Τα τεχνάσματα του πονηρού - Από τον βίο του Οσίου Ανδρέα του Δια Χριστόν Σαλού.

 

Όταν τελείωσε ο δίκαιος, σηκώθηκαν και μπήκαν στην εκκλησία. Την ώρα της αναγνώσεως ο Επιφάνιος κάθισε σ’ ένα στασίδι, ενώ ο μακάριος κάθισε σαν φτωχός στο έδαφος, σκεπασμένος με ένα κουρέλι.

Οι πιστοί τον έβλεπαν καθισμένο κάτω και έλεγαν:

-Τί έπαθε αυτός ο δαιμονισμένος και μπήκε εδώ μέσα;

Οι άνθρωποι θα γίνουν πιο πονηροί από μας τους δαίμονες

-Φύγε ἀπό ‘δῶ, πονηρέ καί ἀκάθαρτε! τοῦ λέει ὁ ὅσιος (Ἀνδρέας στόν δαίμονα).

-Πιό πονηρός καί πιό δολερός ἀπό σένα δέν ὑπάρχει ἄλλος σ’ αὐτή τήν πόλη, ἀποκρίθηκε ὁ δαίμονας. 

Κι ἄν θέλεις νά σοῦ πῶ τήν ἀλήθεια, θά ἔρθει καιρός πού θά χάσω τήν τέχνη μου, γιατί οἱ ἄνθρωποι θά γίνουν πιό πονηροί ἀπό μᾶς τούς δαίμονες.

Οι άγγελοι θυμιάζουν και μυρώνουν τους εκλεκτούς του Θεού

Κάποιο πρωινό, ο όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός (9ος-10ος αι.), καθισμένος σε μια γωνιά, άκουγε το πνευματικό του παιδί, τον Επιφάνιο, που διάβαζε ένα λόγο του μεγάλου Βασιλείου.

Όσην ώρα διαρκούσε η ανάγνωση, ξεχυνόταν μια ευωδία σαν από πολύτιμα αρώματα. Όταν τελείωσε η ανάγνωση, χάθηκε και η ευωδία. Έκπληκτος ο Επιφάνιος στράφηκε προς τον όσιο:

– Εξήγησέ μου σε παρακαλώ, τι ευωδία ήταν αυτή;

Κι ο όσιος, επειδή είχε δει αυτόν που σκορπούσε την ευωδία, αποκρίθηκε:

"Βλέπω, ανόητε, τα αγάλματα που τους μοιάζεις, γιατί είσαι φίδι και γέννημα οχιάς"

Μιά μέρα στά μισά τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὁ ὅσιος Ἀνδρέας, ὁ διά Χριστόν σαλός, ἔπαιζε, ὅπως τό συνήθιζε, στήν ἀγορά, τρέχοντας καί χοροπηδώντας. 

Κάποια στιγμή πλησίασε στήν κεντρική εἴσοδο τοῦ Σενάτου. 

Στάθηκε ἀκίνητος καί κοίταζε τήν πόρτα μέ τούς ἀνάγλυφους γίγαντες, πού εἶχαν πόδια σάν φίδια. 

Κάποιος περαστικός τοῦ ἔδωσε ἕνα δυνατό χτύπημα στό κεφάλι καί τοῦ εἶπε:

-Τί στέκεσαι καί βλέπεις τρελέ;