Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
«...ὅταν ποιῇς ἄριστον ἢ δεῖπνον, μὴ φώνει τοὺς φίλους σου μηδὲ τοὺς ἀδελφούς σου μηδὲ τοὺς συγγενεῖς σου μηδὲ γείτονας πλουσίους, μήποτε καὶ αὐτοὶ σὲ ἀντικαλέσωσι, καὶ γενήσεταί σοι ἀνταπόδομα. ἀλλ᾿ ὅταν ποιῇς δοχήν, κάλει πτωχούς, ἀναπήρους, χωλούς, τυφλούς, καὶ μακάριος ἔσῃ, ὅτι οὐκ ἔχουσιν ἀνταποδοῦναὶ σοι· ἀνταποδοθήσεται γὰρ σοι ἐν τῇ ἀναστάσει τῶν δικαίων».
«...ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε». ( Λουκ, ΙΔ, 12-14,21)
Ἔρχονται οἱ Ἅγιες μέρες τοῦ δωδεκαημέρου. Ὁ καθένας διαφορετικὰ συναισθάνεται τὴ σπουδαιότητα αὐτῶν τῶν ἡμερῶν. Κάποιοι κάνουν πλάνα καὶ σχέδια γιὰ ρεβεγιὸν καὶ καλεσμένους... ἀνταποδοτικά, συμφεροντολογικά, μὲ τὸ βλέμμα στὸ μέλλον, μὲ προοπτική, μὲ μιά, ἔστω καὶ λανθάνουσα, ὑστεροβουλία. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ μερικοί, ἔστω καὶ ἐλάχιστοι, ποὺ ὅλη τους τὴ ζωὴ τὴν περνοῦν ἀνάμεσα στὰ Θεϊκὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου. Τὰ Χριστουγεννιάτικα... πλάνα γιὰ ἐκείνους, ἀρχινᾶνε τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Προπατόρων, μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ μεγάλου Δείπνου.
«...ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε». ( Λουκ, ΙΔ, 12-14,21)
Ἔρχονται οἱ Ἅγιες μέρες τοῦ δωδεκαημέρου. Ὁ καθένας διαφορετικὰ συναισθάνεται τὴ σπουδαιότητα αὐτῶν τῶν ἡμερῶν. Κάποιοι κάνουν πλάνα καὶ σχέδια γιὰ ρεβεγιὸν καὶ καλεσμένους... ἀνταποδοτικά, συμφεροντολογικά, μὲ τὸ βλέμμα στὸ μέλλον, μὲ προοπτική, μὲ μιά, ἔστω καὶ λανθάνουσα, ὑστεροβουλία. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ μερικοί, ἔστω καὶ ἐλάχιστοι, ποὺ ὅλη τους τὴ ζωὴ τὴν περνοῦν ἀνάμεσα στὰ Θεϊκὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου. Τὰ Χριστουγεννιάτικα... πλάνα γιὰ ἐκείνους, ἀρχινᾶνε τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Προπατόρων, μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ μεγάλου Δείπνου.
Ξεκινοῦν τότε καὶ κεῖνοι νὰ κάνουν τὰ δικά τους ξεχωριστὰ σχέδια γιὰ τίς ἡμέρες ποὺ ἔρχονται. Ζοῦν μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ἢ καλύτερα, ζοῦν τὸ Εὐαγγέλιο. Ἡ λίστα μὲ τοὺς καλεσμένους αὐτῶν τῶν μακαρίων γράφεται καὶ συμπληρώνεται ὁλοένα, ἰδιαιτέρως αὐτὴν τὴν προεόρτια Κυριακή! Σὰν προσκαλοῦνται ἀπ᾿ τὸν Χριστό μας, νὰ βιώσουν στὴν πράξη τὴν παραβολὴ τοῦ μεγάλου Δείπνου! Δὲν καλοῦν λοιπὸν φίλους, ἡμετέρους ἀρεστοὺς καὶ συνεργάτες τῆς ἀνταπόδοσης... ψάχνουν νὰ βροῦν ταπεινοὺς καὶ ταπεινωμένους, ποὺ παλεύουν μὲ τὸν ἱδρῶτα τοῦ καμάτου τους, νὰ μὴν ἀπελπιστοῦν ἀπὸ τίς καθημερινὲς δυσκολίες καὶ ὕστερα εἰσέρχονται ὅλοι μαζὶ στὴν πνευματικὴ τράπεζα τὴν οὐράνια. Ἀπόψε λοιπὸν θὰ σᾶς διηγηθοῦμε γιὰ τοὺς φετινούς μας καλεσμένους!
Μέσα σὲ σπηλιές, ἀνεμοδαρμένα καταφύγια ψυχῶν ποὺ διψοῦν τὸν Κύριο. Μέσα σὲ ἀνήλιαγα σπίτια Ἐκκλησιές, μὲ προσκυνητάρια κεροφώτιστα καὶ τὰ ἀγιωτικὰ κειμήλια νὰ καθρεφτίζουν τὸ ἱλαρὸ τὸ Φῶς. Μὲ ἤχους τῆς θάλασσας ποὺ τάματα καὶ ἀπάγκια λυτρωτικὰ ξέρει νὰ φανερώνει. Μὲ τὴν εὐχὴ τῆς γονατιστῆς μάνας καὶ τῆς καμπάνας τὸν ἀχὸ ἀπὸ τὴν μακρινὴ τὴν πατρίδα, νὰ σημαίνει τὸ ξημέρωμα τῆς μεγάλης γιορτῆς. Τὸ Ἅγιο δωδεκαήμερο, συντροφιὰ μὲ τοὺς ταπεινοὺς ἥρωὲς μας. Βγαλμένο ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν μακαρίων, ποὺ ξέρουν τὸ γιατί γιορτάζουν καὶ κυρίως τὸ γιατί ζοῦν!
Ταπεινοὶ Γίγαντες, ὅπως τόσο συχνὰ στὰ μοσχοθυμιατισμένα ἀναστάσιμα γραφτά του μᾶς τοὺς συστήνει μὲ δάκρυα χαρᾶς ὁ κυρ-Φώτης ὁ Κόντογλου... δὲν εἶναι γεννήματα τῆς φαντασίας τοῦ ψυχογράφου τῆς Ρωμιοσύνης! Κάπου τοὺς ἔχουμε ὅλοι μας συναντήσει... καὶ πολλὲς φορές, ἀλίμονο, τοὺς ἔχουμε λοιδορήσει, λόγῳ, ἔργῳ, ἢ διανοίᾳ, κλείνοντάς τους ἐρμητικά τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας...
Ταπεινοὶ Γίγαντες, ὅπως τόσο συχνὰ στὰ μοσχοθυμιατισμένα ἀναστάσιμα γραφτά του μᾶς τοὺς συστήνει μὲ δάκρυα χαρᾶς ὁ κυρ-Φώτης ὁ Κόντογλου... δὲν εἶναι γεννήματα τῆς φαντασίας τοῦ ψυχογράφου τῆς Ρωμιοσύνης! Κάπου τοὺς ἔχουμε ὅλοι μας συναντήσει... καὶ πολλὲς φορές, ἀλίμονο, τοὺς ἔχουμε λοιδορήσει, λόγῳ, ἔργῳ, ἢ διανοίᾳ, κλείνοντάς τους ἐρμητικά τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας...
Αὐτοὶ νὰ εἶναι οἱ δικοί μας καλεσμένοι ἀδελφοί μου στοῦ Οὐρανοῦ τὸ ρεβεγιόν! Θὰ μᾶς κεράσουν καὶ αὐτοί, ὄχι κάτι γαστριμαργικὰ εὐφάνταστο καὶ δυσεύρετο, μὰ ἕνα τόσο δὰ κουφετάκι...ποὺ ἡ γλυκύτητά του ὅμως, ἀπερίγραπτα μελισταγῆ κάνει ξανὰ τὰ χείλη καὶ τὰ στόματά μας, κάθε ποὺ ἡ μάνα μνήμη ἀνακαλεῖ ἐκείνη τὴν ἐπίγευση τοῦ πρώτου κεράσματος σὰν τοὺς ἀντικρίσαμε!
Ὅπως ἡ λέξη κόσμος κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰσαάκ τὸν Σῦρο, τῶν δακρύων τὸν μύστη, εἶναι ἕνας ὁρμαθὸς ὅλων τῶν παθῶν, τῶν θεομίσητων ροπῶν, τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν καὶ τῶν ὀλέθριων συρμῶν, ἔτσι καὶ ἡ λέξη ταπεινὸς συγγενεύει ἐξ αἵματος Τῆς ἄκρας Ταπείνωσης, ὅλες τίς ὑψοποιὲς ἀρετές, τίς θεάρεστες συνήθειες καὶ τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ μικρὸ ποίμνιο, ποὺ τοῦ κόσμου ἀποξενωμένο, ἔχει τὸν νοῦν καὶ τῆς καρδιᾶς τὰ ὄμματα μόνο στὸν Οὐρανὸ καὶ ποτὲ στὰ χαμερπῆ τοῦ κόσμου.
Σὲ αὐτὲς τίς γιορτάδες, ἂς ἀνακαλύψει ἡ μνήμη καὶ ἡ ψυχὴ τέτοιους ταπεινοὺς ἀνθρώπους, θριαμβευτὲς τοῦ θείου ἐλέους καὶ νὰ τοὺς ἀγαπήσει, διάπλατα μὰ κυρίως ἀνυπόκριτα... «Τὰ μάτια τους γίνονται βρῦσες καὶ τρέχουνε μ᾿ αὐτὰ τὰ δάκρυα ποτίζεται τὸ ὁλόδροσο κι ἀμάραντο δέντρο τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς» ὅπως πολὺ ὄμορφα σημειώνει ὁ ἴδιος ὁ Κόντογλου ...
Νὰ θυμηθοῦμε ξανὰ καὶ λυτρωτικά, αὐτὸ ποὺ τόσο μοναδικά μᾶς προέτρεπε ὁ Κυρ -Φώτης, νὰ ζοῦμε ἀληθινά. Ἀληθινὴ ζωὴ εἶναι μονάχα ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ ἀληθινὴ χαρά... ἡ πονεμένη. «Καλὸ εἶναι νὰ ὑπάρχεις ἔλεγε ἀλλὰ νὰ ζεῖς εἶναι ἄλλο πρᾶγμα...»ἔλεγε!
Ὅπως ἡ λέξη κόσμος κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰσαάκ τὸν Σῦρο, τῶν δακρύων τὸν μύστη, εἶναι ἕνας ὁρμαθὸς ὅλων τῶν παθῶν, τῶν θεομίσητων ροπῶν, τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν καὶ τῶν ὀλέθριων συρμῶν, ἔτσι καὶ ἡ λέξη ταπεινὸς συγγενεύει ἐξ αἵματος Τῆς ἄκρας Ταπείνωσης, ὅλες τίς ὑψοποιὲς ἀρετές, τίς θεάρεστες συνήθειες καὶ τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ μικρὸ ποίμνιο, ποὺ τοῦ κόσμου ἀποξενωμένο, ἔχει τὸν νοῦν καὶ τῆς καρδιᾶς τὰ ὄμματα μόνο στὸν Οὐρανὸ καὶ ποτὲ στὰ χαμερπῆ τοῦ κόσμου.
Σὲ αὐτὲς τίς γιορτάδες, ἂς ἀνακαλύψει ἡ μνήμη καὶ ἡ ψυχὴ τέτοιους ταπεινοὺς ἀνθρώπους, θριαμβευτὲς τοῦ θείου ἐλέους καὶ νὰ τοὺς ἀγαπήσει, διάπλατα μὰ κυρίως ἀνυπόκριτα... «Τὰ μάτια τους γίνονται βρῦσες καὶ τρέχουνε μ᾿ αὐτὰ τὰ δάκρυα ποτίζεται τὸ ὁλόδροσο κι ἀμάραντο δέντρο τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς» ὅπως πολὺ ὄμορφα σημειώνει ὁ ἴδιος ὁ Κόντογλου ...
Νὰ θυμηθοῦμε ξανὰ καὶ λυτρωτικά, αὐτὸ ποὺ τόσο μοναδικά μᾶς προέτρεπε ὁ Κυρ -Φώτης, νὰ ζοῦμε ἀληθινά. Ἀληθινὴ ζωὴ εἶναι μονάχα ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ ἀληθινὴ χαρά... ἡ πονεμένη. «Καλὸ εἶναι νὰ ὑπάρχεις ἔλεγε ἀλλὰ νὰ ζεῖς εἶναι ἄλλο πρᾶγμα...»ἔλεγε!
Μέσα ἀπὸ κείμενα παραμυθίες θὰ τοὺς συναντήσουμε σήμερα καὶ θὰ τοὺς καλέσουμε κοντά μας! Ἐλᾶτε, καθίστε στὸ τραπέζι μας! Ἐσεῖς οἱ πιὸ δικοί μας! Μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ τὴν Παναγία Μητέρα μας καὶ τὸν Οὐρανοφάντορα προστάτη μας! Ἄγνωστοι ὡς χθές... πλέον καταδικοί μας! Ἔτσι ὅπως λαχταρᾶμε νὰ μᾶς ἀποκαλέσει κάποτε ὁ ἴδιος ὁ Οὐράνιος Οἰκοδεσπότης, ὅταν θὰ φέρει τὸ βλέμμα Του πάνω μας καὶ θὰ μᾶς συγκαταριθμήσει... καταδικοὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι κατάδικοι τοῦ σκοταδιοῦ...ἕνας τόνος καὶ μιὰ αἰωνιότητα... τὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι, ἡ κρίση καὶ ἡ Ἀνάσταση, ἡ ἀγαθότητα καὶ ἡ φαυλότητα πού, ἀλίμονο, ἐπικράτησε (γιὰ τὸ καλό...!) τοῦτες τίς ἅγιες ἡμέρες, νὰ ἔχει τὴν τιμητική της...
Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ νέα ὁμότιτλη ἐκπομπὴ μὲ κάποια ἐπιλεγμένα τμήματα ἀπὸ παλαιότερη τοῦ 2013
Ἀπόσπασμα ἀπὸ νέα ὁμότιτλη ἐκπομπὴ μὲ κάποια ἐπιλεγμένα τμήματα ἀπὸ παλαιότερη τοῦ 2013
Δὲν ξέρουμε πότε ἀκοῦς τούτη τὴν ἐκπομπή... Παραμονές Πρωτοχρονιᾶς τοῦ 2023, ἢ στὸ Ἅγιο ξημέρωμά της...ἔκλεισες τὴν πόρτα στὸ πολύβουο καὶ στὸ πολύφωτο καὶ ἔμεινες στὸ ταμεῖον σου, μὲ τὸ φῶς ἑνὸς καθαροῦ κεριοῦ, μόνος μόνῳ Θεῷ, νὰ Τὸν ἐκλιπαρεῖς γιὰ παράταση στὴν παράταση τοῦ ἐλέους Του. Πρὶν λίγο στό... ρεβεγιὸν τῶν θλιμμένων ἐλπιζόντων, στὴν ἀγρυπνία τοῦ νέου ἔτους, γεύτηκες οἶνο καὶ ψωμὶ καὶ ὁ Χριστὸς ἔγινε πάλι τῆς καρδιᾶς σου κατακτητὴς καὶ κατοικητής, ὁ πιὸ εἰρηνικός, ὁ πιὸ χαροποιός, ὁ πιὸ ζωοποιός! Σὲ τέτοιες ἀληθινὰ χαρούμενες στιγμὲς ἴσως νὰ συναντιόμαστε! Καλὴ καὶ Θεάρεστη νὰ ᾿ναι ἡ νέα χρονιά!
Καλὴ Πρωτοχρονιά! Μὲ τοὺς ταπεινούς! Τοὺς ἐλαχίστους τῶν ἀδελφῶν Του! Σὰν νὰ ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου σὲ μιὰ ἀλλιώτικη ἔκφανση τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς τὴν Κυριακὴ τῆς κρίσεως... δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρὸς μου...ἄν μὲ αὐτοὺς περάσατε τὴν Πρωτοχρονιὰ μὲ ἐμένα τὴν περάσατε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου