Σάββας Ἠλιάδης: «Εὐγένεια: Ἡ πιὸ ἀποδεκτὴ ὑποκρισία» (Ἀμβρόσιος Μπήρς, 1842-1913;)

 

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

 

Μιὰ φράση, ἀπὸ ἕναν Ἀμερικανὸ δημοσιογράφο καὶ συγγραφέα, ἄθεο, ἡ ὁποία βρίσκει τὸ σημερινὸ διαμορφωθὲν ἦθος καὶ τὴν τρέχουσα πραγματικότητα στὴν πατρίδα μας νὰ ἐπιβεβαιώνῃ τὸ ἀληθὲς τοῦ σημαινομένου της. Ἦθος, τὸ ὁποῖο διαμόρφωσαν οἱ ἄθεοι καὶ ἀντίχριστοι τῆς πατρίδας μας καὶ τὸ ἔχουν ἤδη ἐπιβάλει. Κρύβει μιὰ μεγάλη ἀλήθεια καὶ γίνεται αὐτὴ ἡ ἴδια κατήγορός τους. Μὲ τὴ συνεχόμενη μετάγγιση τῶν συνηθειῶν ἀπὸ τὴν ξεμωραμένη Δύση πρὸς τὰ καθ` ἡμᾶς, φτάσαμε νὰ ἔχουμε γίνει κακέκτυπο ἀντίγραφο αὐτῆς, συνονθύλευμα καὶ σύμφυρμα παντοειδῶν ἐθῶν, μὲ ἀποτέλεσμα τὴ σύγχυση τοῦ «εἶναι» καὶ τοῦ «φαίνεσθαι». Τοῦ «σχήματι» καὶ τοῦ «πράγματι». Τῆς «εἰλικρίνειας» καὶ τῆς «ὑποκρισίας». Τοῦ «λέγειν» καὶ τοῦ «πράττειν». Τῆς «ἁπλότητος» καὶ τῆς «πολυπλοκότητος». Τοῦ «λογικοῦ» καὶ τῆς «καρδιᾶς». Τῆς «ἐλεύθερης ἐπιλογῆς» καὶ τοῦ «πρέπει». Τοῦ «φυσικοῦ» καὶ τοῦ «παρὰ φύσιν» τῆς «ἀληθείας» καὶ τοῦ «ψεύδους». Τὰ ὁποῖα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ρωμαίικης παραδόσεως ἀγωνιζόταν ὁ Ρωμιὸς μὲ ἕνα σκοπό: Νὰ τὰ διαχειρίζεται διακριτικά, γιὰ νὰ συμβιώνῃ στὶς μικρὲς κοινωνίες ἁρμονικὰ καὶ μὲ ἀξιοπρέπεια. Ἀγωνιζόταν μὲ τὶς σταθερὲς πνευματικὲς διαχρονικὲς ἀξίες, ποὺ διέθετε καὶ διαθέτει ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς γιὰ μιὰ φυσιολογική, ἁπλῆ καὶ ἀπροσχημάτιστη ζωή. Κατὰ συνέπεια σήμερα ἡ σύγχυση αὐτὴ ἔχει ἁπλωθεῖ καὶ στὴν κοινωνικοπολιτικὴ κατάσταση τῆς χώρας ἀκόμη καὶ σὲ χαμηλότερα στρώματα.
 

Πῶς νὰ μιλήσῃ κανεὶς καὶ πῶς νὰ ἐκφραστῇ γιὰ τὰ ὅσα συμβαίνουν σήμερα στὴν Ἑλλάδα; Συμβαίνουν τρομερὰ πράγματα καὶ λέγονται, ἀλλὰ τὸ φοβερότερο εἶναι πὼς ἐπιχειρεῖται νὰ ἀφαιρεθῇ τὸ δικαίωμα τῆς δημόσιας ἔκφρασης γιὰ τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν κριτικὴ τῶν γεγονότων, τῶν προσώπων καὶ τῶν καταστάσεων. Νὰ τεθῇ φραγμὸς μὲ κάθε μέσο στὴν ἔκφραση τῆς σκέψης καὶ νὰ ἐπιβληθῇ οὐσιαστικὰ καὶ ὁριστικὰ ἀπαγόρευση δημοσιοποίησής της ὡς πρὸς τὰ τεκταινόμενα. Εἶναι γερὰ πιασμένα τὰ πόστα. Πλουραλισμός, πολυφωνία, ἐλευθερία, ἀλλὰ μέχρι ποῦ; Μέχρι ἐκεῖ ποὺ θίγονται τὰ ἡμέτερα. Σφάξιμο μὲ τὸ γάντι. Ὑποκριτικὴ δημοκρατικὴ δικτατορία.
 

Ἡ δὲ αἰτία αὐτῆς τῆς διαμορφωθείσης «τάξεως», αὐτοῦ τοῦ «πρωτοκόλλου» εἶναι ἡ «ἀναδιάταξη» τῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς. Καταντήσαμε νὰ προβάλλονται τὰ πάντα πίσω ἀπὸ τὶς «στημένες φάσεις» τοῦ «σαβουάρ - βὶβρ» καὶ τὴν κατ᾿ ἐπίφαση, τὴν προσχηματικὴ εὐγένεια καὶ νὰ ἀποκρύπτεται ἡ οὐσία τῶν γεγονότων. Μιὰ εὐγένεια ποὺ προκαλεῖ καταφανέστατα ἀηδία, ὅταν προβάλλεται ὡς προπέτασμα γιὰ τὴν κάλυψη τῆς δειλίας καὶ τοῦ θράσους τοῦ κόσμου αὐτοῦ, τοὐτέστιν τῆς ὑποκρισίας. Μιὰ εὐγένεια μὲ φράγκικη προέλευση, ποὺ τῆς λείπει ἡ λεβεντιὰ καὶ τὴν καταλαβαίνουν πολὺ καλὰ ὅσοι ἔζησαν σ᾿ αὐτὲς τὶς χῶρες.
 

Προσβάλλεται αὐτὴ αὕτη ἡ ἀξία τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς, ἡ ἀξία τῶν διαχρονικῶν ἀληθειῶν ἱστορικῶν, ἠθικῶν, πνευματικῶν, ποὺ στήριξαν τὸν ἑλληνισμὸ αἰῶνες τώρα. Προσβάλλεται τὸ ἴδιο τὸ πλάσμα ὁ ἄνθρωπος ὡς φύση καὶ ὑπόσταση καὶ φράζεται ὁ δρόμος μὲ κάθε μέσο ἀπὸ τὴν ἐπικρατοῦσα κοινωνικοπολιτικὴ κουλτούρα, γιὰ νὰ ἀναστείλῃ τὴ δυναμικὴ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ κατρακύλισμα.
 

Ἡ νέα τάξη ἔχει ξαναβάλει τὰ πράγματα στὴ θέση τους! Θέλεις νὰ φωνάξῃς, νὰ «προσβάλῃς», νὰ ἐκφράσῃς τὴν ἀγανάκτησή σου καὶ σοῦ ἔχουν περιορίσει τὸ δικαίωμα, γιὰ νὰ τοὺς τὰ πῇς. Εὐθέως, χωρὶς φόβο καὶ πάθος. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα βέβαια θὰ χαρακτηριστῇς φαιδρός, ἀπολίτιστος, φασίστας, φανατισμένος ταλιμπάν, ἀπόκληρος τῆς κοινωνίας, στιγματισμένος, ἀκραῖος, ἀκοινώνητος καὶ πιθανὸν ὑποψήφιος γιὰ τρόφιμος στὶς φυλακές, ἂν δὲν ἔχεις νὰ πληρώσῃς τὸ πρόστιμο γιὰ τὴν «ὕβριν».
 

Εὐγένεια, σοῦ λέει. Σεβασμός, σοῦ λέει. Ἐσύ, ἀναίσχυντε ἄνθρωπε, προσβάλλεις «εὐγενικὰ» μὲ τρόπους, μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια καὶ περιμένεις νὰ σοῦ ἀπαντήσω ἀναλόγως; Πῶς δηλαδή; Μέσα ἀπὸ τὸ ἀνόητο καὶ ἀκατανόητο γνωστὸ σλόγκαν τῆς ὑποκρισίας: «διὰ τῶν χαμηλῶν τόνων»; Ἐπειδὴ ἔτσι σὲ βολεύει; Θέλεις νὰ αἰσθάνεσαι καὶ νὰ βλέπῃς τους γύρω σου ψοφίμια, πτώματα, γιὰ νὰ εἶσαι ἥσυχος στὸ καταστροφικό σου ἔργο; Ὄχι. Θὰ νοιώσῃς τὴν ἀντίσταση. Διότι πίσω ἀπὸ τὸ θυμοειδὲς τῆς λεβέντικης ψυχῆς κρύβεται ἡ ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς καὶ μαζὶ τῆς ἀνδρείας. Τὸ θράσος τρέμει τὴν ἀντρειοσύνη. Τὸ ἔχει ἀποδείξει ἡ ἱστορία πολλάκις.
 

Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος: «Ἰδὼν πολλοὺς τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων ἐρχομένους ἐπὶ τὸ βάπτισμα αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς;» (Ματθ. 3,7). Τοὺς ὀνόμασε παιδιὰ τῆς ὀχιᾶς, ἐπειδὴ ἔκρυβαν τὸ δηλητήριο κάτω ἀπὸ τὰ γλυκά τους λόγια. Δὲν εἶστε ἴδιοι; Παριστάνετε τοὺς δημοκράτες καὶ ρίχνετε ἀδιάκοπα τὸ δηλητήριό σας, ἀπαιτῶντας ἀπὸ τοὺς διαφωνοῦντες νὰ σιωποῦν.
 

Ὁ Ἰησοῦς πάλι εἶπε στοὺς Φαρισαίους: «γεννήματα ἐχιδνῶν, πῶς δύνασθε ἀγαθὰ λαλεῖν πονηροὶ ὄντες; ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ. ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει ἀγαθά, καὶ ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει πονηρά» (Ματθ. 12, 34-35).
 

Σ᾿ αὐτοὺς τοὺς στίχους σχολιάζει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος: «Εἶναι φυσικὸ ἐπακόλουθο, ὅταν ὑπερχειλίζει ἡ ἐσωτερικὴ πονηρία νὰ χύνεται ἔξω μὲ τὸ λόγο ἐκ τοῦ στόματος... Γι᾿ αὐτό, ὅταν ἀκούσεις ἄνθρωπο νὰ λέγῃ πονηρὰ λόγια, μὴ νομίζεις πὼς εἶναι μόνο τόση ἡ πονηρία του, ὅση φανερώνουν τὰ λόγια, ἀλλὰ νὰ σκεφτῇς πὼς πολὺ μεγαλύτερη εἶναι ἡ πηγὴ ἀπ᾿ ὅπου ἐξέρχονται. Διότι αὐτὸ ποὺ λέγεται ἐξωτερικὰ καὶ ἀκούγεται εἶναι τὸ περίσσευμα τῆς ἐσωτερικῆς κακίας». Καταλαβαίνουμε τί κρύβει ἡ καρδιά σας καὶ τί μπορεῖτε ἀκόμη νὰ κάνετε.
 

Κι ἀκόμη πιὸ κάτω λέγει ὁ Κύριος: «ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;» (Ματθ. 23,33). Τοὺς ἀπέδωσε χαρακτηρισμούς. Τοὺς εἶπε πονηρούς, φίδια καὶ παιδιὰ τῆς ὀχιᾶς. Σχολιάζει ὁ Ζιγαβηνός: «Τοὺς ὀνόμασε φίδια, ἐπειδὴ ἦταν πονηροὶ καὶ δόλιοι καὶ διαφθορεῖς καὶ καταστρεπτικοί».
 

Ἀκόμη, τοὺς πωλοῦντες καὶ ἀγοράζοντες μέσα στὸ ναὸ ὁ Χριστὸς τοὺς εἶπε: «Γέγραπται ὅτι ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς ἐστιν· ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε σπήλαιον λῃστῶν» (Λουκᾶ 19,46). Ἐμμέσως, πλὴν σαφῶς τοὺς ὀνομάζει ληστές, διότι βεβηλώνουν τὸ ναό. Κάθε βέβηλος τῶν ἱερῶν τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀλήθειας εἶναι ληστὴς ὀνόματι καὶ πράγματι.
 

Οἱ ὄντως ἀκοινώνητοι καὶ ὑβριστὲς τῆς ἀλήθειας, εἶναι ἄξιοι γιὰ χειρότερους χαρακτηρισμούς. Εἶναι δυνατόν, ἂν μπορούσαμε νὰ δοῦμε καμιὰ μέρα μπροστά μας τὸ διάβολο, νὰ τοῦ κάναμε εὐγενικὰ παρατήρηση: «Κύριε διάβολε, συγγνώμη, ἀλλὰ ἤθελα νὰ σᾶς πῶ, πὼς αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ κάνετε δὲν εἶναι καλά». Κάτι ἀνάλογο ζητοῦν. Εἶναι δυνατὸν νὰ περιμένουν τέτοια ἀντιμετώπιση; Δὲν εἶναι παραφροσύνη αὐτό;
 

Καθετὶ βουτηγμένο μέσα στὸ βόθρο γίνεται ἕνα μὲ τὸ περιεχόμενό του. Ἄνθρωπος ποὺ ἔχει κάνει τὴν καρδιὰ τοῦ κοπρῶνα καὶ σκουπιδότοπο καὶ ἐπιμένει λυσσωδῶς νὰ θέλῃ νὰ ἐμπορευτεῖ τὰ σκουπίδια του καὶ τὰ σκορπάει ἀναιδῶς καὶ μὲ θράσος ἐπάνω στοὺς ἄλλους θέλει νὰ λέγεται ἄνθρωπος; Οἱ θρασεῖς ἐπικρατοῦν, στενοχωροῦν, ἀκόμη καὶ ὡς μειοψηφία τοὺς πολλούς, ἀλλὰ ἐκεῖνοι, οἱ σοβαροί, σιωποῦν, διότι δὲν ἀντέχουν σ᾿ αὐτὴν τὴ νοοτροπία καὶ συστελλόμενοι, σὰν τοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, στέκονται μακριὰ καὶ περιμένουν τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ «ἄνομου παιχνιδιοῦ», ποὺ παίζεται εἰς βάρος τους. Τὸ καλὸ καθηλωμένο, περιμένει ὑπομένοντας μαρτυρικὰ «τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». Πῶς καταντήσαμε ἔτσι;
 

Ἔχουμε εὐθύνη. Δὲ θέλουμε τὸ σταυρὸ στὴ ζωή μας. Θὰ ὑποστοῦμε ὅλοι τὶς συνέπειες ὡς συνυπεύθυνοι. Ζοῦμε στὴν ἴδια κοινωνία καὶ δὲν διαθέτουμε γνώση καὶ φρόνημα ἀνδρεῖο, γιὰ νὰ σταθοῦμε ἀνασταλτικὰ στὰ ἄνομα σχέδια τῶν κακοτρόπων. Δὲν ἀρκεῖ μιὰ μουρμούρα καὶ ἕνα σχόλιο. Ὁ καθένας μὲ τὸ χάρισμα ποὺ διαθέτει, θὰ ἀγωνιστῇ γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς ἀλήθειας.
 

Εἶναι ἀκραῖα ὅλα τὰ γραφόμενα. Δὲν ἔχουν ἀγάπη, εὐγένεια, πολιτισμό, ἀνθρωπιά, «δημοκρατικὸ πνεῦμα». Ἐντάξει. Χορτάσαμε ἀπὸ τὰ περιρρέοντα καὶ ὑπερχειλίζοντα γλυκά, εὐγενικὰ καὶ ἀγαπητικὰ λόγια καὶ ἔργα ἀπὸ κάθε εἴδους πρόσωπο καὶ μέσο, ποὺ προσφέρει δουλικὰ ὑπηρεσία σ᾿ αὐτὴν τὴ νέα τάξη τῶν «ἀξιῶν».
 

Τὸ προσκήνιο γλύκα καὶ τὸ παρασκήνιο δυσωδία. Ἡ προδοσία, ἡ ἀπάτη καὶ ἡ προσπάθεια κλοπῆς, προσβολῆς καὶ ἀπαξίωσης ὅλων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος τετιμημένων, διὰ τῆς εἰσαγωγῆς νέων ἀνάξιων λόγου «ἀξιῶν», μὲ χρήση ὅρων καὶ ὁρολογιῶν δαιμονικῆς ἐπινοητικότητας, θεσμοθετημένων ἀκόμη καὶ μὲ νόμους τοῦ κράτους, βασιλεύει, χωρὶς ἀντίπαλο. Κατάρρευση, κυριολεκτικὸ γκρέμισμα. Ἀνατροπὴ ἄρδην. Ὦ, τῆς ὑποκρισίας! Ὦ, τῆς συγχύσεως!
 

Παρ᾿ ὅλα αὐτά, ὁ ρέων χρόνος εἶναι προθεσμία ὠφέλιμη, μέχρι νά ᾿ρθοῦν οἱ μπροστάρηδες, τὰ γκεσέμια, γιὰ νὰ ὁδηγήσουν τὸ λαὸ στὰ πάτρια, στὰ ἀληθινά! Δὲν μπορεῖ. Θά ᾿ρθοῦν. Διότι δὲν ἀντέχεται ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαὸ μιὰ τέτοια ζωή. Θὰ τὸ καταλάβῃ κάποια στιγμή, θὰ τὸ νοιώσῃ καὶ θὰ πῇ τό «ὡς ἐδῶ καὶ μὴ παρέκει». Καὶ θὰ τὸ πῇ παλληκαρίσια. 

Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 9-11-2015 

 

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»