Νώντας Σκοπετέας: Μέ ἀλλοιώτικες φωνές...( Παράκληση τῆς Παναγίας στό μπαλκόνι τ᾿ οὐρανοῦ...)

 

 Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας

 

 

Σὲ λάξευμα ἀποσκιαδερό, σπηλιὰ τοῦ Γρηγορίου

Κρεμάμενα  τὰ ἀσκηταριὰ καὶ τὰ κελιὰ τοῦ Ἁγίου...

Ἀγνάντεμα ἀξέχαστο, Θεέ μου τί εὐλογία

Νὰ ψηλαφᾷς τὰ σύγνεφα , νὰ ἀκοῦς τὴν ἡσυχία.

Στὸ ἀναλογάκι ἀκουμποῦν μηναία καὶ ὡρολόγια

τροπάρια ἀπολυτίκια  κι ὅλα τὰ αἰώνια λόγια!

Ἀπὸ τὰ μέσα τῆς ψυχῆς ψάλουμε τὸν Κανόνα

Μὴ μείνουμε , ἂς προσέχουμε, ἔξω ἀπ τὸν Νυμφῶνα!

Ὁ πατὴρ Θ. μᾶς δίνει ὁδηγίες γιὰ τὸ μπαλκόνι τοῦ οὐρανοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς τὸ περιέγραψε. Τὴν σπηλιὰ  τοῦ κτήτορος προστάτη καὶ τὰ κελιά, τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων καὶ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Οἱ βίγλες  τῆς Γρηγορίου! Μᾶς εἶπε γιὰ τίς κρυψῶνες τῶν κλειδιῶν τους καὶ μᾶς εὐχήθηκε ὠφέλεια ἀπὸ αὐτὸ τὸ ξεχωριστὸ προσκύνημα.
 

Κανεὶς μας δὲν φανταζόταν τίς ἀλησμόνητες  στιγμὲς ποὺ θ᾿ ἀκολουθοῦσαν, μόλις ἔπειτα ἀπὸ λίγο ἀνηφορίσαμε ἀπ᾿ τὸ κοιμητήρι της Γρηγορίου, παίρνοντας τὸ ἀπαιτητικὸ μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Μονὴ τοῦ  Διονυσίου. Βασιλικοὶ στὸ μνῆμα τοῦ μακαριστοῦ Γεωργίου. Μύρισε καὶ πάλι ὁ Παράδεισος μὲ τοῦ σταυρολούλουδου  τὴν ἄμοιαστη τὴν εὐωδία. 

 

Ἐδῶ ἀνέβαινε τὰ Σάββατα τῶν ψυχῶν ὁ Γέροντας νὰ δεηθεῖ γιὰ τὸν ἀναπαμὸ τῶν ἀδελφῶν του τῶν Γρηγοριατῶν. Τώρα καρτερᾶ αὐτὸς καὶ ἀγάλλεται  μὲ  τὰ μνήσθητί των περιλειπομένων... Ἐκείνη τὴν στιγμὴ ποὺ ἀμίλητοι στεκόμασταν δίπλα στὸ εὐωδιαστὸ καὶ ἀπερηφάνευτο κιβούρι τοῦ Γέροντος, ἄντρο σκιᾶς καὶ δρόσου ποὺ θὰ ᾿λεγε καὶ ὁ Κυρ-Ἀλέξανδρος, ἦρθε καὶ πιτσίλισε τὰ πρόσωπά μας μιὰ ἀπαράβλητη αἴσθηση δροσιᾶς. Στὴν ἀρχὴ νομίζαμε πὼς ψιχάλιζε, μὰ ὕστερα ἀπὸ ἐλάχιστο ἀντιληφθήκαμε πὼς ἦταν κάτι τελείως ἀσύνηθες!

Θυμήθηκα τὰ λόγια κάποιου φωτισμένου παππουλάκου ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς, ὅταν μᾶς περιέγραφε τὰ θαυμάσια ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀτενίσει, παρατηρῶντας τοῦ Θεοῦ τὰ ἔργα τὰ φαινομενικὰ ἀσήμαντα γιὰ τὸν χοϊκὸ ἄνθρωπο: Ὁ ἄνθρωπος ἔφτιαξε πολλά! Τεχνητὰ τὰ πάντα! Τὸ νερό, ἡ βροχή, τὰ σύννεφα ἀκόμα καὶ ἥλιο τεχνητὸ ἔκαμε! Τὴν δροσιὰ καὶ τίς σταλιὲς ποὺ τὸ πρωὶ σκεπάζουν τὰ λουλουδόφυλλα καὶ τὰ ταπεινὰ χορταράκια δὲν μπορεῖ νὰ τὰ φτιάξει!

Ξεκίνησε τὸ ἀνηφόρισμα, ποὺ κάθε τόσο τὸ διέκοπταν τὰ ἐπιφωνήματα τῆς ψυχῆς μας,  ὅταν ἡ Γρηγορίου σὲ κάθε βῆμα  ποὺ μᾶς ξεμάκραινε   φαινόταν διαφορετική, σὰν μιὰ πολύχρωμη ψηφῖδα στοῦ Πλάστη τὸ μωσαϊκό.

Ἔπειτα ἀπὸ λίγο μπαίναμε στὴν αὐλή τῶν τοῦ Ἄθω Πατέρων καὶ Ἀγγέλων ἐν σώματι! Ἀνάψαμε τὰ καντηλάκια καὶ ψάλαμε τὸ ἀπολυτίκι τους. Ἀκολούθησε ἡ σπηλιὰ τοῦ Ἁγίου. Ὑγρὴ καὶ ἀποσκιαδερή, μὲ ἕνα μικρὸ ἄνοιγμα γιὰ εἴσοδο. Ἕνας βράχος σὰν Ἅγια Τράπεζα καὶ πάνω του εἰκονάκια ποὺ μετροῦν καιροὺς καὶ γενεὲς εὐλαβῶν προσκυνητῶν. Λίγο παραπάνω καταλήγουμε στὸ Ἱερὸν κελλίον τῆς Παναγίας. Βρίσκουμε ξανὰ τὰ κλειδιὰ καὶ χαιρόμαστε σὰν παιδιὰ ὅταν καταφέρνουμε νὰ βγοῦμε στὸ μικρὸ μπαλκόνι μὲ τὴν ἀσύλληπτη θέα. Στὸ ἰσόγειο ἕνα πρόχειρο μαγεριὸ καὶ μιὰ μικρὴ τράπεζα. Ἐκεῖ φτιάχνουμε καφέ, καὶ τσάϊ τοῦ βουνοῦ ποὺ βρίσκουμε στὸ γέρικο φανάρι ποὺ γεννᾷ μνῆμες.  Μέσα κι ἄλλα ἀπαραίτητα γιὰ ὅποιον ἀπ᾿ τοὺς Πατέρες ἔρχεται ἐδῶ πάνω γιὰ διακόνημα καὶ  προσευχή. Ἕνα μπουκαλάκι μὲ λάδι, δυὸ χαρτιὰ μὲ φακὲς καὶ ρύζι, λίγο ἁλάτι.
 

Δίπλα στὸ ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας δυὸ μικρὰ κελλιὰ μὲ κρεβάτια, παλιὲς κουβέρτες καὶ ξυλόσομπες. Μακριὰ ἀπὸ κάθε ἄνεση, μὰ πιὸ κοντὰ στὴν ἕνωση μὲ τὸν Ἐλεήμονα Κύριο. Ἀποζητῶντας τὴν ἔνδεια καὶ τὴν κακοπάθηση ποὺ ἀνοίγουν τὰ μάτια στὸ ἀληθινὸ φῶς (τοῦ Κυρ-Φώτη ἡ λαλιά), λαχταρῶντας μόνο τὴ γαλήνη, τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ!  Καθόμαστε καὶ ἀπολαμβάνουμε τὴν σιγαλιά, ποὺ σὰν νὰ μᾶς διδάσκει τὸ αἰώνιο. Λίγο ἂν προσπαθήσουμε θὰ ἀκουμπήσουμε  στὸν οὐρανό του. Νιώθεις πὼς δὲν ὑπάρχει πιὸ ψηλὰ ἀπὸ δῶ ποὺ τούτη τὴν ὥρα βρισκόμαστε. Δωροδότης ὁ Κύριος σὲ κάθε μας Ἀθωνικὴ περιπλάνηση! Τί νὰ πρωτοθυμηθοῦμε!

Ὁ Παναγιώτης ἀνακαλεῖ στὴν μνήμη του ὅσα ὁ Παπᾶ -Μύρων μᾶς ἔλεγε μόλις χθὲς σὲ ἕνα ἄλλο μοναστικὸ ξάγναντο,  αὐτὸ τῆς Σίμωνος Πέτρας.
 

Μᾶς συγκινεῖ, ὅταν μᾶς λέει πὼς θέλει νὰ τὰ σημειώσει, ὥστε νὰ τὰ συζητήσει  ὅλα μὲ τὴ  γυναῖκα του μόλις ἐπιστρέψουμε. Τὴν μεταφέρει  ἔτσι νοερῶς στὰ ἄβατα ἀραξοβόλια τοῦ Ὄρους καὶ ἐκείνη πόσο τὸ χαίρεται!  Περνοῦν ὧρες καὶ ἐμᾶς δὲν μᾶς κάνει καρδιὰ νὰ ἀφήσουμε τὸ μοναδικὸ τοῦτο γαλήνεμα. Ὁ Θεοδόσης μᾶς προτρέπει νὰ μποῦμε στὸ ἐκκλησάκι καὶ νὰ ψάλουμε τὴν παράκληση τῆς Παναγίας μας. Ἀληθινὰ θὰ ἦταν κάτι παραπάνω ἀπὸ παράλειψή μας ἂν δὲν τὸ πράτταμε. Μιὰ φιάλη μὲ ἁγιασμὸ στὴν εἴσοδο καὶ πάνω ἀπὸ τὴν πόρτα ἕντεκα εἰκονίσματα, μὲ παραστάσεις ἀπὸ κάθε  μηνοῦ τὴν ψυχή.
 

Λείπει τοῦ Ὀκτωβρίου ποὺ εἶναι ἤδη τοποθετημένο κάτω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς Κοίμησης. Ἀκόμα πάνω της τὰ ἀποξηραμένα λουλούδια ἀπὸ τοῦ Αὐγούστου τὴν γιορτάδα. Τὸ παλιὸ ὡρολόγιο εἶναι ἀνοιγμένο στὴν σελίδα τοῦ μικροῦ παρακλητικοῦ κανόνος, ψαλλομένου ἐν πάσῃ περιστάσει καὶ θλίψει ψυχῆς. Ποίημα Θεοστηρίκτου μοναχοῦ! Ἡ περίσταση ἀληθινὰ τόσο εὐλογημένη, ἡ ψυχή μας τόσο πολεμουμένη.
 

Ψέλνουμε πρωτόγνωρα ἀπαλλαγμένοι, ἔστω καὶ γιὰ ἐλάχιστα, ἀπὸ τὴν φιλαυτία καὶ τὴν ἀνθρωπαρέσκεια, τὰ ψυχοφθόρα ἕλκη κάθε ψαλμωδοῦ. Εὐλόγησε Κύριε, οἱ φωνὲς μας ἐν μετανοίᾳ καὶ ἐκ βάθους ψυχῆς, νὰ σπαράξουν γιὰ βοήθεια, σπλαχνισμό, ἔλεος καὶ σωτηρία ἀπ᾿ τὰ δεινά!
 

Κάθε τί ἐδῶ μέσα εἶναι ἁγιασμένο. Οἱ αἰσθήσεις μας ἐπαγρυπνοῦν μήπως καὶ κάτι βεβηλωθεῖ ἔστω καὶ ἀκουσίως. Σοῦ ᾿ρχεται νὰ ἀσπαστεῖς τὰ πάντα, ἀκόμα καὶ τὴν μικρὴ ξύλινη βάση, τὸ ἀναλογάκι. Πάνω του   ἀκουμποῦν ὅλες οἱ σελίδες ποὺ φανερώνουν τὴν ἀληθινὴ ζωή...

Νώντας Σκοπετέας
Ψυχὴ Ὀρθρία ( Ἡμερολόγιο Ὄρους 2015) Μέρος 5. Ἀπόσπασμα

Μὲ ἀφορμὴ μιὰ σειρὰ 4 ἐκπομπῶν -Αὔγουστος 2022- μὲ τίτλο: "Μὲ τὸ καραβάκι τῆς Ἁγίας Μνήμης Αὔγουστο στόν 'Ἄθωνα"
 

Πηγή:http://sotiriapsixis.blogspot.com/

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ 

«Πᾶνος»