημασία έχει να υπάρχει πνευματικός κι ας μην είναι κοινός, ώστε να δίνει κοινή γραμμή πλεύσεως.

Καλό επίσης είναι από μικρά και τα παιδιά – από τότε που καταλαβαίνουν – να μάθουν την εξομολόγηση. Ούτε να τα ξεθαρρεύουμε, ούτε και να τα φοβίζουμε γι’ αυτό. Φυσιολογικά, απλά, ειρηνικά, με φόβο Θεού, με σεβασμό, με ειλικρίνεια και τιμιότητα. Σε αυτό θα βοηθήσουν και οι γονείς και οι πνευματικοί, δίχως βία, πίεση και καταπίεση, που φέρνουν αντίδραση και άσχημα αποτελέσματα.

Για την οικογένεια και τη σύνδεσή της απαραίτητη είναι η ησυχία. Απλά οι λεγόμενες ώρες κοινής ησυχίας, αλλά γενικά είναι πολύ χρήσιμη η ωραία ησυχία. Ακούει κανείς μουσική στο δωμάτιό του, γιατί να την έχει τόσο δυνατά και να ενοχλεί όλους τους άλλους, το ίδιο και με την τηλεόραση, στην οποία θα επανέλθουμε, ή όταν μαστορεύει κάποιος κάτι ή όταν συζητά. 

''Ένα κομποσκοίνι γλύτωσε μία ψυχή από την κόλαση...'' ~ παπα-Χαράλαμπος Διονυσιάτης

«και με τα κομποσκοίνια σώζονται οι κολασμένοι..»

Διηγείται ο Άγιος Γέρων παπα-Χαράλαμπος Διονυσιάτης… απαντώντας σε ερώτηση αν ωφελούν οι προσευχές μας τους άλλους.

- Αφού παιδί μου ενδιαφέρεσαι, να σου πω και κάτι για το κομποσχοίνι πιο φοβερό, γύρω από την ζωή του Γέροντά μου (Ιωσήφ). Ο Γέροντάς μου, είχε στον κόσμο μια ξαδέλφη. Αν και η ζωή της δεν ήταν τόσο καλή, ο Γέροντας όμως την αγαπούσε πολύ.

Κάποτε τον ειδοποίησαν ότι η ξαδέλφη του πέθανε και μάλιστα όχι καλά. Έκαμνε διάφορους μορφασμούς, θεατρινισμούς∙ μιλούσε άσχημα κ.λπ. και σ’ αυτά τα χάλια πάνω ξεψύχησε.

Μόλις το μαθαίνει ο Γέροντας, άρχισε τα κλάματα. Εγώ παραξενεύτηκα· τόση ευαισθησία· να κλαίει τόσον πολύ. Όμως κατάλαβε ο ίδιος τον λογισμό μου και με προλαβαίνει:

Η δυναμική της καλοσύνης - Ιερομόναχος Ιουστίνος

Σήμερα θα αναφερθούμε στην καλοσύνη, στα αποτελέσματα και στη δυναμική της.

Πρώτιστα ο καλοκάγαθος βιώνει ο ίδιος μια κατάσταση παραδείσια, θείου ελέους –«ο δε ευσπλαγχνιζόμενος θα ελεηθεί», που λένε οι παλαιοδιαθηκικές Παροιμίες (17.5).

Εκείνος που μισεί και μνησικακεί «κάθεται στα καρφιά», «τρώγεται» και δεν ησυχάζει, σκεπτόμενος μέρα-νύχτα πώς θα κάνει κακό και πώς θα εκδικηθεί. 

Ζει σε άγχος, σε αναβρασμό και σε ταραχή, πληρώνει ακριβά την κακία του. Ε, ο καλοσυνάτος είναι ήρεμος, ιλαρός και αναπαυμένος πάνω στην ειρήνη που του δωροφορεί η αγαθή διάθεση και συνείδηση. Δεν χρειάζεται να πολυπραγμονήσουμε στην παράγραφο αυτή. Είναι αυτονόητη η ψυχική του μακαριότητα.

Τι προσφέρει ο μοναχισμός; - Ιερομόναχος Ιουστίνος

Μερικοί εκφράζουν μεγάλο σκεπτικισμό: «Δεν είναι προτιμότερο να βγουν οι μοναχοί να υπηρετήσουν ποικιλότροπα τον άνθρωπο, ακόμη και σαν νοσοκόμοι, ας πούμε; Τι προσφέρει ο μοναχισμός στην κοινωνία»;

Το πολυσυζητημένο και πολυθρύλητο δίλημμα: Η Μάρθα ή η Μαρία; (Λουκ. 10.38-42) Ο «πρακτικός» προσανατολισμός ή ο «θεωρητικός»;

Ο μοναχισμός δεν είναι φυγοπονία και απόδραση. Το γνωρίζουν όλοι που φιλοξενήθηκαν έστω και ένα μόνο εικοσιτετράωρο σε μοναστήρι και έχουν παρακολουθήσει το πρόγραμμά του. Πολύ προτού χαράξει, οπότε αρχίζει η προσευχή, μέχρι τη νύχτα οι πατέρες βρίσκονται σε «εργασία» πνευματική ή σε εργασία χειρωνακτική.

Και να πούμε μιαν αλήθεια: Το εσωτερικό έργο, η αυτοεξέταση και αυτοκριτική, το «ένδον σκάπτε» (που συνιστούσε ο φιλόσοφος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος), είναι πολύ πιο κοπιαστικό και επίμοχθο από το σωματικό σκάψιμο.