Δημήτρης Νατσιός : Ἐκ τῶν γραμμάτων γεννᾷται ἡ προκοπή

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

«Τρία πράγματα ἐχάλασαν τὴν Ρωμανίαν ὅλην, ὁ φθόνος, ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ κενὴ ἐλπίδα», ἔλεγε ἕνας παροιμιακὸς λόγος τῶν χρόνων τῆς Ἅλωσης τῆς Πόλης. Ἄς προσέξουμε τὴν «κενὴ ἐλπίδα», τὰ «λόγια τὰ παχιά», τὰ «λιθάρια στὸν τουρβά», ὅπως ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης. Τὸ ζητούμενο σήμερα εἶναι ὁ ἀπεγκλωβισμός, ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὸ καταδιεφθαρμένο κομματικὸ κράτος, ἡ καινή, καὶ ὄχι ἡ κενή, ἐλπίδα. Ἐλπίδα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει τὸ χρεωκοπημένο καθεστὼς τῆς κομματοκρατίας, ποὺ νοσεῖ βαθύτατα ἀπὸ τὴν νόσο τῆς «ψευδοφάνειας».

Ἔτσι ὀνομάζει ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης τὴν ἔλλειψη γνησιότητας, μιὰ συνεχὴς καὶ ἀδιάκοπη πλαστογραφία σὲ καθετὶ ἑλληνικό. Καὶ συνεχίζει ὁ τροπαιοῦχος νομπελίστας ποιητὴς σὲ μιὰ ἀπὸ τίς σπάνιες συνεντεύξεις ποὺ ἔδωσε στὸν κορυφαῖο φιλόλογο Ρένο Ἀποστολίδη (ἐφ. Ἐλευθερία, 15-06-1958), πὼς μόνο ἡ γνήσια ἑλληνικὴ παιδεία μπορεῖ νὰ προικίσει τίς ἡγεσίες νὰ ἐνστερνιστοῦν καὶ νὰ ἀποδώσουν τὸ ἦθος τοῦ λαοῦ. Καὶ τοῦτο εἶναι σημαντικό, διότι, ὅπως τονίζει, «ὁ λαὸς στὶς ὧρες τοῦ κινδύνου καὶ στὸ πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπάθειας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στὰ ὕψη ποὺ ἀπαιτεῖ τὸ θαῦμα»!  Καὶ τὸ θαῦμα δὲν προέρχεται οὔτε ἀπὸ συμμαχίες οὔτε ἀπὸ πανάκριβους ἐξοπλισμοὺς οὔτε ἀπὸ τίς ἐπικλήσεις τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου. (Παραπέμπω σὲ ἐξαιρετικὸ ἄρθρο τοῦ κ. Γ. Μούρτου, μὲ τίτλο «Ἑόρτιες σκέψεις-28η Ὀκτ 2021»).

 

Τὸ θαῦμα πάντοτε σὲ τοῦτο τὸ ἔνδοξο ἁλωνάκι  ἔρχεται ἀπὸ τὸν οὐρανό.

Κάθε πρωὶ μπαίνω στὴν τάξη γιὰ παράδοση καὶ ἔχω ἐνώπιόν μου παιδιά. Πρόσωπα φωτεινά, δροσερὲς ἐλπίδες, γέλια τραγανιστά, ὅλο φῶς ἡ αἴθουσα. (Μὰ καὶ ἡ λέξη αἴθουσα, φῶς σημαίνει. Ἐκπληκτικὰ τὰ παιχνιδίσματα τῆς γλώσσας μας. Τὸ ἀρχαῖο ρῆμα αἴθω, σημαίνω καίω, φωτίζω, ἀνάβω. Ἀπὸ τὸ ρῆμα αὐτὸ παράγεται ἡ αἴθουσα).
 

Σκέφτομαι, μὲς στὴν τάξη, ἔχοντας μπροστά μου τὴν ἀθωότητα τοῦ παραδείσου, τὰ παιδιά, ὅτι ἀπὸ ἐδῶ, τὴν τάξη, πρέπει νὰ ἀρχίσει τὸ ἀνέβασμα. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἡ αἴσθηση τοῦ Χρέους. Στὴν πατρίδα ἀνήκουμε, δὲν μᾶς ἀνήκει. Ἡ ἰθαγένεια εἶναι δάνειο, ποὺ ὅσο τὸ ὑπηρετεῖς καὶ τὸ ἀποπληρώνεις, κάθε στιγμή τῆς ζωής σου, συμβάλλεις στὴν «τεκνογονία τῆς ἀρετῆς». Εἶναι «ζυγὸς χρηστὸς καὶ φορτίον ἐλαφρὸν» ἡ διακονία τῆς πατρίδας.

Ἔχω πάντα κατὰ νοῦ ὅτι ζοῦμε, ἔχει εἰπωθεῖ ἀπὸ τὸν Χατζηδάκι, μιὰ νέα Τουρκοκρατία, ὕπουλη καὶ δολερή. Ὁ ἐξευρωπαϊσμός μας ἦταν τὸ καλλιτεχνικὸ ὄνομα τῆς νέας δουλείας. Ἡ παιδεία, ἡ διδαχὴ ἡμῶν τῶν δασκάλων, νὰ λάβει τὴν μορφὴ τοῦ «Κρυφοῦ Σχολειοῦ». Δὲν εἶναι ὥρα γιὰ πολλὲς γραμματικές, φλυαρίες τῶν ἄχρηστων βιβλίων, ἀνούσιες παπαγαλίες. Ἄς πεταχτοῦν στὴν ἄκρη τὰ βιβλία καὶ ἂς μιλήσει ἡ καρδιά. Παλιὰ ὑπῆρχε ἕνα μάθημα, ποὺ τὸ ἔλεγαν «πατριδογνωσία». Αὐτὸ δὲν θέλουν σήμερα οἱ μαθητές μας; Νὰ γνωρίσουν τὴν πατρίδα τους. 

Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε καὶ βλέπουν τὰ ἄγουρα μάτια σήμερα δὲν εἶναι ὁ τόπος μας, «ἀλλὰ ἕνας ἐφιάλτης μὲ ἐλάχιστα φωτεινὰ διαλείμματα, γεμᾶτα μὲ μιὰ πολὺ βαριὰ νοσταλγία. Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου, ζῶντας στὸν τόπο σου τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρό», γράφει μὲ πίκρα ἀνείπωτη ὁ Σεφέρης.

 

Τὸ μάθημα τῆς «Πατριδογνωσίας», ἡ νοσταλγία τοῦ τόπου, νὰ γίνει νόστος («νόστιμο ἦμαρ»), νὰ γυρίσουμε πίσω, νὰ ἐπιστρέψουμε, «ἐλθόντες εἰς ἑαυτόν», στὸ ἔνδοξο καλυβάκι μας καὶ νὰ πιάσουμε τὸ νῆμα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Στὸ Δημοτικὸ σχολεῖο μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό. Προλαβαίνουμε. Οἱ ψυχὲς τῶν μικρῶν παιδιῶν δὲν ἔχουν σακατευτεῖ ἀπὸ τὰ δηλητήρια τοῦ «λατινικοῦ δόλου». 

 

Ἀφήσαμε τόσα χρόνια τὴν παιδεία, τὴν μόρφωση τῶν Ἑλλήνων στὰ χέρια τῆς ψευτοπροοδευτικὴς λέπρας, στοὺς ποικιλώνυμους «διαφορετικοὺς» ποὺ αἰσθάνονται «δυσφορία», γιατί δὲν ἀνήκουν στὰ δύο θεόσδοτα ἀνθρώπινα φῦλα καὶ ἔχασε ἡ νεότητα τὸ νεῦρο τῆς ψυχῆς της. Ἡ λεγόμενη κρίση εἶναι συνέπεια μιᾶς ὁρισμένης παιδείας. Ἐφ᾿ ὅσον αὐτὴ ἡ Παιδεία τοῦ χαβαλέ, τῆς κατάληψης, τοῦ ἀσύλου, τῆς μετριοκρατίας, τοῦ γραικυλισμοῦ εὐθύνεται γιὰ τὴν φρίκη, ὀφείλουμε νὰ τὴν πετάξουμε ἐκεῖ ποὺ ἀνήκει: στὸν ὑπόνομο τῆς ἱστορίας.
 

Ξέρω, ἐκ πείρας, ὅτι τὸ νὰ διδάσκεις σήμερα, «ψυχὴ καὶ Χριστό», ἐν μέσῳ τῆς ἰδεολογικῆς τρομοκρατίας, ποὺ ἀσκεῖ ὁ ἀριστερόστροφος φασισμός, εἶναι δύσκολο. Στοχοποιεῖσαι. Ἡ συνταγὴ γνωστή: «Ἐξόντωση διὰ τῆς γραφικότητας». Μὰ θέλει ἀρετὴ καὶ τόλμη ἡ ἐλεύθερη διδασκαλία. «Οὐδεὶς καθεύδων ἔστησεν τρόπαιον» (Μ.Βασίλειος) Ἄς τσιρίζουν οἱ... παιδοκτόνοι. Παιδοκτόνους ὀνομάζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τοὺς γονεῖς καὶ διδασκάλους, ποὺ ἀμελοῦν τὴν σωστὴ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν. «Τούτους ἐγώ... καὶ αὐτῶν τῶν παιδοκτόνων χείρους εἶναι φαίην ἄν». Καὶ ἀπὸ παιδοκτόνους χειρότεροι... (ΕΠΕ 24, 468 «πρὸς πιστὸν πατέρα»).
 

Αὐτὴ ἡ παιδοκτονία, ἡ μὴ ἀνατροφὴ καὶ μόρφωση τῶν παιδιῶν μὲ τὰ «παλιά, δικά μας πλούτη» (Παλαμᾶς), πρέπει, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, πρέπει νὰ σταματήσει. Ἡ γνώμη τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου ἔχει μεγαλύτερη βαρύτητα ἀπό τῆς κάθε ἀνθυπομετριότητας ποὺ τάχα καὶ ὑπουργεῖ τὴν ἐκπαίδευση.

Ὅσοι πιστοί, ὅσοι φιλότιμοι δάσκαλοι, νὰ ἀφήσουν τὰ νερουλιαστὰ σχολικὰ βιβλία γιὰ μία ὥρα τὴν ἡμέρα στὴν ἄκρη. Διδάσκουμε στὰ παιδιὰ τί χάσαμε, τί ἔχουμε, τί μᾶς πρέπει. Δὲν φοβόμαστε!! «Οὐκ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως». (Τιμ. 1,7). Νὰ πιάσουμε πάλι τὴν διήγηση ἀπὸ τὴν ἀρχή, νὰ τοὺς διδάξουμε, νὰ παραδώσουμε  στὰ παιδιά μας τὰ δύο ταυτόσημα ὀνόματα: Ἑλλὰς καὶ Ἐλευθερία». Οἱ δύο φτεροῦγες μὲ τίς ὁποῖες θὰ πετάξουν ψηλὰ σὰν θαλασσοπούλια, πάνω ἀπὸ τὴν γαλανόλευκη Ρωμιοσύνη, εἶναι ἡ πίστη στὸν Σωτῆρα Χριστὸ καὶ ἡ φιλοπατρία.

Νὰ ἀποστηθίσουν, ἢ καλύτερα, «νὰ ἐσωστηθίσουν», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Γέροντας Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης, αὐτὰ τὰ δύο ἐθνικὰ «μαθήματα». Ἔτσι μόνο θὰ ἀντισταθοῦμε στὴν τουρκικὴ βία...

*«Ἐκ τῶν γραμμάτων γεννᾷται ἡ προκοπὴ καὶ λάμπουν τὰ ἐλεύθερα ἔθνη»

Ρήγας Φεραῖος

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος - Κιλκίς

_________________________________

Πολυτονισμὸς καὶ προσθήκη

φωτογραφιῶν ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»