Ἐπίσκ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: Πῶς νά παρηγορηθοῦμε στίς θλίψεις (Μέρος 6ο)

 

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

«Πῶς νὰ παρηγορηθοῦμε στὶς θλίψεις» ΕΔΩ

 

Κ’ ἐμεῖς, μιμηταὶ τοῦ Χριστοῦ, καλούμεθα νὰ βαστάσουμε τὸ δικό μας σταυρό

Ὁ Ἰησοῦς ἐβάστασε τὸ σταυρό του. Ἀλλὰ κ’ ἐμεῖς, μιμηταὶ τοῦ Χριστοῦ, καλούμεθα νὰ βαστάσουμε τὸ δικό μας σταυρό. Πλῆθος σταυροὶ ἀκολουθοῦν τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου· σχηματίζουν δάσος, ὅπως ἐκεῖνο ποὺ ἀντικρύζει κανεὶς σ’ ἕνα χριστιανικὸ νεκροταφεῖο!

Ἀναρίθμητη ποικιλία σταυρῶν. Σταυρὸς εἶναι οἱ πόνοι ποὺ προξενοῦν στὸ σῶμα οἱ ἀσθένειες. Σταυρὸς ἀκόμη βαρύτερος εἶναι οἱ πόνοι ποὺ προξενεῖ στὴν ψυχὴ τὸ ἠθικὸ κακό. Σταυρὸς γιὰ τὸν πιστὸ εἶναι οἱ εἰρωνεῖες, οἱ χλευασμοί, οἱ ἐμπαιγμοί. Ὅπως ὁ Χριστὸς ἔπαθε «ἔξω» τῆς πόλεως τῶν Ἰεροσολύμων, ἔ­τσι κ’ ἐμεῖς, στὴ γενεά μας, νὰ σηκώσουμε τὸν ὀνειδισμὸ τοῦ Χριστοῦ. «Τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς παρεμβολῆς, τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες» (Ἑβρ. 13,12-13). Σταυρὸς εἶναι οἱ διαβολὲς καὶ συκοφαντίες, ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως, ἡ διακήρυξις τῆς ἀληθείας ἐμπρὸς στοὺς ἐχθρούς της, ἡ ἀποφυγὴ τῆς δελεαστικῆς ἁμαρτίας, ἡ ἐκκοπὴ τοῦ ἰδίου θελήματος, ἡ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ὅ,τι καὶ ἂν στοιχίζῃ αὐτό, ἡ θυσία τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἐγώ μας. Σταυρός, κατὰ τὴ διδασκαλία τῶν πατέρων, εἶναι κάθε ἀρετή. Σταυρὸς τέλος εἶναι νὰ χύσουμε τὸ αἷμα μας ἐν καιρῷ διωγμοῦ γιὰ τὴν πίστι μας.

Ἀμέτρητοι σταυροί. Ἀλλ᾽ αὐτοί, ὅσο βαρεῖς καὶ ἂν φαίνωνται, γίνονται ἐλαφροὶ ὅταν ὁ Χριστιανὸς ἀτενίζῃ καὶ ἀκολουθῇ τὸν Βασιλέα τοῦ πόνου. Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ βασιλικὴ ὁδός, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὸ Γολγοθᾶ καὶ ὁδηγεῖ στὸν οὐρανό. Οὐδείς ἀπαλλάσσεται τῆς ὑποχρεώσεως· χωρὶς σταυρὸ δὲν ὑπάρχει σωτηρία. «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14,22).

Γι’ αὐτὸ ὁ σταυρὸς ἦταν ἀγαπητὸς στοὺς ἁγίους καὶ τοὺς μάρτυρας. Ὅλη ἡ ζωή τους ἦταν σταυρός, μία συνεχὴς θυσία· ἀλλ᾽ ὅταν ἔφθανε ἡ ὥρα τοῦ μαρτυρίου, ὤ πόσο ἡ καρδιά τους ἐδονεῖτο! Γιὰ τὸν ἀπόστολο Ἀνδρέα λέγεται ὅτι, ὅταν εἶδε τὸ σταυρό, στὸν ὁποῖο ἐπρόκειτο νὰ σταυρωθῇ χιαστί, ἐξέσπασε σὲ δοξολογία. «Γλυκύτατε σταυρέ», φώναξε, «ποὺ τόσο καιρὸ σὲ ποθοῦσα καὶ ποὺ ἔχεις ἑτοιμασθῆ γιὰ τὴν ψυχὴ ποὺ σὲ ζητεῖ!». Καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅταν εἶδε τὴν ἀγχόνη, εὐχαρίστησε, γιατὶ εἰσακούσθηκε ἡ προσευχή του «Χριστέ μου, ἀξίωσέ με νὰ χύσω τὸ αἷμα μου γιὰ σένα, ὅπως ἐσὺ ἔχυσες τὸ αἷμα σου γιὰ μένα».

Οἱ ἅγιοι ἀγαποῦσαν τὸ σταυρὸ

Ἀλλὰ σήμερα ὁ σταυρὸς ὡς θυσία τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἐγώ μας δὲν εἶναι εὐχάριστος. Ζοῦμε σὲ ἐποχὴ ἐγωισμοῦ, φιλαυτίας, ἰδιοτελείας, εὐδαιμονισμοῦ, αἰσθησιασμοῦ· ἡ ἀπολαυστικὴ ζωὴ ἔγινε σκοπός. Ἀπὸ στόματα καὶ χριστιανῶν ἀκόμη, ποὺ θέλουν νὰ συμβιβάσουν τὰ ἀσυμβίβαστα, ἀκούγεται· Ὄχι σταυρός! Οἱ ἄνθρωποι θέλουν ζωὴ ποὺ νὰ μὴ στοιχίζῃ. Ἀλλὰ ζωὴ χωρὶς σταυρὸ εἶναι ζωὴ ἐξωχριστιανικὴ καὶ ἀντιχριστιανική. «Ὅποιος δὲ σηκώνει τὸ σταυρό του», εἶπε ὁ Κύριος, «καὶ δὲν ἀκολουθεῖ πίσω μου, δὲν εἶναι ἄξιος γιὰ μένα» (Ματθ. 10,37). Ἡ διάθεσι τῆς θυσίας καὶ τῆς αὐταπαρνήσεως ἔχει ἀτονήσει δυστυχῶς στὸν λεγόμενο χριστιανικὸ κόσμο. Λίγοι ἀκολουθοῦν τὸν Κύριο! Ἐὰν ὁ σταυρὸς εἶναι τὸ σύμβολο τῆς αὐταπαρνήσεως, τῆς ἀληθείας, τῆς ἁγνότητος, τῆς ἀγάπης καὶ συγχωρήσεως, ἐρωτῶ· ποῦ εἶναι σήμερα αὐτά; Ποῦ ἡ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον; Ποῦ ἡ εἰλικρίνεια στὶς σχέσεις τῶν λεγομένων χριστιανικῶν ἐθνῶν; Ποῦ ἡ καθαρότης τῶν ἠθῶν; Ποῦ ὁ πόθος μαρτυρίου; Ποῦ ἡ συμφωνία μεταξὺ θεωρίας καὶ πράξεως; Ποῦ ἡ συνέπεια στὴ ζωή; Ποῦ ἡ μίμησις τοῦ Χριστοῦ; Τείνουν νὰ ἐξαλειφθοῦν ἀπὸ τὴ ζωή μας τὰ ἴχνη τοῦ Ἐσταυρωμένου· δὲν φέρουμε «στίγματα» Χριστοῦ (Γαλ. 6,17). Τί ὠφελοῦν οἱ ἐκδηλώσεις θρησκευτικότητος; Ὅταν λείπῃ ἡ οὐσία, εἴμεθα «κύμβαλα ἀλαλάζοντα» (Α΄ Κορ. 13,1). Εἰς μάτην οἱ νηστεῖες, οἱ προσευχές, οἱ λιτανεῖες, οἱ ἑορτὲς καὶ πανηγύρεις, οἱ ἱεραποδημίες καὶ τὰ προσκυνήματα, οἱ χρυσοῖ σταυροὶ στὸ στῆθος. Ἀποστρεφόμενοι τὸ σταυρὸ ὡς θυσία, κινδυνεύουμε νὰ καταταχθοῦμε στὴν κατηγορία τῶν ψευδοχριστιανῶν, τοὺς ὁποίους θρηνοῦσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζοντάς τους «ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ», «ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια» (Φιλιπ. 3,19). Ναί. Ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ, ἔστω καὶ ἂν ἀσπαζώμεθα τὸ σταυρὸ καὶ ἀναφέρουμε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ, ὅταν ἕνεκα ἀντιχριστιανικῆς διαγωγῆς γινώμεθα σκάνδαλο στοὺς γύρω καὶ αἰτία βλασφημίας μεταξὺ τῶν ἐθνῶν. Ἂν ἤμασταν ἀληθινὰ φίλοι τοῦ Ἐσταυρωμένου, τὸ εὐαγγέλιο θὰ εἵλκυε καὶ ἀλλόθρησκοι διψώντας τὴν ἀλήθεια θὰ ἔσπευδον νὰ σβήσουν τὴ δίψα τους στὶς ἀστείρευτες πηγὲς ποὺ ἐκβλύζουν ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ Ἐσταυρωμένου.

Ὦ ἐσταυρωμένε Λυτρωτά! Σὺ ἐβάστασες τὸ βαρὺ σταυρό σου μὲ χαρὰ πρὸς σωτηρίαν τοῦ κόσμου. Οἱ ἀρετές σου ἔλαμψαν καὶ ἔγινες τὸ αἰώνιο ὑπόδειγμα τῶν πιστῶν, γιὰ νὰ ση­κώσουν κι αὐτοὶ τὸ δικό τους σταυρὸ μετέχοντας στὰ παθήματά σου. Σὲ παρακαλοῦμε· στάλαξε στὶς καρδιές μας τὸν ἅγιο ἔρωτα τῆς δόξης σου, τὸ ζῆλο τῆς οὐρανίου βασιλείας σου, τὸν πόθο τῆς τελειότητος, τῆς ἀρετῆς, τοῦ μαρτυρίου. Ὅπως οἱ πατέρες μας βάδισαν σκληρὰς ὁδοὺς γιὰ νὰ τηρήσουν τὸ λόγο σου, βοήθησε νὰ βαστάσουμε κ’ ἐμεῖς τὸ σταυρό, μέσα σ’ ἕνα κόσμο ποὺ καθημερινῶς σὲ ἀρνεῖται καὶ σὲ ἀνασταυρώνει. Κάνε νὰ γίνῃ ἡ μικρή μας πατρίδα χώρα ὄχι σταυρωτῶν ἀλλὰ ἀληθινῶν σταυροφόρων, συντελοῦσα διὰ λόγων καὶ ἔργων στὴν κραταίωσι καὶ ἐξάπλωσι τῆς βασιλείας σου στὰ πέρατα τῆς γῆς· ἀμήν.

Ὑπόδειγμα ὑπομονῆς ὁ Χριστός

Ὑπέφερε ὁ Χριστὸς καὶ ἔγινε ὑπόδειγμα ὑπομονῆς σὲ ὅλους τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν περάσῃ μικρὲς ἢ μεγάλες θλίψεις. Ὁ πολύαθλος Ἰὼβ λέγει· Τὰ πουλιὰ γεννήθηκαν γιὰ νὰ πετοῦν καὶ ὁ ἄνθρωπος γεννήθηκε γιὰ τὸν πόνο καὶ τὸ δάκρυ (βλ. Ἰὼβ 5,7). Ὁ 20ὸς αἰώνας, ποὺ ζοῦμε, εἶναι αἰώνας τῆς θλίψεως καὶ τῆς πίκρας τῆς μεγάλης.

Ὦ σεῖς, ὅσοι εὐρίσκεσθε ἐδῶ καὶ μ᾿ ἀκοῦτε, ποὺ ἔχετε κάποιο κρυφὸ μυστικό, κάποια κρυφὴ πληγή, εἴτε ἀπὸ τοὺς οἰκείους σας, εἴτε ἀπὸ τοὺς ξένους, παρατηρῆστε τὸν Ἐσταυρωμένο, τὸ πρότυπο τῆς ὑπομονῆς, καὶ πᾶρτε θάρρος. «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. 16,33).

Ὦ ὀρφανὰ πονεμένα, ποὺ δὲν ἔχετε πατέρα καὶ μητέρα, ἰδέστε τὸν Ἐσταυρωμένο ποὺ σᾶς φωνάζει ἀπὸ τὸ Σταυρό· Ὀρφανά μου, ἔχετε θάρρος, μὴν κλονίζεστε.

Ὦ χῆρες, ποὺ ἤπιατε τὸ πικρὸ ποτήρι τῆς χηρείας, «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

Φτωχοὶ οἰκογενειάρχες, ποὺ ἀγωνίζεστε ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ γιὰ νὰ βγάλετε ἕνα καρβέλι ψωμί, ἔχετε θάρρος, ὁ Ἐσταυρωμένος σᾶς χαιρετᾶ.

Ὦ σεῖς μητέρες, ὦ σεῖς γυναῖκες ποὺ σᾶς ἐγκατέλειψε ὁ σύζυγος καὶ μείνατε μόνες στὸν κόσμο, ἔχετε θάρρος.

Ὦ σεῖς ἀσθενεῖς, ποὺ βογγᾶτε ἐπάνω στὸ κρεβάτι καὶ εἶναι γιὰ σᾶς τὸ κρεβάτι ὁ σταυρὸς τοῦ Γολγοθᾶ σας, «θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

Ἀδελφοί μας Κύπριοι, ποὺ τὶς ἡμέρες αὐτὲς ζῆτε κάτω ἀπὸ σκηνὲς καὶ εἶστε πρόσφυγες, ὅπως ὁ Χριστὸς στὴν Αἴγυπτο, καὶ ἔχετε θλῖψι γιὰ τὶς ἀδικίες ποὺ σᾶς ἔκανε ὁ κόσμος. Ἀκούσατε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ποὺ σήμερα Μεγάλη Παρασκευὴ σᾶς ἀπευθύνει· «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

Τὰ λόγια αὐτὰ τ᾿ ἀπευθύνει σ᾿ ὅλους τοὺς πονεμένους, ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλὰ κατ᾿ ἐξοχὴν τ᾿ ἀπευθύνει στὰ ἐκλεκτά του παιδιά. Δὲν ὑπάρχουν μόνο τὰ παιδιὰ τῆς νύχτας, δὲν ὑπάρχουν μόνο οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι, δὲν ὑπάρχουν μόνο οἱ βλάσφημοι καὶ τὰ καθάρματα τῆς κοινωνίας· ὑπάρχουν καὶ τὰ ἐκλεκτὰ παιδιὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου, τὰ ἐκλεκτὰ παιδιὰ τοῦ φωτός. Πρὸς τὶς γυναῖκες, τοὺς ἄνδρες καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ πιστεύουν ἀκράδαντα στὸν Ἰησοῦ ἀπευθύνομαι καὶ λέγω·

Ἐκλεκτὰ παιδιὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου, φάλαγξ ἱερὰ καὶ ἁγία, ἀνδρῶν, μυροφόρων γυναικῶν καὶ παιδίων, ποὺ τολμᾶτε στὸν 20ὸ αἰῶνα νὰ κάνετε τὸ σταυρό σας. Φθάσαμε σὲ σημεῖο ποὺ ντρέπονται νὰ κάνουν τὸ σταυρό τους.

Ὁ Χριστὸς δὲν ντράπηκε γυμνὸς νὰ σταυρωθῇ στὸ Γολγοθᾶ, καὶ ἐμεῖς ντρεπόμαστε νὰ κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Ἐσεῖς, ἐκλεκτὰ παιδιὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου, ποὺ τολμᾶτε νὰ ὁμιλῆτε γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ ν᾿ ἀντιστέκεστε στὸ ρεῦμα τῆς ἁμαρτίας καὶ πᾶτε κόντρα μὲ τὶς αἰσχρὲς ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου, πρὸς ἐσᾶς κατ᾿ ἐξοχὴν ἀπευθύνεται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου καὶ λέγει· «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

 

Συνεχίζεται

 «Πᾶνος»