Ένας 75χρονος στον Μύτικα που έχασε το σπίτι του σε πλειστηριασμό, δολοφόνησε με 4 σφαίρες τον 50χρονο που αγόρασε την υφαρπαγμένη – από χρέη – περιουσία. Και στη συνέχεια ο δράστης έστρεψε το όπλο στον εαυτό του και αυτοκτόνησε. Θλιβερή αποκάλυψη, ότι η ίδια του η αδερφή κίνησε διαδικασίες για να βγει το σπίτι σε πλειστηριασμό, λόγω χρημάτων που της χρωστούσε. Ωστόσο το σπίτι του 75χρονου ήταν ήδη υποθηκευμένο από servicers για οφειλές από καταναλωτικά δάνεια. Και το fund που αγόρασε τα χρέη του 75χρονου είχε προγραμματίσει πλειστηριασμό τους επόμενους μήνες, αλλά την υφαρπαγή του σπιτιού πρόλαβε ο πλειστηριασμός που είχε επιδιώξει με έκθεση κατάσχεσης, η ίδια η αδερφή του δολοφόνου και αυτόχειρα.
Εδώ έχουμε ένα νοσηρό μείγμα συστημικής και κοινωνικής ασπλαχνίας. Ένα διεστραμμένο σύστημα νομιμοποιημένης αδικίας, φέρνει ανθρώπους σε καταστάσεις απόγνωσης και τρέλας. Ζούμε σε ένα κράτος τοκογλυφικής ασυδοσίας και φορομπηχτικής τυραννίας, όπου η ανθρωπιά γίνεται άστεγη, άπορη, ανεπιθύμητη. Εγκλωβισμένοι σε ένα τραπεζικό σύστημα που μας επιβάλλεται στανικώς ως οικονομικός ηγεμόνας, και που συνοδεύει υποχρεωτικά την κάθε ανάγκη του πολίτη.
Στις δοσοληψίες, στα επιδόματα, στις φυσικές και διαδικτυακές αγορές, στο χτίσιμο αφορολόγητου, στις συναλλαγές με το δημόσιο, στις δόσεις, στις εκδόσεις εισιτηρίων και φυσικά στα δάνεια, εκεί όπου η Τράπεζα ξοδεύει εκατομμύρια για να ρίχνει ανθρώπους σε οικονομικές παγίδες και μετά τους τιμωρεί ανελέητα επειδή έπεσαν σε αυτή.
Όλη αυτή η τεράστια αναδιανομή πλούτου από τους πολίτες προς τις τράπεζες και τα funds, όλη αυτή η πολιτική συνέργεια σε αυτό το ανόσιο έγκλημα, έχει συσσωρεύσει τόσο κακό και τόση αδικία. Τα υφαρπαγμένα σπίτια που βγαίνουν σε πλειστηριασμούς, είναι καρποί αυτού του κακού, αυτής της εθνικής συμφοράς που εκτοπίζει τους Έλληνες από τους τόπους τους, για χάρη υπερεθνικών κέντρων και εταιρειών που πλουτίζουν σαν αδίστακτοι αποικιοκράτες. Σε αντίθεση με εκείνους τους εισβολείς της ιστορίας που καταλάμβαναν εδάφη στο όνομα κάποιου αυτοκρατορικού «State», εδώ έχουμε αρπαγή στο όνομα του πολυεθνικού «real estate».
Ο πόνος, η οργή, η αδικία, τα χαμένα όνειρα, οι κλεμμένες αναμνήσεις και όλη αυτή η απίστευτη ψυχολογική βία που υφίστανται οι άνθρωποι που πετιούνται στον δρόμο από το απάνθρωπο τραπεζικό σύστημα, κάνει τα πλειστηριασμένα σπίτια επικατάρατα, λερωμένα με ατιμία, στιγματισμένα με ηθική ανομία. Κανείς δεν θα έπρεπε να εκμεταλλεύεται τέτοια σπίτια.
Δυστυχώς στην υλιστική εποχή μας ελάχιστοι τα σκέφτονται και τα υπολογίζουν αυτά. Τα πάντα ζυγίζονται με το χρήμα και το συμφέρον. Και αυτό το ληστρικό σύστημα ποντάρει ακριβώς σε αυτήν την απονιά και τη συμφεροντολογία, ώστε να λειτουργεί απρόσκοπτα η λεηλασία των περιουσιών. Ειδάλλως αν υπερίσχυε η ανθρωπιά, αν δεν είχαν ζήτηση τέτοια σπίτια από Έλληνες, και αν παράλληλα είχαν δημιουργηθεί νομικά στεγανά για την επιθετική αγορά ακινήτων από αλλοδαπούς, δεν θα ζούσαμε αυτή τη δραματική κατάσταση.
Άνθρωποι να σαλεύουν στην ιδέα ότι πετιούνται στο δρόμο, να γίνονται φονιάδες ή και να αυτοκτονούν χάνοντας οριστικά την ψυχή τους. Φυσικά και ο 75χρονος δεν δικαιολογείται σε καμία των περιπτώσεων για την πράξη του, αλλά εδώ μιλάμε για το οικονομικό σύστημα που λειτουργεί ως ηθικός αυτουργός για να χάνουν τα μυαλά τους οι φτωχοποιημένοι πολίτες Κανένα κοράκι της αγοράς δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει, αν δεν υπήρχε μια κατακερματισμένη και αποξενωμένη κοινωνία.
Από εκείνη την παλιά Ελλάδα που όλη η γειτονιά βοηθούσε τον κάθε νοικοκυραίο να χτίσει το σπίτι του και να στεγάσει την οικογένειά του, σήμερα φτάσαμε να παίρνουν το σπίτι του διπλανού χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς, και εσύ απλά να ξύνεις το κεφάλι σου με απορία για το πότε άλλαξε ο ιδιοκτήτης.
Αυτή είναι και η μεγάλη δύναμη των μικρών, δεμένων κοινωνιών που χάνουμε, και που επιβιώνει πλέον μόνο σε χωριά και μικρές πόλεις που έτσι κι αλλιώς ερημώνουν πληθυσμιακά. Στις μεγαλουπόλεις γίναμε ξένοι μεταξύ ξένων, απορροφημένοι στον αγώνα να ικανοποιήσουμε πραγματικές αλλά και επίπλαστες ανάγκες. Ένα σπίτι κατασχέθηκε, ένας άνθρωπος έμεινε άστεγος, μια οικογένεια δεν βρίσκει φυσιολογικό νοίκι, και εμείς συνένοχοι με την αδιαφορία μας, να ανεβάζουμε καταχρεωμένες κυβερνήσεις που χρωστάνε την ύπαρξή τους στις τράπεζες και γίνονται συνέταιροι με τα funds. Και μετά να βλέπουμε τέτοιες τραγωδίες και να λέμε αποστασιοποιημένα «βρε που κατάντησε αυτή η χώρα..;».
Ας μη θεωρούμε λοιπόν ότι εμείς είμαστε άμοιροι αυτού του συσσωρευμένου κακού. Εμείς φέραμε στην εξουσία μια κυβέρνηση που έχει φέρει τους ανθρώπους σε απόγνωση και τους αφήνει απροστάτευτους. Αλλά εμείς είμαστε και εκείνοι που λιπαίνουμε τον τραπεζικό μηχανισμό με το λίπος του πνευματικού παχυδερμισμού μας. Η δυστυχία του άλλου δεν αγοράζεται. Θεραπεύεται. Αυτό είναι το χρέος μας αν θέλουμε να είμαστε χριστιανοί ή έστω κουβαλάμε στοιχειώδη ανθρωπιά μέσα μας.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη δημοσίευση επιστολής μιας συνταξιούχου καθηγήτριας μουσικής από την Κάτω Τούμπα, της κυρίας Γλυκερίας, η οποία είχε καρκινοπαθή σύζυγο και γιο καθηλωμένο από εκφυλιστική νόσο. Η κυρία Γλυκερία χρωστούσε και προσπαθούσε να σώσει τη μοναδική κατοικία της στα δικαστήρια. Μετά τις εκλογές του περιβόητου… 41%, τα κοράκια των εισπρακτικών έλαβαν το «σύνθημα» ότι βγήκαν «δικοί τους» άνθρωποι στην εξουσία και αποθρασύνθηκαν εντελώς, παρενοχλώντας κάθε ένα τέταρτο την κυρία Γλυκερία στο τηλέφωνο.
Στη σπαρακτική επιστολή της που δημοσιεύτηκε τότε, ανάμεσα σε άλλα έγραφε:
«Με μεγάλα, κεφαλαία γράμματα, “ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ” το 41% του ελληνικού λαού που αποφάσισε τη μία και μοναδική μου κατοικία –δεν έχω ούτε ποδήλατο– να βρεθεί στα χέρια των funds. Κι ενώ περιμένω τη δικαστική απόφαση, χωρίς να ξέρω τι θα βγει από εκεί, εμένα από τη Δευτέρα αρχίσαν να με παίρνουν κάθε τέταρτο και να με απειλούν…
…Δεν μιλάμε πια για την κατσίκα του γείτονα, τώρα είναι να ψοφήσει ο γείτονας να του πάρω το σπίτι. Εδώ φτάσαμε λοιπόν; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου