Λἀμπρος Σκόντζος: Ἅγιοι γίνεσθε...

(Θεολογικὸ σχόλιο στὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων) 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἡ τελευταία Κυριακὴ τῆς ἱερῆς περιόδου του Πεντηκοσταρίου εἶναι ἀφιερωμένη στοῦ Ἁγίους Πάντες. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, κλείνοντας τὴν ἑορτολογικὴ περίοδο τῶν κινητῶν ἑορτῶν τοῦ ἔτους, προβάλλει καὶ τιμᾶ ὅλους τοὺς ἁγίους της, γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, ὅλων τῶν ἐποχῶν, θέλοντας νὰ μᾶς ὑπενθυμίσῃ ὅτι ὁ στόχος μας θὰ πρέπῃ νὰ εἶναι ἡ ἁγιότητα, διότι θὰ πρέπῃ ἡ ἐπίγεια ζωή μας νὰ εἶναι μιὰ πορεία ἀγῶνα ἀπόταξης τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, κάθαρσης ἀπὸ τὰ πάθη μας καὶ ἀπόκτησης ἀρετῶν. Ἡ μακρὰ πνευματική μας πορεία καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῶν κινητῶν ἑορτῶν, ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, ὡς τὸ Ἅγιο Πάσχα καὶ ὡς τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων εἶναι μιὰ νοητὴ διαδρομὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας πρὸς τὴν τελείωσή μας. Ἡ ἱερὴ περίοδος τοῦ Τριωδίου σημαίνει τὴν συνειδητοποίηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καὶ τὴν πορεία μας πρὸς τὸ θεῖο πρόσωπο τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἅγιος Ίωακείμ (παπουλάκης) ὁ Ἰθακήσιος

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Στὰ μαῦρα χρόνια τῆς τουρκοκρατίας ἀναδείχθηκαν σπουδαῖες ἐκκλησιαστικὲς προσωπικότητες, οἱ ὁποῖες βοήθησαν τὸ ὑπόδουλο Γένος μας νὰ κρατήσῃ τὴν πίστη του στὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν ἐθνική του ταυτότητα. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε ὁ ἅγιος Ἰωακεὶμ ὁ Ἰθακήσιος, ὁ ἀποκαλούμενος Παπουλάκης.
 

Γεννήθηκε στὸ μικρὸ χωριὸ Καλύβια τοῦ τότε δήμου Πολυκτορίων Ἰθάκης, στὰ 1786 καὶ τὸ βαφτιστικό του ὄνομα ἦταν Ἰωάννης. Πατέρας του ἦταν ὁ Ἄγγελος Πατρίκιος, ἰθακήσιος πλοίαρχος, καὶ ἡ μητέρα του ἡ Ἁγνὴ ἀπὸ τὴν Πρέβεζα. Ἦταν εὐσεβεῖς ἄνθρωποι, μὲ ὀρθόδοξο φρόνημα. Λίγο μετὰ τὴ γέννησή του, ἡ μητέρα του πέθανε καὶ ὁ πατέρας του ἔκαμε δεύτερο γάμο.

Λάμπρος Σκόντζος: Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ ἐρημίτης ὁ θαυματουργός

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ὁ ἀναχωρητισμὸς εἶναι μιὰ διαχρονικὴ πρακτικὴ τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ.  Μοναχοὶ ἐπέλεξαν νὰ ζήσουν καὶ νὰ ἀσκηθοῦν σὲ ἐρήμους, ὅπου «ἐνώπιοι ἐνωπίῳ» μὲ τὸ Θεό, ἀγωνίστηκαν νὰ καθαριστοῦν, νὰ ἁγιαστοῦν καὶ νὰ θεωθοῦν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε καὶ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἐρημίτης, ὁ ἐν Καλάνα τοῦ Βάλτου τῆς Ἀκαρνανίας. Μιὰ μεγάλη ἀσκητικὴ μορφή, ὁ ὁποῖος σφράγισε μὲ τὴν πνευματική του ἀκτινοβολία τὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Δυτικῆς Ἑλλάδος.
 

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Μονοδένδρι τῆς Ἠπείρου τὸ 1209. Κάποιοι θέλουν ὡς πατρίδα του τὸ χωριὸ Συβίστα τῆς Εὐρυτανίας. Καταγόταν ἀπὸ φτωχὴ ἀλλὰ εὐσεβῆ οἰκογένεια, ὅπου διαπλάστηκε στὴν εὐσέβεια καὶ τὴν πίστη στὸ Θεὸ ὁ χαρακτῆρας του. Ἀπὸ μικρὸς ἦταν ἀναγκασμένος νὰ ἐργάζεται σκληρὰ στὰ κτήματα τοῦ πατέρα του. Ταυτόχρονα φρόντιζε νὰ συχνάζει στὴν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ καὶ νὰ συμμετέχει μὲ κατάνυξη στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἁγία Γλυκερία ἡ Μεγαλομάρτυς

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Οἱ γυναῖκες καὶ μάλιστα οἱ νεαρὲς παρθένες, Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπέδειξαν τὸν ἴδιο ἡρωισμὸ μὲ τοὺς ἄνδρες κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, ὅπου ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ διώκονταν μὲ δαιμονικὴ μανία ἀπὸ τὸν ἀρχαῖο εἰδωλολατρικὸ παρηκμασμένο κόσμο. Μιὰ ἀπὸ αὐτὲς ὑπῆρξε ἡ ἁγία Μάρτυς Γλυκερία.
 

Ἔζησε τὸν 2ο μ. Χ. αἰῶνα στὰ χρόνια ποὺ αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης ἦταν ὁ Ἀντωνῖνος ὁ Εὐσεβῆς (138-161). Γεννήθηκε στὴν πόλη Τραϊανούπολη καὶ ἦταν κόρη τοῦ ὑπάτου τῆς πόλεως Μακαρίου. Ὅταν ἀκόμα μικρὴ κατηχήθηκε κρυφὰ ἀπὸ θερμοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἔγινε ἔνθερμη Χριστιανή.  Ὡς ἔφηβη εἶχε ἀναπτύξει ἀξιοθαύμαστη κατηχητικὴ δράση, μεταστρέφοντας στὴν Ἐκκλησία πλῆθος νεανίδων εἰδωλολατρῶν.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἴδε ὑγιής γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἡ τέταρτη Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα εἶναι ἀφιερωμένη στὸ μεγάλο θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου ἀπὸ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἕνα δυστυχισμένος ἄνθρωπος κείτονταν παράλυτος καὶ ἀπόλυτα ἐγκαταλελειμμένος σὲ μιὰ ἀπὸ τίς πέντε στοὲς τῆς φημισμένης δεξαμενῆς Βηθεσδᾶ στὴν Ἱερουσαλήμ, ἐπὶ τριάντα ὀχτὼ χρόνια. Περίμενε ὑπομονετικὰ τὴ θαυματουργική του ἴαση, μαζὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους ἀσθενεῖς, ἀφοῦ ἐκεῖ «κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν» (Ἰωάν. 5,3).
 

Ἕνας ἄγγελος ἐξ ουρανοῦ κατέβαινε κατὰ καιροὺς καὶ ἐτάραζε τὸ ὕδωρ καὶ ὅποιος προλάβαινε καὶ κατέβαινε πρῶτος στὴ δεξαμενὴ γινόταν καλά. Τὸ θαῦμα ἐτοῦτο μπορεῖ νὰ ἐξηγηθῇ μόνο ὡς μεσσιανικὸ καὶ ἐσχατολογικὸ γεγονός. Ὁ ἄγγελος, ὁ ὁποῖος κατέβαινε στὴν δεξαμενὴ καὶ μετέβαλε στιγμιαῖα τὸ νερὸ θαυματουργό, προεικόνιζε τὸν «Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελο» (Ἠσ. 9,5), τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος θὰ ἐρχόταν νὰ προσφέρει, ὄχι περιοδικὴ καὶ στιγμιαία θεραπεία τῶν σωματικῶν νοσημάτων, ἀλλὰ μοναδική, καθολικὴ καὶ μόνιμη σωτηρία σώματος καὶ ψυχῆς. Ἦρθε στὸν κόσμο νὰ ἄρῃ τὸ κακὸ καὶ νὰ θεραπεύσῃ τίς ὀλέθριες συνέπειές του, στὴν ὅλη ψυχοσωματική μας ὕπαρξη.

Λάμπρος Σκόντζος: Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ὁ ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἀνήκει στὰ ἱερὰ ἐκεῖνα πρόσωπα ποὺ ἀποτελοῦσαν τὸ στενὸ κύκλο τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου. Μάλιστα ἀναφέρεται  ὡς «ὁ μαθητὴς ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς» (Ἰωάν.13,23).
 

Ἦταν γιὸς τοῦ Ζεβεδαίου καὶ τῆς Σαλώμης (Ματθ. 4,21. Μᾶρκ. 15,40) καὶ ἀδελφὸς τοῦ ἀποστόλου Ἰακώβου. Ἡ μητέρα τους ἦταν πιθανότατα συγγενής, ἴσως ἐξαδέλφη τῆς Θεοτόκου, ποὺ σημαίνει ὅτι οἱ δυὸ ἀδελφοὶ ἀπόστολοι ἦταν κατὰ σάρκα ἐξαδέλφια τοῦ Κυρίου καὶ σ᾿ αὐτὸ ἴσως ἔγκειται ἡ οἰκειότητά τους μὲ Αὐτόν, ἰδιαίτερα τοῦ Ἰωάννη. Ὁ Ἰωάννης, μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του Ἰάκωβο, ζοῦσαν μὲ τὴν οἰκογένειά τους στὴν Γαλιλαία καὶ διατηροῦσαν ἐπικερδῆ καὶ εὔρωστη ἁλιευτικὴ ἐπιχείρηση, ἔχοντας δικό τους πλοῖο καὶ ἐργάτες (Μᾶρκ. 1,20). 

Λάμπρος Σκόντζος: «Γυναῖκες μετὰ μύρων θεόφρονες ὀπίσω σου ἔδραμον

(Θεολογικὸ σχόλιο στὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἡ τρίτη Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα εἶναι ἀφιερωμένη στοὺς ἁγίους Μυροφόρους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, οἱ ὁποῖοι φρόντισαν γιὰ τὴν ταφὴ τοῦ ἀκηράτου σώματος τοῦ Κυρίου μας. Θέλοντας ἔτσι νὰ τιμήσουν τὴν ἐξαιρετικὴ ἀφοσίωσή τους στὸ Χριστό, ὅπως καὶ τὸν ἡρωισμό τους, καθ᾿ ὅτι δὲν ἦταν εὔκολο ἐγχείρημα νὰ ζητήσουν γιὰ ταφὴ τὸ σῶμα ἑνὸς καταδικασμένου γιὰ τὸ κακούργημα τῆς ἐσχάτης προδοσίας. Ἡ ὅποια ἐκδήλωση συμπάθειας πρὸς τὸν καταδικασμένο γιὰ τέτοιο ἔγκλημα, ἔθετε σὲ κίνδυνο στιγματώσεως αὐτὸν ποὺ θὰ τὴν ἐκδήλωνε. Δὲν ἦταν δύσκολο νὰ θεωρηθεῖ συνεργάτης του καὶ νὰ ἔχει τὴν ἴδια τύχη μὲ τὸν νεκρὸ ἐγκληματία!

Λάμπρος Σκόντζος: Ἀπόστολος Θωμᾶς - Ὁ δύσπιστος μαθητής τοῦ Κυρίου

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Θωμᾶ καὶ διαβάζεται στὶς ἐκκλησίες ἡ σχετικὴ περικοπὴ τῆς ψηλάφησης τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ αὐτόν. Δὲν εἶναι τυχαία αὐτὴ ἡ ἐπιλογή. Ἔρχεται νὰ ἐπιβεβαιώσῃ, μαζὶ μὲ τὶς τόσες ἄλλες μαρτυρίες, ὅτι ὁ Κύριος ἀναστήθηκε ὄντως ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Ὁ Θωμᾶς κατὰ θεία παραχώρηση ζήτησε νὰ ἔχῃ ἁπτὴ ἐμπειρία τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Νὰ βάλῃ τὰ χέρια του «ἐπὶ τῶν τύπων τῶν ἥλων» καὶ νὰ πιστέψῃ στὸ ὑπέρτατο γεγονός. 

Λάμπρος Σκόντζος: Ἡ «περί ἰκανοποιήσεως τῆς Θείας Δικαιοσύνης»πλάνη

(Κακοδοξία, ἡ ὁποία στρεβλώνει πλήρως τὸ μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας)

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ
 

Τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα, τὴν ἱερότερη αὐτὴ ἑορτολογικὴ περίοδο τῆς Ἐκκλησίας μας συνοδοιποροῦμε, μὲ τὴ χάρη του δι᾿ ἡμᾶς Παθόντα, Θανόντα, Ταφέντα καὶ Ἀναστάντα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, πρὸς τὸν Γολγοθᾶ καὶ τὸ κενὸ Μνημεῖο, νὰ προσκυνήσουμε τὰ Σεπτὰ Παθήματά Του, νὰ βιώσουμε τὶς ἀστείρευτες σωτήριες δωρεές, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτὰ καὶ νὰ πανηγυρίσουμε τὴν ἐκ τῶν νεκρῶν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του. Τὸ κατανυκτικὸ κλίμα αὐτῶν τῶν ἁγίων ἡμερῶν μᾶς δίνει τὸ ἔναυσμα νὰ ἀναλογιστοῦμε τὸ ἀνυπολόγιστο μέγεθος τῆς θείας δωρεᾶς, ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπὸ τὸ ἀπολυτρωτικὸ Πάθος, τὴν σταυρικὴ θυσία, τοῦ Σωτῆρα μας Χριστοῦ, καθότι, σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο: «Τῷ πάθει σου Χριστὲ παθῶν ἠλευθερώθημεν καὶ τῇ ἀναστάσει σου ἐκ φθορᾶς ἐλυτρώθημεν»[1].

Λάμπρος Σκόντζος: «Δεῦτε ἴδωμεν τήν ζωήν ἡμῶν ἐν τάφῳ κειμένην»

(Θεολογικὸ σχόλιο στὸ περιεχόμενο καὶ τὰ νοήματα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου)

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ  

 

«Τῷ Ἁγίῳ καὶ Μεγάλῳ Σαββάτῳ, τὴν θεόσωμον ταφὴν καὶ τὴν εἰς Ἅδου,Ἄδου κάθοδον τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν, δι' ὤν τῆς φθορᾶς τὸ ἡμέτερον γένος ἀνακληθὲν πρὸς αἰωνίαν ζωὴν μεταβέβηκε». Σύμφωνα μὲ τὸ ἱερὸ συναξάρι αὐτὴν τὴν ἅγια ἡμέρα τιμᾶμε καὶ προσκυνᾶμε τὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου μας καί την εἰς Ἅδου Κάθοδόν Του.
 

Ἀπόγευμα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ἡ φρικτὴ ἡμέρα ἔβαινε πρὸς τὸ τέλος της. Τὸ φυσικὸ σκοτάδι ἐρχόταν νὰ διαδεχθεῖ τὸ ὑπερφυσικὸ σκοτάδι τῆς σταυρώσεως, ποὺ εἶχε καλύψει ὁλάκερη τὴ γῆ. Ὁ Κύριος εἶχε ἐκπνεύσει ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Τὸ ἄχραντο σῶμα Του κρέμονταν ἄπνουν ἐπὶ τοῦ ξύλου, ἀνάμεσα στοὺς συσταυρωμένους λῃστές, οἱ ὁποῖοι σπάραζαν ἀκόμη ἀπὸ τοὺς ἐπιθανάτιους σπασμούς. Ἀλλά, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής, τὰ σώματα τῶν ἐσταυρωμένων ἔπρεπε νὰ ταφοῦν καὶ μάλιστα βιαστικά, πρὶν πέσει τὸ σκοτάδι καὶ μπεῖ ἡ ἑπόμενη ἡμέρα, σύμφωνα μὲ τὸν ἰουδαϊκὸ ὑπολογισμὸ τοῦ ἡμερονυκτίου. Ἔτσι  οἱ Ἰουδαῖοι «ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτῳ, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ σαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλάτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν» (Ἰωάν. 19,31). 

Λάμπρος Σκόντζος: Τό αἴτιον τῆς ἀπολυτρώσεως

 

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ
 

Τὸ σταυρικὸ Πάθος καὶ ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ τὰ αἰώνια δεσμὰ τοῦ ἅδη. Ὁ φρικτὸς Γολγοθᾶς εἶναι τὸ κύριο σημεῖο ἀναφορᾶς, πάνω στὸν ὁποῖο συνήφθη ἡ νέα διαθήκη μεταξὺ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ «ἐσφαγμένου Ἀρνίου» (Ἀποκ. 12,11), τοῦ μόνου «ἀμώμου ἱερείου» (Α΄ Πέτρ. 1,19), τοῦ Χριστοῦ. «Διαθήκης καινῆς μεσίτης ἐστιν, ὅπως, θανάτου γενομένου εἰς ἀπολύτρωσιν τῶν ἐπὶ τῇ πρώτῃ διαθήκῃ παραβάσεων, τὴν ἐπαγγελίαν λάβωσιν οἱ κεκλημένοι τῆς αἰωνίου κληρονομίας» (Ἑβρ. 9,15-17) Ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, στηριζόμενη στὴν Ἁγία Γραφή, διδάσκει ἀπερίφραστα πὼς «οὐδενὶ ἄλλῳ ἐστι ἡ σωτηρία», παρὰ διά τοῦ «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» θυσιασθέντος Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Λάμπρος Σκόντζος: «Ἐσταυρώθης δι᾿ ἐμέ, ἵνα ἐμοί πηγάσης τήν ἄφεσιν»

(Θεολογικὸ σχόλιο στὸ περιεχόμενο καὶ τὰ νοήματα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς)

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

«Τὴ Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευὴ τὰ ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν· τοὺς ἐμπτυσμούς, τὰ ραπίσματα, τὰ κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλωτας, τὴν πορφυρᾶν χλαίναν, τὸν κάλαμον, τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἥλους, τὴν λόγχην καὶ πρὸ πάντων τὸν σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον, ἅ δι᾿ ἡμᾶς κατεδέξατο· ἔτι δὲ καί τὴν τοῦ εὐγνώμονος λῃστοῦ, τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ, σωτήριον ἐν τῷ σταυρῷ ὁμολογίαν». Τὸ ἱερὸ συναξάρι τῆς ἁγίας αὐτῆς ἡμέρας ἀναφέρει μὲ λεπτομέρεια τί τιμοῦμε καὶ προσκυνᾶμε αὐτὴ τὴν ἁγία ἡμέρα.

Λάμπρος Σκόντζος: «Τῇ μυστικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ, προσεγγίσαντες πάντες»

(Θεολογικὸ σχόλιο στὸ περιεχόμενο καὶ τὸ νόημα τῆς Μεγάλης Πέμπτης)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ 

 

«Τὴ Ἁγία καὶ Μεγάλη Πέμπτη οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες, ἀλληλοδιαδόχως ἐκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων παραδεδώκασιν ἡμῖν τέσσερά τινα ἐορτάζειν· τὸν ἱερὸν Νιπτῆρα, τὸν Μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ᾿ ἡμᾶς  φρικτῶν Μυστηρίων), τὴν ὑπερφυὰ Προσευχὴν καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν».
 

Αὐτὸ εἶναι τὸ συναξάρι τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾷ τὴν  Ἁγία αὐτὴ ἡμέρα ὅσα ἔλαβαν χώρα στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ὅσα ἀκολούθησαν μετὰ τὸ Μυστικὸ Δεῖπνο.
 

Τὸ Θεῖο Δρᾶμα ὁδεύει πρὸς τὴν ὁλοκλήρωσή του. Ὁ ἑκουσίως καὶ ἀδίκως Παθὼν γιὰ τὴ δική μας σωτηρία Κύριος γνωρίζει ὅτι ἔφτασε τὸ τέλος τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας Του. Ἡ προδοσία τοῦ ἀγνώμονα μαθητῆ, ἡ σύλληψη, οἱ ἐξευτελισμοί, τὸ ψευδοδικαστήριο, ἡ καταδίκη καὶ ὁ σταυρικὸς θάνατος εἶναι θέμα ὡρῶν. Ὡς ἄνθρωπος αἰσθανόταν τὸ διὰ τῆς θυσίας Του βαρὺ φορτίο τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀγωνιοῦσε ὑπερβαλλόντως. Δὲν τὸν ἐνδιέφερε τὸ δικό Του μαρτύριο καὶ ὁ θάνατος, ἀλλὰ ἡ συνέχιση τοῦ σωτηριώδους ἔργου Του.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη καί κριμάτων σου ἀβύσσους

(Θεολογικὸ σχόλιο στὴν Μεγάλη Τετάρτη)

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα εἶναι ἡ ἱερότερη ἑορτολογικὴ περίοδος τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀποτελεῖ πλουσιότατο ἀντλιοστάσιο πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ γιὰ τοὺς πιστούς. Οἱ ἅγιοι Πατέρες, μὲ περισσὴ σοφία, ὅρισαν νὰ θυμούμαστε αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες πρόσωπα καὶ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἔντονο διδακτικὸ χαρακτῆρα γιὰ τὴν πνευματική μας πορεία καὶ προκοπή.
 

Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ πρόσωπα εἶναι καὶ αὐτὸ τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, ἡ ὁποία ἄλειψε τὸν Κύριο μὲ πολύτιμο μύρο. Ποιοῦμε ἀνάμνηση αὐτοῦ τοῦ σημαντικοῦ γεγονότος τὴ Μεγάλη Τετάρτη ὅπου, σύμφωνα μὲ τὸ ἱερὸ συναξάρι τῆς ἡμέρας «Τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρω πόρνης γυναικὸς μνείαν ποιούμεθα οἱ θειότατοι πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονεν».

Λάμπρος Σκόντζος: «Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ

(Θεολογικὸ σχόλιο στὸ περιεχόμενο καὶ τὰ νοήματα τῆς Μεγάλης Τρίτης)

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

«Τὴ ἁγία καὶ μεγάλη Τρίτη τῆς τῶν δέκα παρθένων παραβολῆς, τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα». Αὐτὸ εἶναι τὸ συναξάρι τῆς δεύτερης ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ψυχῆς μας, «ὁ ὡραῖος κάλλει παρὰ πάντας βροτούς», ὁδεύει πρὸς τὸ ἑκούσιο Πάθος Του, καλῶντας κοντά Του ὅλους ἐμᾶς τοὺς πιστούς Του, γιὰ νὰ μᾶς κάνει κοινωνοὺς τῶν σωτηριωδῶν παθημάτων Του καὶ τοῦ θριάμβου τῆς Ἀναστάσεώς Του.
 

Οἱ θεῖοι Πατέρες ὅρισαν τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα νὰ θυμηθοῦμε μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ παραστατικὲς καὶ διδακτικὲς παραβολὲς τοῦ Κυρίου μας: τὴν παραβολὴ τῶν Δέκα Παρθένων. Κι᾿ εἶχαν τὸ σκοπό τους. Ἡ συνοδοιπορία μὲ τὸ Χριστὸ μας πρὸς τὸ Θεῖο Πάθος δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι τυπικὴ καὶ ἁπλὰ συναισθηματική, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὁλοκληρωτικὴ συμμετοχὴ στὴν ἐν Χριστῷ πορεία καὶ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ὀντολογικὴ ἀλλαγή  τοῦ εἶναι μας.  Ἡ ἐνθύμηση τῆς παραβολῆς τῶν δέκα παρθένων εἶναι μιὰ ἄριστη πνευματικὴ ἄσκηση γιὰ νὰ μὴν διαφεύγει ἀπὸ τὴ σκέψη μας ἡ ἐπερχόμενη μεγάλη, ἐπιφανὴς καὶ συνάμα φοβερὴ ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας.

Λάμπρος Σκόντζος: «Φθάσαντες πιστοί τό σωτήριον πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ»

 

(Εἰσαγωγικὸ θεολογικὸ σχόλιο στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Γιὰ μιὰ ἀκόμα φορά, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁδεύουμε στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα, στὴν ἱερότερη ἑορτολογικὴ περίοδο τοῦ ἔτους. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ θὰ ἀκολουθήσουμε τὰ ἴχνη τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας μας Χριστοῦ καὶ θὰ γίνουμε συνοδοιπόροι τοῦ Θείου Πάθους Του. Σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο, καλούμαστε ὅπως «συμπορευθῶμεν αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν καὶ νεκρωθῶμεν δι᾿ αὐτὸν ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς· ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ». Μὲ αὐτὴ τὴν προϋπόθεση θὰ γίνουμε πραγματικοὶ κοινωνοὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του. Μόνο ἔτσι θὰ νοιώσουμε πραγματικὰ τὴ χαρὰ τῆς Θείας Ἐγέρσεως.

Λάμπρος Σκόντζος: «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή»

 

 (Θεολογικό σχόλιο στο Σάββατο του Λαζάρου)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Τὸ Σάββατο τῆς ΣΤ΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὅρισε νὰ ἑορτάζουμε τὴν θαυμαστὴ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Αὐτὸ δὲν εἶναι τυχαῖο. Διότι, πρῶτον τὸ μεγάλο καὶ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς συμπίπτει χρονικὰ μὲ τὴν εἴσοδο τοῦ Κυρίου μας στὴν ἁγία πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ. Καὶ δεύτερον, ὅτι τὸ γεγονὸς τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως τοῦ φίλου τοῦ Κυρίου εἶναι μιὰ τρανὴ ἀπόδειξη ὅτι ὁ Χριστὸς μας εἶναι ὁ κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ὅτι αὐτὸς ποὺ ἀνάστησε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς τὸ Λάζαρο θὰ ἀναστήσῃ καὶ τὸν Ἑαυτό του, ἀφοῦ θὰ σκυλέψῃ τὸν Ἅδη καὶ θὰ νικήσῃ τὸν θάνατο!
 

Σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὁ Λάζαρος μὲ τὶς ἀδελφές του Μάρθα καὶ Μαρία, ποὺ κατοικοῦσαν στὴν κώμη Βηθανία, εἶχαν ἐγκάρδιες φιλικὲς σχέσεις μὲ τὸν Κύριο. Φαίνεται ὅτι πολλὲς φορὲς εἶχαν τὴν ὕψιστη τιμὴ καὶ χαρὰ νὰ δεχτοῦν καὶ νὰ φιλοξενήσουν τὸ Χριστὸ στὸν εὐλογημένο οἶκο τους (Λουκ. 10,38-42).

Λάμπρος Σκόντζος: Ἁγία Θεοδώρα Θεσσαλονἰκης ἡ Μυροβλύτισσα

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Στὰ ἁγιολόγια τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπάρχουν ἅγιοι οἱ ὁποῖοι ἁγίασαν ὁμοῦ μὲ μέλη τῶν βιολογικῶν τους οἰκογενειῶν. Μιὰ τέτοια ἁγία εἶναι καὶ ἡ ὁσία Θεοδώρα ἡ ἐν Θεσσαλονίκῃ, ἡ ὁποία μόνασε καὶ ἁγίασε μὲ τὴν κόρη της Θεοπίστη. Οἱ δύο αὐτὲς ὁσιακὲς μορφὲς λαμπρύνουν τὸ πλούσιο ἁγιολογικὸ μωσαϊκὸ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θεσσαλονικέων.

 

Ἡ ἁγία Θεοδώρα γεννήθηκε στὴν Αἴγινα τὸ 812 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ὁ πατέρας της ἦταν πρεσβύτερος. Δυστυχῶς ἡ μητέρα της πέθανε, λίγο μετὰ τὸν τοκετό της, γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάστηκε ὁ πατέρας της νὰ τὴ δώσει γιὰ ἀνατροφὴ σὲ μιὰ εὐλαβῆ ἀνάδοχό του καὶ ἐκεῖνος ἀσπάσθηκε, μετὰ τὴ χηρεία του, τὸ μοναχικὸ βίο. Ἡ Θεοδώρα ἀνατράφηκε μὲ εὐλάβεια, ἀπὸ τὴν εὐσεβῆ ἀνάδοχο κόρη, ἀπέκτησε φόβο Θεοῦ καὶ στολίστηκε μὲ σπάνιες ἀρετές. Ἐπίσης ἦταν στολισμένη καὶ μὲ σπάνιο σωματικὸ κάλλος.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἁγία Μάρτυς Ματρῶνα τῆς Θεσσαλονίκης

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ 

 

Οἱ γυναῖκες Μάρτυρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὑπῆρξαν τὸ ἴδιο ἡρωικὲς μὲ τοὺς ἄνδρες. Ἐπέδειξαν στοὺς ἄδικους διῶκτες τους ἕνα ἄλλο ἦθος, πρωτόγνωρο γιὰ τὸν ἀρχαῖο προχριστιανικὸ κόσμο, τὸν ἡρωισμό, τὴν ὁμολογία τῆς πίστης στὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἀνεξικακία πρὸς τοὺς τυράννους τους. Μία ἀπὸ αὐτὲς τίς γενναῖες Μάρτυρες ὑπῆρξε καὶ ἡ ἁγία Ματρῶνα τῆς Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ καύχημα τῆς συμπρωτεύουσας.
 

Ἔζησε στὰ δύσκολα, μὰ ἡρωικά, χρόνια τῶν πρωτοχριστιανικῶν διωγμῶν. Ὅταν ἡ ψυχορραγοῦσα ἐφιαλτικὴ  εἰδωλολατρία, εὑρισκόμενη σὲ ἄμυνα κατὰ τοῦ εὔρωστου Χριστιανισμοῦ καὶ τὴν πρωτοφανῆ ὁρμητικὴ διάδοση τῆς νέας πίστεως, εἶχε ἐγείρει τοὺς γνωστούς μας μεγάλους διωγμούς, μὲ στόχο τὴν ἐξαφάνιση τῶν Χριστιανῶν. Δὲ γνωρίζουμε τὸν ἀκριβῆ χρόνο ποὺ ἔζησε. Γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶχε ἱδρύσει, περὶ τὸ 50 μ. Χ. ἰσχυρὴ Ἐκκλησία, μεταξὺ τῶν πολυπληθῶν Ἰουδαίων τῆς πόλεως καὶ πολλῶν εἰδωλολατρῶν. Προφανῶς ἡ Ματρῶνα ὑπῆρξε εὐγενὴς γόνος ἔνθερμων Χριστιανῶν, ἔνθερμη πιστὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἴδια ἐπίλεκτο μέλος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θεσσαλονικέων.

Λάμπρος Σκόντζος: «Σήμερον τῆς Σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον»!

(Θεολογικὸ σχόλιο στὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἡ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας κορυφαῖος ἑορτολογικὸς σταθμὸς τοῦ ἐνιαυτοῦ, διότι ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴ ὅλων τῶν ἑορτῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Τὸ ἴδιο ἀποτελεῖ καὶ ἀπαρχὴ ὅλων τῶν σωτηριωδῶν γεγονότων, τὰ ὁποῖα ἔγιναν γιὰ τὴν ἀπολύτρωση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα ἑορτάζουμε λαμπρῶς τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ στὴν πάναγνη σάρκα τῆς Ἁγίας Παρθένου, ὥστε δι᾿ Αὐτοῦ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
 

Τὴ μεγάλη αὐτὴ ἡμέρα ἔχουμε τὴν ἐκπλήρωση τῆς πιὸ ἐλπιδοφόρας ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ στὴν ἀνθρωπότητα. Ὅταν οἱ πρωτόπλαστοι γενάρχες μας παράκουσαν τὴν θεία ἐντολὴ στὴν Ἐδὲμ καὶ προτίμησαν τὸ δρόμο τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, ὁ ἀπόλυτα ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ἔδωσε τὴ μεγάλη ὑπόσχεση, πὼς σὲ μελλοντικοὺς χρόνους θὰ ἔρθει στὸν κόσμο ὁ «Γιὸς τῆς Γυναίκας» γιὰ νὰ δώσει τέλος στὸ κράτος τοῦ διαβόλου καὶ νὰ λυτρώσει τὸ ἀνθρώπινο γένος. «Καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σου καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Αὐτὸς σοῦ τηρήσει κεφαλήν, κεντρίσεις ἐσὺ αὐτοῦ πτέρναν» (Γέν. 3,17).