Πολλοὶ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας χαρακτηρίζονται ὡς θαυματουργοί, διότι ὁ Θεός τοὺς δώρισε τὸ χάρισμα καὶ τὴ δύναμη νὰ θαυματουργοῦν, στὸ ἅγιο ὄνομά Του. Ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον θαυματουργοὺς ἁγίους εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Παρθένιος ἐπίσκοπος Λαμψάκου. Τοῦ δόθηκε ἰδιαιτέρως τὸ θαυματουργικὸ χάρισμα νὰ γιατρεύει τὴν φοβερὴ ἀσθένεια τοῦ καρκίνου.
Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Μ. Κωνσταντίνου (4ος μ. Χ. αἰῶνας). Γεννήθηκε σὲ κάποια κωμόπολη τῆς Βιθυνίας τῆς Μ. Ἀσίας ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ὁ πατέρας του ὀνομάζονταν Χριστόφορος καὶ ἦταν διάκονος τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἔκανε μεγάλες σπουδές, ἀλλὰ ἀπόκτησε εὐλάβεια, βαθιὰ πίστη στὸ Θεὸ καὶ στόλισε τὸν ἑαυτό του μὲ ἀρετές. Ἀπὸ μικρὸς συνήθισε νὰ ἀγαπᾷ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γι᾿ αὐτὸ ὑπῆρξε σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμονας. Ἀρχικὰ ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ψαρᾶ. Διάλεξε αὐτὸ τὸ ἐπάγγελμα γιὰ νὰ μοιάσει στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους Πέτρο, Ἀνδρέα καὶ Ἰωάννη, ποὺ ἦταν ἁλιεῖς. Τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ κόπου του τὸ μοίραζες στοὺς φτωχούς. Μαζὶ μὲ τὰ ψάρια καὶ τὰ χρήματα τοὺς ἔδινε παρηγοριὰ καὶ ἐλπίδα, στερεώνοντάς τους τὴν πίστη στὸ Θεό. Ὅταν ἐκεῖνοι τὸν εὐχαριστοῦσαν γιὰ τὴν φιλανθρωπία του, ἐκεῖνος τοὺς ἀπαντοῦσε: «Γιατί μὲ εὐχαριστεῖτε; Δὲν ἔχω καμία τέτοια ἀξίωση. Μήπως εἴμαστε ξένοι; Ἐμεῖς εἴμαστε ἀδελφοί. Τί εἶναι ἁπλούστερο καὶ φυσικότερο ἀπὸ τὸ νὰ βοηθᾷ ἀδελφὸς τοὺς ἀδελφούς;». Εἶχε τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ φιλανθρωπία εἶναι ὑποχρέωση καὶ καθῆκον τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ.
Ὁ Μητροπολίτης Μελιτοπόλεως Φίλιππος ἢ Φιλητός, τὸν χειροτόνησε πρεσβύτερο. Ὁ Παρθένιος ἔδειξε σπάνιο ζῆλο στὴν ἱερατική του διακονία, γεγονὸς ποὺ ἐξετίμησε ὁ Μητροπολίτης Κυζίκου Ἀχίλλιος ἢ Ἀσχόλιος, ὁ ὁποῖος τὸν χειροτόνησε Ἐπίσκοπο Λαμψάκου, μιᾶς ἀρχαίας πόλης τῆς Μ. Ἀσίας, κοντὰ στὸν Ἑλλήσποντο, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Καλλίπολη.
Ἡ Λάμψακος, ὅπως καὶ ὁλόκληρη ἡ γύρω περιοχή, κατοικοῦνταν κυρίως ἀπὸ εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνταν νὰ ἀσπασθοῦν τὴ νέα πίστη καὶ παρέμειναν δουλικὰ προσηλωμένοι στὴν ἀρχαία θρησκεία, ἐκτελῶντας τίς σκοταδιστικὲς παγανιστικὲς τελετουργίες τους. Ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ κυριότερα ἐναπομείναντα κέντρα τῆς εἰδωλολατρίας τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Μ. Ἀσίας. Μὲ ἐπικεφαλεὶς τοὺς ἱερεῖς τῶν εἰδώλων, ὁ εἰδωλολατρικὸς ὄχλος ἔδειξε ἐξ᾿ ἀρχῆς τίς ἐχθρικές του διαθέσεις ἐνάντια στὸ νέο Ἐπίσκοπο. Δὲν ἦταν λίγες οἱ ἐπιθέσεις φανατικῶν εἰδωλολατρῶν ἐναντίον του, μὲ τὴν παρότρυνση τῶν εἰδωλολατρῶν ἱερέων, οἱ ὁποῖοι ἔβλεπαν νὰ ἀπειλοῦνται τὰ τεράστια οἰκονομικά τους συμφέροντα ἀπὸ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ κλείσουν τὰ προσοδοφόρα εἰδωλολατρικὰ «ἱερά».
Ὁ Παρθένιος ἔδειξε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀνοχὴ στὶς ἐχθρικὲς διαθέσεις τῶν εἰδωλολατρῶν. Στὶς φοβέρες ἐπιθέσεις τους, ἀπαντοῦσε μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα ἀγάπης. Γνώριζε ὁ ἅγιος ἐκεῖνος Ἐπίσκοπος πὼς πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτὰ βρισκόταν ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος ἤθελε νὰ ματαιώσει τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν κατοίκων. Τοὺς ἐχθρικούς του ἀντιπάλους εἰδωλολάτρες τοὺς ἔβλεπε ὡς πνευματικὰ ἀσθενεῖς, ὡς δούλους τῶν πονηρῶν πνευμάτων, τὰ ὁποῖα δροῦσαν μέσῳ αὐτῶν. Καὶ γι᾿ αὐτό, ὄχι μόνο δὲν κάκιωνε μαζί τους, ἀλλὰ τοὺς συμπονοῦσε καὶ τοὺς ἀγαποῦσε, ὅπως ὁ καλὸς γιατρός τὸν ἀσθενή του καὶ ὁ καλὸς πατέρας τὰ παραστρατημένα παιδιά του. Τοὺς ἀγαποῦσε τὸ ἴδιο στοργικὰ μὲ τοὺς πιστοὺς τῆς Ἐπισκοπῆς του. Τοὺς καλοῦσε κοντά του καὶ συζητοῦσε μαζί τους μὲ ἀνεξικακία, πραότητα καὶ καλωσύνη.
Ὁ Ἐπίσκοπος Παρθένιος ἀποδείχτηκε ἄξιος τοῦ ὑψηλοῦ ἀξιώματός του. Ἔδειξε ἀσυνήθιστο ζῆλο καὶ ποιμαντικὴ δράση, ὥστε ἔγινε ἀγαπητὸς ἀπὸ ὅλους. Φρόντιζε μὲ ἐπιμέλεια γιὰ τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ πρόοδο τῶν πιστῶν, πού τοῦ ἐμπιστεύτηκε ἡ Ἐκκλησία. Φρόντιζε ἐπίσης καὶ γιὰ τίς ὑλικές τους ἀνάγκες, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ οἱ λιμοὶ ἦταν σύνηθες φαινόμενο. Χιλιάδες ἄνθρωποι ἔτρεχαν στὸ ἐπισκοπεῖο, γιὰ νὰ πάρουν ἀπὸ τὸ ἅγιο χέρι του βοήθεια. Μαζὶ μὲ τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς ἔτρεχαν εἰδωλολάτρες καὶ Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔφευγαν μὲ ἀδειανὰ χέρια. Εὐεργετοῦνταν τὸ ἴδιο μὲ τοὺς πιστούς, χωρὶς ἐξαίρεση.
Παράλληλα ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος φρόντιζε καὶ γιὰ τὴ δική του πνευματικὴ πρόοδο. Προσεύχονταν ἀδιάκοπα, νήστευε, ἀγρυπνοῦσε, καὶ κατακτοῦσε μία - μία τίς χριστιανικὲς ἀρετές. Ἔφτασε δὲ σὲ μεγάλα ὕψη ἁγιότητας, ὥστε νὰ ἀξιωθεῖ τοῦ χαρίσματος τῶν ἰαμάτων. Μὲ τὴν προσευχή του, θεράπευε στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοὺς ἀσθενεῖς, ποὺ ἔτρεχαν κοντά του νὰ ἰαθοῦν. Ἰδιαιτέρως ἀξιώθηκε νὰ θεραπεύει τὴν νόσο τοῦ καρκίνου. Ὅταν πληροφοροῦνταν ὅτι κάποιος ἄνθρωπος ἀσθένησε, ἔτρεχε ὁ ἴδιος νὰ τὸν γιατρέψει. Δὲν ἔκανε διακρίσεις οὔτε στὶς θεραπεῖες, μαζὶ μὲ τοὺς πιστούς, θεράπευε καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι, κατόπιν, ἀναγνώριζαν τὴν δύναμη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ἀσπάζονταν τὴν χριστιανικὴ πίστη. Εἶχε ἀποκτήσει ἀκόμη τὸ χάρισμα νὰ ἐκβάλλει δαιμόνια ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ εἶχαν εἰσβάλλει καὶ τοὺς βασάνιζαν.
Ὅλα τὰ χρόνια τῆς ποιμαντορίας του εἶχε προσελκύσει χιλιάδες εἰδωλολάτρες στὴν Ἐκκλησία. Ὅταν ἔφυγε ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ ἄφησε ἐλάχιστους παγανιστὲς στὴν Ἐπισκοπή του. Ἡ Λάμψακος, ἀπὸ ἑστία εἰδωλολατρῶν, εἶχε μεταβληθεῖ σὲ χριστιανικὴ πόλη, ὅπου πλειοψηφοῦσαν οἱ εὐσεβεῖς Χριστιανοί. Κοιμήθηκε ἐν εἰρήνῃ καὶ ὁ τάφος καὶ τὰ ἱερὰ λείψανά του συνέχισαν καὶ συνεχίζουν ὡς τὰ σήμερα νὰ θαυματουργοῦν. Τμῆμα τῆς Τίμιας Κᾶρας του βρίσκεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μακρυμάλλη, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκίδος, ἡ ὁποία θαυματουργεῖ σὲ ὅσους τὸν ἐπικαλοῦνται μὲ εὐλάβεια. Ὑπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες καρκινοπαθῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἰαθεῖ θαυματουργικά, χάρις στὸν Ἅγιο Παρθένιο. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 7 Φεβρουαρίου.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου