«Ἰδοὺ ἡ Παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν
καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουὴλ» (Ἠσαΐας, ζ 14)
καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουὴλ» (Ἠσαΐας, ζ 14)
Κοιτῶντας τὴν ἁγιογραφία τῆς Ὑπαπαντῆς, στὸν περικαλλῆ Ἅγιο Νικόλαο Ἀχαρνῶν καὶ στὴν περίβλεπτη καὶ πολυπροσκυνημένη Παναγία τὴν Καπνικαρέα στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας, θὰ παρατηρήσουμε ὅτι ἐν ἀντιθέσει μὲ τὶς πλεῖστες εἰκονογραφήσεις τῆς Μεγάλης Ἑορτῆς, ὁ μακαριστὸς κυρ Φώτης ὁ Κόντογλου, ἀναπαριστᾶ τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Θεοδόχο, νὰ ὑποδέχεται τὸν Κύριο σκύβοντας σύγκορμα.
Μεταφέρεται ἔτσι μιὰ κίνηση τοῦ Ἁγίου πρὸς τὸν Κύριο τοῦ Παντός. Τὸν Ἀπερίγραπτον καὶ Δημιουργὸν Θεὸν Λόγον. Τὸν Ἥλιο Τῆς Δικαιοσύνης. Τὸ Δεύτερο πρόσωπο τῆς ἀδιαίρετης Ἁγίας Τριάδας. Σὰν νὰ τρέμῃ ὁ Δίκαιος Πρεσβύτης. Ὄχι μὴν τοῦ πέσει τὸ τεσσαρακονθήμερο βρέφος... Ἀλλὰ γιατί συνειδητοποιεῖ, ὅτι τὸ προρρηθὲν ἐκ τοῦ Προφήτου Ἠσαΐα, αὐτὸ ποὺ κάποτε ὁ ἴδιος ἀκόμα ἀμφισβήτησε ὡς ἄκρο τῶν ὑπερλόγων, ἦρθε ὁ καιρὸς γιὰ νὰ τὸ δῇ καὶ νὰ τὸ ἀγγίξῃ ὁλοζώντανο ἐνώπιόν του. Γιατί γνωρίζει ἀπολύτως πλέον, πὼς τὸ βρέφος τοῦτο, εἶναι ὁ τέλειος Θεὸς καὶ ἄνθρωπος καὶ Ἐκείνη ποὺ τὸν κομίζει ἡ μετὰ τόκον Παρθένος Μητέρα καὶ Βασίλισσα τοῦ κόσμου.
Παρατηρῶντας αὐτὴ τὴν ταπεινὴ κλίση τοῦ δικαίου Συμεῶνος ἀδελφοί μου, δὲν μπορεῖς νὰ μὴν συγκινηθῇς καὶ νὰ μὴν στοχαστῇς πάνω σὲ αὐτοὺς τοὺς συμβολισμούς, ποὺ ἀποκαλύπτουν τὴν ἀληθινὴ πίστη στὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ. Ὁ Δίκαιος Συμεὼν ὑποκλίνεται γιὰ νὰ ἀγκαλιάσῃ μὲ δέος ἄμοιαστο τὸν Δεσπότη τοῦ Παντός. Ἐμεῖς ποὺ ὑποδεχόμαστε ἐντός μας ὁλόκληρον τὸν Θεό, πῶς πρέπει ἄραγε νὰ στεκόμαστε; Ἡ ψυχή μας ἀλήθεια, ἔχει ποτέ της ἔστω καὶ ἐλάχιστα χαμηλώσει, ταπεινωθεῖ, σύντρομη ἔχει ποτὲ της ἀναλογιστεῖ τὸ φριχτὸ μυστήριο καὶ τὴν ἀπέραντη εὐεργεσία; Ἔχουμε ἀδελφοί μου ἀληθινὰ ψυχὴ δεομένη, Θεοφοβούμενη; Ἔχουμε ψυχὴ Ὑπαπαντή;
Παρατηρῶντας αὐτὴ τὴν ταπεινὴ κλίση τοῦ δικαίου Συμεῶνος ἀδελφοί μου, δὲν μπορεῖς νὰ μὴν συγκινηθῇς καὶ νὰ μὴν στοχαστῇς πάνω σὲ αὐτοὺς τοὺς συμβολισμούς, ποὺ ἀποκαλύπτουν τὴν ἀληθινὴ πίστη στὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ. Ὁ Δίκαιος Συμεὼν ὑποκλίνεται γιὰ νὰ ἀγκαλιάσῃ μὲ δέος ἄμοιαστο τὸν Δεσπότη τοῦ Παντός. Ἐμεῖς ποὺ ὑποδεχόμαστε ἐντός μας ὁλόκληρον τὸν Θεό, πῶς πρέπει ἄραγε νὰ στεκόμαστε; Ἡ ψυχή μας ἀλήθεια, ἔχει ποτέ της ἔστω καὶ ἐλάχιστα χαμηλώσει, ταπεινωθεῖ, σύντρομη ἔχει ποτὲ της ἀναλογιστεῖ τὸ φριχτὸ μυστήριο καὶ τὴν ἀπέραντη εὐεργεσία; Ἔχουμε ἀδελφοί μου ἀληθινὰ ψυχὴ δεομένη, Θεοφοβούμενη; Ἔχουμε ψυχὴ Ὑπαπαντή;
Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπή
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου