Λάμπρος Σκόντζος: «Ἀναστάσεως ἡμέρα καί λαμπρυνθῶμεν τῇ Πανηγύρει»

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ 

 

«Πάσχα τὸ τερπνόν· Πάσχα Κυρίου Πάσχα· Πάσχα πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλε». Μὲ αὐτοὺς τοὺς ὑπέροχους καὶ πανηγυρικοὺς στίχους ὁ θεσπέσιος ὑμνογράφος τῆς Ἀναστάσεως ἀναγγέλλει στοὺς πιστοὺς τὴν ἔλευση τῆς πλέον λαμπρῆς καὶ εὐφρόσυνης ἑορτῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Σύμπας ὁ ἅγιος λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ «εὐσεβὴς καὶ φιλόθεος», ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιὰ καρδία», μὲ δάκρυα χαρᾶς στὰ μάτια, ὑμνεῖ τὸν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καὶ νικητῆ τοῦ θανάτου, Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Μὲ αἰσθήματα βαθύτατης συγκίνησης καὶ ἀπέραντης ἀγαλλίασης κατακλύζει τοὺς λαμπροστόλιστους καὶ ὁλόφωτους ναοὺς γιὰ νὰ ἑορτάσει τὴ Θεία Ἔγερση καὶ νὰ ἀπολαύσει τὸν ἀνείπωτο πλοῦτο τῆς χρηστότητας τοῦ Κυρίου. Σπεύδει γιὰ νὰ ἑορτάσει τὸν πιὸ σπουδαῖο θρίαμβο, τὴν πιὸ μεγάλη καὶ ἀπερίγραπτη νίκη τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας: Τὸν θάνατο τοῦ θανάτου μας!
 

Ὕστερα ἀπὸ μιὰ μακρὰ πνευματικὴ καὶ σωματικὴ ἄσκηση καὶ πορεία, κατὰ τὴν ὁποία γίναμε κοινωνοὶ τῶν σωτηριωδῶν Παθημάτων τοῦ Κυρίου καὶ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ. Ὕστερα ἀπὸ μιὰ ὀντολογικὴ μετοχὴ «εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ» (Ρωμ. 6,4) προσερχόμεθα «λαμπαδηφόροι, τῷ προϊόντι Χριστῷ ἐκ τοῦ μνήματος» γιὰ νὰ «συνεορτάσωμεν ταῖς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεοῦ τὸ σωτήριον». Ἀφήνουμε πιὰ τὴν κατήφεια καὶ τὴν κατάνυξη τῆς ἁγίας Ἑβδομάδος τῶν Παθῶν καὶ σπεύδουμε «ἀγαλλομένῳ ποδὶ» νὰ συμμετάσχουμε τῆς ἄφατης πασχαλινῆς πανδαισίας, νὰ λαμπρυνθοῦμε καὶ νὰ πανηγυρίσουμε, νὰ ἀπολαύσουμε ὑπερβαλλόντως «τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως».
 

Πάσχα σημαίνει διάβαση, λύτρωση, σωτηρία. Ὅπως ὁ παλαιὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰσραήλ, σώθηκε, χάρις στὴ θαυμαστὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν φαραωνικὴ τυραννία, ἔτσι καὶ ὁ νέος λαὸς τοῦ Θεοῦ, οἱ πιστοὶ ἀπὸ ὅλες τίς φυλὲς τοῦ κόσμου, σώθηκαν ἀπὸ τὴ νοητὴ φαραωνικὴ τυραννία τῆς ἁμαρτίας καὶ πέρασαν στὴν ἐν Χριστῷ πραγματικὴ ἐλευθερία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἰουδαϊκὸ Πάσχα ὑπῆρξε τύπος τοῦ χριστιανικοῦ Πάσχα. Ἐκεῖνο ὑπῆρξε μιὰ στενὴ ἐθνικὴ καὶ συνάμα θρησκευτικὴ ἑορτή, ἀνάμνηση ἑνὸς ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ γεγονότος, ἑνὸς μικροῦ λαοῦ. Τὸ χριστιανικὸ Πάσχα εἶναι ὁ λαμπρότατος ἑορτασμὸς τῆς πανανθρώπινης ἀπελευθέρωσης ἀπὸ τὸν πιὸ τυραννικὸ καὶ ἀνίκητο δυνάστη, τὸν ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου, διάβολο καὶ τὸν πικρὸ καὶ ἀναπόφευκτο θάνατο.
 

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς δέχτηκε νὰ γίνει ὁ Ἴδιος, μὲ τὴ θέλησή Του, ἀπολυτρωτικὴ θυσία. Νὰ γίνει ὁ νοητὸς «ἐνιαύσιος ἀμνός», τὸ «ἄμωμο ἱερεῖο» τοῦ νέου Πάσχα, προκειμένου νὰ νικηθεῖ ὁ νοητὸς Φαραώ, ὁ διάβολος, νὰ καταργηθεῖ τὸ κράτος τοῦ θανάτου καὶ νὰ γίνει ἡ καταλλαγὴ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μὲ τὸ Θεὸ (Ἐφ. 2,13). Δι᾿ αὐτῆς τῆς ὑπερτάτης θυσίας «ἐκ τῆς φθορᾶς τὸ ἡμέτερον γένος ἀνακληθὲν πρὸς αἰωνίαν ζωὴν μεταβέβηκεν».
 

Ἡ λαμπροφόρος Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ὑπῆρξε νομοτελειακή, αὐτὸ ποὺ δὲ μποροῦσε νὰ προβλέψει ὁ παμφάγος Ἅδης, προσωποποιημένος στὸ ἔχθιστο πρόσωπο τοῦ Σατανᾶ. Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἡ ὄντως ζωή, καθ᾿ ὅτι «ἐν αὐτῷ ζωῇ ἦν» (Ἰωάν. 1,4) ἦταν ἀδύνατο νὰ κρατηθεῖ δέσμια τῶν αἰωνίων νοητῶν δεσμῶν τοῦ Ἅδη. Ἔτσι ἡ ψυχὴ τοῦ Κυρίου «σπαράττουσα ἄμφω γὰρ δεσμοὺς τοῦ θανάτου καὶ Ἅδου», καὶ ἀφοῦ ἑνώθηκε ξανὰ μὲ τὸ ἄχραντο σῶμα Του, ἀνέστῃ θριαμβευτικά. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει πανηγυρικά: «Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6,9). «Σήμερον ὁ Κύριός μας Χριστὸς ἔσπασε τίς χάλκινες πύλες καὶ ἐξηφάνισε καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον» τονίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Καὶ συνεχίζει: «Διατὶ ὅμως λέγω τὸν θάνατον; Καὶ αὐτό τὸ ὄνομά του ἀκόμη ἄλλαξε. Δὲν ὀνομάζεται πλέον θάνατος, ἀλλὰ κοίμησις καὶ ὕπνος»!
 

Οἱ σωτήριες δωρεὲς ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνεξάντλητες. Ἡ Θεία Ἔγερση εἶναι ἡ ἀκένωτη πηγὴ τῶν δωρεῶν καὶ τῶν εὐλογιῶν τοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία ὁλοκλήρου τοῦ χριστιανικοῦ οἰκοδομήματος. Στὴν ἀντίθετη περίπτωση «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν. Εὑρισκόμεθα δὲ καὶ ψευδομάρτυρες τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐμαρτυρήσαμεν κατὰ τοῦ Θεοῦ ὅτι ἤγειρε τὸν Χριστόν, ὅν οὐκ ἤγειρεν, εἴπερ ἄρα νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται· εἰ γὰρ νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται. εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται,  ἡ πίστις ὑμῶν· ἔτι ἐστὲ ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν. Ἄρα καὶ οἱ κοιμηθέντες ἐν Χριστῷ ἀπώλοντο. εἰ ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ ἠλπικότες ἐσμὲν ἐν Χριστῷ μόνον, ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων ἐσμέν» (Α΄ Κορ. 15,15-19). Μὲ ἄλλα λόγια Χριστιανισμός, χωρὶς τὸ θεμέλιο τῆς πίστεως στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὄχι μόνον ἀνωφελὴς στὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἐπιζήμιος! Ἡ σχολαστικὴ καὶ ὀρθολογιστικὴ θεώρηση τῆς χριστιανικῆς πίστεως στὴν Ἀνάσταση ὁδηγεῖ σὲ τραγικὰ ἀδιέξοδα, ἀπογυμνώνει τὸν Χριστιανισμὸ ἀπὸ τὴν ἀπολυτρωτική του δύναμη καὶ τὸν ὑποβιβάζει καὶ ἐξισώνει μὲ τίς ἄλλες θρησκεῖες τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖες ἱκανοποιοῦν μόνο τὸ «θρησκευτικὸ συναίσθημα» τῶν ὀπαδῶν τους. Οἰκτρὴ ἀπόδειξη ὅλων αὐτῶν ὅλα τὰ τραγικὰ ἀδιέξοδα τοῦ δυτικοῦ νοησιαρχικοῦ ἀνθρώπου, τὰ ὁποῖα ὀφείλονται κατὰ κύριο λόγο στὴν ἄρνηση τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἐν γένει στὴν ἀπόρριψη τῆς ἐν Χριστῷ ἀπολυτρώσεως.
 

Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί, ἀκολουθῶντας τὴν βιβλικὴ καὶ ἁγιοπατερικὴ θεολογία καὶ παράδοση, στηρίζουμε τὴν πίστη μας στὸ ἀσάλευτο βάθρο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε ὡς ἐφαλτήριο στὴ ζωή μας τὴν ἐλπιδοφόρα ἀρχή: «Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο ... ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α΄ Κορ. 15,20,22). Ὁλόκληρη ἡ βιωτή μας κινεῖται γύρω ἀπὸ τὸ νοητὸ ἄξονα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ γέννησή μας, ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας, ἡ νοοτροπία μας, ἡ λατρεία μας, ἀκόμα καὶ θανή μας, ποὺ γιὰ μᾶς εἶναι προσωρινὴ κοίμηση, προσδιορίζονται καὶ ἐπηρεάζονται ἄμεσα ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ τὴ μελλοντικὴ ἐν Χριστῷ προσωπική μας ἀνάσταση. Ἔτσι τίποτε πιὰ δὲ μᾶς φοβίζει, ἀφοῦ νικήθηκε ὁ θάνατος, ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας. Ὅλα τὰ ἄλλα ἐμπόδια καὶ οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς μᾶς προσπερνιοῦνται μὲ αἴσθημα αἰσιοδοξίας. Ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ κατήφεια εἶναι ἴδιον τῶν ἀπίστων, αὐτῶν ποὺ δὲν ἔχουν ἐλπίδα ἀναστάσεως, ὅλων ἐκείνων ποὺ ἀρνοῦνται τὴν Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτῆ μας καὶ φορτωμένοι ἑωσφορικὸ ἑσμό, περιχαρακώνονται στὴν ὑποκειμενική τους διανοητικὴ αὐτάρκεια.
 

Γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους σκιρτοῦμε ἀπὸ χαρὰ καὶ οὐράνια ἀγαλλίαση τὴν ἁγία ἡμέρα τῆς Ἐγέρσεως τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ. Ἑορτάζουμε καὶ δοξάζουμε τὴν πανένδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καὶ πανηγυρίζουμε προκαταβολικὰ γιὰ τὴ δική μας μελλοντικὴ ἀνάσταση καὶ τὴν εἴσοδό μας στὴν ἀτέρμονη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁμολογοῦμε, μὲ τὸν πιὸ δυναμικὸ τρόπο, τὴν πίστη μας στὸν μοναδικὸ Σωτῆρα καὶ Λυτρωτὴ μας Ἀναστάντα Κύριο καὶ διαλαλοῦμε τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, γιὰ νὰ φτάσει σὲ κάθε ἀνθρώπινη καρδιά, ὡς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἔσχατα τῆς ἱστορίας. Ψάλλουμε, ἀναρίθμητες φορές, μὲ δάκρυα χαρᾶς στὰ μάτια καὶ παλλόμενη ἀπὸ συγκίνηση καρδιά, τὸν νικηφόρο παιᾶνα τοῦ Πάσχα, τὸν πιὸ νικηφόρο καὶ ἐνθουσιώδη παιᾶνα, ποὺ ἀκούστηκε ποτὲ ἀπὸ ἀνθρώπινα χείλη: «Χριστὸς Ἀνέστῃ ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος»!

 

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»