Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
"...Ἀδερφέ μου– Ἄθλιε ἑαυτέ μου παραδέξου το! Θὲς ἕναν Θεὸ στὰ μέτρα σου! Κατά τὸ δοκοῦν! κατὰ τὴν βόλεψή σου, κατὰ τὸ κέφι σου καὶ τὴν διάθεσή σου! Νὰ Τὸν βγάζεις ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα, ὅποτε σὲ ἐνοχλεῖ καὶ σὲ ἐλέγχει ἡ συνείδησή σου... νὰ Τὸν καλεῖς ὅποτε Τὸν ἔχεις ἀνάγκη, στὰ δύσκολα, στὰ ἀπροσπέλαστα μὲ τὶς δικές σου δυνάμεις... Ἕνας Θεὸς στὰ μέτρα μου... στὶς προδιαγραφές μου... στὰ δικά μου θέλω... Κάτι σὰν συνεργάτης, σὰν ὑπάλληλος ποὺ προσλαμβάνεις, χρησιμοποιεῖς καὶ ἀπολύεις δίχως ἐνοχές, χωρὶς ἀποζημίωση... Τὸ αὐτεξούσιο ποὺ Ἐκεῖνος σοῦ χάρισε ἀντὶ νὰ σὲ γεμίζει μὲ ζωή, σὲ πλημμυρίζει μὲ θάνατο... Μὰ Αὐτὸς σὲ περιμένει... Βρίσκεται ἀκριβῶς ἔξω ἀπὸ τὴν σφαλισμένη πόρτα τῆς ψυχῆς σου καὶ σὲ καρτερᾶ, ὅπως ὁ Πατέρας τὸ ἄσωτο σπλάχνο Του.
Ἀδερφέ μου –ταλαίπωρε ἑαυτέ μου, νὰ ζῇς ἀληθινὰ μέσα στὸν κόσμο μὰ νὰ μὴν συμπορεύεσαι τοὺς πολλούς... Νὰ νοιώθῃς μακάριος ὅταν ἐκεῖνοι σὲ δείχνουν μὲ τὸ δάκτυλο τοῦ ὀρθολογιστῆ "παντοδύναμου" ἄφρονος «σύγχρονου» ἀνθρώπου. Μὲ φρόνημα οὐράνιο καὶ ὄχι κοσμικὸ νὰ ἔχῃς τὰ μάτια τὰ μέσα σου στραμμένα στὰ ὑπέροχα ἄνω... Γιατί ὅπως λέγεται καὶ ταιριαστὸ θαρρῶ εἶναι, ἂν δὲν κοιτᾶς ἐκεῖ ποὺ θὲς νὰ πᾶς, θὰ πᾶς ἐκεῖ ποὺ θὰ κοιτᾶς! Μὲ ζεστὴ καρδιὰ καὶ ὄχι τὴν χλιαρὴ ποὺ θὰ ἀποστραφῇ ὁ Χριστὸς ἐν ἐκείνῃ τὴν ἡμέρα... Νὰ φλέγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του... Θεῖος ἔρωτας... Ζέουσα ἀγάπη, ὄχι βολική, ὄχι περιστασιακὴ ὄχι τοῦ συμφέροντος... μὰ ἀγάπη ξέχειλη ποὺ νὰ μὴν τελειώνει, νὰ μὴν ἐξαντλεῖται, νὰ μὴν ἐξαρτᾶται, νὰ μὴν ὑποχωρεῖ... Ἀγάπα τὸν Θεὸ μὲ μιὰ ἀγάπη ποὺ δὲν μετριέται ὄχι ἕναν Θεὸ στὰ μέτρα σου... Κοίτα τὸν Σταυρὸ καὶ νοιῶσε πὼς ἡ ἀγκαλιά Του μᾶς χωρᾶ ὅλους... ἀκόμα καὶ ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀμέτρητους ...μετρημένους... (Ἀπόσπασμα ἀπὸ Ὁμότιτλη ἐκπομπὴ τοῦ 2013)
Τὸ παραπάνω ἀπόσπασμα γράφτηκε πρὶν ἀπὸ 12 καὶ πλέον χρόνια... Ὡς κείμενο (ὁ καρδιογνώστης Κύριος μόνο γνωρίζει) αὐτομεπτικό... Ἀκούγοντας σήμερα ἕνα ὀμίλημα τοῦ Χρυσοστόμου τῶν ἡμερῶν μας, π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, βρέθηκε ὁ σωστὸς τίτλος καὶ δόθηκε ἔστω καὶ ἀναδρομικά, σὰν τὴν συγχώρεση τοῦ Κυρίου σὲ ὅποιον ἀντιλαμβάνεται ὅτι κάθε φορὰ ποὺ τὸ ἐγώ του κυριαρχεῖ, ἀνασταυρώνει τὸν Χριστὸ καὶ γίνεται αὐτοστιγμεὶ ὁ πεσὼν Ἀδάμ...
«...Ρῖξτε μιὰ ματιὰ στὴν Ὀρθόδοξη ὡραία ἀπεικόνιση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ὅταν ὁ Χριστὸς ἐγείρει τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα...διότι ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα εἶναι στὸν Παράδεισο! Ποιοί εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ λέγουν καὶ ἐμεῖς ἐπαναλαμβάνουμε... Ἄχ αὐτοὶ οἱ μεγάλοι φταῖχτες! Νὰ εἶστε σίγουροι ἀγαπητοί μου, ὅτι καὶ ἐμεῖς ἐπαναλαμβάνουμε τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα! Ὁ καθένας μας μέσα στὴ ζωή του ἐπαναλαμβάνει τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ὄχι ὀλιγότερον ἀπ’ ὅτι οἱ πρόγονοί μας αὐτοί, τοὺς ὁποίους τοὺς κατηγοροῦμε ὅτι ἔγιναν ἡ αἰτία τοῦ θανάτου... Καὶ ποιό εἶναι τὸ δικό μας προπατορικὸ ἁμάρτημα; Ποιά εἶναι ἡ καρδία τοῦ προπατορικοῦ (μας) ἁμαρτήματος; Νὰ γίνω Θεὸς χωρὶς τὸν Θεό! Νὰ πῶ ὅτι εἶμαι αὐτοδύναμος! Τὸ λέει σὲ κάθε ἐποχὴ ὁ ἄνθρωπος αὐτό! Νὰ πῶ ὅτι ἐγὼ εἶμαι τὸ κέντρο τοῦ παντός! Δὲν εἶναι ὁ Θεός! Οἱ δυνάμεις μου! Αὐτὸ εἶναι τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημά μας! Δὲν σὲ θέλω Θεέ! Δὲν σὲ ἔχω ἀνάγκη! Μόνος μου ὅ,τι θὰ κάνω!
Ἀδερφέ μου –ταλαίπωρε ἑαυτέ μου, νὰ ζῇς ἀληθινὰ μέσα στὸν κόσμο μὰ νὰ μὴν συμπορεύεσαι τοὺς πολλούς... Νὰ νοιώθῃς μακάριος ὅταν ἐκεῖνοι σὲ δείχνουν μὲ τὸ δάκτυλο τοῦ ὀρθολογιστῆ "παντοδύναμου" ἄφρονος «σύγχρονου» ἀνθρώπου. Μὲ φρόνημα οὐράνιο καὶ ὄχι κοσμικὸ νὰ ἔχῃς τὰ μάτια τὰ μέσα σου στραμμένα στὰ ὑπέροχα ἄνω... Γιατί ὅπως λέγεται καὶ ταιριαστὸ θαρρῶ εἶναι, ἂν δὲν κοιτᾶς ἐκεῖ ποὺ θὲς νὰ πᾶς, θὰ πᾶς ἐκεῖ ποὺ θὰ κοιτᾶς! Μὲ ζεστὴ καρδιὰ καὶ ὄχι τὴν χλιαρὴ ποὺ θὰ ἀποστραφῇ ὁ Χριστὸς ἐν ἐκείνῃ τὴν ἡμέρα... Νὰ φλέγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του... Θεῖος ἔρωτας... Ζέουσα ἀγάπη, ὄχι βολική, ὄχι περιστασιακὴ ὄχι τοῦ συμφέροντος... μὰ ἀγάπη ξέχειλη ποὺ νὰ μὴν τελειώνει, νὰ μὴν ἐξαντλεῖται, νὰ μὴν ἐξαρτᾶται, νὰ μὴν ὑποχωρεῖ... Ἀγάπα τὸν Θεὸ μὲ μιὰ ἀγάπη ποὺ δὲν μετριέται ὄχι ἕναν Θεὸ στὰ μέτρα σου... Κοίτα τὸν Σταυρὸ καὶ νοιῶσε πὼς ἡ ἀγκαλιά Του μᾶς χωρᾶ ὅλους... ἀκόμα καὶ ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀμέτρητους ...μετρημένους... (Ἀπόσπασμα ἀπὸ Ὁμότιτλη ἐκπομπὴ τοῦ 2013)
Τὸ παραπάνω ἀπόσπασμα γράφτηκε πρὶν ἀπὸ 12 καὶ πλέον χρόνια... Ὡς κείμενο (ὁ καρδιογνώστης Κύριος μόνο γνωρίζει) αὐτομεπτικό... Ἀκούγοντας σήμερα ἕνα ὀμίλημα τοῦ Χρυσοστόμου τῶν ἡμερῶν μας, π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, βρέθηκε ὁ σωστὸς τίτλος καὶ δόθηκε ἔστω καὶ ἀναδρομικά, σὰν τὴν συγχώρεση τοῦ Κυρίου σὲ ὅποιον ἀντιλαμβάνεται ὅτι κάθε φορὰ ποὺ τὸ ἐγώ του κυριαρχεῖ, ἀνασταυρώνει τὸν Χριστὸ καὶ γίνεται αὐτοστιγμεὶ ὁ πεσὼν Ἀδάμ...
«...Ρῖξτε μιὰ ματιὰ στὴν Ὀρθόδοξη ὡραία ἀπεικόνιση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ὅταν ὁ Χριστὸς ἐγείρει τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα...διότι ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα εἶναι στὸν Παράδεισο! Ποιοί εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ λέγουν καὶ ἐμεῖς ἐπαναλαμβάνουμε... Ἄχ αὐτοὶ οἱ μεγάλοι φταῖχτες! Νὰ εἶστε σίγουροι ἀγαπητοί μου, ὅτι καὶ ἐμεῖς ἐπαναλαμβάνουμε τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα! Ὁ καθένας μας μέσα στὴ ζωή του ἐπαναλαμβάνει τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ὄχι ὀλιγότερον ἀπ’ ὅτι οἱ πρόγονοί μας αὐτοί, τοὺς ὁποίους τοὺς κατηγοροῦμε ὅτι ἔγιναν ἡ αἰτία τοῦ θανάτου... Καὶ ποιό εἶναι τὸ δικό μας προπατορικὸ ἁμάρτημα; Ποιά εἶναι ἡ καρδία τοῦ προπατορικοῦ (μας) ἁμαρτήματος; Νὰ γίνω Θεὸς χωρὶς τὸν Θεό! Νὰ πῶ ὅτι εἶμαι αὐτοδύναμος! Τὸ λέει σὲ κάθε ἐποχὴ ὁ ἄνθρωπος αὐτό! Νὰ πῶ ὅτι ἐγὼ εἶμαι τὸ κέντρο τοῦ παντός! Δὲν εἶναι ὁ Θεός! Οἱ δυνάμεις μου! Αὐτὸ εἶναι τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημά μας! Δὲν σὲ θέλω Θεέ! Δὲν σὲ ἔχω ἀνάγκη! Μόνος μου ὅ,τι θὰ κάνω!
Μὴν κατηγοροῦμε λοιπὸν τοὺς πρωτοπλάστους, γιατί τὸ ἐπαναλαμβάνουμε καὶ ἂν θέλετε, αὐτοὶ δὲν εἶχαν ἄλλους (πρὶν ἀπὸ ἐκείνους) ποὺ τὸ εἶχαν πράξει! Καὶ δὲν εἶχαν δεῖ τὴ συνέπεια τοῦ πράγματος! Ἐμεῖς ποὺ γνωρίσαμε τί συνέβη στοὺς πρωτοπλάστους, γιατί τὸ ἐπαναλαμβάνουμε μέσα στὸ πλῆρες Φῶς τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸ βάπτισμα ποὺ ἔχουμε; Εἴμαστε ἢ δὲν εἴμαστε χειρότεροι ἀπὸ τοὺς προγόνους μας, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα; Νὰ αἰτιώμεθα λοιπὸν τὸν ἑαυτό μας καὶ ὄχι τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα! Αὐτοὶ εἶναι στὸν Παράδεισο! Καὶ ἐμεῖς μποροῦμε νὰ βρεθοῦμε ἐκεῖ, ὅταν ἐγκαταλείψουμε αὐτὸν τὸν ἀνθρωποκεντρισμό μας, τὸ νὰ λέμε ὅτι δὲν ἔχω ἀνάγκη τὸν Θεό... Εἶμαι αὐτοδύναμος... Ἄς ἐγκαταλείψουμε αὐτὸν τὸν ἀνθρωποκεντρισμό μας καὶ τότε θὰ πλησιάσουμε τὸν Κύριο καὶ τότε θὰ σωθοῦμε...»
Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπὸ ὀμίλημα (93ο) τοῦ μακαριστοῦ Ἁγίου Γέροντος π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου στὶς κατηχήσεις τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, στὶς 17-11-1986.
Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπὸ ὀμίλημα (93ο) τοῦ μακαριστοῦ Ἁγίου Γέροντος π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου στὶς κατηχήσεις τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, στὶς 17-11-1986.
Νώντας Σκοπετέας
Κυριακὴ Τυρινῆς 2025
Κυριακὴ Τυρινῆς 2025
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Ακριβώς όπως τα λες είναι ευλογημένε Νώντα, θέλουμε έναν Θεό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣᾶς παρακαλοῦμε γιὰ τὸν Θεὸ ποὺ μᾶς πρόσφερε τόσες εὐεργεσίες, μὴ αρνηθούμε τὴν δωρεά Του, μὴν ἀφήσουμε τὴν Χάρη νὰ χαθῆ ἀνενέργητη.
Και όπως πολύ σωστά γράφεις..
Τὸ αὐτεξούσιο ποὺ Ἐκεῖνος σοῦ χάρισε ἀντὶ νὰ σὲ γεμίζει μὲ ζωή, σὲ πλημμυρίζει μὲ θάνατο...
Εὰν ἡ ζωή μας εἶναι ἀκάθαρτη, δὲν ὠφελούμαστε καθόλου ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀντίθετα, περισσότερο ζημιωνόμαστε μετὰ τὴν συμφιλίωσή μας μὲ τὸν Θεό.
Καὶ μετὰ ἀπὸ τέτοια ἐπίγνωση καὶ εὐεργεσία, νὰ γινώμασθε πάλι ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ νὰ γυρίζουμε στὰ προηγούμενα κακά.
Διότι, χωρὶς νὰ κοπιάσουμε καθόλου Ἐκεῖνος ἦρθε καὶ μᾶς συγχώρησε.
Αὐτὸς εἶναι ὁ εὐπρόσδεκτος καιρός, ὁ καιρὸς τῆς Χάριτος, ποὺ προσφέρει ὁ Θεὸς σὰν καλόδεχτη εὐκαιρία τῆς πιὸ μεγάλης τιμῆς στὸν κάθε ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο.
Ὅπως δηλαδὴ ἔρχεται ὁ βασιλεὺς χαρίζοντας τὴν εὔνοιά του, χωρὶς νὰ κρίνη κανένα σὲ δικαστήριο, ἔτσι καὶ τώρα.
Ὅσο λοιπὸν βρισκόμαστε μέσα στὸ σκάμμα καὶ ἀγωνιζόμαστε καὶ ἐργαζόμαστε στὸν ἀμπελῶνα Του, ἂς μὴ καθυστεροῦμε, ἀλλὰ νὰ ἐπαγρυπνοῦμε ὡς τὴν τελευταία ὥρα.
Διότι τώρα ὁ βασιλεὺς δίνει μεγάλες δωρεὲς ἀκόμη καὶ σὲ ἐκείνους ποὺ κοπίασαν λίγο.
Όμως ὅταν κάθεται καὶ κρίνει καὶ ἐκτελεῖ τὰ δικαστικά Του καθήκοντα, τότε ἐρευνᾶ καὶ προσέχει τὴν κάθε λεπτομέρεια καὶ κρίνει ἀμερόληπτα τὸ κάθε τι καὶ κάθε ἕνα.
Ἂς προσφέρουμε λοιπὸν καὶ ἐμεῖς, τὸ κατὰ δύναμιν, ὅσο ἔχουμε καιρὸ γιὰ νὰ κερδίσουμε τὰ βραβεῖα καὶ τὰ Στεφάνια. Αμήν.