Άκουσε πως ο Χριστός μιλούσε γα την αιώνια ζωή. Και μια και δυο έτρεξε να τον συναντήσει. «Αυτή εδώ τη ζωή, σκέφτηκε, τη χόρτασα και την απόλαυσα από κάθε πλευρά. Γιατί, λοιπόν, να χάσω και την αιώνια ζωή»;
«Δάσκαλε αγαθέ, είπε στο Χριστό, τι πρέπει να κάμω, για να κερδίσω την αιώνια ζωή»; Αλλά ο Χριστός δεν μιλούσε τη γλώσσα των συναλλαγών και των συμβιβασμών. Και αντί να του ανταποδώσει την κολακευτική φιλοφρόνηση αρχίζει να ψαλιδίζει τα φτερά της ναρκισσιστικής του αυταρέσκειας!
«Δεν υπάρχει κανένας αγαθός, του αποκρίθηκε. Αγαθός είναι μονάχα ο Θεός. Αν όμως θέλεις να κερδίσεις την αιώνια ζωή, δεν έχεις παρά να τηρήσεις τις εντολές»!
-Ποιες εντολές; Ρώτησε.
-«Να μη φονεύεις, να μη μοιχεύεις, να μην κλέβεις, να μη γίνεσαι ψευδομάρτυρας. Να σέβεσαι και να τιμάς τους γονείς σου. Και ν’ αγαπάς το συνάνθρωπό σου σαν τον εαυτό σου»: του αποκρίθηκε ο Χριστός …
Και ο πλούσιος σχεδόν αναφωνεί: «Όλα αυτά τα έχω τηρήσει απ’ την πρώτη νεότητά μου. Πες μου τι άλλο ακόμη μου χρειάζεται»;
Είπε ότι «όλα» τα είχε τηρήσει. Κι όμως δεν έλεγε την αλήθεια. Γιατί μπορεί να είχε ποδοπατήσει όχι μια και δυο αλλά όλες μαζί τις εντολές του Θεού. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ίσως ποτέ να μην είχε υποπτευθεί αυτή την πραγματικότητα. Γιατί ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούσε-όπως βέβαια κι ο δικός μας-τον έκανε να βλέπει αναποδογυρισμένη την πραγματικότητα:
Κοιτάξτε, για παράδειγμα, τι κάνουν οι βουλευτές και οι δικαστές μας, οι οποίοι νομοθετούν και υποστηρίζουν, υποτίθεται, τη δικαιοσύνη. Νομοθετούν και αποφασίζουν να παίρνουν αυτοί ηγεμονικούς μισθούς και να δίνουν ψίχουλα στο λαό. Σε σημείο ώστε εκπρόσωποι της αδικίας, παρά της δικαιοσύνης, θα ’πρεπε να θεωρούνται. Ή μήπως δεν υποβόσκει μέσα σ’ αυτές τις αδικίες το ψεύδος και η κλοπή;
Κλέφτη λέμε κάποιο παιδάκι, που άρπαξε ένα κουλούρι, για να καταπραΰνει την πείνα του. Ενώ υποκλινόμαστε μπροστά σε κάποιον έμπορο, που κλέβει ολοχρονίς με όλους τους δυνατούς τρόπους τους πελάτες και τους υπαλλήλους του. Και τον θεωρούμε ενάρετο, επειδή κλέβει νόμιμα και δίνει-αν δίνει-κάποιες πενταροδεκάρες στο φιλόπτωχο ταμείο της ενορίας του.
Φονιά λέμε αυτόν που σκοτώνει με το στιλέτο ή το περίστροφο. Και τον καταδικάζουμε σε ισόβια ή και σε θάνατο. Ενώ χειροκροτούμε κάποιους άλλους, που δολοφονούν χιλιάδες ανθρώπους με τους πολέμους και εκατομμύρια με την πείνα.
Δεν ήταν μοιχός, λέει ο «ευπρεπής αστός» της ευαγγελικής διήγησης, σύμφωνα με την καθιερωμένη ηθική του υπογαστρίου. Και όμως τι άλλο από μοιχοί και πόρνοι είναι όλοι αυτοί, που ποδοπατούν τον θεόγραφτο στις καρδιές των ανθρώπων νόμο της αγάπης! Αυτοί που κάνουν γάμους πολύφερνους (φερνή= προίκα) με γυναίκες, που δεν τις αγαπούν, για να αυξήσουν τα πλούτη τους. Ή αγοράζουν με τα πλούτη τους γυναίκες, που ούτε ζωγραφιστούς δεν θα ήθελαν να τους βλέπουν…
Και βέβαια, συχνά, δεν σέβονται και ούτε τιμούν τους γονείς τους. Μάλιστα μερικοί φτάνουν και στο σημείο ακόμη και να τους δολοφονούν, προκειμένου να κληρονομήσουν τα αμαρτωλά τους πλούτη και προνόμια…
Και βέβαια δεν αγαπούν τον συνάνθρωπό τους σαν τον εαυτό τους. Αντίθετα μάλιστα συστηματικά τον θυσιάζουν, με όλους τους δυνατούς τρόπους, στο βωμό των συμφερόντων τους. Κι όσο για το ψέμα; Αν όλες οι άλλες αμαρτίες είναι το υφάδι του πλούτου, το ψέμα είναι το στημόνι του…
Δεν έλεγε, λοιπόν, την αλήθεια ο άνθρωπός μας. Όπως δεν τη λένε και όλοι εκείνοι, που υποστηρίζουν ότι ο πλούτος είναι σύμφωνος με το Ευαγγέλιο και το θέλημα του Θεού. Όταν ο Μέγας Χρυσόστομος λέει ότι «δεν υπάρχει πλούτος έντιμος»!…
Δεν έλεγε ο «ευπρεπής αστός» την αλήθεια. Αλλά ο Χριστός δεν θέλησε να τον διαψεύσει. Τον άφησε να αυτοδιαψευστεί από μόνος του: «Μπράβο σου! του είπε, αφού τηρείς όλες τις εντολές. Αν όμως θέλεις να γίνεις τέλειος, υπάρχει ακόμη μα μικρή λεπτομέρεια: Πούλησε τα υπάρχοντά σου. Δώστα στους φτωχούς. Και ακολούθησέ με»…
Η απάντηση του Χριστού άφησε κεραυνόπληκτο τον άνθρωπό μας, που έφυγε βαθύτατα λυπημένος…Και, στο σημείο αυτό, μπορεί εύλογα να προβληθεί από εμάς τους σημερινούς Έλληνες η εύλογη ένσταση:
Ποια σημασία μπορεί να έχει το παράδειγμα του πλουσίου του Ευαγγελίου για μας, που ζούμε στα όρια της επιβίωσης; Και όμως, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Γιατί πέρα απ’ την αφροσύνη μας αποκαλύπτεται και η θρησκευτική, αλλά και η πολιτική μας σχιζοφρένεια. Γιατί πολλοί από μας μπορεί στην προσωπική τους ζωή να είναι καθόλα έντιμοι και δίκαιοι με τους συνανθρώπους τους. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στην κοινωνική τους ζωή. Και πιο συγκεκριμένα την πολιτική. Αφού, στηρίζουν τα κόμματα και τους πολιτικούς της αδικίας και της αυθαιεςσίας.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι πλούσιοι αποτελούν συντριπτική μειοψηφία, ενώ οι φτωχοί τη συντριπτική πλειοψηφία. Κι όμως η θρησκευτική και πολιτική σχιζοφρένεια ενός μεγάλου μέρους της φτωχολογιάς έχει σαν αποτέλεσμα να εξουσιάζουν και ν’ αποφασίζουν διαρκώς οι πλούσιοι…
Και συμβαίνει το ακατανόητο: Στην Εκκλησία να προσκυνούμε το Χριστό και στις εκλογές να ψηφίζουμε τους αντίχριστους, και τους σατανιστές. Τους κανακάρηδες της Μπίλντεμπεργκ, του σιωνισμού και της Νέας Τάξης!
Και είμαστε, μολαταύτα, υπερήφανοι για τη θρησκευτική και πολιτική μας σχιζοφρένεια!…
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου