Ελευθέριος Ανδρώνης: Οι καμπάνες του Σινά ηχούν πένθιμα για την «έρημο» της Ελλάδας

 

Η επιχείρηση υφαρπαγής του Σινά από την Αίγυπτο, είναι η τιμωρία για όσες φορές δεν σταθήκαμε στο ελληνορθόδοξο ανάστημά μας

 

Γράφει ο  Ελευθέριος Ανδρώνης 

Από πνευματική σκοπιά, η δικαστική αιχμαλωσία της Μονής Σινά από τους Αιγύπτιους δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είναι το έσχατο κατάντημά μας, μετά από μια σειρά αρνήσεων να σταθούμε στο ελληνορθόδοξο ανάστημά μας.

 

Αρνηθήκαμε να ομολογήσουμε την ελληνική χριστιανοσύνη της Βορείου Ηπείρου και της Μαριούπολης, σε όλες τις δοκιμασίες τους. Αρνηθήκαμε να υψώσουμε φωνή για τους εγκληματικούς διωγμούς στην Αγία Λαύρα του Κιέβου. Αρνηθήκαμε να αποτρέψουμε το μαγάρισμα της Αγιάς Σοφιάς και της Μονής της Χώρας από τους Τούρκους. Αρνηθήκαμε να πατήσουμε πόδι για τις σφαγές χριστιανών ρωμιών στη Συρία. Κάναμε εθνικούς μας «χωροφύλακες» τους υπονομευτές του Αγίου Φωτός που βιοπορίζονται με το να υποσκάπτουν τα θεμέλια του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Φωνάξαμε και περήφανα στην υφήλιο ότι είμαστε η πρώτη ορθόδοξη χώρα που νομιμοποιεί τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Βάλαμε και ξόανα «καλλιτεχνικής» βλασφημίας στην Πινακοθήκη μας, και τα περιφρουρούμε σαν εθνικό θησαυρό.

Τώρα στην αγιοστόλιστη έρημο του Σινά λαλεί ο πετεινός της πολλαπλής προδοσίας. Κι εμείς ευχόμαστε να μην κλάψουμε πικρά. Όχι, δεν ήρθε από το πουθενά αυτή η δοκιμασία. Η Ελλάδα ως καρδιά της ελληνορθοδοξίας υποφέρει από καρδιακή ανεπάρκεια και φλερτάρει συνεχώς με το πνευματικό έμφραγμα. Ως συνέπεια, νεκρώνονται από αίμα και οξυγόνο όλα τα μέλη μας, τα παγκόσμια θησαυρίσματά μας. Οι νεκροί δεν έχουν συμμάχους. Κανένας δεν θα υπολογίσει για πολύ μια γέρικη καρδιά γεμάτη προδοσία, που συνεχώς προδίδει τον ίδιο της τον εαυτό. Θα ερχόμαστε πάντα τελευταίοι, πάντα ασθμαίνοντες και καταϊδρωμένοι.

Οι πατέρες του Σινά ξέρουν καλύτερα απ’ τον καθένα

Δεν συμμερίζομαι καθόλου τα (ύποπτα) καθησυχαστικά δημοσιεύματα που λένε ότι η Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά δεν θα υποστεί καμία ουσιαστική συνέπεια. Οι πονηρές δηλώσεις των Αιγύπτιων περί «διατήρησης του θρησκευτικού καθεστώτος» και «αναγνωρίσεως του ιερού χαρακτήρα» και «διατηρήσεως των στενών και αδελφικών σχέσεων», είναι χειρουργικές διατυπώσεις που κρύβουν τον διάβολο στις λεπτομέρειες.

Δεν θα εισέλθω σε σύνθετες ιστορικές και πολιτικές αναλύσεις που επισκιάζουν την ουσία του ζητήματος. Για να αφουγκραστώ την κατάσταση προτιμώ να ακούσω τα λόγια των ίδιων των πατέρων του Σινά, που δεκαετίες ζουν τις ισλαμικές ραδιουργίες στο πετσί τους. Οι προειδοποιήσεις που εξέπεμπαν εδώ και πολλά χρόνια για τα σχέδια των αγαρηνών ήταν στην κυριολεξία «φωνή βοώντων εν τη ερήμω».

Και τώρα ο εκπρόσωπος της Μονής Σινά στην Ελλάδα, αρχιμανδρίτης Πορφύριος Φραγκάκης, κάνει λόγο για ξεκάθαρη δικαστική δήμευση, σχολιάζοντας ότι με τη νέα απόφαση οι μοναχοί γίνονται φιλοξενούμενοι μέσα στον ιερό οίκο τους και η παραμονή τους στη Μονή παραδίδεται στο έλεος του Αιγυπτιακού κράτους.

Αυτό που ισχύει είναι ότι η Αίγυπτος καταληστεύει την κυριότητα της Μονής Σινά «επιτρέποντας» στη μοναστική κοινότητα να διατηρήσει το θρησκευτικό της καθεστώς (για όσο καιρό επιθυμεί η Αίγυπτος) και αλλάζοντας το ιδιοκτησιακό στάτους σε όρους κρατικής περιουσίας. Κτήματα της Μονής ήδη δημεύτηκαν σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση που τα χαρακτηρίζει ως «απομακρυσμένα», ξεκινώντας έτσι τη σαλαμοποίηση που ορίζει το σχέδιο υφαρπαγής.

Έτσι, ο κορυφαίος πνευματικός φάρος του Βυζαντίου, το θεοβάδιστο Σινά κινδυνεύει να πάψει να φωταγωγεί την οικουμένη ως πανάρχαιο αγλάισμα της ερήμου και να γίνει αρχαιολογική περιουσία του Αιγυπτιακού κράτους. Το επιχειρηματικό project με το όνομα «Great Transfiguration» (Η Μεγάλη Μεταμόρφωση) που βρίσκεται στο χαρτοφυλάκιο της Αιγυπτιακής κυβέρνησης, σκοπεύει να μετατρέψει την ευρύτερη περιοχή του νότιου Σινά σε ένα πολυθρησκευτικό θεματικό πάρκο, όπου ο τουριστικός ελιτισμός θα ανταμωθεί με αναδημιουργημένα τερατουργήματα προώθησης του διαθρησκειακού και πανθρησκειακού γίγνεσθαι.

Που ο ασκητισμός; Που ο αναχωρητισμός; Που η ορθόδοξη νήψη και η θεοπτία και η τιμή στους αγιασμένους καθηγητές της ερήμου που κατέβαζαν τον ουρανό στη γη «υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι… εν ερημίαις πλανώμενοι, και όρεσι και σπηλαίοις και ταίς οπαίς της γης»; Κινδυνεύουν όλα να ατιμαστούν με μια διπλωματική αμμοθύελλα.

Καμία εμπιστοσύνη στους πολιτικούς

Οι δε πολιτικάντικοι καθησυχασμοί από Αθήνα και Κάιρο, έχουν τόση αξία όσο και οι – προ τριών εβδομάδων – διαβεβαιώσεις Μητσοτάκη – Αλ Σίσι ότι το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Μονής Σινά θα παρέμενε αμετάβλητο. Θεωρώ αδύνατο μια τέτοια δικαστική απόφαση για ένα τόσο σοβαρό θέμα να μην είχε την πολιτική κάλυψη της κυβέρνησης του Καΐρου, έστω και εν μέρει.

Την ίδια στιγμή έχουμε έναν πρωθυπουργό που είναι παντελώς άσχετος, αδιάφορος και αυτοκαταστροφικός στην πολιτισμική διπλωματία. Παραδίδει τα παγκόσμια μνημεία μας στα χέρια των κατακτητών, το ένα μετά το άλλο. Δεν μπορεί και δεν θέλει να διαφυλάξει κανένα κληρονόμημα της ελληνορθοδοξίας, πολύ απλά διότι έχει αλλεργία σε ό,τι εκφράζει αυτές τις δύο έννοιες. Το έχει δείξει με όλους τους τρόπους και το έχει εκφράσει σε όλους τους τόνους. Στην περίπτωση της Αιγύπτου, πιθανότατα είχε τη ψευδαίσθηση ότι οι προαιώνιες θρησκευτικές διαμάχες μπορούν να διευθετηθούν με γιάπικα σόου και ξεθυμασμένο αέρα Κογκρέσου.

Για να μην υποθέσουμε τίποτα χειρότερο, ενδίδοντας στο συλλογισμό ότι η Μονή Σινά μπορεί να θυσιάζεται στον βωμό των «αγαστών σχέσεων» με την Αίγυπτο, σε μια συνθήκη όπου η Ελλάδα βρίσκεται πλήρως απομονωμένη από συμμάχους. Αν παρατηρηθεί ότι η ελληνική κυβέρνηση εμμένει στο να παρουσιάζει ως κέρδος την «διατήρηση λατρευτικού ελληνορθόδοξου χαρακτήρα» στη Μονή Σινά, τότε η υποψία θα γίνει βεβαιότητα! Η αδιανόητη απώλεια που υφιστάμεθα στο Σινά δεν αφορά (ακόμα) το λατρευτικό, αλλά το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Αυτό έλειπε να ευγνωμονούμε τους «πορθητές» που μας αφήνουν να λειτουργούμε μια Μονή δεκαπέντε αιώνων!

Αν είχαν την παραμικρή βάση αλήθειας οι κατευναστικές δηλώσεις, τότε δεν θα εξέδιδαν δριμύτατες ανακοινώσεις (πριν ακόμα κλείσει εικοσιτετράωρο από τη διαρροή της απόφασης) ο Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος Ιερώνυμος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Ούτε θα μετέβαινε άρον-άρον ελληνική αντιπροσωπεία στο Κάιρο, στις 2 Ιουνίου για «περεταίρω επεξεργασία της συμφωνίας». Ούτε οι μοναχοί του Σινά δεν θα σφράγιζαν τις πύλες του μοναστηριού σε ένδειξη πένθους για την κρατική βία που υφίστανται.

Τα δύο έρημα τοπία

Από τη μια πλευρά οι «αδελφοί μουσουλμάνοι» με τον θεοκρατικό επεκτατισμό τους. Και από την άλλη οι νεοταξικοί ολετήρες που θέλουν να αφανίσουν όλα τα ορθόδοξα προσκυνήματα που θυμίζουν στην υφήλιο «τη μία, αγία, καθολική και αποστολική εκκλησία» της Ορθοδοξίας. Και στη μέση οι νησίδες του ελληνορθόδοξου φωτός βάλλονται από παντού.

Οι καμπάνες του Σινά χτυπούν πένθιμα και οι θλιμμένες νότες τους διασχίζουν δύο ερήμους, μια φυσική και μία πνευματική. Η φυσική είναι η θεοσκέπαστη έρημος του Σινά που αποτελεί ένα απέραντο φυτώριο αγιότητας, με πνευματικούς αστέρες που ασκήτεψαν σαν ήμερα «αγρίμια» του Θεού, έγιναν ολάνθιστες ψυχές που μύρωσαν τον τόπο. Τις πρεσβείες αυτών των Αγίων και της Αγίας Αικατερίνης χρειαζόμαστε τώρα, για να κράξουν μέχρι και τα λιθάρια του Σινά την πνευματική αδικία που γίνεται.

Η άλλη έρημος είναι κατάμαυρη και δυσώδης. Είναι η πνευματική έρημος της μάνας Ελλάδας, ειδικά σε επίπεδο ηγεσίας αλλά και σε επίπεδο λαού. Μας κλέβουν τα ελληνορθόδοξα στολίδια μέσα από τα χέρια, κι εμείς ασχολούμαστε με «χαρτοφάναρα» που έλεγε και ο αείμνηστος Κόντογλου. Φτάσαμε να ασχολούμαστε δέκα μέρες με τον καπνό που θα βγει από την καμινάδα του αιρεσιάρχη Πάπα, ενώ έχουν πάρει «φωτιά» τα προσκυνήματά μας. Στην Παλαιστίνη, στα Ιεροσόλυμα, στο Σινά, παντού φωτιά πολέμου, συρρίκνωση και αμφισβήτηση. Λευκός καπνός στην Καπέλα Σιστίνα – μαύρος καπνός στα σεβάσματα της πίστης μας. Κι εμείς να ζητιανεύουμε δανεική «αίγλη» από τους έκπτωτους, όσο ξεπουλάμε την αιώνια λάμψη της ιστορίας μας. Όσο παραδίδουμε τα επίγεια χνάρια του Θεού στον αφανισμό και τη λήθη.

Οι καμπάνες του Σινά ηχούν θρηνητικά για όλους μας. Έχουμε ιερό χρέος να αντιδράσουμε σθεναρά. Όσο εμείς οι ίδιοι ως έθνος αντιμετωπίζουμε την πίστη μας σαν τουριστική ατραξιόν, το ίδιο θα κάνουν και οι εχθροί μας, το ίδιο θα κάνουν και οι άσπονδοι… «φίλοι» μας. Αν δεν ζωντανέψει η καρδιά της ελληνορθοδοξίας, θα χάσουμε το Σινά και θα πεθαίνουμε από δίψα στη δική μας ανελέητη έρημο. Αυτή που φτιάξαμε απεμπολώντας τα πνευματικά χρέη μας και χτίζοντας το αδέσποτο μέλλον μας πάνω σε κινούμενη άμμο…

πηγή

«Πᾶνος»