Οἱ Μάρτυρες κατέχουν τὴν πρωτοπορία στὴ χορεία τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι ἔδωσαν τὴ μαρτυρία τους γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἐπισφράγισαν μὲ τὸ μαρτύριό τους. Ἀντάλλαξαν τὴ ζωή τους μὲ τὴν πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό, δίνοντας ἔμπρακτα τὸ παράδειγμα τοῦ πιὸ μεγάλου ἡρωισμοῦ στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου, ἀψηφῶντας τοὺς φρικτοὺς διωγμοὺς τῶν εἰδωλολατρῶν.
Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ Μεγαλομάρτυς ἅγιος Δημήτριος. Γεννήθηκε καὶ ἔζησε στὴ Θεσσαλονίκη στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ (284-304) καὶ Μαξιμιανοῦ (286-305), σὲ μιὰ ἐποχὴ ἐξαιρετικὰ δύσκολη γιὰ τὴν Ἐκκλησία, διότι στὰ χρόνια αὐτὰ εἶχαν ξεσπάσει οἱ φοβερότεροι διωγμοὶ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ὅπου ὁλόκληρα νέφη μαρτύρων ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν πίστη τους στὸ Χριστό.
Ἀπὸ τοὺς πιστοὺς γονεῖς του κληρονόμησε βαθιὰ εὐσέβεια. Αὐτὸ τὸν ἔκανε νὰ γίνει ἕνας ἔνθερμος χριστιανὸς νέος, στολισμένος μὲ τίς ἀρετὲς καὶ τὰ χαρίσματα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ ζωή. Ἡ ἀξιόλογη μόρφωσή του τὸν ἀνέδειξε καὶ δάσκαλο τῆς χριστιανικῆς πίστης. Οἱ γνώσεις του καὶ προπαντὸς τὸ λαμπρό του παράδειγμα ἕλκυε πλῆθος εἰδωλολατρῶν στὴ σώζουσα πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Ὡς ἔφηβος κλήθηκε νὰ ὑπηρετήσει στὸ ρωμαϊκὸ στρατό. Θεώρησε ὅμως καθῆκον του νὰ κάνει γνωστὸ στὸ νέο περιβάλλον το Σωτῆρα Χριστό, ὡς τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὁ ἐνθουσιασμός του καὶ τὸ λαμπρὸ παράδειγμά του μετέστρεψαν πλῆθος στρατιωτῶν στὴ νέα πίστη.
Αὐτὸ ὅμως δὲν κράτησε πολύ. Τὸ ρωμαϊκὸ κράτος καὶ ἰδιαίτερα ὁ ρωμαϊκὸς στρατός, ἔτρεφε φοβερὸ μῖσος κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Κατὰ χιλιάδες συλλαμβάνονταν οἱ χριστιανοὶ καὶ ὁδηγοῦνταν στὰ μαρτύρια. Ὁ φημισμένος Δημήτριος δὲ θὰ μποροῦσε νὰ μείνει κρυφός. Μὲ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ φοβεροῦ Μαξιμιανοῦ στὴ Θεσσαλονίκη, ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ συνελήφθῃ. Ἀφοῦ ὁμολόγησε μὲ θάρρος τὴν πίστη του στὸ Χριστό, κλείστηκε στὶς φυλακὲς καὶ περίμενε μὲ καρτερία τὸ μαρτύριο.
Ὁ ὑπερφίαλος καὶ ἀλαζονικὸς αὐτοκράτορας ἔφερε μαζί του ἕναν φοβερὸ γιγαντόσωμο καὶ κακοῦργο στρατιώτη τὸν Λυαῖο, ὁ ὁποῖος καυχιόταν πὼς οἱ «θεοί» τοῦ εἶχαν δώσει ἀνίκητη δύναμη ὥστε νὰ νικᾷ κάθε μὴ πιστὸ τῆς εἰδωλολατρίας. Ἐπιδεικτικὰ ὁ Μαξιμιανὸς ὀργάνωσε στὸ στάδιο τῆς πόλης ἀγῶνες, καλῶντας ὅλους ὅσοι ἤθελαν νὰ πολεμήσουν μαζί του, μὲ σκοπὸ νὰ μειώσει τὸν Θεὸ τῶν Χριστιανῶν στὰ μάτια τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ὄχλου. Φόβος καὶ τρόμος κατέλαβε τοὺς Θεσσαλονικεῖς, διότι πίστευαν ὅτι δὲν θὰ ἔβγαιναν ζωντανοὶ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ γίγαντα εἰδωλολάτρη. Ἕνας ὅμως πιστὸς νέος ἀπὸ τὸν κύκλο τοῦ Δημητρίου, ὀνόματι Νέστωρ, θεώρησε μεγάλη προσβολὴ τὴν πρόκληση τῶν μισαλλόδοξων εἰδωλολατρῶν καὶ ἀποφάσισε νὰ παλέψει μὲ τὸν Λυαῖο. Πρῶτα ὅμως ἔσπευσε στὴ φυλακὴ νὰ συμβουλευθεῖ τὸν Δημήτριο καὶ νὰ ἐνδυναμωθεῖ ἀπὸ αὐτόν. Ὁ Νέστωρ πῆρε μεγάλο θάρρος, πῆγε στὸ στάδιο, ἀντιπαρατάχτηκε μὲ τὸν ἀλαζονικὸ Λυαῖο καὶ τὸν θανάτωσε, πρὸς μεγάλη ἀπογοήτευση καὶ καταισχύνη τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ὄχλου καὶ ἀνείπωτη χαρὰ τῶν Χριστιανῶν.
Ὁ φοβερὸς Μαξιμιανὸς καταντροπιάστηκε ἀπὸ τὸ γεγονὸς αὐτό. Δὲν περίμενε ἕνας ἀδύναμος νέος νὰ σκοτώσει τὸ καύχημά του, τὸν γίγαντα Λυαῖο. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τὸν ἐξαγρίωσε καὶ τὸν ἔστρεψε κατὰ τοῦ δέσμιου Δημητρίου. Ἔδωσε διαταγὴ νὰ μεταβεῖ ἕνα ἀπόσπασμα στρατιωτῶν στὶς φυλακές, νὰ κατατρυπήσουν τὸ δέσμιο Δημήτριο μὲ τίς λόγχες τους, ὥστε νὰ ὑποστεῖ ἀργὸ καὶ βασανιστικὸ θάνατο. Ὁ ἅγιος ὑπέμεινε μὲ πρωτοφανὲς θάρρος τὸ μαρτύριο, συγχωρῶντας τοὺς δημίους του καὶ δοξολογῶντας τὸν Θεό. Ὁ ἔνδοξος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν Κύριο, λαβαίνοντας τὸν τιμημένο καὶ ἀμάραντο στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Κατόπιν ἀποκεφάλισαν καὶ τὸν ἅγιο Νέστορα. Τὸ τίμιο λείψανό του, ὅπως καὶ τοῦ ἁγίου Νέστορα, τὰ παρέλαβαν οἱ πιστοὶ μὲ μεγάλη εὐλάβεια, ὅπως ταιριάζει σὲ ἥρωες τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ἐνταφίασαν μὲ τιμές.
Ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ μετά τὸν θάνατό του εὐεργετοῦσε τοὺς Θεσσαλονικεῖς μὲ ἄπειρα θαύματα. Κάποιος συγκρατούμενος τοῦ Ἁγίου ὀνόματι Λοῦπος, κατὰ τὴν ὥρα τοῦ μαρτυρίου, ἔβαψε τὸ δακτυλίδι τοῦ μάρτυρα στὸ τίμιο αἷμα του, μὲ τὸ ὁποῖο κατόπιν ἔκανε πολλὰ θαύματα. Ἀλλὰ συνελήφθῃ καὶ αὐτὸς καὶ ὑπέστῃ μαρτυρικὸ θάνατο. Ὁ τάφος τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἀνέβλυζε πολύτιμο μύρο, θεραπεύοντας πλῆθος ἀσθενῶν, ἀκόμα καὶ εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι γινόταν κατόπιν ἔνθερμοι Χριστιανοί. Ὁ ἅγιος καὶ νεκρὸς ἀκόμα συνέχιζε νὰ μεταστρέφει ἀνθρώπους στὸ Χριστό!
Ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὅταν σταμάτησαν οἱ διωγμοὶ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, οἱ πιστοὶ τῆς Θεσσαλονίκης ἔκτισαν ναὸ στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἁγίου καὶ τὸν ἀνακήρυξαν προστάτη τῆς πόλης τους. Ἀργότερα τὸν 5ο αἰῶνα κατεδαφίστηκε ὁ παλιὸς ναὸς καὶ στὴ θέση του κτίστηκε μεγαλόπρεπη βασιλική, ἡ ὁποία δεσπόζει μέχρι σήμερα στὴν συμπρωτεύουσα καὶ μέσα σ᾿ αὐτὴ φυλάσσονταν τὰ θαυματουργὰ λείψανά του. Αὐτὰ ὅμως ἀργότερα, τὴν ἐποχὴ τῆς Φραγκοκρατίας, τὰ ἅρπαξαν οἱ αἱρετικοὶ παπικοὶ Φράγκοι καὶ τὰ μετέφεραν στὴ Δύση, πρὸς μεγάλη λύπη τῶν πιστῶν τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων. Μόνο τὸ κενὸ μνημεῖο τοῦ ἁγίου ἔμεινε στὰ ὑπόγεια τοῦ μεγαλόπρεπου ναοῦ, γιὰ παρηγοριὰ τῶν πιστῶν. Εὐτυχῶς ὅμως πρὶν λίγα χρόνια, ἡ παπικὴ «ἐκκλησία» ἐπέστρεψε στὴν πόλη τοῦ ἁγίου τὴν τίμια κάρα του, ἡ ὁποία φυλάσσεται στὸ ναό του, ὡς τὸ πολυτιμότερο σέβασμα τῆς πόλεως.
Ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἑορτάζεται στὶς 26 Ὀκτωβρίου καὶ τοῦ ἁγίου Νέστορα τὴν ἑπομένη ἡμέρα. Οἱ Θεσσαλονικεῖς, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ὅπου γῆς ὀρθόδοξοι, τιμοῦν ὅπως ταιριάζει τὸν προστάτη καὶ πολιοῦχο τους καὶ ἐκεῖνος ἀνταποκρίνεται. Δὲν εἶναι βεβαίως τυχαῖο πὼς ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης ἔγινε στὶς 26 Ὀκτωβρίου 1912, ἡμέρα τῆς μνήμης του!
Ὁ Ἅγιος Δημήτριος - Ὁ ἡρωικός μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχε ότι επιθυμούν οι νέοι της εποχής μας.
Λαμπρή καριέρα, τιμές, δόξες και αξιώματα.
Όμως αυτά γρήγορα σβήνουν και χάνονται.
Και η ταφόπλακα σκεπάζει όλα αυτά και τα εξαφανίζει.
Ο Άγιος Δημήτριος έζησε 1.700 χρόνια πριν.
Σχεδόν πριν δύο χιλιετίες και όχι μόνο δεν ξεχάστηκε με την πάροδο του χρόνου, αλλά οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης με την πάροδο του χρόνου του φτιάχνουμε ακόμα πιο μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό.
Ναό μεγαλοπρεπή και περικαλλή, που με μόνη την θέα του, ελκύει την προσοχή όλων.
Είναι ο Προστάτης και Πολιούχος μας και Προστάτης όλων των Χριστιανών.
Ας έρθουμε τώρα στο ωφέλιμο άρθρο, που διαβάζουμε:
Ὁ ὑπερφίαλος καὶ ἀλαζονικὸς αὐτοκράτορας ἔφερε μαζί του ἕναν φοβερὸ γιγαντόσωμο καὶ κακοῦργο στρατιώτη τὸν Λυαῖο,
ὁ ὁποῖος καυχιόταν πὼς οἱ «θεοί» τοῦ εἶχαν δώσει ἀνίκητη δύναμη ὥστε νὰ νικᾷ κάθε μὴ πιστὸ τῆς εἰδωλολατρίας.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και σήμερα στις μέρες μας.
Γιγαντόσωμοι, οι άθεοι και οι αντίχριστοι.
Έχουν καταλάβει όλες τις κοσμικές εξουσίες.
Έχουν γίνει ὑπερφίαλοι καὶ ἀλαζονικοί, νομίζουν ότι κρατούν στα χέρια τους όλον τον κόσμο.
Μας κουνάνε το δάχτυλο και προσπαθούν να επιβληθούν επάνω μας νιώθοντας και αυτοί όπως ο Λυαίος ότι είναι άτρωτοι και πανίσχυροι.
Φτάνοντας στο σημείο όχι μόνο να αμφισβητούν τον Θεό αλλά να βλασφημούν και το Άγιο όνομά Του.
Διαβάζουμε πάλι στο άρθρο:
Φόβος καὶ τρόμος κατέλαβε τοὺς Θεσσαλονικεῖς, διότι πίστευαν ὅτι δὲν θὰ ἔβγαιναν ζωντανοὶ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ γίγαντα εἰδωλολάτρη.
Δυστυχώς το ίδιο νιώθουμε και εμείς οι Χριστιανοί σήμερα, φόβο και τρόμο.
Είμαστε μικροκαμωμένοι σαν τον Άγιο Νέστορα, ενώ οι αντίχριστοι φαίνονται πανίσχυροι ως τον Λυαίο.
Νιώθουμε ότι θα μας συντρίψουν χωρίς να καταφέρουμε να κάνουμε τίποτα απολύτως.
Όμως αυτά που είναι αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό.
Και διαβάζουμε πάλι στο άρθρο:
Ὁ φοβερὸς Μαξιμιανὸς καταντροπιάστηκε ἀπὸ τὸ γεγονὸς αὐτό.
Δὲν περίμενε ἕνας ἀδύναμος νέος νὰ σκοτώσει τὸ καύχημά του, τὸν γίγαντα Λυαῖο.
Αδέρφια μου, μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο σιναΐτης:
«Ίησού ονόματι μάστιζε πολεμίους· ού γάρ έστιν εν τώ ούρανώ καί έπί τής γης ίσχυρότερον όπλον».
Να λέμε συνεχώς και αδιαλείπτως την ευχούλα.
Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησον με.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Και τότε Αδέρφια μου:
“ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ.” (Λουκάς ι', 19).
Και ας παρακαλούμε τον Μεγαλομάρτυρα Άγιο Δημήτριο.
Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος. Αμήν.