Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀπαντᾷ στά ἀγωνιώδη ἐρωτήματα τοῦ λαοῦ, σχετικά μέ τό πλῆθος τῶν μονίμων «ἐπισκεπτῶν» στήν πατρίδα μας:

«Ἀρκεῖ εἰς ἄνθρωπος ζήλῳ πεπυρωμένος ὁλόκληρον διορθώσασθαι δῆμον»!

 

 Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

 

Τὸ σκεφτήκαμε ποτέ; Ἴσως ναί, ἴσως ὄχι. Κι ὅμως εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου. Ἀλίμονο! Αἰῶνες τώρα ποὺ ἐκστομίστηκε ἀπὸ τὸ ἅγιο καὶ «χρυσὸ» στόμα του καὶ ἀκούγεται καὶ ξανακούγεται ἀπὸ τοὺς ἄμβωνες, γράφεται στὰ βιβλία, διαγγέλλεται καὶ προβάλλεται ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς ὁδηγούς, τοὺς διδασκάλους, τοὺς ἱεροκήρυκες, γιὰ τὴν προκοπὴ στὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Ὡραῖος λόγος! Παρηγορητικός, ἐμψυχωτικός, ἐνθαρρυντικός, ἐλπιδοφόρος. Καί, ὅταν τὸ λέει ἕνας τέτοιος ἅγιος, ἕνας «χρυσόστομος» ἅγιος, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ἐφαρμόσιμος. Αὐτὸ σημαίνει πὼς μπορεῖ νὰ ἐφαρμοστεῖ. 

 

Τὰ παραδείγματα δὲ τῆς ἐφαρμογῆς του μέσα ἀπὸ τὸ Συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πολλὰ καὶ θαυμαστὰ καὶ συνεπῶς εἶναι καὶ ἐφαρμοσμένος. Ἔχει ἐφαρμοστεῖ. Ἕνας πιστός, μόνος, μεταξὺ χιλιάδων ἀπίστων, ὁδηγοῦνταν στὸ μαρτύριο καὶ διὰ τῆς ὁμολογίας του καὶ τοῦ μαρτυρίου του μεταστρέφονταν χιλιάδες καὶ τὸν ἀκολουθοῦσαν, χωρὶς δεύτερη σκέψη, ἀφοῦ ἦταν πεπεισμένοι, χάριτι Θεοῦ, γιὰ τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ ζωή. Ἀλλὰ καὶ γιά τοὺς ἐν τῇ στρατευομένῃ Ἐκκλησίᾳ, κρίνεται ὡς - πάσῃ θυσίᾳ - ἐφαρμοστέος! Ναί, ἐφαρμοστέος, ποὺ σημαίνει πὼς πρέπει νὰ συνεχιστεῖ ἡ ἐφαρμογή του ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς διδασκομένους!
 

Ἐξαιρετικὰ ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου καὶ σήμερα. Γιατί; Διότι ἐπέτρεψε ὁ Θεός, πέρα ἀπὸ τίς διάφορες αἱρέσεις ποὺ ἐνέσκηψαν στὴν πατρίδα μας, νὰ εἰσβάλουν τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ χιλιάδες, ἴσως καὶ ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἀπὸ ἄλλες χῶρες, μὲ διάφορες θρησκευτικές, πολιτιστικές, ἐθνολογικές, ἰδεολογικές, φιλοσοφικὲς (μεταφυσικὲς) τάσεις καὶ ἀντιλήψεις. Καὶ δικαίως καὶ φυσικῶς ἐγέρθηκαν ἀνησυχίες καὶ διαμαρτυρίες, γιὰ τὴν ἀθρόα καὶ ἀνεξέλεγκτη αὐτὴ εἰσβολή, μὲ τὴν συμβολὴ καὶ τὴν ἄδεια τῶν ὑπευθύνων κρατικῶν ἀρχόντων, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀσφυκτικὴ πίεση καὶ ἀπειλὴ τῶν ἔξωθεν ἰσχυρῶν παγκοσμιοποιητικῶν συμφερόντων. Λοιπόν, μᾶς θέτει πρὸ τῶν εὐθυνῶν μας ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου. Ἰδοὺ ἡ Ρόδος!
 

Ἀλλά, ποιός μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὁ «ἕνας» ἄνθρωπος, ποὺ θὰ κάνει τὸ «θαῦμα»; Διότι πρόκειται περὶ θαύματος ἕνα τέτοιο ἐπίτευγμα. Μὰ φυσικὰ ὅλοι, ὅσοι εἴμαστε βαφτισμένοι στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἀκολουθοῦμε πιστὰ τὴν Παράδοση τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, εἴμαστε δυνάμει σὲ θέση νὰ τὸ πετύχουμε! Ὅλοι, ὅσοι ἀναγνωρίζουμε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς τὴν μόνη Ἀλήθεια! Ὡς τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Αὐτήν, τὴν κατέχουσα καὶ τὴν ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ τὴν διὰ τῶν ἁγίων παραδοθεῖσα ἀποστολικὴ παράδοση. Ὅσοι ἀγωνίζονται ἀσκούμενοι διὰ τῶν καλῶν ἔργων στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καὶ δὴ τῆς προσευχῆς, καὶ διὰ τῆς συμμετοχῆς στὰ ἅγια Μυστήρια, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ τους ὁδηγοῦ.
 

Πέρα ἀπὸ τίς δυνάμεις μας, θὰ ποῦν οἱ πολλοί. Ἀδύνατον! Δὲν γίνεται. Ἀλλά, ἀκριβῶς γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο μένουμε ἄπραγοι καὶ δὲν τολμοῦμε νὰ τὸ συλλάβουμε οὔτε καὶ ὡς ἁπλὴ σκέψη. Αὐτὴ εἶναι δουλειὰ τῶν παπάδων, θὰ πεῖ κάποιος. Δὲν εἶναι δική μας δουλειά, θὰ ποῦμε πάλι! Ἐμεῖς δὲν ξέρουμε, δὲν ἔχουμε χρόνο, δὲν ἔχουμε τὸ θάρρος, δὲν ἔχουμε τὴν πίστη! Ἀλλουνοῦ παπᾶ Εὐαγγέλιο!
 

Ναί, ἀλλουνοῦ παπᾶ καὶ δεσπότη Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ ἱεράρχες, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἄφησαν στὴν ἄκρη τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ ἀλλότρια. Συγκυλινδοῦνται μετὰ τῆς ψευδοῦς ἀγάπης, παραβλέποντας τὴν Ἀλήθεια, τὴν ὁποία βεβαίως ἀπέφυγαν ἐπιμελῶς νὰ μᾶς διδάξουν ἀπὸ χρόνων πολλῶν. Μὲ αὐτὴν τὴν πρόφαση «συνουσιάζονται» μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ περιέρχονται τὴν οἰκουμένη, ὄχι γιὰ νὰ φέρουν ἕναν ἄνθρωπο στὴν πίστη, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναγνωρίσουν ὡς «ἐκκλησίες» τίς διάφορες πλάνες καὶ αἱρέσεις, νὰ πλανέψουν τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ γίνουν ἕνα μὲ αὐτές. Ἀξιοθρήνητη ἡ μέχρι τοῦδε πασιφανὴς ἀντιευαγγελική, ἀντιπατερική, ἀντιπαραδοσιακή, ἀντιεκκλησιαστικὴ καὶ μεταπατερικὴ οἰστρηλασία τους! Διότι, δυστυχῶς γι᾿ αὐτούς, οἱ ἅγιοί μας, τοὺς ὁποίους ἀπαξιώνουν, εἶναι τὸ βασικὸ στοιχεῖο τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας!
 

Μὴν αὐταπατώμεθα. Σήμερα, ἀκόμη καὶ ἕνας ἀδιάφορος πρὸς τὴν πίστη ἀλλὰ καὶ ἕνας ἄπιστος, ἄθεος, ἀλλὰ ἠθικὸς καὶ ἀξιοπρεπὴς κατὰ τὰ ἀνθρώπινα, παραδέχεται καὶ ὁμολογεῖ ἀπερίφραστα πὼς ὁ κόσμος ποὺ ζοῦμε βρίσκεται σὲ κατάσταση ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς σήψεως. Ἄρα, εἶναι ἀπορίας ἄξιον, πῶς ἡ ἄρχουσα τάξη τῆς Ἐκκλησίας συμπορεύεται μὲ τίς δυνάμεις του καὶ μὲ τὸν Καίσαρα, δεχόμενη δίχως ἀντίσταση τὴν ὁμογενοποίηση τῆς αἰώνιας Ἀληθείας μὲ τὴν δαιμονικὴ ἔχθρα τῶν ἰσχυρῶν.
 

Ποῦ εἶναι ὁ λύχνος καὶ δὲν φαίνεται; Ποῦ εἶναι τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου πρέπει νὰ λάμπει καὶ νὰ ξεχωρίζει μέσα στὸν κόσμο; Ὑπὸ τὸν μόδιον καὶ ὄχι ἐπὶ τὴν λυχνίαν! Ὑπεύθυνος καὶ ὁ λαὸς ἀλλὰ πρῶτοι καὶ ἄνευ συγκρίσεως οἱ ποιμένες!
 

Εἶναι λοιπὸν ἀληθινές, εἰλικρινεῖς οἱ αἰτιάσεις καὶ οἱ δικαιολογίες ἀπὸ μέρους τῶν πιστῶν καὶ εὐσταθοῦν ἐν πολλοῖς, ἂν καὶ ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Ἁγίου ἔχει βάση καὶ ἀρχὴ καὶ τὴν Παράδοση καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀφομοιωθεῖ στὰ δικά μας κοινωνικὰ καὶ θρησκευτικὰ δεδομένα τόσος κόσμος μὲ ἄκρα διαφορετικότητα, ἂν δὲν ἀλλάξει πρῶτα ἐσωτερικά; Ἄν δὲν πειστεῖ ἀπὸ τὸν περίγυρό του, ἀπὸ τὸ παράδειγμά μας, πὼς αὐτὴ εἶναι ἡ ὄντως ζωή, ποὺ προσφέρει τὴν πραγματικὴ «βίωση» καὶ ἐδῶ καὶ στὴν αἰωνιότητα; Ἄν δὲν ἔχουμε στόχους, οἱ ὁποῖοι ἀφορμοῦνται ἀπὸ τὴν γήινη πραγματικότητα, ἀλλὰ προσβλέπουν στὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ; Ἄν ἐμεῖς δὲν ἔχουμε περίσσευμα πνευματικό, γιὰ νὰ «λάμψει» καὶ νὰ πείσει;
 

Μὴν ἐλπίζουμε, λοιπόν, μὲ τίς προϋποθέσεις ποὺ διαθέτουμε. Δὲν μετριέται μὲ ἀριθμοὺς τὸ πρόβλημα οὔτε μὲ τὴν λογική. Δὲν εἶναι ἁπλῶς κοινωνικὸ οὔτε οἰκονομικὸ οὔτε φιλανθρωπικό. Εἶναι κατ᾿ ἀρχὴν καὶ κατ᾿ ἀρχὰς σωτηριολογικό, ὀντολογικὸ καὶ ἄρα ὑπέρλογο καὶ ὑπερφυσικό. Διότι εἶναι κοσμογονικὲς οἱ ἀλλοιώσεις καὶ οἱ δυσβάσταχτες συνέπειες ἀπὸ τὴν εἰσροὴ τόσων καὶ τέτοιων ἀνθρώπων στὴν πατρίδα μας. 

 

Ἄν ἐπιμένουμε σὲ ἀριθμοὺς καὶ ξερὴ ἀνθρωποκεντρικὴ λογική, θὰ ἐξαφανιστοῦμε μετὰ πάσης βεβαιότητος. Ἡ καλωσύνη, ἡ ὁποία ἔχει ὡς μεζούρα μέτρησης τὴν ἀνθρώπινη λογική, τὴν ἀνθρωποκεντρικὴ ἠθική, εἶναι ἀδύνατον νὰ σκάψει βαθιὰ στὴν ὕπαρξη καὶ νὰ δημιουργήσει θεμέλια διαχρονικά. Καὶ αὐτὰ τὰ διαθέτει μόνο ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία! Ἡ κρατικὴ νομοθεσία ἐπίσης, ὅσο καλοπροαίρετη καὶ ἂν θέλει νὰ γίνει - καὶ στὶς μέρες μας δυστυχῶς ἔχει καταστεῖ ἐχθρικὴ πρὸς τὴν πίστη - δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει τίποτε πρὸς τὸ καλύτερο, ἀφοῦ ὁ νόμος ἔχει κυρίως ἀνασταλτικὸ χαρακτῆρα καὶ ὄχι προληπτικὸ καὶ κυρίως ὄχι θεραπευτικό.
 

Ἐκ τῶν πραγμάτων καθίσταται καθημερινῶς ὅλο καὶ πιὸ φανερό, πὼς εἶναι τετελεσμένο καὶ θὰ παραμείνουν στὴν πατρίδα μας τόσο πλῆθος ἀλλοφύλων καὶ ἀλλοθρήσκων. Ἴσως νὰ  κινοῦνται τὰ προτεινόμενα στὴ σφαῖρα τῆς φαντασίας καὶ τοῦ ἀδυνάτου, δὲν λέω. 

 

Ἀλλὰ ἡ μόνη προφανὴς λύση εἶναι νὰ ἀλλάξουμε ἐμεῖς καὶ νὰ γίνουμε ὁ καθένας ἕνας μικρὸς ἅγιος. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι μαζὶ ὡς σῶμα Χριστοῦ «λύχνος ἐπὶ τὴν λυχνίαν», ἄνθρωποι «ζήλῳ πεπυρωμένοι», γιὰ νὰ ὑπάρξει ἐλπίδα, ὥστε ἀπὸ τὴ μιὰ νὰ ἀφομοιωθεῖ, θελήματι Θεοῦ, αὐτὸ τὸ πλῆθος τῶν συνανθρώπων μας καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας, ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲ νὰ ἔχουμε καὶ ἐμεῖς ἐλπίδα ἐπιβιώσεως καὶ σωτηρίας. Καὶ ὅταν, κατὰ τὸν Ἅγιο, ἕνας μόνο «πεπυρωμένος τῇ πίστει» μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ὁλόκληρο «δῆμο», δηλαδὴ πλῆθος ἀνθρώπων, πόσους μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ἕνα πλῆθος τέτοιων πιστῶν;
 

Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 10-9-2022

«Πᾶνος»