Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
Τὶς ὁ ἀψάμενός μου; Ἀναρωτήθηκε ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς περπατῶντας ἀνάμεσα στὸ πλῆθος ποὺ τὸν συνέθλιβε...
Ἀρκεῖ ἕνα ἄγγιγμὰ Του, νὰ θεραπεύσῃ, νὰ φωτίσῃ, νὰ οὐρανοδρομήσῃ...
Μὰ πρὶν αὐτὸ τὸ ἄγγιγμα τὸ Θεϊκό, πρέπει νὰ ὑπάρξῃ ἕνα δικό μας, ταπεινὸ γεμᾶτο ζέση καὶ πίστη. Σὰν ἕνα εὐλογημένο προαπαιτούμενο, τὸ νὰ βιωθῇ ἐκεῖνο τό «τὰ ἀδύνατα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστίν»...Να βιωθεῖ ἡ αἴσθηση τῆς πατρικῆς ἀπέραντης καὶ θυσιαστικῆς Ἀγάπης, ποὺ ἂν τὸ ζητήσουμε καὶ μόνο τότε, θὰ ὑπερβεῖ τον νοῦ καὶ τὴ λογική, πάντοτε πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς...
Ἀρκεῖ ἕνα ἄγγιγμὰ Του, νὰ θεραπεύσῃ, νὰ φωτίσῃ, νὰ οὐρανοδρομήσῃ...
Μὰ πρὶν αὐτὸ τὸ ἄγγιγμα τὸ Θεϊκό, πρέπει νὰ ὑπάρξῃ ἕνα δικό μας, ταπεινὸ γεμᾶτο ζέση καὶ πίστη. Σὰν ἕνα εὐλογημένο προαπαιτούμενο, τὸ νὰ βιωθῇ ἐκεῖνο τό «τὰ ἀδύνατα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστίν»...Να βιωθεῖ ἡ αἴσθηση τῆς πατρικῆς ἀπέραντης καὶ θυσιαστικῆς Ἀγάπης, ποὺ ἂν τὸ ζητήσουμε καὶ μόνο τότε, θὰ ὑπερβεῖ τον νοῦ καὶ τὴ λογική, πάντοτε πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς...
Και τότε εἶναι ποὺ θὰ πλησιάζουμε συνεχῶς καὶ θὰ ἀκουμπᾶμε σὰν ἄλλη Ἁγία Βερονίκη τὸ κράσπεδο τῶν ἱματίων Του. Σὲ μιὰ εἰκόνα χάρτινη, ποὺ θὰ κατασπαζόμαστε, σὲ ἕνα ἀπειροελάχιστο μυρίπνοο ἀπομεινάρι Ἁγίου, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ σταυρώνουμε τὸ πονεμένο σῶμα καὶ τὴν βασανισμένη ψυχή μας... Ὅση πίστη τὸ συνοδεύει αὐτὸ τὸ ἄγγιγμα, τόση θὰ εἶναι καὶ ἡ Θεία ἐπέμβασή Του. Μὲ ἕναν ἄλλο τρόπο, γίνεται ἐδῶ τὸ ζήτημα ποσοτικό.
Μόνο ποὺ τὸ μέτρο ποὺ θέτει ὁ Κύριος δὲν ζυγίζεται, μὰ αὐτεξουσίως καὶ μόνο βιώνεται... Ὁ κόκκος σινάπεως δὲν εἶναι μονάδα μέτρησης, μὰ σύμβολο εἰλικρίνειας καὶ ἀλήθειας, σῆμα κατατεθὲν τῆς ἀνυπόκριτης ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριον καὶ Θεό μας. Τότε τοῦτο τὸ ἄγγιγμα θὰ γίνῃ... λυτήριο τῶν ἀμπλακημάτων μας καὶ τῶν φριχτῶν ἀποστασιῶν μας, ποὺ σὰν δεσμὰ κρατοῦν δεμένα καὶ ἀνήμπορα τὰ χέρια Ἐκείνου ποὺ συνέτριψε τοὺς αἰώνιους μοχλοὺς τοῦ Θανάτου...
«...Τί ἦταν αὐτὸ ποὺ ἐπὶ 400 καὶ πλέον χρόνια σκλαβιᾶς δὲν ἐπέτρεψε στοὺς Τούρκους νὰ διαλύσουν τὸ Ὅρος καὶ νὰ τὸ ἀφομοιώσουν πλήρως;
Ἀντίθετα διὰ νόμων τὸ προστάτευσαν καὶ δὲν ἔθιξαν τίποτα ἀπολύτως γιὰ τόσους αἰῶνες, ὅσους καὶ ἕνας ὑπόδουλος λαὸς ἄντεξε καὶ διατήρησε γλῶσσα, ἱστορία καὶ πίστη! Τί ἦταν ἀλήθεια ἐκεῖνο ποὺ δρόσιζε καμίνους, μετέτρεπε ἄγρια θηρία σὲ ἥμερα ζωάκια μέσα σὲ φριχτοὺς λάκκους; Ἦταν τοῦ Θεοῦ τὰ χέρια! Ποὺ κάποιοι συνεχῶς κινοῦσαν!.. κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι σωθήσομαι... (Μᾶρκ. 5,28)
Καὶ μόνο τὰ ροῦχα του νὰ ἀγγίξω θὰ σωθῶ, ἔλεγε ἡ Ἁγία Βερονίκη, ἡ αἱμορροοῦσα γυνὴ τοῦ Εὐαγγελίου! Καὶ ἔτσι ἔγινε! Θυμόμαστε τὴν συνέχεια... Ρωτᾶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός , ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός: Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων; Δὲν ἤξερε ὁ Χριστός μας, ὁ Παντεπόπτης καὶ Παντογνώστης ποιός τὸν ἄγγιξε; Δὲν ἤξερε ποιός Tοῦ κίνησε τὰ χέρια; Τὴν δίνει τὴν ἀπάντηση ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας λίγο πιὸ κάτω:... θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε... ὕπαγε εἰς εἰρήνην, καὶ ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου!
«...Τί ἦταν αὐτὸ ποὺ ἐπὶ 400 καὶ πλέον χρόνια σκλαβιᾶς δὲν ἐπέτρεψε στοὺς Τούρκους νὰ διαλύσουν τὸ Ὅρος καὶ νὰ τὸ ἀφομοιώσουν πλήρως;
Ἀντίθετα διὰ νόμων τὸ προστάτευσαν καὶ δὲν ἔθιξαν τίποτα ἀπολύτως γιὰ τόσους αἰῶνες, ὅσους καὶ ἕνας ὑπόδουλος λαὸς ἄντεξε καὶ διατήρησε γλῶσσα, ἱστορία καὶ πίστη! Τί ἦταν ἀλήθεια ἐκεῖνο ποὺ δρόσιζε καμίνους, μετέτρεπε ἄγρια θηρία σὲ ἥμερα ζωάκια μέσα σὲ φριχτοὺς λάκκους; Ἦταν τοῦ Θεοῦ τὰ χέρια! Ποὺ κάποιοι συνεχῶς κινοῦσαν!.. κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι σωθήσομαι... (Μᾶρκ. 5,28)
Καὶ μόνο τὰ ροῦχα του νὰ ἀγγίξω θὰ σωθῶ, ἔλεγε ἡ Ἁγία Βερονίκη, ἡ αἱμορροοῦσα γυνὴ τοῦ Εὐαγγελίου! Καὶ ἔτσι ἔγινε! Θυμόμαστε τὴν συνέχεια... Ρωτᾶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός , ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός: Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων; Δὲν ἤξερε ὁ Χριστός μας, ὁ Παντεπόπτης καὶ Παντογνώστης ποιός τὸν ἄγγιξε; Δὲν ἤξερε ποιός Tοῦ κίνησε τὰ χέρια; Τὴν δίνει τὴν ἀπάντηση ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας λίγο πιὸ κάτω:... θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε... ὕπαγε εἰς εἰρήνην, καὶ ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου!
Εἶναι ἡ πίστη ἡ προσευχητικὴ ποὺ μπορεῖ νὰ ἀλλάξῃ τὰ πάντα, νὰ ἀκυρώσῃ νόμους καὶ συμφωνίες, νὰ μεταστρέψῃ νόες, νὰ μεταμορφώσῃ τὸ ἄγριο σὲ ἅγιο, νὰ φωτίσῃ τὸ πυκνὸ σκοτάδι! Ἡ Προσευχὴ ποὺ ἐκλύει τὴν πίστη! Ποὺ λύνει καὶ κινεῖ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ! Στὴν πλειονότητά μας ὅμως ἐμεῖς πῶς στ᾿ ἀλήθεια προσευχόμαστε; Μήπως προσεύχεται μόνο τὸ ἐγώ μας; Νὰ βγοῦν καλὲς οἱ ἐξετάσεις στὸν Γιατρό... Νὰ πετύχῃ στὴν Πανελλήνιες τὸ παιδί... Νὰ πάῃ καλὰ ἡ ἐπιχείρηση... Ποιός ἀλήθεια προσεύχεται γιὰ τὸν διπλανό του; Τὸν Διευθυντή, τὸν Προϊστάμενο, τὸν δύστροπο συνάδελφο, τὸν ἀκατανόητο γείτονα, τὸν ἀνεκδιήγητο Ὑπουργό, τὸν Κυβερνήτη ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ τέλμα; Κάνουμε ἐμεῖς τέτοια προσευχή, ἢ μένουμε στὸν κόσμο μας καὶ στὰ πολὺ δικά μας... Νὰ κάνουμε προσευχὴ γιὰ τὸν σύμπαντα κόσμο! Νὰ τοὺς βάζουμε ὅλους μέσα!
Στὴν προσευχή μας, στὴν διάνοιά μας ὅταν λέμε τὴν εὐχή, τὸ Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με! Πέντε λεξοῦλες σὰν τὶς πέντε πέτρες ποὺ εἶχε στὸν κόρφο του καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἔβγαλε νὰ πολεμήσῃ καὶ νὰ νικήσῃ, ὁ φαινομενικὰ ἀδύναμος καὶ ἀνυπεράσπιστος Δαυίδ, μπροστὰ στὸν δαιμονιωδῶς πανίσχυρο καὶ δυσθεώρατο Γολιάθ... Φώτισε Κύριε αὐτοὺς ποὺ κυβερνοῦν, βοήθησε νὰ ἐπιστρέψουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε! Μὴ τοὺς καὶ μᾶς παραδειγματίσεις... ἐν προστάγματι ὦ ἐνετείλω...
Νὰ τροποποιήσουμε τὴν προσευχή μας ἔλεγε ὁ κυρ –Δημήτρης ὁ Παναγόπουλος! Μόνο ἔτσι δὲν θὰ ἐπιτρέψῃ ὁ Κύριος νὰ συμβοῦν ὅλα ἐκεῖνα ποὺ φαίνονται νὰ ἔρχονται!
Μόνο ἔτσι θὰ λυθοῦν τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ ἐπ᾿ ὠφελείᾳ τῶν ψυχῶν μας! Ἀλλιῶς, συνεχῶς θὰ παραμένουν δεμένα! Καὶ πολλὰ θὰ γίνονται, ἐνῶ Ἐκεῖνος θὰ ἔχῃ ἀποστρέψει τὸ βλέμμα Του, ἀφοῦ δὲν ἀντέχει νὰ θωρῇ τὸ ἀμετάστρεπτό μας συνεχῶς νὰ ἐφευρίσκῃ τὸ κακὸ καὶ τὴν ἀνεμική μας πίστη κοντόφθαλμα νὰ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὴν ὁλοδική της δικαιοσύνη...
...Τὰ γόνατά μας καὶ τὰ δάκρυά μας γιὰ τὸν Σύμπαντα κόσμο!
Αὐτὰ καὶ μόνο θὰ λύσουν τοῦ Θεοῦ τὰ χέρια!
Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπὴ καὶ κείμενο μὲ τίτλο «Δεμένα τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ» καὶ τὸ βιβλίο: «Αὐτοὶ οἱ παράξενοι Χριστιανοί», Ἐκδ. Ἱεραποστολικό Σωματεῖο «Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας» 2021, μὲ εἰσαγωγικὸ συμπλήρωμα τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2023.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου