Λάμπρος Σκόντζος: ΤΑ «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΘΡΗΣΚΩΝ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων ἀποτελεῖ γιὰ σύμπασα τὴ Χριστιανοσύνη τὴν εὐφρόσυνη ἀνάμνηση τοῦ πιὸ ἐλπιδοφόρου γεγονότος τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Διότι ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι τὸ κέντρο ὅλων τῶν ἱστορικῶν ἐξελίξεων. Ὑπῆρξε ἡ ἀπαρχὴ τῆς πιὸ μεγάλης ἐπανάστασης ὅλων τῶν ἐποχῶν, καθότι ἔμελλε ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτὴς νὰ ἀλλάξει τὴν πορεία τοῦ κόσμου, νὰ ἀνασύρει τὸν πεσόντα ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ ζοφώδη σκότη τῆς ἀπατηλῆς πλάνης καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ ἀνέσπερο θεϊκὸ φῶς τῆς ἀλήθειας. Αὐτὸ τὸ φῶς φτάνει ὡς τὰ μύχια τῆς ψυχῆς μας.  Mᾶς φωτίζει καὶ μᾶς γεμίζει μὲ ἄφατη χαρά, διότι μᾶς δίνει τὴ βεβαιότητα ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας ἀλλὰ μαζί μας συμπορεύεται ὁ «Ἐμμανουὴλ ὸ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ματθ. 1,23). Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος τῶν Χριστουγέννων προτρέπει: «Εὐφραίνεσθε δίκαιοι, οὐρανοὶ ἀγαλλιᾶσθε, σκιρτήσατε τὰ ὄρη Χριστοῦ γεννηθέντος» (1ο τροπάριο τῶν αἴνων).
 

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ θλιβερὴ ἐξαίρεση. Κάποιοι ὄχι μόνο δὲ χαίρονται ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ λυποῦνται, ὀδύρονται καὶ καταριοῦνται τὸ γεγονὸς τῆς Θείας Γεννήσεως, θεωρῶντας τὸν ἐρχομὸ τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο ὡς τὸ χειρότερο κακὸ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Πρόκειται γιὰ κάποια σύγχρονα κατάλοιπα τοῦ λεγομένου «εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ», ὁ ὁποῖος, ὅπως εἶναι γνωστό, μὲ κομπασμὸ ὑποσχέθηκε στὴν ἀνθρωπότητα «σωτηρία» χωρὶς Θεό, φέρνοντας δυστυχῶς τὰ ἀντίθετα ἀποτελέσματα, σκοταδισμό, μῖσος, αἷμα, ἀδυσώπητη ἀντιπαλότητα καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα δύο παγκοσμίους πολέμους στὴ γηραιὰ ἤπειρο μὲ περισσότερα ἀπὸ 100.000.000 νεκρούς. Μόνο ποὺ αὐτὰ τὰ «διαφωτιστικὰ» κατάλοιπα ἔχουν τὸ «θεό» τους, μᾶλλον τοὺς «θεούς» τους, καὶ θέλουν νὰ μᾶς «σώσουν» μὲ ἐκείνους. Ὁμιλοῦμε γιὰ τοὺς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς λάτρεις τῶν ἀρχαίων ξεχασμένων παγανιστικῶν «θεῶν», τοὺς ἀρχαιοθρήσκους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἕναν μεγάλο στόχο, νὰ ἐκθρονίσουν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ ἐνθρονίσουν στὴ θέσῃ του τοὺς ἀνύπαρκτους, αἰσχροὺς καὶ γελοίους «θεοὺς» τῆς προχριστιανικῆς εἰδωλολατρίας.
 

Γνωρίζουν οἱ ἴδιοι πολὺ καλὰ πὼς ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους τῶν ψεύτικων παγανιστικῶν «θεῶν» ὑπῆρξε ἡ εἴσοδος στὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ βεβαιώνει ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ δὲν ἐπιδέχεται καμιὰ ἀμφισβήτηση. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τοὺς καταλαμβάνει δαιμονικὴ μανία καὶ ψυχοπαθολογικὸς οἶστρος κατὰ τίς ἅγιες ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέσα στὴ σκοτοδίνη τους ἐπιχειροῦν νὰ μειώσουν καὶ νὰ συκοφαντήσουν τὸν Λυτρωτή μας Χριστό, διαδίδοντας διάφορα γελοῖα ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα, ἀνασύρουν ἀπὸ τὸ σκουριασμένο καὶ ἀραχνιασμένο ὁπλοστάσιο τῶν «διαφωτιστῶν» τοῦ παρελθόντος.
 

Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ παραδοξολογήματά τους εἶναι ἡ συσχέτιση τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων μὲ τὴ γέννηση τοῦ «ἡμίθεου» Ἡρακλῆ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς μυθολογίας καὶ μὲ τὴ λατρεία τοῦ ἰρανικοῦ «θεοῦ» Μίθρα. Παίρνουν ἀφορμὴ νὰ συσχετίσουν τὴ μεγάλη ἑορτὴ μὲ τίς ἐν λόγῳ παγανιστικὲς «θεότητες» ἀπὸ μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι συμπίπτουν οἱ ἑορτές τους χρονικά. Εἶναι ἀλήθεια πὼς ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καθιερώθηκε ἐπὶ πάπα Δάμασου στὴ Δύση στὰ τέλη τοῦ 4ου αἰῶνα στὶς 25 Δεκεμβρίου (ὡς τότε ἑορτάζονταν στὶς 6 Ἰανουαρίου μαζὶ μὲ τὴ Βάπτιση), γιὰ νὰ ἀναχαιτισθοῦν οἱ παγανιστικὲς ἑορτές, τοῦ Ἀήττητου Ἥλιου ( Sol Invictus), στὶς ὁποῖες ἔπαιρναν μέρος καὶ πολλοὶ χριστιανοί, ποὺ ἑορτάζονταν κατὰ τὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο. Ἡ Ἠλιολατρία εἶναι μιὰ μορφὴ θρησκευτικῆς πίστης τῶν ὕστερων χρόνων τῆς ἀρχαιότητας, στὴν ὁποία συνενώθηκαν οἱ λατρεῖες ἐπὶ μέρους «ἡλιακῶν θεοτήτων» μὲ κυριότερες τίς λατρεῖες τοῦ Ἡρακλῆ καὶ τοῦ Μίθρα. Ἡ λατρεία τοῦ ἡλιακοῦ δίσκου ἀναπτύχθηκε στοὺς λεγόμενους αὐτοκρατορικοὺς χρόνους της Ρωμαιοκρατίας, ὡς μιὰ μορφὴ μονοθεϊστικῆς πίστης, ποὺ ἦταν ἀπαιτητικὸ αἴτημα τῶν χρόνων ἐκείνων (βλ. Π. Τρεμπέλα Μυστιριακαὶ θρησκεῖαι καὶ Χριστιανισμός, Ἀθῆναι 1932, σελ. 23).
 

Ὅμως καμιὰ συσχέτιση τῆς παγανιστικῆς ἠλιολατρίας δὲ μπορεῖ νὰ γίνει μὲ τὸ ἱστορικὸ γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Οἱ «ἡλιακὲς θεότητες» δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὸ ὑπέροχο θεῖο πρόσωπο τοῦ Σαρκωμένου Θεοῦ μας. Αὐτὰ τὰ παράδοξα «θεϊκὰ» φανταστικὰ πλάσματα εἶναι ἀπόλυτα ξένα ἀπὸ τὴ φύση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς παραθέτουμε σύντομη παράθεση τῆς μυθολογικῆς ἐξιστόρησής τους γιὰ νὰ καταλάβουν οἱ ἀναγνῶστες μας τὴ διαφορὰ τοῦ γλυκύτατου Ἰησοῦ μὲ τὸν Ἡρακλῆ καὶ τὸ Μίθρα, ποὺ ἐπιχειροῦν οἱ ὄψιμοι λάτρεις τοῦ παγανισμοῦ νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἡ Γέννησή Του εἶναι «κακέκτυπο δάνειο» τῆς γέννησης τοῦ Ἡρακλῆ καὶ τοῦ Μίθρα.
 

Ὁ Ἡρακλῆς ὑπῆρξε καρπὸς αἰσχρῆς μοιχείας τοῦ «θεοῦ» Δία μὲ τὴ θνητὴ ὄμορφη Ἀλκμήνη, σύζυγο τοῦ βασιλιᾶ τῶν Θηβῶν Ἀμφιτρύωνα. Ὁ ἐρωτομανὴς ψευτοθεὸς ἔβαλε στὸ μάτι τὴν θελκτικὴ βασίλισσα καὶ ζητοῦσε εὐκαιρία νὰ τὴν κατακτήσει ἐρωτικά. Ὅταν κάποτε ὁ σύζυγός της βρισκόταν σὲ κάποια ἐκστρατεία, μεταμορφώθηκε, πῆρε τὴ μορφὴ τοῦ συζύγου της καὶ μπῆκε στὴν κρεβατοκάμαρά τους, ὡς κοινὸς ἀπατεῶνας. Ἦταν τέτοιο τὸ ἐρωτικό του πάθος, ποὺ ἐπιμήκυνε ὁ ἄθλιος τὴ νύχτα σὲ τριπλὸ χρόνο (τριέσπερο), γι᾿ αὐτὸ καὶ τὰ «Χριστούγεννά» τους οἱ ἀρχαιόθρησκοι τὰ ὀνομάζουν «Τριέσπερα». Ἀπὸ αὐτὴ τὴν αἰσχρὴ καὶ ἐμετικὴ μίξη γεννήθηκε ὁ Ἡρακλῆς. Ὅταν γύρισε ἀπὸ τὴν ἐκστρατεία ὁ Ἀμφιτρύων καὶ πληροφορήθηκε τὴν ἐγκυμοσύνη τῆς Ἀλκμήνης θέλησε νὰ τὴ σκοτώσει. Τότε συνέβῃ τὸ ἀπροσδόκητο: Ὁ ἐρωτομανὴς καὶ ἀπατεῶνας «θεὸς» κατακεραύνωσε τὸν ἀτυχῆ ἀπατημένο σύζυγο! Μετὰ τὴ μοιχεία, τὸ βιασμὸ καὶ τὴν ἀπάτη, ἀκολούθησε ἄδικος φόνος! Αὐτοὶ ἦταν οἱ «θεοὶ» τοῦ παγανισμοῦ! Αὐτὴ τὴν ἀνόητη καὶ ἀνήθικη μυθολογικὴ πίστη βρῆκαν οἱ ἀρχαιόθρησκοι νὰ τὴ συσχετίσουν μὲ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καὶ μάλιστα νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι τοὺς «κλέψαμε» τὴ «μεγάλη ἑορτή»!
 

Ὁ Μίθρας ἀνήκει στὴ μυθολογικὴ παράδοση τῶν Ἰρανῶν καὶ ἀνήκει στὶς λεγόμενες «ἡλιακὲς θεότητες» (βλ. Ξενοφ. Κύρου Παιδ. 8,3,12. 24-8). Ἡ λατρεία του ἐντάχτηκε στὴ ζωροαστρικὴ λατρεία. Γεννήθηκε (ὑποτίθεται) στὶς 25 Δεκεμβρίου ἀπὸ ἕναν βράχο, τὸν ὁποῖο περιμάζεψαν βοσκοί. Ἀναδείχτηκε ὁ ἀγαπημένος τοῦ ὕψιστου «θεοῦ» Ἀχούρα Μάζδα καὶ καταστάθηκε μεσάζων τῶν ἀνθρώπων. Τὸ κακὸ στὸν κόσμο προξενοῦσε τὸ πρῶτο δημιούργημα τοῦ Ἀχούρα Μάζδα, ὁ ἄγριος ταῦρος. Ὁ Μίθρας τὸν φόνευσε καὶ κατέστῃ ἔτσι σωτῆρας τῆς ἀνθρωπότητας. Θεωροῦνταν «θεὸς» τοῦ φωτὸς καὶ τοῦ δικαίου. Μέσῳ τῶν μυστηρίων του οἱ ἄνθρωποι κατακτοῦσαν τὴν μετὰ θάνατον ζωὴ καὶ εὐδαιμονία. Οἱ πιστοί του τὸν ἀνέμεναν ὡς μελλοντικὸ κριτὴ τοῦ κόσμου, ὅπου θὰ ἀνταμείψει τοὺς καλούς, τοὺς δὲ κακοὺς θὰ παραδώσει στὸν κακὸ «θεὸ» Ἀριμὰν νὰ τοὺς ἐκμηδενίσει (βλ. W.R. Haliday, The pagan Background of early Christianity, Liverp. 1928, σελ. 282).
 

Ἡ μυστηριακὴ θρησκεία τοῦ Μίθρα ὄντως ἔχει ἀρκετὰ στοιχεῖα, ποὺ τὴν κάνουν νὰ ξεχωρίζει ἀπὸ ὅλες τίς ἀρχαῖες εἰδωλολατρικὲς θρησκεῖες. Ὁ λανθάνων μονοθεϊσμός, ἡ θεώρηση τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο, ἡ ἔννοια τοῦ σωτῆρα, τὰ πλεῖστα ἠθικὰ στοιχεῖα καὶ ἡ ἐσχατολογία του, τὸν ἔκαναν ἴσως τὸν πιὸ ἰσχυρὸ ἀντίπαλο τοῦ Χριστιανισμοῦ στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια. Ἀφότου ἡ λατρεία τοῦ Μίθρα εἰσήχθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Αὐρηλιανὸ (274 μ.Χ.) ὡς ἐπίσημη θρησκεία στὴ Ρώμη καὶ ταυτίστηκε μὲ τὴ λατρεία τοῦ ἡλιακοῦ δίσκου ὡς Ἀήττητος Ἥλιος  (Sol Invictus), καὶ ἀπὸ τὸν Διοκλητιανὸ (307 μ.Χ.) κατέστῃ αὐτοκρατορικὴ λατρεία καὶ ἐπίσημη λατρεία τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ τὰ πράγματα πῆραν ἄλλη τροπή. Στὶς 25 Δεκεμβρίου λάβαιναν χώρα σὲ ὁλόκληρη τὴν αὐτοκρατορία ὀργιαστικὲς ἑορταστικὲς φιέστες, μὲ οἰνοποσία, χαρτοπαιξία καὶ ἄλλες ἀνηθικότητες, τὰ λεγόμενα Σατουρνάλια καὶ Βρουμάλια,  ὅπου ἔπαιρναν μέρος καὶ πολλοὶ χριστιανοί. Γι᾿ αὐτό
καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀναγκάστηκε νὰ ὁρίσει τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὡς ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων στὴ  Ρώμη, ὅπως προαναφέραμε, προκειμένου νὰ ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ὀργιαστικὴ μιθραϊκὴ λατρεία τοὺς πιστούς Της. Καὶ τὸ κατάφερε! Οἱ αἰσχρὲς καὶ ἀνόητες εἰδωλολατρικὲς ἑορτὲς ἔσβησαν γιὰ δεκαεπτὰ αἰῶνες, γιὰ νὰ «νεκραναστηθοῦν» ἀπὸ τὸν σύγχρονο παγανισμό!
 

Παρ᾿ ὅλες τίς ἐξωτερικὲς ὁμοιότητες τῶν «Μιθρουγέννων» μὲ τὰ Χριστούγεννα, καθὼς καὶ κάποιων ἄλλων στοιχείων τοῦ Μιθραϊσμοῦ μέ τὸν Χριστιανισμό, στὴν οὐσία ὑπάρχει ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τους. Ὑποστηρίζουν οἱ ἀρχιόθρησκοι ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἀντέγραψαν τὴ θρησκεία τοῦ Μιθραϊσμοῦ καὶ τὴν προσάρμοσαν στὸ Χριστιανισμό. Θέλουν νὰ ξεχνοῦν ὅμως  ὅτι ὁ Μιθραϊσμὸς ὡς θρησκεία καὶ ἰδιαίτερα τὰ λεγόμενα «μυστήρια τοῦ Μίθρα», ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀντλοῦμε τὰ περὶ τοῦ Μίθρα δόγματά του, εἶναι μεταγενέστερος τοῦ Χριστιανισμοῦ τοὐλάχιστον κατὰ διακόσια χρόνια ( βλ. Β. Ἰωαννίδη Ὁ Μυστικισμός τοῦ Ἀπ. Παύλου, Ἀθῆναι 1957, σέλ.86)! Ὁ Μιθραϊσμὸς συγκροτήθηκε καὶ συστηματοποιήθηκε ὡς θρησκεία τὸν 3ο μ. Χ. αἰῶνα. Οἱ μεγάλοι ἐρευνητὲς  J. Grill καὶ F. Cumont ἀπέδειξαν πὼς ὄχι μόνο δὲν ἐπέδρασε ὁ Μιθραϊσμὸς στὸν Χριστιανισμό, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο συνέβηκε: τὰ μιθραϊκὰ μυστήρια ἔλαβαν βασικὲς χριστιανικὲς ἐπιδράσεις (βλ. Π. Τρεμπέλα Ἀπολογητικαὶ Μελέται, τόμ. Ε΄, σελ.101, Ἀθῆναι 1962).
 

Ἡ κακοποίηση τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης εἶναι τὸ κοινὸ γνώρισμα ὅλων τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ προεξάρχοντες στὶς μέρες μας τοὺς ἀρχαιόθρησκους. Ἡ πανούργα διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας εἶναι τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τους. Ἐκμεταλλεύονται τὴν ἱστορικὴ ἄγνοια τῆς πλατιᾶς μάζας τῶν ἀνθρώπων ρίχνουν τὰ συνθήματά τους καὶ πλανοῦν τοὺς ἀδαεῖς. Ποντάρουν στὴν ἀμάθεια γιὰ νὰ «ψαρέψουν» ὀπαδοὺς γιὰ τίς ὁμάδες τους, οἱ ὁποῖες παραμένουν ὀλιγομελεῖς, παρ᾿ ὅλες τίς τιτάνιες προσπάθειές τους ἐδῶ καὶ τριάντα χρόνια!
 

Οἱ κοπιαστικὲς προσπάθειες τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ νὰ συκοφαντήσουν τὸ θεῖο πρόσωπό Του καὶ τὴν ἁγία Ἐκκλησία Του ἔχουν μηδαμινὰ ἀποτελέσματα, διότι τὸ ψέμα καὶ ἡ ἀπάτη ἔχουν περιορισμένη δύναμη. Ἕν προκειμένω ἡ ἀπόπειρα τῶν ἀρχαιοθρήσκων νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων εἶναι κλεμμένο δάνειο ἀπὸ τίς ἀρχαῖες ἑλληνικὲς καὶ ἰρανικὲς μυθολογικὲς παραδόσεις πέφτει στὸ κενό. Δὲν πείθει οὔτε τοὺς ἴδιους ποὺ διαδίδουν αὐτὲς τίς ἀνοησίες. Οἱ φυσιολατρικὲς ἑορτὲς τοῦ χειμερινοῦ ἡλιοστασίου, τίς ὁποῖες ἀνάμειξαν μὲ τίς ἀρχαῖες παγανιστικὲς ἑορτὲς τῶν «ἡλιακῶν θεοτήτων» Ἡρακλῆ καὶ Μίθρα, δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ πανάρχαιες μαγικὲς τελετουργίες τῶν ἀρχαίων μὲ σκοπὸ  τὴ «διάσωση» τοῦ ἥλιου ἀπὸ τὴν καθοδική του πορεία, οἱ ὁποῖοι φοβοῦνταν μήπως ὁ ἥλιος καταποντιστεῖ! Αὐτό τὸ χαρακτῆρα ἔχουν καὶ οἱ ἑορτασμοὶ τῶν «ἡλιοστασίων» ἀπὸ τοὺς ἀρχαιοθρήσκους, γιὰ νὰ μὴ «χάσει» ὁ ἥλιος τὸν προσανατολισμό του! Τόσο «ἐπιστημονικά»! Ἡ διαιώνιση τῆς μαγείας μέσα  ἀπὸ τὴν πιὸ ἀκραία μορφὴ τῆς σύγχρονης δεισιδαιμονίας!
 

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲ μπορεῖ λοιπὸν νὰ  ἔχει τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ κανέναν ἀπὸ τοὺς παγανιστικοὺς «θεούς». Πρώτιστα ὁ Χριστὸς εἶναι ὑπαρκτὸ ἱστορικὸ πρόσωπο καὶ ἐκεῖνοι ἀνύπαρκτα ὄντα, τερατώδεις νοητικὲς συλλήψεις εὐφάνταστων καὶ ἐν πολλοῖς διεστραμμένων πνευματικὰ ἀνθρώπων. Ἡ ποιοτικὴ ἐπίσης διαφορὰ μεταξὺ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅλων τῶν παγανιστικῶν «θεοτήτων» εἶναι κυριολεκτικὰ χαώδης. Οὐδεμία σχέση ὑπάρχει μεταξύ τοῦ ἀπόλυτα ἀγαθοῦ, ἀναμάρτητου καὶ ἀπαθοῦς Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἄθλιων, παθιασμένων, ἀνήθικων καὶ γελοίων «θεοτήτων» τῆς ποικίλης εἰδωλολατρίας.
 

Ὁ Σαρκωμένος Λόγος, ὁ ἀληθινὸς Θεὸς μας «ἐκ νυκτὸς ἔργων ἐσκοτισμένης πλάνης ἱλασμὸν ἡμῖν (ἐποίησεν)» (κατὰ τὸν ὑμνογράφο τῶν Χριστουγέννων). Φώτισε τίς ἀνήλιες καὶ ζοφώδεις, ἐξ᾿ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, καρδιές μας, διώχνοντας
τὴν πλάνη καὶ τὴ σκοτοδίνη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ εἴμαστε ὄντως «Ἠλιολάτρες», μόνο ποὺ ὁ Ἥλιος ποὺ λατρεύουμε, δὲν εἶναι ὁ ὑλικὸς καὶ ἀναίσθητος ἡλιακὸς δίσκος τοῦ οὐράνιου στερεώματος, ἀλλὰ ὁ ζωντανὸς Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ Ὁποῖος, γιὰ χάρη τῆς σωτηρίας μας,  «σὰρξ  ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωάν. 1,14). Αὐτὸ τὸ μέγα ἱστορικὸ γεγονὸς ἑορτάζουμε λαμπρὰ τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα, πλημμυρισμένοι ἀπὸ ἄρρητη ἀγαλλίαση, ὅπως ἁρμόζει στὴν ὑποδοχὴ τοῦ Θείου Λυτρωτῆ μας, ἀφήνοντας τοὺς συκοφάντες καὶ ὑβριστὲς μας ἀρχαιοθρήσκους νὰ ἑορτάζουν τὰ «τριέσπερα» αἰσχρὰ ὄργια τοῦ μανιακοῦ ἐρωτομανῆ ἀνύπαρκτου «θεοῦ» τους καὶ νὰ τελοῦν τίς πρωτόγονες μαγικὲς τελετουργίες τοῦ «ἡλιοστασίου», γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὸν «καταποντισμὸ» τοῦ ἥλιου!

 

___________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ 

«Πᾶνος»