Λάμπρος Σκόντζος: Ἅγιος Λέων Ἐπίσκοπος Κατάνης ὁ θαυματουργός

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Μιὰ πλειάδα ἁγίων τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας προέρχεται ἀπὸ τὴ Δύση, ἡ ὁποία τὴν πρώτη μ. Χ. χιλιετία ἦταν ὀρθόδοξη. Μάλιστα, πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀνήκουν στοὺς μεγάλους Πατέρες καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Λέων ἐπίσκοπος Κατάνης, ὁ θαυματουργός.
 

Γεννήθηκε στὴν Ραβέννα τῆς Ἰταλίας περὶ τὸ 700, ἀπὸ εὐγενεῖς καὶ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἔζησε σὲ περιβάλλον εὐλάβειας, ὅπου γαλουχήθηκε μὲ τὴν βαθειὰ πίστη στὸ Θεὸ καὶ τὴν ἁγία ἁγνὴ καὶ ἠθικὴ ζωή. Ὡς εὔποροι οἱ γονεῖς του μπόρεσαν καὶ τοῦ πρόσφεραν λαμπρὲς σπουδές. Σπούδασε θεολογία καὶ φιλοσοφία. Ἀπὸ τὴν ἐφηβική του ἡλικία ἔδειξε τὴν ἰσχυρὴ κλίση του στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ πιὸ ἀγαπημένη του ἐνασχόληση ἦταν ἡ συμμετοχή του στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες.
 

Δὲν μᾶς ἔχουν διασωθεῖ περισσότερες πληροφορίες γιὰ τὴν πρότερη ζωή του. Γνωρίζουμε ὅμως ὅτι ὅταν ἐνηλικιώθηκε εἶχε καταξιωθεῖ στὴν συνείδηση τῶν πιστῶν ὡς μιὰ ξεχωριστὴ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ προσωπικότητα. Ὅλοι τὸν ἐκτιμοῦσαν καὶ τὸν ὑπολήπτονταν. Τὴν καθαρότητα τοῦ βίου του ἐξετίμησαν οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἰταλίας, οἱ ὁποῖοι τὸν παρότρυναν νὰ ἐνδυθεῖ τὸ ἱερατικὸ σχῆμα καὶ νὰ προσφέρει τίς ὑπηρεσίες του στὴν Ἐκκλησία. Χειροτονήθηκε διάκονος, στὴ συνέχεια πρεσβύτερος καὶ ὅταν χήρεψε ἡ ἐπισκοπὴ Κατάνης τῆς Σικελίας ἐξελέγῃ ἐπίσκοπός της.
 

Ἡ Κατάνη ἦταν μιὰ ἀρχαία ἑλληνικὴ πόλη, κτισμένη στοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Αἴτνα, ὅπου, στὴν κορυφή του, καπνίζει καὶ βρυχᾷται τὸ μεγαλύτερο ἐνεργὸ ἡφαίστειο τῆς Εὐρώπης καὶ στὶς πλαγιές του ρέει ἀκατάπαυστα καυτὴ λάβα, ἡ ὁποία βγαίνει ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Οἱ φίλεργοι καὶ εὐσεβεῖς κάτοικοι τῆς Κατάνης δέχτηκαν μὲ χαρὰ τὸν ποιμένα τους καὶ τοῦ ἐμπιστεύτηκαν τὴν πνευματική τους διακονία. Καὶ ἐκεῖνος, γεμᾶτος ἐνθουσιασμὸ καὶ ἱερὸ πόθο, ἀνταποκρίθηκε στὶς προσδοκίες τους. Λειτουργοῦσε μὲ κατάνυξη. Ἔχτισε πολλοὺς ναούς, μὲ κυριότερο τὸν ναὸ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Λουκίας. Κήρυττε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ πάθος καὶ φλόγα. Καὶ ἐπιδόθηκε μὲ ὅλες του τίς δυνάμεις καὶ δυνατότητες στὴν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν, τῶν πεινασμένων, τῶν ἀρρώστων καὶ τῶν ἀστέγων.
 

Ὀργάνωσε μὲ ἐπιτυχία ἕνα καταπληκτικὸ δίκτυο σίτισης ὅσων δὲν εἶχαν τὰ μέσα νὰ τραφοῦν. Ἄς μὴ λησμονοῦμε ὅτι στὰ χρόνια ἐκεῖνα οἱ λιμοὶ ἦταν συνηθισμένο φαινόμενο, καθὼς καὶ οἱ θάνατοι ἀπὸ τὴν πεῖνα. Κυριότερες αἰτίες τῶν λιμῶν ἦταν οἱ φυσικὲς καταστροφὲς καὶ κυρίως οἱ λεηλασίες ἀπὸ πειρατές. Ἡ Σικελία πλήττονταν συχνὰ ἀπὸ ἄγριες πειρατεῖες, λόγῳ τῆς γειτνίασης μὲ τὰ παράλια τῆς Ἀφρικῆς, τὴ γνωστὴ Μπαρμπαριά, στὴν ὁποία βρισκόταν τὰ κυριότερα ὁρμητήρια τῶν πειρατῶν. Ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος προσπαθοῦσε νὰ προστατέψει τοὺς ἀπεγνωσμένους κατοίκους ἀπὸ τίς συχνὲς πειρατικὲς ἐπιδρομὲς καὶ νὰ τοὺς σώσει ἀπὸ τοὺς λιμούς.
 

Ὁ ἅγιος Λέων ὑπῆρξε ἀκόμη ὁ ἀμέριστος προστάτης ὅλων τῶν κατατρεγμένων καὶ ἀπροστάτευτων τῆς περιοχῆς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν πίστη του. Χῆρες, ὀρφανά, ἡλικιωμένοι, ἀνάπηροι καὶ ὅλοι οἱ ἀναξιοπαθοῦντες εἶχαν τὸν προστάτη τους. Ἡ πόρτα τοῦ ἐπισκοπείου ἦταν ἀνοικτὴ γιὰ ὅλους καὶ ἐκεῖνος ὡς στοργικὸς πατέρας ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε γιὰ νὰ ἁπαλύνει τὸν πόνο τους καὶ νὰ δώσει τὴν καλλίτερη δυνατὴ λύση.
 

Ἕνας ἄλλος τομέας ποὺ ἐργάστηκε δραστήρια, ἦταν ἡ ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων, οἱ ὁποῖες ταλαιπωροῦσαν καὶ στὶς μέρες του τὴν Ἐκκλησία. Ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος εἶχε βαθιὰ τὴν συναίσθηση ὅτι ἡ αἵρεση εἶναι πνευματικὴ πανώλη, ἡ ὁποία σκοτώνει ψυχές. Δὲ μποροῦσε νὰ διανοηθεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ χαθεῖ ἔστω καὶ μιὰ ψυχή, ποὺ τοῦ ἐμπιστεύτηκε ἡ Ἐκκλησία. Εἶχε τὴ βεβαιότητα ὅτι ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεση ἀποκόβουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν σωστικὴ ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν παραδίνουν στὸν πατέρα τοῦ ψεύδους, τὸ μισάνθρωπο διάβολο. Τοῦ στεροῦν τὴν σωτηρία, ἡ ὁποία συντελεῖται μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια καὶ τὸν αἰώνιο θάνατο. Γι᾿ αὐτὸ μιλοῦσε καὶ ἔγραφε κατὰ τῶν αἱρετικῶν, τοὺς ὁποίους κατατρόπωνε.
 

Ὁ Θεὸς τὸν ἀντάμειψε μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Στὴν περιοχή του ὑπῆρχαν κατάλοιπα εἰδωλολατρίας. Μὲ τὴν προσευχή του κατακρήμνισε παγανιστικὸ ἄγαλμα. Ἔστειλε ὁ διάβολος ἕναν ὀνομαστὸ μάγο τῆς περιοχῆς, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν Ἠλιόδωρος, γιὰ νὰ τὸν πλήξει μὲ τίς μαγικές του τεχνουργίες. Ὁ Ἠλιόδωρος περιφέρονταν ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, κάνοντας σημεῖα καὶ τέρατα, μὲ τὴ δύναμη τῶν δαιμόνων, πλάνευε πολλούς. Ἔφτασε κάποτε καὶ στὴν Κατάνη καὶ προκαλοῦσε τὸν ἅγιο Ἐπίσκοπο μὲ τίς μαγγανεῖες του νὰ συναγωνιστοῦν στὴ θαυματουργία, προκειμένου νὰ τοῦ ἀποδείξει ὅτι αὐτὸς ἦταν πιὸ ἰσχυρὸς ἀπὸ ἐκεῖνον. Διέδιδε πὼς οὔτε ἡ φωτιὰ μποροῦσε νὰ τὸν βλάψει. Ὁ ἅγιος Λέων ἀνταποκρίθηκε στὴν πρόκληση τοῦ μάγου. Κατέβηκε στὸ κέντρο τῆς πόλης καὶ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ἀνάψουν μεγάλη φωτιὰ καὶ νὰ συγκεντρωθεῖ ὁ λαός. Κατόπιν ἔπιασε τὸν Ἠλιόδωρο, τὸν ἔδεσε στὸ πετραχήλι του, τὸν ἔσυρε καὶ ἔπεσαν μαζὶ στὴ φωτιά. Τότε συνέβῃ τὸ ἀπροσδόκητο: ὁ δαιμονικὸς μάγος ἀποτεφρώθηκε, ἐνῶ ὁ ἅγιος δὲν βλάφτηκε οὔτε στὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τίς φονικὲς φλόγες τῆς καμίνου! Βλέποντας ὁ συγκεντρωμένος λαὸς τὸ μεγάλο καὶ ζωντανὸ θαῦμα δόξασε τὸν Θεὸ καὶ Τὸν εὐχαρίστησε γιὰ τὸν ἅγιο Ἐπίσκοπο, ποὺ τοὺς χάρισε.
 

Τὸ θαῦμα διαδόθηκε παντοῦ, ἔφτασε ὡς τὴ Βασιλεύουσα. Οἱ αὐτοκράτορες Λέων Δ΄ (775-780) καὶ Κωνσταντῖνος ΣΤ΄ (780-798) τὸν προσκάλεσαν στὴν Κωνσταντινούπολη νὰ τὸν τιμήσουν γιὰ τὴν δράση του καὶ τὴν προσφορά του. Ἐκεῖνος δέχτηκε τίς τιμὲς μὲ ταπείνωση καὶ γύρισε στὴν ἐπισκοπή του, ὅπου κοιμήθηκε εἰρηνικὰ τὸ 785. Τὸ ἱερό του λείψανο θάφτηκε στὸ λαμπρὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Λουκίας. Ἔκανε ἄπειρα θαύματα σὲ ὅσους τὸν ἐπικαλοῦνταν μὲ εὐλάβεια. Θεράπευε ἀσθενεῖς, ἐξέβαλε δαιμόνια καὶ προστάτευε ἀπὸ θεομηνίες. Ἡ Μνήμη του τιμᾷται στὶς 20 Φεβρουαρίου.

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»