Λάμπρος Σκόντζος: Ἡ «περί ἰκανοποιήσεως τῆς Θείας Δικαιοσύνης»πλάνη

(Κακοδοξία, ἡ ὁποία στρεβλώνει πλήρως τὸ μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας)

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ
 

Τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα, τὴν ἱερότερη αὐτὴ ἑορτολογικὴ περίοδο τῆς Ἐκκλησίας μας συνοδοιποροῦμε, μὲ τὴ χάρη του δι᾿ ἡμᾶς Παθόντα, Θανόντα, Ταφέντα καὶ Ἀναστάντα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, πρὸς τὸν Γολγοθᾶ καὶ τὸ κενὸ Μνημεῖο, νὰ προσκυνήσουμε τὰ Σεπτὰ Παθήματά Του, νὰ βιώσουμε τὶς ἀστείρευτες σωτήριες δωρεές, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτὰ καὶ νὰ πανηγυρίσουμε τὴν ἐκ τῶν νεκρῶν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του. Τὸ κατανυκτικὸ κλίμα αὐτῶν τῶν ἁγίων ἡμερῶν μᾶς δίνει τὸ ἔναυσμα νὰ ἀναλογιστοῦμε τὸ ἀνυπολόγιστο μέγεθος τῆς θείας δωρεᾶς, ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπὸ τὸ ἀπολυτρωτικὸ Πάθος, τὴν σταυρικὴ θυσία, τοῦ Σωτῆρα μας Χριστοῦ, καθότι, σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο: «Τῷ πάθει σου Χριστὲ παθῶν ἠλευθερώθημεν καὶ τῇ ἀναστάσει σου ἐκ φθορᾶς ἐλυτρώθημεν»[1].

Λάμπρος Σκόντζος: «Δεῦτε ἴδωμεν τήν ζωήν ἡμῶν ἐν τάφῳ κειμένην»

(Θεολογικὸ σχόλιο στὸ περιεχόμενο καὶ τὰ νοήματα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου)

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ  

 

«Τῷ Ἁγίῳ καὶ Μεγάλῳ Σαββάτῳ, τὴν θεόσωμον ταφὴν καὶ τὴν εἰς Ἅδου,Ἄδου κάθοδον τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν, δι' ὤν τῆς φθορᾶς τὸ ἡμέτερον γένος ἀνακληθὲν πρὸς αἰωνίαν ζωὴν μεταβέβηκε». Σύμφωνα μὲ τὸ ἱερὸ συναξάρι αὐτὴν τὴν ἅγια ἡμέρα τιμᾶμε καὶ προσκυνᾶμε τὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου μας καί την εἰς Ἅδου Κάθοδόν Του.
 

Ἀπόγευμα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ἡ φρικτὴ ἡμέρα ἔβαινε πρὸς τὸ τέλος της. Τὸ φυσικὸ σκοτάδι ἐρχόταν νὰ διαδεχθεῖ τὸ ὑπερφυσικὸ σκοτάδι τῆς σταυρώσεως, ποὺ εἶχε καλύψει ὁλάκερη τὴ γῆ. Ὁ Κύριος εἶχε ἐκπνεύσει ἐπὶ τοῦ σταυροῦ. Τὸ ἄχραντο σῶμα Του κρέμονταν ἄπνουν ἐπὶ τοῦ ξύλου, ἀνάμεσα στοὺς συσταυρωμένους λῃστές, οἱ ὁποῖοι σπάραζαν ἀκόμη ἀπὸ τοὺς ἐπιθανάτιους σπασμούς. Ἀλλά, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής, τὰ σώματα τῶν ἐσταυρωμένων ἔπρεπε νὰ ταφοῦν καὶ μάλιστα βιαστικά, πρὶν πέσει τὸ σκοτάδι καὶ μπεῖ ἡ ἑπόμενη ἡμέρα, σύμφωνα μὲ τὸν ἰουδαϊκὸ ὑπολογισμὸ τοῦ ἡμερονυκτίου. Ἔτσι  οἱ Ἰουδαῖοι «ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτῳ, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ σαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλάτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν» (Ἰωάν. 19,31). 

Λάμπρος Σκόντζος: Τό αἴτιον τῆς ἀπολυτρώσεως

 

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ
 

Τὸ σταυρικὸ Πάθος καὶ ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ τὰ αἰώνια δεσμὰ τοῦ ἅδη. Ὁ φρικτὸς Γολγοθᾶς εἶναι τὸ κύριο σημεῖο ἀναφορᾶς, πάνω στὸν ὁποῖο συνήφθη ἡ νέα διαθήκη μεταξὺ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ «ἐσφαγμένου Ἀρνίου» (Ἀποκ. 12,11), τοῦ μόνου «ἀμώμου ἱερείου» (Α΄ Πέτρ. 1,19), τοῦ Χριστοῦ. «Διαθήκης καινῆς μεσίτης ἐστιν, ὅπως, θανάτου γενομένου εἰς ἀπολύτρωσιν τῶν ἐπὶ τῇ πρώτῃ διαθήκῃ παραβάσεων, τὴν ἐπαγγελίαν λάβωσιν οἱ κεκλημένοι τῆς αἰωνίου κληρονομίας» (Ἑβρ. 9,15-17) Ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, στηριζόμενη στὴν Ἁγία Γραφή, διδάσκει ἀπερίφραστα πὼς «οὐδενὶ ἄλλῳ ἐστι ἡ σωτηρία», παρὰ διά τοῦ «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» θυσιασθέντος Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Λάμπρος Σκόντζος: «Ἐσταυρώθης δι᾿ ἐμέ, ἵνα ἐμοί πηγάσης τήν ἄφεσιν»

(Θεολογικὸ σχόλιο στὸ περιεχόμενο καὶ τὰ νοήματα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς)

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

«Τὴ Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευὴ τὰ ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν· τοὺς ἐμπτυσμούς, τὰ ραπίσματα, τὰ κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλωτας, τὴν πορφυρᾶν χλαίναν, τὸν κάλαμον, τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἥλους, τὴν λόγχην καὶ πρὸ πάντων τὸν σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον, ἅ δι᾿ ἡμᾶς κατεδέξατο· ἔτι δὲ καί τὴν τοῦ εὐγνώμονος λῃστοῦ, τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ, σωτήριον ἐν τῷ σταυρῷ ὁμολογίαν». Τὸ ἱερὸ συναξάρι τῆς ἁγίας αὐτῆς ἡμέρας ἀναφέρει μὲ λεπτομέρεια τί τιμοῦμε καὶ προσκυνᾶμε αὐτὴ τὴν ἁγία ἡμέρα.

Λάμπρος Σκόντζος: «Τῇ μυστικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ, προσεγγίσαντες πάντες»

(Θεολογικὸ σχόλιο στὸ περιεχόμενο καὶ τὸ νόημα τῆς Μεγάλης Πέμπτης)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ 

 

«Τὴ Ἁγία καὶ Μεγάλη Πέμπτη οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες, ἀλληλοδιαδόχως ἐκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων παραδεδώκασιν ἡμῖν τέσσερά τινα ἐορτάζειν· τὸν ἱερὸν Νιπτῆρα, τὸν Μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ᾿ ἡμᾶς  φρικτῶν Μυστηρίων), τὴν ὑπερφυὰ Προσευχὴν καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν».
 

Αὐτὸ εἶναι τὸ συναξάρι τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾷ τὴν  Ἁγία αὐτὴ ἡμέρα ὅσα ἔλαβαν χώρα στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ὅσα ἀκολούθησαν μετὰ τὸ Μυστικὸ Δεῖπνο.
 

Τὸ Θεῖο Δρᾶμα ὁδεύει πρὸς τὴν ὁλοκλήρωσή του. Ὁ ἑκουσίως καὶ ἀδίκως Παθὼν γιὰ τὴ δική μας σωτηρία Κύριος γνωρίζει ὅτι ἔφτασε τὸ τέλος τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας Του. Ἡ προδοσία τοῦ ἀγνώμονα μαθητῆ, ἡ σύλληψη, οἱ ἐξευτελισμοί, τὸ ψευδοδικαστήριο, ἡ καταδίκη καὶ ὁ σταυρικὸς θάνατος εἶναι θέμα ὡρῶν. Ὡς ἄνθρωπος αἰσθανόταν τὸ διὰ τῆς θυσίας Του βαρὺ φορτίο τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀγωνιοῦσε ὑπερβαλλόντως. Δὲν τὸν ἐνδιέφερε τὸ δικό Του μαρτύριο καὶ ὁ θάνατος, ἀλλὰ ἡ συνέχιση τοῦ σωτηριώδους ἔργου Του.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη καί κριμάτων σου ἀβύσσους

(Θεολογικὸ σχόλιο στὴν Μεγάλη Τετάρτη)

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα εἶναι ἡ ἱερότερη ἑορτολογικὴ περίοδος τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀποτελεῖ πλουσιότατο ἀντλιοστάσιο πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ γιὰ τοὺς πιστούς. Οἱ ἅγιοι Πατέρες, μὲ περισσὴ σοφία, ὅρισαν νὰ θυμούμαστε αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες πρόσωπα καὶ γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἔντονο διδακτικὸ χαρακτῆρα γιὰ τὴν πνευματική μας πορεία καὶ προκοπή.
 

Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ πρόσωπα εἶναι καὶ αὐτὸ τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, ἡ ὁποία ἄλειψε τὸν Κύριο μὲ πολύτιμο μύρο. Ποιοῦμε ἀνάμνηση αὐτοῦ τοῦ σημαντικοῦ γεγονότος τὴ Μεγάλη Τετάρτη ὅπου, σύμφωνα μὲ τὸ ἱερὸ συναξάρι τῆς ἡμέρας «Τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρω πόρνης γυναικὸς μνείαν ποιούμεθα οἱ θειότατοι πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονεν».

Λάμπρος Σκόντζος: «Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ

(Θεολογικὸ σχόλιο στὸ περιεχόμενο καὶ τὰ νοήματα τῆς Μεγάλης Τρίτης)

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

«Τὴ ἁγία καὶ μεγάλη Τρίτη τῆς τῶν δέκα παρθένων παραβολῆς, τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα». Αὐτὸ εἶναι τὸ συναξάρι τῆς δεύτερης ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ψυχῆς μας, «ὁ ὡραῖος κάλλει παρὰ πάντας βροτούς», ὁδεύει πρὸς τὸ ἑκούσιο Πάθος Του, καλῶντας κοντά Του ὅλους ἐμᾶς τοὺς πιστούς Του, γιὰ νὰ μᾶς κάνει κοινωνοὺς τῶν σωτηριωδῶν παθημάτων Του καὶ τοῦ θριάμβου τῆς Ἀναστάσεώς Του.
 

Οἱ θεῖοι Πατέρες ὅρισαν τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα νὰ θυμηθοῦμε μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ παραστατικὲς καὶ διδακτικὲς παραβολὲς τοῦ Κυρίου μας: τὴν παραβολὴ τῶν Δέκα Παρθένων. Κι᾿ εἶχαν τὸ σκοπό τους. Ἡ συνοδοιπορία μὲ τὸ Χριστὸ μας πρὸς τὸ Θεῖο Πάθος δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι τυπικὴ καὶ ἁπλὰ συναισθηματική, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὁλοκληρωτικὴ συμμετοχὴ στὴν ἐν Χριστῷ πορεία καὶ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ὀντολογικὴ ἀλλαγή  τοῦ εἶναι μας.  Ἡ ἐνθύμηση τῆς παραβολῆς τῶν δέκα παρθένων εἶναι μιὰ ἄριστη πνευματικὴ ἄσκηση γιὰ νὰ μὴν διαφεύγει ἀπὸ τὴ σκέψη μας ἡ ἐπερχόμενη μεγάλη, ἐπιφανὴς καὶ συνάμα φοβερὴ ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας.

Λάμπρος Σκόντζος: «Φθάσαντες πιστοί τό σωτήριον πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ»

 

(Εἰσαγωγικὸ θεολογικὸ σχόλιο στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Γιὰ μιὰ ἀκόμα φορά, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁδεύουμε στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα, στὴν ἱερότερη ἑορτολογικὴ περίοδο τοῦ ἔτους. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ θὰ ἀκολουθήσουμε τὰ ἴχνη τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας μας Χριστοῦ καὶ θὰ γίνουμε συνοδοιπόροι τοῦ Θείου Πάθους Του. Σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο, καλούμαστε ὅπως «συμπορευθῶμεν αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν καὶ νεκρωθῶμεν δι᾿ αὐτὸν ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς· ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ». Μὲ αὐτὴ τὴν προϋπόθεση θὰ γίνουμε πραγματικοὶ κοινωνοὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του. Μόνο ἔτσι θὰ νοιώσουμε πραγματικὰ τὴ χαρὰ τῆς Θείας Ἐγέρσεως.

Λάμπρος Σκόντζος: «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή»

 

 (Θεολογικό σχόλιο στο Σάββατο του Λαζάρου)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Τὸ Σάββατο τῆς ΣΤ΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὅρισε νὰ ἑορτάζουμε τὴν θαυμαστὴ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Αὐτὸ δὲν εἶναι τυχαῖο. Διότι, πρῶτον τὸ μεγάλο καὶ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς συμπίπτει χρονικὰ μὲ τὴν εἴσοδο τοῦ Κυρίου μας στὴν ἁγία πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ. Καὶ δεύτερον, ὅτι τὸ γεγονὸς τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως τοῦ φίλου τοῦ Κυρίου εἶναι μιὰ τρανὴ ἀπόδειξη ὅτι ὁ Χριστὸς μας εἶναι ὁ κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ὅτι αὐτὸς ποὺ ἀνάστησε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς τὸ Λάζαρο θὰ ἀναστήσῃ καὶ τὸν Ἑαυτό του, ἀφοῦ θὰ σκυλέψῃ τὸν Ἅδη καὶ θὰ νικήσῃ τὸν θάνατο!
 

Σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὁ Λάζαρος μὲ τὶς ἀδελφές του Μάρθα καὶ Μαρία, ποὺ κατοικοῦσαν στὴν κώμη Βηθανία, εἶχαν ἐγκάρδιες φιλικὲς σχέσεις μὲ τὸν Κύριο. Φαίνεται ὅτι πολλὲς φορὲς εἶχαν τὴν ὕψιστη τιμὴ καὶ χαρὰ νὰ δεχτοῦν καὶ νὰ φιλοξενήσουν τὸ Χριστὸ στὸν εὐλογημένο οἶκο τους (Λουκ. 10,38-42).

Λάμπρος Σκόντζος: Ἁγία Θεοδώρα Θεσσαλονἰκης ἡ Μυροβλύτισσα

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Στὰ ἁγιολόγια τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπάρχουν ἅγιοι οἱ ὁποῖοι ἁγίασαν ὁμοῦ μὲ μέλη τῶν βιολογικῶν τους οἰκογενειῶν. Μιὰ τέτοια ἁγία εἶναι καὶ ἡ ὁσία Θεοδώρα ἡ ἐν Θεσσαλονίκῃ, ἡ ὁποία μόνασε καὶ ἁγίασε μὲ τὴν κόρη της Θεοπίστη. Οἱ δύο αὐτὲς ὁσιακὲς μορφὲς λαμπρύνουν τὸ πλούσιο ἁγιολογικὸ μωσαϊκὸ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θεσσαλονικέων.

 

Ἡ ἁγία Θεοδώρα γεννήθηκε στὴν Αἴγινα τὸ 812 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ὁ πατέρας της ἦταν πρεσβύτερος. Δυστυχῶς ἡ μητέρα της πέθανε, λίγο μετὰ τὸν τοκετό της, γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάστηκε ὁ πατέρας της νὰ τὴ δώσει γιὰ ἀνατροφὴ σὲ μιὰ εὐλαβῆ ἀνάδοχό του καὶ ἐκεῖνος ἀσπάσθηκε, μετὰ τὴ χηρεία του, τὸ μοναχικὸ βίο. Ἡ Θεοδώρα ἀνατράφηκε μὲ εὐλάβεια, ἀπὸ τὴν εὐσεβῆ ἀνάδοχο κόρη, ἀπέκτησε φόβο Θεοῦ καὶ στολίστηκε μὲ σπάνιες ἀρετές. Ἐπίσης ἦταν στολισμένη καὶ μὲ σπάνιο σωματικὸ κάλλος.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἁγία Μάρτυς Ματρῶνα τῆς Θεσσαλονίκης

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ 

 

Οἱ γυναῖκες Μάρτυρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὑπῆρξαν τὸ ἴδιο ἡρωικὲς μὲ τοὺς ἄνδρες. Ἐπέδειξαν στοὺς ἄδικους διῶκτες τους ἕνα ἄλλο ἦθος, πρωτόγνωρο γιὰ τὸν ἀρχαῖο προχριστιανικὸ κόσμο, τὸν ἡρωισμό, τὴν ὁμολογία τῆς πίστης στὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἀνεξικακία πρὸς τοὺς τυράννους τους. Μία ἀπὸ αὐτὲς τίς γενναῖες Μάρτυρες ὑπῆρξε καὶ ἡ ἁγία Ματρῶνα τῆς Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ καύχημα τῆς συμπρωτεύουσας.
 

Ἔζησε στὰ δύσκολα, μὰ ἡρωικά, χρόνια τῶν πρωτοχριστιανικῶν διωγμῶν. Ὅταν ἡ ψυχορραγοῦσα ἐφιαλτικὴ  εἰδωλολατρία, εὑρισκόμενη σὲ ἄμυνα κατὰ τοῦ εὔρωστου Χριστιανισμοῦ καὶ τὴν πρωτοφανῆ ὁρμητικὴ διάδοση τῆς νέας πίστεως, εἶχε ἐγείρει τοὺς γνωστούς μας μεγάλους διωγμούς, μὲ στόχο τὴν ἐξαφάνιση τῶν Χριστιανῶν. Δὲ γνωρίζουμε τὸν ἀκριβῆ χρόνο ποὺ ἔζησε. Γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶχε ἱδρύσει, περὶ τὸ 50 μ. Χ. ἰσχυρὴ Ἐκκλησία, μεταξὺ τῶν πολυπληθῶν Ἰουδαίων τῆς πόλεως καὶ πολλῶν εἰδωλολατρῶν. Προφανῶς ἡ Ματρῶνα ὑπῆρξε εὐγενὴς γόνος ἔνθερμων Χριστιανῶν, ἔνθερμη πιστὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἴδια ἐπίλεκτο μέλος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θεσσαλονικέων.

Λάμπρος Σκόντζος: «Σήμερον τῆς Σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον»!

(Θεολογικὸ σχόλιο στὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἡ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας κορυφαῖος ἑορτολογικὸς σταθμὸς τοῦ ἐνιαυτοῦ, διότι ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴ ὅλων τῶν ἑορτῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Τὸ ἴδιο ἀποτελεῖ καὶ ἀπαρχὴ ὅλων τῶν σωτηριωδῶν γεγονότων, τὰ ὁποῖα ἔγιναν γιὰ τὴν ἀπολύτρωση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα ἑορτάζουμε λαμπρῶς τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ στὴν πάναγνη σάρκα τῆς Ἁγίας Παρθένου, ὥστε δι᾿ Αὐτοῦ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
 

Τὴ μεγάλη αὐτὴ ἡμέρα ἔχουμε τὴν ἐκπλήρωση τῆς πιὸ ἐλπιδοφόρας ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ στὴν ἀνθρωπότητα. Ὅταν οἱ πρωτόπλαστοι γενάρχες μας παράκουσαν τὴν θεία ἐντολὴ στὴν Ἐδὲμ καὶ προτίμησαν τὸ δρόμο τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, ὁ ἀπόλυτα ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ἔδωσε τὴ μεγάλη ὑπόσχεση, πὼς σὲ μελλοντικοὺς χρόνους θὰ ἔρθει στὸν κόσμο ὁ «Γιὸς τῆς Γυναίκας» γιὰ νὰ δώσει τέλος στὸ κράτος τοῦ διαβόλου καὶ νὰ λυτρώσει τὸ ἀνθρώπινο γένος. «Καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σου καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Αὐτὸς σοῦ τηρήσει κεφαλήν, κεντρίσεις ἐσὺ αὐτοῦ πτέρναν» (Γέν. 3,17).

Λάμπρος Σκόντζος: Τίμιος Σταυρός - « Ὅπλον ἀκαταγώνιστον, κραταίωμα ἄρρηκτον»

 

(Θεολογικὸ σχόλιο στὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ
 

Ἡ Γ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ἀποκαλεῖται καὶ Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, διότι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει γιὰ προσκύνηση τὸν Τίμιο Σταυρὸ γιὰ τὸν ἁγιασμὸ ἡμῶν τῶν πιστῶν καὶ τὴν ἐνδυνάμωσή μας στὸν προσωπικό μας ἀγῶνα αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο.
 

Βρισκόμαστε περίπου στὰ μισὰ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς κατὰ τὴν ὁποία κάνουμε, στὸ μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας, τὸν προσωπικό μας ἀγῶνα, κατὰ τῶν παθῶν μας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν ἕξεών μας. Ἀγωνιζόμαστε νὰ καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τὶς ἐπικίνδυνες καὶ καταστροφικὲς μολύνσεις τῶν ψυχῶν μας, ποὺ προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, μᾶς φθείρει καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ θάνατο. Νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη, τὰ ὁποῖα σπέρνει καὶ καλλιεργεῖ ὁ «ἀνθρωποκτόνος ἀπ’ ἀρχῆς» (Ἰωάν. 8,44) διάβολος στὶς ψυχές μας, μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς καταστρέψῃ. Κι ἀκόμα, νὰ ἀποκτήσουμε ἀρετές, ὡς τὰ νοητὰ σκαλοπάτια, τὰ ὁποῖα μᾶς ἀνεβάζουν ἀξιολογικὰ καὶ δι᾿ αὐτῶν νὰ ἀνακτοῦμε την ἐφθαρμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία αὐθεντική μας φύση.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Εὐθύμιος ὁ Πελοποννήσιος

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ 

 

Νεομάρτυρες ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν ὅλα τὰ μέρη τῆς τουρκοκρατούμενης πατρίδος μας, ὅπως καὶ ὅλες οἱ ὀρθόδοξες ὑπόδουλες χῶρες. Μιὰ ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ ἡ Πελοπόννησος, ὁ θρυλικὸς Μοριᾶς, ἡ ὁποία ἀνέδειξε μιὰ πλειάδα ἡρωικῶν ἀθλητῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ ταυτόχρονα ἀσυμβίβαστων ἑλληνοπούλων, σὲ μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ κτηνώδεις σκλαβιὲς ποὺ γνώρισε ποτὲ ἡ ἀνθρωπότητα, τῶν ἀλλοθρήσκων Ὀθωμανῶν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ ὅσιος Νεομάρτυς Εὐθύμιος ὁ Πελοποννήσιος.
 

Γεννήθηκε στὴν ξακουστὴ Δημητσάνα στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ πλούσιους γονεῖς τὸν Ἀθανάσιο καὶ τὴν Αἰκατερίνη Ἠλιοπούλου. Ὁ πατέρας του ἦταν φημισμένος ἀργυροχρυσοχόος. Λόγῳ τῆς δυστοκίας τῆς μητέρας του κατὰ τὴ γέννα του καὶ τὴν ἐπίκληση τοῦ ἁγίου Ἐλευθερίου, ὀνομάστηκε Ἐλευθέριος. Ὁ πατέρας του εἶχε ἐμπορικὴ ἐπιχείρηση στὸ Ἰάσιο τῆς Παραδουνάβιας Ἡγεμονίας τῆς Μολδαβίας καὶ γιὰ τοῦτο τὴν ἀνατροφή του εἶχε ἡ εὐσεβὴς μητέρα του, ἡ ὁποία φρόντισε νὰ τὸν ἀναθρέψει χριστιανικά. Φρόντισε ἐπίσης νὰ τὸν μορφώσει στὰ περίφημα σχολεῖα τῆς Δημητσάνας. Κατόπιν τὸν ἔστειλε γιὰ τὴ συνέχιση τῶν σπουδῶν του στὴν Κωνσταντινούπολη, στὴν ἐκεῖ περίφημη Πατριαρχικὴ Ἀκαδημία, ὅπου σπούδαζε καὶ ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του Ἰωάννης.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἅγιος Ἀλέξιος ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ὡς ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν «ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ», ἀξιώθηκε νὰ χαρακτηρισθεῖ μόνον ἕνας ἅγιος, ὁ ἅγιος Ἀλέξιος. Κι᾿ αὐτὸ διότι, ὅπως θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια, ἀποτέλεσε γνήσιος τύπος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ αἰωνίου προτύπου ἀνθρώπου.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἅγιος Μάρτυς Ἰουλιανός

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ὁ ἡρωισμὸς τῶν Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι φαινόμενο πρωτόγνωρο στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Μεγάλο κεφάλαιο ἡρωισμοῦ ἀποτελοῦν τὰ μαρτύρια μυριάδων Χριστιανῶν στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια, ὅταν ὁ διάβολος, διὰ τοῦ ἀντίχριστου ρωμαϊκοῦ κράτους, εἶχε κηρύξει ἐξοντωτικὸ διωγμὸ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἡρωικοὺς Μάρτυρες τῶν χρόνων αὐτῶν ὑπῆρξε καὶ ὁ ἅγιος Μάρτυρας Ἰουλιανός.
 

Γεννήθηκε στὴν πόλη Ἀνάζαρβο τῆς Δευτέρας Κιλικίας τῆς Μ. Ἀσίας στὰ τέλη τοῦ 3ου μ. Χ. αἰῶνα. Εἶχε εὐγενῆ καταγωγή, ἦταν γιὸς κάποιου ἐπιφανοῦς  ἐθνικοῦ (εἰδωλολάτρη) συγκλητικοῦ καὶ τῆς εὐσεβοῦς Χριστιανῆς Ἀσκληπιοδώρας. Ἦταν συνηθισμένο φαινόμενο στὰ χρόνια ἐκεῖνα τὰ ἀντρόγυνα νὰ εἶναι θρησκευτικὰ διχασμένα. Στὶς περισσότερες περιπτώσεις Χριστιανὲς ἦταν οἱ σύζυγοι γυναῖκες, οἱ ὁποῖες κρατοῦσαν τὴν πίστη τους κρυφὴ ἀπὸ τοὺς συζύγους τους. Πιθανότατα ἡ  Ἀσκληπιοδώρα νὰ ἦταν κρυφὴ Χριστιανὴ ἀπὸ τὸν σύζυγό της, λόγῳ τοῦ ἀξιώματός του.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἅγιος Νεομάρτυς Μανουήλ ἀπό τά Σφακιά τῆς Κρήτης

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ 

 

Ἡ κρητικὴ γῆ ἀνέδειξε, καὶ αὐτή, μιὰ πληθώρα ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀνάμεσά τους ἀναδείχτηκαν καὶ πολλοὶ Νεομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι στὰ δύσκολα χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, ἔδωσαν τὴ δική τους μαρτυρία καὶ τὴ ζωή τους, γιὰ τὴ μόνη σώζουσα πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε καὶ ὁ ἡρωικὸς Ἅγιος Νεομάρτυρας Μανουήλ.
 

Καταγόταν καὶ ζοῦσε στὰ Σφακιὰ τῆς Κρήτης. Γεννήθηκε στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 18ου αἰῶνα, ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸν μεγάλωσαν μὲ εὐσέβεια καὶ φόβο Θεοῦ.

Λάμπρος Σκόντζος: Ἡ σημασία τῶν ἱερῶν εἰκόνων στὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἡ Α΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν εἶναι ἀφιερωμένη στὴν μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Σύμπασα ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει μὲ κάθε λαμπρότητα, μὲ κύριο  χαρακτηριστικὸ τοῦ ἑορτασμοῦ τὴν περιφορὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Συνοδικοῦ της Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου σὲ ὅλους τοὺς ναούς.
 

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὅρισαν νὰ ἑορτάζεται ἡ ἡμέρα αὐτὴ σὲ ἀνάμνηση τῆς παύσης τῆς εἰκονομαχίας καὶ τῆς ὁριστικῆς ἀναστήλωσης τῶν ἱερῶν εἰκόνων ἀπὸ τὴν  εὐσεβῆ βασίλισσα  τοῦ Βυζαντίου Θεοδώρα (μετέπειτα ἁγία τῆς Ἐκκλησίας μας) στὶς 4-3-843. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ θεωρήθηκε μείζονος σημασίας διότι μὲ τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787), ὁλοκληρώθηκε ἡ διατύπωση τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας (τριαδολογικὸ καὶ χριστολογικὸ δόγμα). Ἡ εἰκονομαχικὴ ἔριδα (726-843) ὑπῆρξε ἄλλωστε ἕνας θλιβερὸς σταθμὸς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία προξένησε ἀφάνταστη φθορὰ στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα ὅμως ἀπὸ αὐτὴ τὴ λαίλαπα βγῆκε καὶ κάτι θετικό, ἡ διατύπωση τῆς θεολογίας τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἡ ὁποία κατ᾿ οὐσίαν, ὅπως θὰ δοῦμε, εἶναι ἐπέκταση καὶ ἀνάπτυξη τοῦ χριστολογικοῦ δόγματος.

Λάμπρος Σκόντζος: Οἱ δῆθεν ὕβρεις κατά τοῦ ἑλληνισμοῦ τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία καθόρισε, ὡς ὄφειλε, ἐπακριβῶς τὰ ὅρια τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς πλάνης, διότι πιστεύει ὅτι ἡ ἀλήθεια εἶναι συνώνυμη μὲ τὴ σωτηρία. Οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων περιχαρακώνουν τὴν βιβλικὴ ἀλήθεια καὶ τὴν αὐτοσυνειδησία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε νὰ ἀποτελοῦν τὴν ἀλάνθαστη πυξίδα πλεύσης τοῦ νοητοῦ σκάφους τῆς ὡς τὰ ἔσχατα τῆς ἱστορίας.
 

Μελετῶντας μὲ προσοχὴ τὸ «Συνοδικό» Τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸ ὁποῖο διαβάζεται τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στοὺς ναούς, κατὰ τὴν τελετὴ τῆς περιφορᾶς τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, μποροῦμε νὰ δοῦμε ξεκάθαρα τὴ μέριμνα τῶν Πατέρων νὰ καθαρθεῖ ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ περιρρέουσες ἰδέες τοῦ παρελθόντος, τίς ὁποῖες κάποιοι ἀναμίγνυαν μὲ τὴν διδασκαλία Της, μὲ στόχο νὰ ἐπικρατεῖ σύγχυση στοὺς πιστούς.

Λάμπρος Σκόντος: Ὁ Βάκχος ζεῖ καί βασιλεύει στό πρόσωπο τοῦ Ἐωσφόρου

(Μιὰ διαφορετικὴ προσέγγιση τῶν καρναβαλικῶν ἀθλιοτήτων)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ
 

Εἰσήλθαμε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, στὸ ἅγιο Τριώδιο, στὴν ἱερότερη ἑορτολογικὴ περίοδο τῆς Ἐκκλησίας μας, κατὰ τὴν ὁποία μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν πνευματική μας ὑστέρηση, νὰ βιώσουμε τὴν σωτήρια κλήση μας γιὰ μετάνοια καὶ νίψη καὶ νὰ κάνουμε τὸν προσωπικό μας ἀγῶνα γιὰ τὴν πνευματική μας ἀναγέννηση. Ἡ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ Τριωδίου εἶναι ἕνα νοητὸ στάδιο πνευματικοῦ ἀγῶνα στὸ ὁποῖο καλεῖται κάθε πιστὸς νὰ τρέξῃ τὸν καλὸ ἀγῶνα τῶν ἀρετῶν, νὰ ἀποβάλλῃ κάθε παρείσακτο ἁμαρτωλὸ στοιχεῖο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, τὸ ὁποῖο ὑπάρχει ὡς θανατηφόρος ἰός, ποὺ δηλητηριάζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ὁδηγεῖ ἀργά, ἀλλὰ σταθερά, στὸν πνευματικὸ θάνατο. Μόνο ἔτσι θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ προσκυνήσουμε πνευματικὰ καθαροὶ τὸ θεῖο Πάθος τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ καὶ νὰ ἑορτάσουμε μὲ ἀγαλλίαση τὴ λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του.