Τὸν ἀληθινὸ ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ὅλοι τὸν ξέρουν καὶ μοναχὰ ὁ ἴδιος δὲν ξέρει τὸν ἑαυτό του. Ὅποιος τὸν πλησιάζει, τὸν γνωρίζει, ὁ ἴδιος ὅμως δὲν ἔχει ἐπίγνωση τῶν προτερημάτων του. Τὸ ἀκτινοβόλημα τῆς ἀρετῆς καὶ τῶν χαρισμάτων του, ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν θεοφώτιστη καὶ θεοχαρίτωτη ψυχή του, εἶναι φανερὸ σ΄ ὅλους ὅσοι τὸν συναναστρέφονται, εἶναι ὅμως ἄγνωστο καὶ ἀφανέρωτο στὸν ἴδιο. Οἱ ἄλλοι τὸ διακρίνουνε καὶ τὸ τιμοῦνε καὶ τὸν δοξάζουνε. Αὐτὸς μονάχα δὲν βλέπει τίποτα καὶ νομίζει τὸν ἑαυτό του μικρὸ καὶ ἀνάξιο καὶ συνηθισμένο΄ «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17,10). Ἐσεῖς δέ, ὅταν τὰ κατορθώνετε ὅλα αὐτά, νὰ λέτε πὼς δὲν ἀξίζετε τίποτα.
Ὁ Μωυσῆς, ὅταν ὕστερα ἀπὸ τὴν ὑπερθαύμαστη θεοψία του κατέβηκε ἔπειτα ἀπὸ σαράντα μέρες ἀπὸ τὸ ὅρος, κρατῶντας στὰ χέρια του τὶς πλάκες τῆς θείας Νομοθεσίας, εἶχε τὸ πρόσωπό του δοξασμένο καὶ καταφώτιστο ἀπὸ τὶς μαρμαρυγὲς μιᾶς ὑπερφυσικῆς ἀκτινοβολίας καὶ λαμπρότητας, σὲ τρόπο ποὺ ὁ Ἀαρὼν, ὁ ἀδελφός του καὶ οἱ πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ, δὲν μπορούσανε νὰ ἀντικρύσουνε τὶς ἀκτῖνες ποὺ ἐφωτοστεφάνωναν τὴν ὄψη του κι ἔμεναν ἐκστατικοὶ κι ἐφοβούντανε νὰ τὸν πλησιάσουν. «Καὶ εἶδεν Ἀαρὼν καὶ πάντες οἱ πρεσβύτεροι Ἰσραήλ... καὶ πάντες οἱ Ἄρχοντες τῆς Συναγωγῆς... καὶ πάντες οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ... καὶ ἥν δεδοξασμένη ἡ ὄψις τοῦ χρώματος τοῦ προσώπου αὐτοῦ καὶ ἐφοβήθησαν ἐγγίσαι αὐτῷ». (Ἔξοδ. λδ, 23-22).
Ὁ ἀληθινὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ καὶ γνήσιος ἐκτελεστὴς τῶν ἐντολῶν του, ἂν γυρίσει καμιὰ φορὰ τὰ νοητικά του μάτια ἐπάνω του, δὲν συλλογιέται τίποτες ἄλλο, παρὰ τὰ ἐλαττώματά του καὶ τὴν ἀνημποριά του. Ἀρετὲς καὶ ἱκανότητες ἐξαιρετικὲς δὲν ἀναγνωρίζει στὸν ἑαυτό του. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ διαφορὰ τοῦ κοσμικοῦ ἀπὸ τὸν πνευματικὸν ἄνθρωπο. Ὁ κοσμικὸς κι ὅταν ἀκόμη εἶναι βυθισμένος στὴν ἁμαρτία καὶ στὴν καταισχύνη, δὲν τὸ αἰσθάνεται. Κι ἂν ἔχει κάποιο προτέρημα, ὅλο αὐτὸ προβάλλει κι ὅλο γι᾿ αὐτὸ μιλάει. Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος ἀντίθετα κι ὅταν ἀκόμη εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ δόξα κι ἀπὸ λαμπρότητα, δὲν τὴν ξεχωρίζει. Κι ἂν ἔχει κάποιο ἐλάττωμα, ὅλο σ᾿ αὐτὸ ἔχει τὸν νοῦ του κι ὅλο γι᾿ αὐτὸ μιλάει, μὲ θλίψη καὶ μὲ πόνο. Τὴν δύναμή του καὶ τὴν δόξα του τὴν βλέπουν οἱ ἄλλοι· αὐτὸς δὲν βλέπει τίποτε ἄλλο, παρὰ τὴν ἀσθένειά του καὶ τὶς ἀδυναμίες του.
Εὐγενίου Βούλγαρη: «ΑΔΟΛΕΣΧΙΑ ΦΙΛΟΘΕΟΣ» (Ἀπόδοσις: Θεοδόση Σπεράντσα)
Γιὰ τὴν ἀντιγραφή: Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 30 -3-2025
Δάσκαλος
Κιλκίς, 30 -3-2025
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Ευχαριστούμε τον αγαπητό Δάσκαλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγο - πολύ όλοι ζούμε με ψευδαισθήσεις για την καλοσύνη μας.
Μύγα δεν σηκώνουμε στο σπαθί μας, όταν ο άλλος φέρει αντίθετη γνώμη με μας, αμέσως τον βάζουμε απέναντί μας.
Όταν πάει με τα νερά μας, βλέπουμε μία αγιότητα σε αυτόν.
Βλέπουμε πόσο καλός είναι, όμως αν τύχει και διαφωνήσει μαζί μας, τότε παύομαι να βλέπουμε την αγιότητά του και βλέπουμε μόνο την κακία του.
Όσο πιο μακριά είμαστε από τον Θεό, τόσο περισσότερο πιστεύουμε στην καλοσύνη μας και ό,τι όλοι οι άλλοι δεν είναι σαν εμάς. (Τι κρίμα, λυπούμαστε κιόλας).
Και όσο πιο κοντά πλησιάζουμε στον Θεό, τόσο περισσότερο βλέπουμε την αμαρτωλότητα μας το ότι είμαστε πράγματι οι χειρότεροι όλων.
(Και τότε δεν λυπούμαστε για τους άλλους αλλά για τον υποκριτή εαυτό μας).
Μας λέει στην Κλίμακα ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης :Περὶ μετανοίας «μεμεριμνημένης», ὅτι δηλαδὴ ἡ μετάνοια πρέπει νά ᾽νε ἡ ἰσόβια φροντίδα μας.
Νομίζουμε όλοι ότι είμαστε καλοί και το μόνο που μας λείπει είναι το Φωτοστέφανο.
Όχι αδ6έρφια μου.
«Ἦμεν τέκνα φύσει ὀργῆς» (Ἐφ. 2,3),
«κατάρας τέκνα!» (Β΄ Πέτρ. 2,14)
Αυτό μας λένε οι Άγιοι απόστολοι.
Εἶνε κακὸς ὁ ἄνθρωπος, γεννιόμαστε κακοί· αὐτὴ εἶνε ἡ βάσι τῆς σωτηρίας.
Ἂν ζυγιστοῦμε, θὰ βρεθοῦμε κ᾽ ἐμεῖς σκάρτοι, ἐλλιπεῖς.
«Μανή, θεκέλ, φάρες»·
ζυγίστηκες, μετρήθηκες, βρέθηκες ἐλλιπής (Δαν. 5,25). Μᾶς χρειάζεται ζυγαριά.
Το θεμέλιο τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας εἶνε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε πεπτωκώς, ἔπεσε·
ὅτι δὲν εἶνε καρπὸς ὑγιής, ἔχει μέσα του σκουλήκι, εἶνε ἁμαρτωλός, φέρει τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα.
Εν τούτοις ἀκούγεται φωνὴ ἑνὸς Γάλλου ψευτοφιλόσοφου·
Ὄχι, ὁ ἄνθρωπος εἶνε φύσει ἀγαθός…
(Αν είναι φύση αγαθός από πού εφεύρε όλα αυτά τα φρικτά βασανιστήρια για τους συνανθρώπους του;)
Αὐτὴ εἶνε ἡ αἵρεσι τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἀνάγκη τὸ Θεό· μόνος του μπορεῖ ν᾽ ἀνορθωθῇ, νὰ σωθῇ.
Αθῷο πλάσμα θεωροῦμε τὸ παιδί.
Πλησίασε ὅμως καὶ ἐρεύνησε τὴν παιδικὴ ψυχή.
Θὰ δῇς ἰδιοτέλεια (γι᾽ αὐτὸ μαζεύει κοντά του όλα τα παιχνίδια κι ὅ,τι ἄλλο τοῦ ἀρέσει), πεῖσμα (πέφτει κάτω, χτυπιέται, φωνάζει).
Τὸ παιδὶ ἔχει φιλαυτία καὶ φθόνο. Εἶνε τιγράκι.
Τὸ μεγαλώνουν μὲ ἐπαίνους, τὸ ἐκθειάζουν ὡς προσωπικότητα, τὸ διαμορφώνουν ἐγωιστικά, τὸ μαθαίνουν νὰ δικαιολογῇ τὸν ἑαυτό του, νὰ μὴν παραδέχεται σφάλμα του, νὰ λέῃ ψέματα·
Γονεῖς, ἀπὸ σᾶς ἐξαρτᾶται ὁ χαρακτήρας τοῦ παιδιοῦ.
Τὸ χαρακτηριστικὸ ποιό εἶνε·
ὅσο κανείς προχωρεῖ στὴν Αρετὴ καὶ γίνεται Χριστιανός, τόσο ἀποκτᾷ συνείδησι τῆς ἁμαρτωλῆς του φύσεως.
Ἕνα ποτήρι νερὸ φαίνεται καθαρό· ἂν ὅμως τὸ πᾶμε στὸ χημεῖο, ἔχει ἑκατομμύρια μικροοργανισμούς.
Ἔτσι εἶνε ὁ ψυχικός μας κόσμος.
Ὅσο προχωρεῖ κανεὶς στὴν ἁγιότητα, τόσο λαμβάνει ἐπίγνωσιν τῆς ἁμαρτωλότητός του καὶ λέει·
«Ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με» (Ψαλμ. 18,13).
Ἰδού τὸ μυστήριο. Ὁ κόσμος μπορεῖ νὰ σὲ ἐπαινέσῃ καὶ ἐγκωμιάσῃ, ἀλλὰ μὴν ὑπολογίζεις οὔτε στὴν κρίσι τοῦ κόσμου οὔτε στὴν κρίσι τῆς συνειδήσεώς σου.
Μόνο ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἐνδιαφέρῃ, Εκείνου ποὺ θὰ μᾶς δικάσῃ στὸ τέλος.
Ξερω ὅτι πολλοὶ καὶ ἀπὸ σᾶς βλέπετε ἄθλια θεάματα, καὶ στὸ βάθος τῆς συνειδήσεώς σας παίζεται κωμῳδία καὶ θεομπαιξία.
Ἐρωτῶ λοιπόν· θ᾽ ἀντέξουμε στὸν ἄλλο κόσμο βλέποντας νὰ προβάλλεται σὰν ἕνα φὶλμ μπροστὰ σὲ ὅλους ἡ ἀτομική μας ζωή, ἀπὸ τὰ μικρά μας χρόνια μέχρι τέλους, ὅτι κάναμε, εἴπαμε, σκεφτήκαμε;
Κόσμε, δὲν σὲ λογαριάζω. Μόνο τὴν κρίσι τοῦ Θεοῦ φοβᾶμαι.
Τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἀνοῖξτε βουνὰ καὶ πελάγη νὰ μὲ κρύψετε ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου·
ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς αἰῶνα αἰῶνος· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος